Iðjuþjálfinn - 01.12.1996, Blaðsíða 12
10
Talið frá vinstri: Ingib jörg, Elín Ebba, Kristjana, Margrét, Valerie og Gunnhildur.
gat í minni íbúð. Fyrsta kvöldið sprakk
leiðsla í hitavatnstankinum svo úr skápnum
rauk. Loftræstikerfið hætti aldrei að kæla,
svo við hjónin þurftum að vakna til skiptis
til að slökkva eða kveikja á kerfinu, til að
frjósa ekki eða stikna í hel. Tveimur fyrstu
ísskápunum var skipt út. Ég hafði verið að
reyna að safna móðurmjólk í frystinn en
gafst fljótt upp, því aldrei fraus neitt. Við
vorum orðnir góðkunningar hjá viðhalds-
deildinni og leit svo út á tímabili að við vær-
um bara skemmdarvargar.
Hjá stelpunum var einnig ýmislegt kynd-
ugt. Þær urðu allar veikar m.a. í öndunar-
færum nema Sigrún sem hafði verið á nám-
skeiði fyrstu vikuna og því minnst verið
heima í heilsuspillandi umhverfinu. Þær
höfðu illan bifur á loftræstikerfinu svo þær
bara slökktu á því en ég skildi aldrei hvern-
ig þær gátu verið í mollunni. Á einum
veggnum var gat sem síðar kom í ljós að var
anddyri skriðkvikindis (boaconstrictor-
kyrkislöngu) sem reyndist vera yfirgefið
gæludýr fyrri íbúa. Einn morguninn heilsaði
hann upp á Margréti í miðjum morgunverk-
unum. Hún vissi ekki að hann væri gæludýr
og þá ekki heldur hvernig hún ætti að um-
gangast þennan sambýling. Hann reyndist
þó mesta „prúðmenni" í samanburði við
næsta sambúa. Það var hún Amanda Baker
sem átti mömmu sem haldið hafði við John
F. Kennedy og Fidel Castro. Snákurinn hafði
verið hjóðlátur og kurteis og uppgötvaðist
því ekki fyrr en stóru gati hafði verið lokað í
vegg. Amanda var aftur á móti hávær og
samkjaftaði ekki. Hún var í símanum allan