Einn Helsingi - 01.03.1946, Blaðsíða 34

32
EINN HELSINGI
♦ Ekkert getur frelsað manninn
Eitt þeirra faguryrða,, sem mest nema maðurinn sjálfur. Ekkert
hefir verið misbrúkað gegnum ald- frelsi er til nema það sem maður-
irnar, og sem orðið er svo hugtaka- inn ber í sjálfum sér. — En þar
ruglað eða svo algerlega hugtaks- liggur það í rammgerðum hlekkj-
laust, að hvaða tvær andstæður, um múlbundið og hlekkjað og
sem heyja baráttu sína á milli og meginhluta ævi sinnar verja flest-
hvers eðlis sem þær eru, geta báð- ir til þess, að sjóða nýja hlekki á
ar notað það með jafnmiklum það, ef " þeir verða varir við
fjálgleik og sama rétti. Það er orð- minnsta hreyfingu þess í brjósti
ið frelsi, frelsun o. s. frv. Og allir sínu, — og til að troða betur upp í
eru alltaf önnum kafnir við að það- ,ef nokkur stuna frá þvi reynir
bjóðast til að „frelsa“, — eða óska að brjótast út til að verjast köfn-
eftir, biðja um og hrópa á „frelsi“, un. — Og enginn virðist fyllilega
eins og einhverja dísæta dúsu sem ánægður með lif sitt, nema honum
aðrir geti stungið upp í þá, — eða ta'kizt að kæfa það til fulls, og
eitthvert töfraklæði, sem ósýnileg- moka svo yfir það haugum af trú-
ir andar eða önnur þeim óþekkt armold og grjótbera dysina með
öfl geti komið með fljúgandi utan heljarbjörgum úr urð blindrar
úr endaleysunni. hlýðni og drottinhollustu.
Upp við jökulbrún
og með bökkum dauða hafsins.
(Brot.)
„----Maðurinn með rökkvann og uppruna. — Vitund þín teygar
í augunum hélt áfram: þessar miljónaþokur örsmárra og
Ég hef gengið í fótspor mann- þér ósýnilegra einstaklinga, eins og
anna á flestum leiðum þeirra; — sjúkt brjóst teygar loftið.
uppi við ískalda jökulbrúnina í Eg hef gengið í fótspor þeirra er
heiðríkju og voldugri yfirsýn, þar þar fara, en ég hef ekki getað hald-
sem .allt hverfur inn á milli fjall- ist þar við til lengdar. — Ég hef
anna, þar sem urmull mannanna, hvergi getað haldist við til lengdar,
— múgsins verður eins og dimmt því að ég hef alltaf verið að leita
ský, sem þú sópar í huga þínum að sporum minna blóðbundnu
eða með gerðum út í eilífan dauða, bræðra, — alltaf verið að leita að
ef svo ber undir,"an nokkurrar sam- mínum eigin sporum. — Til hvers
kenndar, án nokkurra tilfinninga, veit ég ekki, kannski til þess að
eða hræringa í hug þínum, — án finna 'gleðina. — I raun og veru
þess að kenna nokkurs skyldleika hef ég aldrei leitað neins nema
við þann miljónamúg í eðli þínu gleðinnar og birtunnar, — og svo