Lögmannablaðið - 01.12.2011, Blaðsíða 54

54 lögmaNNaBlaðið tBl 04/11
UMfJöllUn
svipmikil atorkukona og brautryðjandi
– rannveig Þorsteinsdóttir hrl.
raNNveig ÞorsteiNsdÓttir varð
fyrst kvenna til að öðlast rétt til mál­
flutnings fyrir héraðsdómi árið 1952 og
fyrir Hæstarétti 1959. rannveig braust
til mennta af eigin rammleik þegar hún
var komin á fertugsaldur en á fjórum
árum tók hún gagnfræðapróf, stúdents­
próf og embættispróf í lögfræði. eftir
það settist hún á alþingi fyrir fram­
sóknarflokkinn í eitt kjörtímabil og hóf
svo rekstur eigin lögmannsstofu sem
hún rak til 1974 er hún varð sjötug.
rannveig var kjörin heiðursfélagi
lögmannafélags íslands árið 1979.

vildi verða sýslumaður
rannveig fæddist 6. júlí 1904 á Sléttu í
mjóafirði. Foreldrar hennar voru Þorsteinn
Sigurðsson, sjómaður og þurrabúðar-
maður og ragnhildur Hansdóttir.2 Þegar
rannveig var 6 ára dó Þorsteinn og
ragnhildur stóð ein uppi með þrjú börn
á framfæri.3
Hugur rannveigar stóð snemma til
náms. Strax í barnaskóla langaði hana
að verða sýslumaður sem í hennar huga
var sá sem kunni skil á lögum. móðir
hennar hafði hins vegar ekki tök á því
að styðja börnin til langskólanáms en
rannveig hóf nám í Samvinnuskólanum
í reykjavík 18 ára gömul, lauk prófi 1924
og námi við framhaldsdeild skólans 1925.4
Fyrir atbeina Jónasar Jónssonar,
skólastjóra Samvinnuskólans, réðist
rannveig sem afgreiðslumaður Tímans
árið 1925 en þá sá hún um fjárreiður
blaðsins jafnt sem útsendingu þess.
Jafnframt kenndi hún ensku við
Samvinnuskólann frá 1926 til 1933. Árið
1934 var rannveig bréfritari hjá Tóbaks-
einkasölu Íslands og gegndi hún því starfi
til 1946 þar til hún hóf laganám.
rannveig tók þátt í málflutnings-
æfingum á vegum Orators þegar hún
stundaði laganám.5
lauk laganámi á þremur
árum
rannveig hóf aftur nám haustið 1944 og
tók landspróf vorið 1945. Ári síðartók
hún stúdentspróf frá menntaskólanum í
reykjavík en það þóttu mikil tíðindi að
rúmlega fertug kona í fullu starfi skyldi
ljúka lands- og stúdentsprófi á einungis
tveimur árum.
rannveig Þorsteinsdóttir.
„og íslenzkar konur eru að mínum dómi búnar þeim hæfileikum, að
þær geta, ef þær óska, sótt fram í fremstu raðir við hlið
karlmanna.“1
eyrún ingadóttir: