Jökull - 01.12.1955, Síða 26

Á hvítasunnudag hélzt óveðrið fram undir
miðaftan, en tók þá að lægja nokkuð. Klæddist
Guðmundur Jónasson þá olíustakki miklum,
tók stafinn gríðarvöl sér í hönd og óð út í ána
— einn síns liðs. Var þetta hin mesta dirfska í
þvílíku veðri, en yfir komst hann heilu og
höldnu og óð þegar til baka. Taldi hann ána
færa, en þó erfiða. Var þá tekið til óspilltra
málanna, að búa bíla og farangur undir yfir-
ferðina.
Um kl. 21 lagði Guðmundur út í Tungnaá
á H—3, en hinir bílarnir lestuðu sig á eftir. Þeir
Árni Kjartansson og Haukur Hafliðason höfðu
tekið sér stöðu í stríðasta strengnum og á tæp-
asta vaðinu í ánni til þess að vísa leiðina. Hægt
og seint mjakaðist bílalestin yfir hið breiða fljót,
sem bæði er stórgrýtt í botni og straumþungt.
Kl. 23 var allt komið heilu og höldnu yf'ir um. —
„Þá lofaði Þangbrandur guð.“
Um þessar mundir var veður orðið kyrrt, en
þoka í lofti og næturhúm yfir hinni sandgráu
eyðimörk handan Tungnaár. Svo seig lestin af
stað á seinagangi, oftast 5—20 km á klst., í marga
og víða sveiga. Leiðin var torfærulaus með öllu,
hvergi snjóskafl til fyrirstöðu, en ótroðin og
þung, þótt oftast mætti vel greina hjólför frá
fyrra sumri. Frá Tungnaá í Botna er um 80
km vegalengd. Þegar inn kom að Ljósufjöllum
tók að lýsa undir í austri. Nokkru síðar skaut
Rati upp kollinum, en svo nefnum við stein-
tröll mikið, sem stendur á felli einu við
Tungnaárbotna og hjálpar ferðamönnum til að
rata þangað. Sunnan undir Ljósufjöllum eru
víðlendir, harði vikrar, sem stórar flugvélar
gætu lent á. Tók bílalestin heldur að greiða ferð-
ina, er þangað kom, enda blasti nú Vatnajökull
við augum í sindrandi morgunsól, þótt grátt
væri og þungbúið í vestri.
2. myncl. Tjaldbúðir á Vatnajökli.
Ljósm.: S. Þórarinsson.
Kl. var orðin 5 aðfaranótt 2. dags hvítasunnu,
er bílalestin staðnæmdist á sléttri eyri undir
hraunbrún við farveg Tungnaár um þrjá km frá
jökli. Var þá slegið tjöldum í snatri og sofið
fram undir hádegi.
Að loknum hádegisverði 2. hvítasunnudag var
gengið rösklega að því að bera skálavið af bílun-
um og velja skálastæði. Snjóbílunum var skotið
yfir ána, hún er vatnslítil þar efra, og gekk enn
sem fyrr greiðlega að koma þeim upp á jökul-
sporðinn. Hafði hann litlum breytingum tekið
írá fyrra ári.
Um miðaftansbil héldu flutningabílarnir,
fimm að tölu lieimleiðis, en eftir varð H-3, eld-
húsbíll Guðmundar Jónassonar. Þrátt fyrir
rigningu var unnið að skálagrunni til kvölds, en
þá var setið yfir mat og kaffi í góðu yfirlæti í
eldhúsinu allt til miðnættis. Þótti mönnum sem
erfiðasti hjalli leiðangursins væri þegar yfirstig-
inn, er efniviður og farangur var komið á leiðar-
enda í Tungnaárbotnum, og minntust með
þakklæti hinna rösku bílstjóra, sem nú voru á
heimleið. Vonandi gengi þeim vel yfir Tungnaá!
LIÐINU SKIPT. - SKÁLINN REISTUR.
Þriðjudaginn 31. maí var hæg A-átt, þurrt og
bjart veður með 5 st. hita í Tungnaárbotnum.
Þennan dag skyldi skipt liði: Sjö manna hópur
undir stjórn Sigurðar Þórarinssonar halda á
Vatnajökul til rannsókna, en annar hópur sjö
manna verða eftir við skálabyggingu í Tungnaár-
botnum undir forustu Árna Kjartanssonar. Jök-
ulfararnir lögðu upp að aflíðandi hádegi, og
eru þeir úr sögunni að sinni.
Að skálabyggingunni unnu:
Árni Kjartansson verzlunarstjóri,
Stefán Jónasson, húsasmíðameistari,
Haukur Hafliðason, afgreiðslumaður,
Sigurbjörn Benediktsson, prentari,
Árni Edwins, verzlunarmaður,
Hulda Filippusdóttir verzlunarmær,
Steinunn Auðunsdóttir, verzlunarmær.
Önnuðust þær Hulda og Steinunn matsekl
fyrir hópinn og unnu sér bæði vinsældir og
áhrif — sem ráðskonur.
Skálanum hafði verið valinn staður á sléttum
hraunhrygg norðan við Tungnaárbotna. Er það-
an allmikið og viðkunnanlegt útsýni, þótt lands-
lag sé ekki stórbrotið. Sunnan við Botnana eru
lágir hálsar næst jökli og liandan þeirra er Langi-
24