Dagur - 25.07.1998, Blaðsíða 17

LAUGARDAGVR 2S .JÚLÍ 19 9 8 -33
D^ur,
LÍFIÐ í LANDINU
L
I
Séra George erljúfur,
mildurog ákveðinn en
samt létturá brún og
brá. Þessum eðlisþátt-
um hefurhann beitt
óspart við að ola upp
kynslóðiríslendinga í
Landakotsskóla. Og
orðið vinsæll fyrir.
„Uppeldið heima í Hollandi var
mjög djúpkristilegt þó að það
væru engar öfgar; með morgun-
bæn, borðbæn, kvöldbæn. Frá
sex ára aldri fór ég daglega í
messuferð. Þetta var sjálfsagður
hlutur og það sama gilti um
bekkjarsystkini mín, sem nú eru
orðin afar og ömmur,“ segir séra
George, fráfarandi skólastjóri
Landakotsskóla.
Margir Islendingar þekkja séra
George enda hefur hann kennt í
og stýrt Landakotsskóla í marga
áratugi og lagt þar sitt af mörk-
um til uppeldis Islendinga sem
hafa vaxið úr grasi og orðið góðir
og gegnir þjóðfélagsþegnar. Séra
George hefur ávallt náð góðu
sambandi við nemendur sína án
þess þó að agann hafi skort í
skólastarfinu. Hann hefur
sparkað með þeim bolta og
gengið á fjöll og á sínum yngri
árum fór hann jafnvel með þeim
í hjólaferðir. A sama tíma hefur
honum tekist að vinna ást og
virðingu barnanna. Aldrei hefur
skort á agann. Þegar séra
George hefur viljað þögn hefur
þögn ríkt í hópnum.
Séra George er Hollendingur
að uppruna en lítur meira á sig
sem Islending en Hollending.
Hann fæddist 5. apríl árið 1928
í Limburg-sýslu í Hollandi og
var einn sjö systkina. Hann var
12 ára þegar seinni heimsstyij-
öldin hófst og man vel eftir
þeim tíma. íslendingar eiga
erfitt með að gera sér grein fyrir
því hvað áhrif stríðið hafði á líf
fólks en séra George segir að
það hafi verið „hrikaleg lífs-
reynsla".
Rómantíktn hvarf fljótt
„Það skeði oftar en einu sinni að
við vorum niðri í kjallaranum
þegar loftárásir voru að nótt-
unni. I fyrstu þótti þetta svolítið
spennandi því að þá fékk maður
að sofa út morguninn eftir en
það stóð ekki mjög lengi. Fljót-
lega var öll rómantíkin horfin af
þessu. Matarskorturinn fór að
koma í ljós og annar skortur,"
riíjar hann upp.
- Voni þetta erfiðir tímar?
„Maður gerði sér ekki grein
fyrir því fyrr en eftir á að maður
lifði í stöðugri spennu og ekki
miklar líkur á því að maður jafn-
aði sig fullkomlega á eftir. Þetta
er reynsla sem fylgir manni í líf-
inu. Þegar maður heyrir stríðs-
fréttir núna, til dæmis frá fyrr-
um ríkjum Júgóslavíu, getur
maður betur lifað sig inn í
ástandið og gerir sér betur grein
fyrir því hvernig fólkinu þar líð-
ur. Hjá okkur var alltaf von á að
stríðinu Iyki, þó að vonin hafi að
vissu leyti verið lítil fyrstu þijú
árin þegar Þjóðverjar unnu
hvern sigurinn á fætur öðrum.
Frá árslokum 1943 var maður
farinn að sjá fram á að stríðinu
lyki,“ svarar séra George.
Hann rifjar upp að þegar
Bandaríkjamenn komu í stríðs-
Iok hafi hann séð appelsínur og
banana í fyrsta skipti. Hollend-
Séra George er Hottendingur að uppruna en lítur nú á sig sem Íslendíng enda búið hér í 42 ár og lagt mikið afmörkum við uppeldi margra kynslóða íslendinga.
mynd: bg
Maður verður bara
að vinna næsta leik
ingar hafi ræktað sjálfir svo mik-
ið af ávöxtum að engum hafi
dottið í hug að kaupa þessa
ávexti, þeir hafi heldur ekki ver-
ið á boðstólum. Hann minnist
þess líka að í stríðslok hafi hann
verið farinn að þekkja muninn á
enskum, bandarískum og þýsk-
um flugvélum eftir hljóðinu.
Man ennþá fyrsta kvoldið
Séra George lauk
kaþólskum
menntaskóla 20
ára gamall þrátt
fyrir stríðið og
gerðist prestur í
Montfort-reglunni
í Hollandi, sem er
Iítil og fámenn
regla með innan
við 1.000 bræðrum
nú. Hann kom til
Islands strax eftir
prestsvígslu og
hafði þá fengið það
verkefni að læra £s-
lensku. Hann kom
til landsins að
kvöldi dags 21. nóvember 1956,
nánar tiltekið klukkan hálfellefu,
og man enn í smáatriðum fyrsta
kvöldið og fyrstu dagana, kuldann
og hálkuna.
„Eg vissi bara tvennt um Is-
land, Heklu og Geysi og þá var
það líka misskilningur þrí að ég
hélt að Geysir væri orðið yfir
alla hveri. Það var fyrsta tilkynn-
ingin sem ég fékk að Geysir væri
eitthvað allt annað en það sem
ég hélt að það væri.“
Þegar séra George kom til Is-
lands kenndu allir kaþólsku
prestarnir Qórir og nunnurnar í
Landakoti í skólanum og hann
var þar engin undantekning.
Arið 1962 átti að Ioka skólanum
því að þetta litla og fátæka bisk-
upsdæmi á Islandi átti erfitt
með að fjár-
magna rekst-
urinn þó að
kennararnir
væru sjálf-
boðaliðar.
Séra George
bað um leyfi
til að gera til-
raun til að
reka skólann
þó að flestir
væru sammála
um að það
væri tilgangs-
laust en með
guðs og góðra
manna hjálp
gekk rekstur-
mn upp.
Hópurinn á heiðurinn
„Eg er mikill íþróttamaður í mér.
Maður getur tapað einum og
einum leik en eftir að hafa tapað
einum leik má maður aldrei
segja að allt sé tapað. Maður
verður bara að vinna næsta leik.
Þetta hefur ekki alltaf verið dans
á rósum en mér hefur alltaf liðið
mjög vel, jafnvel í erfiðleikum.
Erfiðleikar eru til þess að reyna
mann. Ef allt fer eins og maður
vill sjálfur helst þá er allt svo
auðvelt en þá er ánægjan minni.
Maður á að hafa mikið fyrir
hlutunum þá er líka gleðin meiri
þegar árangur verður,“ segir
hann.
„Við höfum alltaf verið heppin
með kennara en sérstaklega vil
ég minnast
fröken Guðrún-
ar og systur
Clementiu sem
kenndu mér að
þykja vænt um
landið.“ Séra
George leggur
áherslu á að
hópurinn eigi
heiðurinn, ekki
hann sjálfur.
Betri yfirsýn í
litluin skóla
Séra George
hefur enga tölu á öllum þeim
börnum sem hann hefur kennt
og haft í Landakotsskóla en þau
skipta örugglega þúsundum eftir
öll þessi ár, börn hvaðanæva af
höfuðborgarsvæðinu. Hann tel-
ur að styrkleiki skólans sé fólg-
inn í því að foreldrar sendi börn
sín í skólann og þurfi í sumum
tilvikum að leggja heilmikið á
sig til að börnin geti sótt hann,
til dæmis með því að keyra
börnin daglega alla leið úr Graf-
arvogi eða Mosfellsbæ í skólann.
Samband foreldra og skóla verði
því ef til vill dýpra. Smæð skól-
ans sé líka til blessunar.
„I efri bekkjum eru í mesta
lagi 18-19 krakkar. Það er því
betra að hafa yfirsýn. Maður
þekkir öil börnin með nafni og
bakgrunn þeirra nokkurn veginn
líka. Þannig verður þetta mun
persónulegra. Eg gæti best líkt
skólanum við
sveitaskóla þar
sem allir þekkja
alla. Munurinn
er þó sá að for-
eldrar þekkjast
kannski ekki
eins mikið inn-
byrðis ]m' að
börnin búa svo
langt hvert frá
öðru,“ segir
hann.
Séra Hjalti,
sem kennt hef-
ur síðustu tíu ár
við skólann, tekur nú við skóla-
stjórninni en séra George held-
ur áfram að vera staðgengill
biskups og svo tekur hann að sér
að sinna Ijármálum kirkjunnar.
Fjármálin eru honum heldur
ekki ókunnug með öllu því að
hann sinnti þeim á áttunda ára-
tugnum. Það er því ærinn starfi
framundan þó að hann sé hætt-
ur skólastjórninni og árin orðin
sjötíu. -GHS
Séra George hefur
ávollt náðgóðu sam-
bandi við nemendur
sína án þess þó að ag-
ann hofi skort. Hann
hefur sparkað með
þeim bolta oggengið
á fjöll.
„Ég vissi bara tvennt
um ísland, Heklu og
Geysi og þá varþað
líka misskilningurþví
að éghélt að Geysir
væri orðiðyflralla
hveri. “