Són - 01.01.2015, Page 75
ljóðAHljóð 73
Lækur hægum líður straumi,
Lágt við bakkann unir smá
Fjóla sælum sólskins draumi,
Svalar öldur líða hjá;
Lækurinn og fjólan taka tal saman. Lækurinn reynir að tæla hana og
dregur ekki af blíðmælginni og þar koma l-in sér vel, verða lokkandi,
eða tælandi:
Hefurðu' ei litið lauga iðu
Lokka svarta, hálsinn bjarta,
Brjóstin meyjar, limu ljósa
Líka mjöll í straumnum skarta?
Guðmundur Guðmundsson beitir l-inu markvisst fyrir sig er hann
lýsir ferð sinni um Langadal í ljóðinu LANGADALUR (Guðmundur
Guðmundsson 1934a:215):
Læt eg fákinn fótum strjúka
Fjólum skreytta bala og hóla,
Meðan syngur ljúft og lengi
Lóan óð um dalinn góða.
Ekki kemur heldur á óvart að Einar Benediktsson beitir l-inu fyrir sig
(og ld-) í ljóðinu LOGNSÆR. Ekki leynir sér hversu vel þessi hljóð falla að
efninu og stemningunni á sviðinu (1945b:52):
Kvika, mjúka bylgjubrjóst,
bældu þína sorg og gleði.
Hvíldu þig svo létt og ljóst
við lognsins frið og breyttu ei geði.
Loftsins straumar líða hægt,
lyfta þér svo blítt og vægt,
stíga hljótt hjá risabarnsins beði.
Þegar Matthías Jochumsson missti dóttur sína, Elínu Ingveldi, árið 1880
yrkir hann eftir hana harmþrungið ljóð, ELÍN INGVELDUR og nýtir sér
hinn ljúfa tón l-sins, bæði í fyrsta og síðasta erindi (Matthías Jochumsson
1956:343–344):