Morgunblaðið - 12.08.2005, Blaðsíða 32

32 FÖSTUDAGUR 12. ÁGÚST 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Hjörtur er látinn. Hann lést á
heimili sínu 4. ágúst. Hjörtur var
mörgum góðum hæfileikum búinn.
Hann var vel gefinn, listfengur og
músíkalskur en hann átti einnig við
ýmsa erfiðleika að stríða sem hann
tókst á við af mikilli karlmennsku.
Hann er okkur mikill harmdauði og
mun ávallt lifa í minningunni sem
góður, vel innrættur drengur.
Blessuð sé minning hans.
Foreldrar.
HJÖRTUR
SVEINSSON
✝ Hjörtur Sveins-son fæddist 21.
september 1981.
Hann lést 4. ágúst
síðastliðinn. For-
eldrar Hjartar eru
Sveinn Sveinbjörns-
son og Margrét
Samúelsdóttir.
Bræður hans eru
Sveinbjörn Sveins-
son og Grétar Már
Sveinsson. Dóttir
Sveinbjörns er
Ragnheiður Eva.
Hjörtur ólst upp í
foreldrahúsum í Kópavogi og
gekk þar í grunnskóla.
Hjörtur verður jarðsunginn frá
Kópavogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Elsku bróðir minn
hann Hjörtur er lát-
inn.
Líf þitt var aldrei
beinn og breiður veg-
ur heldur frekar
grýttur fjallabaksveg-
ur með stöku malbik-
uðum kafla. Ég dáðist
alltaf að þér elsku
kallinn minn, hvernig
þú tókst á vanda-
málum þínum og varst
stöðugt að leita leiða
til að vinna bug á því
meini er hrjáði þig,
allt frá því að þú varst lítill polli.
Ég mun sakna þess að rökræða
við þig um hina og þessa hluti, allt
frá tilgangi lífsins til ómerkilegra
hversdagshluta. Þú hafðir svo
sterka skoðun á öllum hlutum.
Uppátækjum þínum voru engin
takmörk sett. Ég minnist þess er þú
varst kannski 14 ára og vaktir alla á
heimilinu klukkan sex um morgun-
inn, en þá hafðir þú eytt allri nótt-
unni í að elda sauðalæri sem þú
hafðir fengið gefins.
Ennfremur minnist ég þess er þú
komst heim úr lýðskóla í Danmörku
með geisladisk í farteskinu sem allir
voru svo stoltir af.
Það að nú sértu farinn er svo
Himnasólin bjarta, blíða
brosir milt á glugganum.
Hún er skærasta ljósið lýða,
ljós, er eyðir skugganum.
Brosmild vermir blómið smáa,
bræðir niður klakahjúp.
Roðar gulli hnjúka háa,
himingeim og sjávardjúp.
Þú ert valdið æðsta af öllu
eldheit drottning þessa lands.
Dýrðarljós frá himinhöllu,
helgiboði frelsarans.
(Magnús Sigurðsson.)
Elsku Máni, við þökkum þér fyrir
þann stutta en dýrmæta tíma sem við
áttum með þér og geymum ótal marg-
ar minningar um þig í hjörtum okkar.
Pabbi og mamma.
Meðan hjörtun sofa býst sorgin
heiman að og sorgin gleymir engum.
Það fengum við ástvinir Mána að
reyna 7. ágúst síðastliðinn er klippt
var skyndilega á lífsþráð hans í sorg-
legu slysi. Tæpra 17 ára, fullur af lífs-
orku og framtíðarvonum, sem við for-
eldrar og nánustu ættingjar deildum
með honum og hlökkuðum til að fylgj-
ast með. Elsku Máni, lífið er svo
MÁNI
MAGNÚSSON
✝ Máni Magnús-son fæddist í
Reykjavík 2. nóvem-
ber 1988. Hann lést
7. ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
Bryndís Héðinsdótt-
ir og Magnús Sigur-
geirsson. Foreldrar
Bryndísar eru Héð-
inn Hermóðsson
ættaður frá Reyðar-
firði og Hólmfríður
Jónsdóttir ættuð úr
Fljótum í Skaga-
firði. Foreldrar
Magnúsar voru Dísa Ragnheiður
Magnúsdóttir ljósmóðir, d. 3.2.
1974, ættuð úr Reykhólasveit og
Sigurgeir Tómasson bóndi, d.
8.11. 1993, ættaður úr Skagafirði
og Þingeyjarsýslu. Þau bjuggu á
Mávavatni á Reykhólum. Systkini
Bryndísar eru sjö og bræður
Magnúsar eru þrír. Máni á tvö
systkini, Sigmund, f. 1984, og Dísu
Ragnheiði, f. 1992.
Útför Mána fer fram frá Hjalla-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
hverfult og lánið valt
en þú varst hamingju-
samur unglingur, áttir
góða að og varst vin-
margur. Við nafni þinn
Máni Sigurjónsson átt-
um ótal yndislegar
stundir saman með þér
og hlökkuðum ávallt til
komu þinnar. Gott var
ef frænka átti eitthvað í
svanginn og svo var
spjallað saman um
heima og geima. Máni
tók líka að sér að leið-
beina nafna sínum um
tölvunotkun og tókst með þeim góð
samvinna um það. Síðan barst oft
tölvupóstur og samskipti þar. Við eig-
um eftir að sakna mikið tíðra heim-
sókna og að heyra ekki allt í einu mót-
orhjól bruna í hlað, lagt var á bak við
hús og síðan birtist ungi maðurinn í
sinni múnderingu, sem skilin var eftir
í þvottahúsinu áður en komið var í
eldhúsið sem mest var setið í. Máni
var oft á Reykhólum bæði með for-
eldrum sínum og á meðan afa hans
naut við en þeir voru talsvert skap-
líkir og áttu vel saman, gælunafn afa
hans var „Höfðinginn minn“.
Sú er trú mín að afi hans og amma
hafi fengið að halda utan um hann við
vistaskiptin.
Máni elskaði að hjóla, fyrst voru
það reiðhjól en síðan tóku öllu hrað-
skreiðari og kraftmeiri farartæki við.
Hann var mjög laginn við að halda
sínum hjólum í lagi, gera við og laga,
átti þá góða að þar sem faðir hans,
bróðir og móðurbróðir leiðbeindu og
réttu hönd ef með þurfti. Það var
stutt í bílpróf, mikið rædd mál, spek-
úlerað og bílar skoðaðir.
Í sumar vann hann í Þörungaverk-
smiðjunni á Reykhólum. Var hann vel
liðinn í vinnu, stundvís og reglusam-
ur. Þar áttum við líka góðan tíma
saman og erum við mjög þakklát fyrir
það og alla aðra tíma með honum sem
eru margir því kynni okkar hófust við
fæðingu þegar ég tók á móti honum,
hélt honum undir skírn og passaði á
góðum stundum. Í haust beið kokka-
námið í Menntaskólanum í Kópavogi
og hlakkaði öll fjölskyldan til. Máni
hafði mjög gaman af veiðiskap og
byrjaði snemma að veiða. Á ferðalög-
um með fjölskyldu sinni þurfti oft að
stoppa þar sem hægt var að renna
fyrir fisk, þó urðu Reykhólar aðal-
veiðistaður bæði Langavatn og þó
sérstaklega Grundarvatn en þangað
fórum við Máni minn margar góðar
✝ Brynjúlfur Sig-urðsson fæddist
á Starmýri í Álfta-
firði eystra 31. ágúst
1915. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Þingeyinga á Húsa-
vík 4. ágúst síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Kristín Jóns-
dóttir húsmóðir og
verkakona, f. á
Rannveigarstöðum í
Álftafirði eystra,
20.12. 1885, d. 2.10.
1975, og Sigurður
Brynjólfsson, bóndi og verkamað-
ur, f. á Geithellum í sömu sveit, f.
5.10. 1882 , d. 24.8. 1937. Bræður
Brynjúlfs voru Jón, f. 1.9. 1915, d.
19.3. 1987, kvæntur Jónínu Jóns-
dóttur frá Tóvegg í Kelduhverfi, f.
4.4. 1918, d. júní 1998, og Hjörtur, f.
9.10. 1916, d. 21.1. 1938. Sigurður
og Kristín tóku í fóstur litla stúlku,
Lilju, sem lést tveggja ára.
Brynjúlfur kvæntist 8. ágúst
1943 Ingiríði Árnadóttur húsmóður
og verkakonu, f. á Bakka á Kópa-
skeri 19.1. 1918. Hún er ein 12
systkina frá Bakka á Kópaskeri,
dóttir hjónanna Ástfríðar Árna-
dóttur, f. 4.12. 1881, d. 5.7. 1960, og
Árna Ingimundarsonar, f. 25.10.
1874, d. 3.6. 1951. Börn Brynjúlfs
og Ingiríðar eru: 1) Ragnheiður
Regína mjólkurfræðingur, f. 17.12.
1943, maki Jón M. Óskarsson raf-
vélavirki og sjómaður. Börn þeirra
eru: A) Inga Bryndís námsmaður, f.
10.2. 1964, maki Birgir Örn Arn-
arson, f. 16.5. 1961, börn þeirra
Jónatan, f. 1992, og Bryndís Stella,
f. 1996. B) Brynjúlfur Jónsson, f.
14.2. 1965, maki Inga Dóra Stein-
þórsdóttir, f. 18.6. 1964. Dóttir Ingu
Dóru er Elísabet Rut Heimisdóttir,
f. 1984. Börn Brynjúlfs og Ingu
Dóru eru Jón Már, f. 1990, Ragn-
Hann hugði á nám í dýralækning-
um í Noregi en af því varð ekki
vegna síðari heimsstyrjaldarinnar.
Að námi loknu á Hvanneyri hóf
hann störf hjá Kaupfélagi Norður-
Þingeyinga á Kópaskeri. Hann
keypti sér dráttarvél árið 1945 og
stundaði með henni vinnu fyrir
bændur í sveitum við Öxarfjörð. Á
þessum tíma kynntist hann Ingiríði,
þau hófu sinn búskap á Bakka,
fluttust síðan að Sigurðarstöðum á
Sléttu þar sem þau bjuggu í nokkur
ár áður en þau byggðu nýbýlið
Brúnir út úr Sigurðarstöðum. Á
Brúnum ráku þau sauðfjárbú á ár-
unum 1954–1964 en þá brugðu þau
búi og fluttu aftur til Kópaskers, nú
með aðsetur í barnaskóla Núpa-
sveitar.
Brynjúlfur hóf verslunarstörf við
Kaupfélag N-Þingeyinga og vann
þar allt þar til hann lét af störfum
fyrir aldurs sakir. Hann vann á
vetrum hlutastarf við gæslu á
heimavist barnaskólans og aðstoð-
aði nemendur við heimanám. Árið
1973 fluttu Brynjúlfur og kona
hans í nýbyggt hús á Kópaskeri þar
sem hann átti heima til dauðadags.
Brynjúlfur var meðhjálpari í Snart-
arstaðakirkju í 40 ár auk þess að
syngja með kirkukórnum og fleiri
kórum. Hann hafði góða söngrödd
sem hann hélt allt fram á síðustu ár
og hafði mikið yndi af söng. Hann
átti auðvelt með að yrkja og eftir
hann liggur mikið safn ljóða sem
hann gaf þó aldrei út. Þá skrifaði
hann einnig fjölda greina um menn
og málefni sem birst hafa í blöðum,
bókum og tímaritum. Brynjúlfur
spilað á harmóniku og lék oft fyrir
dansi á skemmtunum sem haldnar
voru á Sléttu meðan þar var byggð
í blóma. Brynjúlfur var einlægur
náttúruunnandi og veiðimennska
var honum í blóð borin. Hann var
refaskytta til fjölda ára, sat í stjórn
Verkalýðsfélags Presthólahrepps
og í stjórn Félags aldraðra á Kópa-
skeri.
Útför Brynjúlfs fer fram frá
Snartarstaðakirkju á Kópaskeri í
dag og hefst athöfnin klukkan 14.
heiður Ásta, f. 1993
og Ástþór Vilmar, f.
2002. 2) Hulda Krist-
ín, leiðbeinandi á leik-
skóla, f. 13.1. 1946.
Var gift Þresti Helga-
syni kennara, f. 20.9.
1946, d. 25.7. 2004.
Sonur Huldu, Úlfur
Ingi Jónsson lyfja-
fræðingur, f. 29.6.
1969, sambýliskona
Marta Rúnarsdóttir,
f. 1969. Börn Huldu
og Þrastar eru Drífa
Kristín sagn/listfræð-
ingur, f. 2.6. 1976, sambýlismaður
Karl Óskar Ólafsson, f. 1975, og
Heiðar Þór eðlisfræðingur, f. 10.7.
1979. 3) Sigurður yfirlögreglu-
þjónn/kennari, f. 18.7. 1954, maki
Anna María Karlsdóttir bankamað-
ur, f. 3.10. 1954. Börn þeirra eru: A)
Herdís Þuríður, MA í íslensku, f.
7.7. 1976, maki Óli Halldórsson um-
hverfisfræðingur, f. 1975, börn
þeirra eru Halldór Tumi, f. 2001, og
Elín Anna, f. 2003. B) Brynjúlfur
lögreglumaður, f. 19.4. 1978, sam-
býliskona Helga Björg Pálmadótt-
ir, f. 1981. Dóttir Brynjúlfs er
Emelíana, f. 1999. C) Karl Hannes
námsmaður, f. 12.9. 1986.
Brynjúlfur fæddist á Starmýri í
Álftafirði eystra og átti þar heima
til átta ára aldurs er foreldrar hans
fluttust til Neskaupstaðar, en þar
átti hann heima til þrettán ára ald-
urs. Næst lá leið að Sigurðarstöð-
um á Melrakkasléttu þar sem faðir
hans gerðist bústjóri á búi sr. Hall-
dórs, þáverandi prests í Presthól-
um. Brynjúlfur vann við landbún-
aðarstörf á Sigurðarstöðum og á
Blikalóni, einnig í Borgarfirði
vestra á námsárum sínum þar.
Brynjúlfur gekk í barnaskóla í Nes-
kaupstað og búfræðinámi lauk
hann frá Hvanneyri árið 1941.
Nú hefur afi Brynjúlfur ort sitt síð-
asta kvæði. Ferðir hans á Skódanum
austur á Sléttu verða ekki fleiri og
enginn situr lengur í brúna hæginda-
stólnum heima í Roðafelli. Við systk-
inin eigum margar ljúfar minningar
um afa Brynjúlf. Hann gaf okkur svo
margt og kenndi okkur svo mikið. Það
er ómetanlegt að hafa fengið að alast
upp við sögur af álfum og huldufólki,
fróðleik um byggð og náttúrufar
Norðausturlands og frásagnir af lifn-
aðarháttum fyrri tíma. Afi var mikið
fyrir kveðskap. Hann kunni hafsjó af
alls kyns kvæðum og hafði yndi af að
fara með þau fyrir okkur. Á yngri ár-
um fórum við oft hjá okkur þegar
hann þuldi heilu vísnabálkana yfir
okkur með byljandi röddu en með
aldrinum lærðum við að meta þetta og
dást að þekkingu hans. Sérstaklega
kunnum við að meta kvæðin sem
hann orti sjálfur en hann var mjög
hagmæltur og iðinn við að yrkja.
Afi var mikið náttúrubarn og kunni
best við sig utandyra. Þegar við kom-
um í heimsókn austur á Kópasker var
amma gjarnan ein heima en afi í
berjamó, á grenjum eða farinn í
gönguferð upp á einhverja heiðina á
Sléttu. Langt fram á níræðisaldur
mátti á haustin sjá í iljarnar á honum
uppi í Snartarstaðanúpi með berja-
krukku í hendi, alveg heiðbláan um
munninn.
Afi var stoltur af sínu fólki og hann
stóð þétt við hlið þess, hvort sem vind-
urinn var í bakið eða fangið. Það var
gott að leita til hans um ráð og álit og
því var hægt að treysta að úrlausnir
hans voru uppörvandi.
Afi var vinmargur enda var hann
afar jákvæður og bjartsýnn að eðl-
isfari. Þegar hann lá fárveikur á
sjúkrahúsi síðastliðinn vetur heyrð-
ist hann aldrei kvarta yfir ástandi
sínu heldur fór hann mikinn um ljúf-
mennsku starfsfólksins og bragð-
gæði matarins. Það er margt hægt að
læra af afa Brynjúlfi og við systkinin
erum innilega þakklát fyrir þann
tíma sem við fengum að verja með
honum.
Okkur finnst viðeigandi að kveðja
hann í hinsta sinn með vísu sem ort
er í orðastað okkar allra.
Ánægjustundirnar allar með þér
mér æ munu lifa í minni.
Þær kærleik og þakklæti kveikja hjá mér
er kveð ég þig, afi, að sinni.
Herdís Þ. Sigurðardóttir,
Brynjúlfur Sigurðsson,
Karl Hannes Sigurðsson.
Þá er hann farinn, hann elsku afi.
Það er erfitt að koma að því orðum
hversu mikils virði hann var okkur og
hversu mikið við munum sakna hans.
Hann var sá besti afi sem hægt er að
hugsa sér, alltaf svo kátur og glettinn,
ástríkur og hlýr og áhugasamur um
alla okkar hagi. Það var alltaf hægt að
spjalla við hann um heima og geima
og ævinlega mætti hann manni sem
jafningja. Það sem maður minnist
ekki síst þegar maður hugsar til afa
er hversu innilega og einlæglega hann
fagnaði manni alltaf þegar maður
hitti hann. „Æ, komdu nú margbless-
uð og sæl“, sagði hann, eða „æ, elsku
kallinn“, um leið og hann kreisti okk-
ur fast og klappaði á vanga okkar.
Stundum átti hann það til að skæla sig
glettnislega framan í mann eða gagga
til manns eins og tófa og hlæja dátt
þegar maður geiflaði sig á móti. Þeg-
ar við komum sem börn til þeirra
ömmu á Kópasker var það jafnan
hans fyrsta verk að hlaupa niður í
kaupfélag og ná í bláan ópal og kónga-
brjóstsykur handa okkur. Svo fór
hann með okkur í bíltúra og göngu-
ferðir um Sléttuna, sem hann unni svo
mikið, eða í berjamó upp í Snartar-
staðanúp og sagði okkur hitt og þetta
um lífið og náttúruna á þessum slóð-
um. Það var þannig með afa, eins og
allir vita sem þekktu hann, að þegar
hann sagði frá eða fór með kvæði,
hvort sem það var hans eigið eða eitt
af þeim mörgu sem hann kunni utan-
bókar, þá sátum við hugfangin og
hlustuðum. Frásagnargáfa hans og
orðkynngi vakti með manni bæði að-
dáun og stolt. Stolt yfir að eiga svona
magnaðan afa. Svo var hann líka ann-
álaður söngmaður. Öll jólin sem þau
amma eyddu hjá okkur í Kópavogin-
um, áður en allt breyttist, eru okkur
systkinunum ógleymanleg. Þegar afi
tók undir í jólalögunum og sálmunum
í útvarpinu á aðfangadag og söng-
röddin hans bjarta hljómaði um húsið,
komust allir í hátíðarskap. Það sem
okkur er nú efst í huga er þakklæti.
Þakklæti fyrir allt sem afi kenndi
okkur og gaf og þakklæti fyrir að fá
að þekkja hann og hafa í lífi okkar
svona lengi.
Drífa Kristín, Heiðar Þór og
Úlfur Ingi.
Ég sem barn fékk marga sumarvist
hjá afa og ömmu á Kópaskeri. Þá fékk
ég að fara með móðurbræðrum mín-
um um nærsveitir. Í Sléttuferðum sá
ég fyrst þennan ágæta dreng, Brynj-
úlf, hljóðlátan, hógværan mann. Ég
komst að því seinna, að hann var mjög
snjall á harmonikku og iðkuðu þeir
bræður, Hjörtur og Brynjúlfur, þetta
allmikið. Hagorður var hann með
ágætum. Flugu oft vísur okkar á milli.
Svo þróaðist ástarlíf þar nyrðra, að
Brynjúlfur fékk móðursystur mína,
Ingigerði, sem eiginkonu. Þau reistu
sér bú í útjaðri Sigurðarstaða á
Sléttu, Brúnir.
Þar eignuðust þau börnin, Ragn-
heiði, Huldu og Sigurð. Öll afar vel
gerð börn og mannvænleg. Björn,
sonur minn, var svo sæll að fá að vera
á Brúnum og njóta lífsins undir hand-
arjaðri Ídu og Brynka. Nú seinni ár,
eftir að hafa misst foreldra mína, þá
fann ég ættarstuðninginn frá Ídu og
Brynka. Mörg símtöl átti ég við þau
um áraraðir. Dáðist ég mjög að hve
vel Brynjúlfur náði sér eftir öll þau
áföll er á honum dundu. Þar kom best
fram hve sálarstyrkur hans var mik-
ill. Allt sem okkur fór á milli gaf mér
ætíð betra mat á hans stórbrotnu
manngerð. Aldrei heyrði ég hnjóðs-
yrði í annars manns garð frá honum.
Frænka, ég þakka þér að veita mér
þá ánægju að kynnast þessu vamm-
lausa náttúrubarni, Brynjúlfi.
Brynjúlfur, ég kveð þig með þess-
um orðum:
Þakka ég þér kvæðamaður
þola rausið auma mitt.
Frá þér fer ég kátur glaður.
Fagurt þakka orðið þitt.
Sértu allra sælastur.
Árni Einarsson.
BRYNJÚLFUR
SIGURÐSSON