Jón á Bægisá - 01.12.2005, Qupperneq 53

Leggur og skel
það ekki samt; jeg er hálflofuð, að kalla má; það er fífill í hlaðbrekkunni,
eins og þjer vitið, og þegar drengurinn ber okkur út, gullin sín, hefur hann
optar enn einu sinni lagt mig niður hjá fíflinum, og þá hefur fífillinn sagt:
„Viljið þjer koma til í það?“ og jeg hef þá sagt „já“ svona í huga mínum
innanbrjósts, og það álít jeg hálfgildings lofun. En því lofa jeg yður, að jeg
skal aldrei gleyma yður“. „Það er nú til nokkurs“ sagði leggurinn, og svo
töluðu þau aldrei saman.
Daginn eptir kom drengurinn, sá sem átti gullastokkinn, og tekur hann
og fer með hann og allt saman út í hlaðbrekku. Þá var sólskin og
sunnanvindur, skýskuggar flugu yfir engin, og fífan hneigði sig á mýrinni
í hvert sinn og hún dökknaði, og það gekk eins og bárur yfir puntinn á
túninu, dalurinn skein allur í grösum og blómum. Skelin lenti hjá
fíflinum, eins og vant var, því börn eru opt vanaföst í leikum; hann leit á
hana stundarkorn og sagði: „Viltu eiga mig, hróið mitt?“
„Það vil jeg fegin“ sagði skelin.
En fífillinn sagði: „Þú færð það nú ekki samt, góðin mín!“ og svo horfði
hann aptur í sólina, nærri því eins brosandi og áður. Þá kom
sláttumaðurinn með orf og ljá og fór að bera út. Drengurinn varð að flýta
sjer burtu með gullin sín, og skelin varð óvart eptir í hlaðvarpanum. „Hvað
er orðið af skelinni minni?“ sagði drengurinn; „jeg var með hana úti í
varpa, þegar farið var að slá“. En fólkið sagði: „Hún hefur farið í heyið;
hún finnst, ef til vill, þegar gefið er kúnum, eða þá í moðinu í vor“.
En leggurinn heyrði allt, sem fólkið sagði, og honum sveið það sárt.
Hann hugsaði með sjer: „Nú hefur skelin átt fífilinn í heyinu; það er útsjeð
um það“. Og því lengur sem hann hugsaði um þetta, því meira sárnaði
honum, og það kom til af því, að hann gat ekki fengið skelina sjálfur; svo
óx ástin dag frá degi; þetta: að eiga annan, það var svo óbærilegt.
Leggurinn lá og kúrði, og vildi feginn geta sofið, en það gat hann ekki, og
ekkert nema hugsað um skelina; allt af varð hún fallegri og fallegri;
veturinn leið, og svo voru það orðnar fornar ástir; því leggurinn hafði elzt
og var nú farinn töluvert að framast; drengurinn hætti einu sinni að ríða
honum og fleygði honum út í skot; en ein vinnukonan fann hann og litaði
hann fagurgrænan, eins og við þekkjum, og vatt svo upp á hann þráð; og
nú fjekk hann bæði embætti og nafnbót, og var kallaður þráðarleggur; það
var nú ofurlítill munur!
En svo hvarf hann um vorið, og enginn vissi hvað, af honum varð; það
var leitað og leitað, af því hann var þráðarleggur, en hann fannst hvergi.
Hvað var þá orðið af þessum embættislegg með nafnbót, sem enginn
lifandi maður gat fundið? Það skal jeg segja þjer: hann lá úti á haugi; hann
hafði óvart verið borinn út í sorpinu. Þar var lítið um dýrðir, gamlir
fos/ á Æœaáiá - Til þess þarf skrokk!
5i