Lesbók Morgunblaðsins - 14.08.1927, Blaðsíða 7

LESBÓK MORQtJNBLAÐSÍNS
2§5
iið verða svo slæru, að nota verði
nieðul. — Með mataræðiuu getiir
móðirin svo að segja ráðið liægð-
unum sjálf. Barn, sem oft hefir
liarðar hægðir, á að fá mikið af
ávöxtum, grófu rúgbrauði og gram
meti og sjeu mikil brögð að hægða-
tregðunni, þá má gefa barninu
strax á morgnaua á fastandi maga
ávaxtamauk, t. d. eþlamauk, soðn-
ar sveskjur, rabarbaramauk eða
Jeg hefi legið lijer í Litlahrauni
i dag, í indælli laut; hraunið má
niuiia. sína aðra a‘fi, — áður fyr
einhver yndislegasti og friðsæl-
asti bletturinn hjer „við sjóinn
frammi,“ — nú alt flakandi í sár-
um, skaðskemt af grjótgrefti,
þrælslegri en hagrænni meðferð;
en rás tímans verður aldrei stöðv-
uð, grjótið er gullsvirði, — og
þrátt fyrir þessa hörinulegu með-
ferð er hjer gott að vera, því marg
ar skemtilegustu lautirnar hafa
enn verið látnar ólireyfðar.
Jeg frjetti lát Ara Johusens
óperusöngvara íyrir fáum dögum,
og liefi verið að rifja upp fyrir
mjer ýmislegt, sem skeði daginn
þann, sem jeg í eina skiftið á a í
inni sá Ara Johnseu og heyrði
hann syngja, — og af tilviljun var
jeg með minnisbók og blýant í
vasanum.
Eitthvað svipað finst mjer um
örh'ig Ara Johnsens og Litla-
hrauns; livorttveggja vel af guði
gert, en heimurinn síðan handleik-
ið hvorttveggja sínum alkunnu
þrælatökum og eyðilagt bæði manu
inu og hraunið; Ari Johnsen dá-
inn, seimilega andlega flakandi í
sárum og eftir nokkra áratugi
verður enginn steinn eftir í Litla-
hrauni.
Síðan jeg sá Ara Johnsen eru
26 ár liðin. Mjer er fyrir löngu
úr minni Jiðið hvernig maðurinn
var í sjón, — en söngnum lians
gleymi jeg aldrei meðan jeg lifi.
Það er þó sjerstaklega meðferð
hans á einu litlu sænsku lagi, sem
uijer er ruinnisstæðust. Jeg á þetta
aðra ávexti. Sveskjur eru til á
liverju lieimili og rabarbari víða,
svo ]iað er engin afsökun, að ilt
sje að fá ávexti.
Um mörg önnur atriði í bókinni
má deila, en jeg hefi ekki í hyggju
að fara í neinar deilur, þó virla
sje hægt að finna að neinu heima,
án þess að lenda í blaðadeilum.
Halle (Saale) í apríl 1!)27.
Salómc Þorleifsdótt ir.
hefi jeg svo, í þessi 26 ár, blaðað
í bókinni, að jeg hafi ekki munað
eftir Ara Johnsen þegar jeg kom
að laginu, sem heitir „Liten fogel“
og er eftir óþektan liöfund.
Hann söng þetta lag á samsöng
í lieykjavík, og er mjer nær að
lialda að meðferð á lagi og texta
liafi verið snildarleg. Dómgreind
mín þá ef til vill óþroskuð, því jeg
var aðeins 16 ára gömul og lagið
mjer auk þess kunnugt og kært,
því það var eitt af uppáhaldslög-
um móður minnar sálugu; en jeg
held samt að jeg vaði lijer enga i
reyk, því jeg liafði snemma vanist
söng og hljóðfæraslætti og margan
góðan söngmann bar að garði for-
eldra minna á Eyrarbakka í þá
daga.
Þetta muu liafa verið um Jóns-
messuleytið 1901, sem jeg lieyrði
Ara Jolinsen syngja. Mjer fanst
lengi vel fram eftir æfinni það
liafa verið skemtilegasti dagurinn
sem jeg hafði lifað, og bar margt
til þess. Jeg dvaldi í Reykjavík
þetta sumar, var eithvað að gutla
við að læra á hljóðfæri o. fl —
Herskipið „Heimdallur“ var þá
lijer við land og rjeð Kommandör
Hovgaard fyrir. Dag þennan hafði
hann boð rnikið um borð og komst
jeg þangað, naut þar frænda og
foreldra. Yeður var hið vndisleg-
asta, brennandi sólskin, himininn
heiður og blár, rjónialogn og renni-
sljettur sjórinn. Þá var fagurt i
Reykjavíkurhöfn, engin hafnar-
virki, engir togarar og enginn
„kolakrauí“. Glaðværð mikil var
úti í herskipinu og ómaði úr liverj-
uin krók og kima; góður árdegis
verður etinn og dans stiginn í sól-
skininu á þiljum uppi; menn
skemtu sjer vel, enda ]>ektu flestir
gestanna hvorn annan. — Við vor-
um, að mig niinnir, fjögur saman,
sem fórum beina leið í land úr
„Heimdalli“ á sanisöng Ara Jolin-
sens, — átum síðan kvöldverð hjá
Halberg á „Hótel ísland“ og man
jeg að við fengum kampavín ; liafði
jeg aldrei bragðað þann goða-
drykk fyr en þennan dag, fyrst úti
í herskipinu og svo þarna um
0
kvöldið, — en góður þótti mjer
hann, og var ]>ó ga'tilega farið í
sakirnar því við vorum fjögur n: i
eina flösku.
Jeg gæti trúað að suinum uugu
nútíðarstúlkunum ]>a*tti þetta fá-
tækleg lýsing á skemtilegum degi,
eða a. m. k. þeim, sem í sí’tlL*
Jijóta iimhugsunarlaust milli gieði-
fundanna, og ]>ar sem ein st ridin
varla tekur annari frum; en þess
ber að gn'ta, að um síðas^'.'iu
aldamót voru svona dagar ekki ,i
liverju strái, ekki einu siniii fyrir
Reykjavíkurstúlkunum, hvað þá
fyrir 16 ára unglingsstúlku austan
úr Flóa. Boð voru að vísu sröku
sinnum úti í herskipunum, — eu
útlendir óperusöngvarar voru ] i
sjaldgæfir gestir og lítið inu si*ngv-
ara í Ileykjavík og bæjarbiar
lögðu ]úi ekki í vana sinn að snæða
kvöldskattinn á gistihúsunum,
nema ]>á við hátíðleg tækifæri. En
„tímarnir breytast Og inennirnir
með“, eins og þar stemlur, og uð
mjer liafi þótt dagurinn skeinti-
legur og viðburðaríkur, uin það
bera Jiessar línur ljósastan vott-
inn núna eftir 26 ár.
En best man jeg söng Ara Joliu-
sens, þ. e. a. s. eftir þessu eina
litla lagi. Söngskáin hefir vafa-
laust öll verið góð og viðfangs-
efnin stærri. En það er nú alt
gleymt. Aðeins „Liten fogel“ lifír
í minni mínu.
' Til minningar um söngvarann
langar mig til að setja hjer kvæð-
ið, enda þótt lag og kvæði sje svo
samgróið í liuga mínum, að jeg
helst hefði kosið að láta það fylgj-
ast að. En úr því skal jeg bæta
seinna, því fái jeg góða þýðinu á
kvæðinu, þá skal hvorttv'eggja
koma í litlu nótnahefti, scm jcjf
Ari Johnse
ópernsfingvari.
lai
gamnlli nótnabók, og aldrei