Skírnir - 01.01.1961, Page 238
236
Steingrímur J. Þorsteinsson
Skírnir
Praeses hefur hér reynzt ratvís leiðsögumaður lesenda,
fundvís og skilvís, — og verðugur þjónustumaður, dyggur
túlkandi og víða skarpur skýrandi meistarans, sem hlaut þessa
umsögn við fráfall sitt (í Þjóðólfi 20. ág. 1852): „Nú áttu þá
[o: fsland] að sakna SveinbjamarEgilssonar, snillingsins mikla,
skáldsins lipra, lærdómsmannsins lýðum kunna, iðjumannsins
óþreytandi, valmennisins hógværa og hógláta.“ Og þá hinztu
kveðju hlaut hann við hörur sínar (frá dr. Pétri Péturssyni),
að hann hefði verið íslenzkri tungu „svo innlífaður, að það
var eins og hann lifði í málinu, og eins og uppspretta málsins
lifði í honum.“ Eins hefur praeses á sinn hátt lifað og hrærzt
í efni sínu og uppsprettum þess — og það lifað og dafnað í
honum. Þetta rit hans er auðugt, traust og menntandi und-
irstöðuverk, sem aldrei verður fram hjá gengið af neinum
þeim, sem kynna vill sér Sveinbjörn að nokkru gagni. Ég vona,
að íslenzk fræði eigi enn eftir að njóta hæfileika og starfs-
krafta Finnboga Guðmundssonar um langan aldur. Ég þakka
honum fyrir ritið góða og árna honum allra heilla, er ég lýk
nú máli mínu með sömu orðunum og ég lauk síðustu kennslu-
stundinni um Sveinhjörn Egilsson á stúdentsárum Finnboga
Guðmundssonar hér við háskólann:
Mér kenndi faðir — mál að vanda, — segir Benedikt Grön-
dal, — þaðan er mér kominn — kraftur orða, — megin-
kynngi — og myndagnótt.
Sveinbjörn hefur orðið fleirum faðir í þessu tilliti. Og eng-
inn hefði getað þýtt þessi orð úr Ilionskviðu með meiri vel-
þóknun en hann: „Tunga dauðlegra manna er vökur; á henni
liggja margar ýmiss konar ræður, og vítt er rúmsvæði orð-
anna. Slík orð sem maður talar, slík orð fær maður aftur
að heyra.“