Rökkur - 01.12.1935, Blaðsíða 1

ROKRUR
ALÞÍÐLEGT MÁNAÐARRIT
STOFNAÐ 1 WINNIPEG 1922
XII. árg. Reykjavík 1936. 12. hefti.
Vonir, sem lifa.
Smásaga,
Þegar farið er inn á afréttar-
löndin kring um Hvítavatn úr
vesturlireppunum er um tvær
leiðir að velja. Önnur liggur
yfir liraun og melabreiður alt
frá því, er komið er i mynni
Hvítadals, og' er víðast ógreið-
fært, nema á melunum. Hin
liggur vestar og eru þá þræddir
gamlir götutroðningar, viðast á
grónum eyrum. En hvor leiðin
sem farin er blasir saiiia fegurð
við sjónum til beggja handa.
Vestan Hvitár er hver múíinn
öðrum fegurri, grasi vaxnar
evrar liandan árinnar og milli
þeirra og hlíðajaðranna gömul
tún, því að þarna voru góðar
jarðir fyrr ú tímum, en eru
fyrir löngu komnar i eyði og
nú notaðar sem afréttur. Inst í
dalnum gnæfir Grænafjall, vax-
ið grænleitum mosa upp á koll,
en að austanverðu eru einnig
múlar, sumir grónir alllangt
upp eftir hlíðunum. En sum-
staðar, á milli þeirra, eru gaml-
ir útbrunnir gígir, og raunar
hingað og þangað um dalinn all-
an og því þéttari, sem innar
dregur. Og viða eru vikurhólar
ýmislega rauðir, innan um grá-
svartar melöldur og grasi vaxna
geira. Klífi menn einhvern vik-
urhólinn eða múlann sést vítt
yfir, inn til jökla og út á sjó,
þar sem eyjarnar sumstaðar
mvnda samfeldan garð, að því
er virðist í fjarskanum, fram
undan lágri mýraströndinni.
En öll hin mikla og sérkenni-
lega fegurð þessa litauðga lands