Ljóðormur - 01.11.1986, Blaðsíða 17

BRAGI ÓLAFSSON:
Risið
Fyrir sjö hundruð árum riðu Ijóslausar hetjur um héruð. Á daginn
gerðu þær að vopnum og á næturnar hugsuðu þær um konur. Ein
þeirra dó fyrir aldur fram, í svefni undir afklæddri fjallshlíð.
II
Það er haust og við skulum láta það vera að fara út. Bærinn er
fullur af fólki sem er ekki við okkar hæfi, við ættum frekar að
týnast undir sæng og hitta fyrir það undarlega fólk sem leynist
þar.
Hafi þessi sjö hundruð ár liðið, gæti ég best trúað að önnur jafn
mörg ættu eftir að líða. Þegar sólin hnígur bakvið háa múrvegg-
inn fyrir garðinum, þegar ég er sitjandi við gluggann sem snýr í
vestur, verða glerbrotin uppi á veggnum hvít og lýsandi, og
myrkrið klifrar sársaukalaust yfir brúnina. Mér dettur þá í hug Ijóð
sem ég las fyrir stuttu eða aldrei; það sagði frá vegvilltum hetjum
sem bar við himin, einsog svo margt annað.
IV
Engin hetja er kvenkyns. En í svefni koma kvenlegir drættir í
andlitið sem dagsbirtan strokar út.
V
Eina janúarnótt, í ferhyrndum himni þakgluggans, flýgur þota í
átt að öðrum himni. Innanborðs er lík manns sem dó fyrir aldur
fram, og það er ekki fyrren hjól vélarinnar hafa stöðvast á flug-
brautinni að ég get sofnað aftur.
UÓÐORMURINN_______________________________________________15