Nýjar kvöldvökur - 01.07.1951, Blaðsíða 13

N. Kv.
Carit Etiar:
Sveinn skytta.
Helgi Valtýsson þýddi.
('Framhald').
XII. Varpað teningum.
Um leið og Tange gekk upp stigann að
loftsherbergi sínu, lteyrði hann dimma
bassarödd drynja fremur klúrorða þýzka
hermananvísu. Hann flýtti sér upp til að
stöðva þennan óskemmtilega söng og sá, að
hei bergisdyrnar stóðu opnar.
A legubekknum í herbergi hans lá her-
maður endilangur, klæddur einkennisbún-
ingi sænskra riddaraliða. Á gólfinu fynr
framan hann stóð hálftæmd mjaðarkolla, og
á borðinu til hliðar lágu á víð og dreif heil-
mörg lítil og snyrtileg sendibréf, sem hann
haiði auð’sjáanlega verið að lesa, áður en
hann lagðist út af.
„Þúsund milljónir drísildjöfla hirði hann,
kapellán góður!“ hrópaði maðurinn og
teygði handleggina fram á móti Tange.
„Lætur liann mig ekki bíða eftir sér óslitið í
fulla klukkustund!"
„Yður var nú kunnugt, höfuðsmaður, að
ég var að störfum úti í kirkju."
„Hvað kemur mér það við! Fjandinn
gráskjóttur! Hefði það ekki verið svona
skratti langt, mundi ég hafa sótt hann út í
kirkju og rekið hann heim aftur með flötu
sverði mínu!“
Manheimer var lágur maður vexti, en
herðabreiður, þrútinn í andliti og rauður,
svartur og snöggklipptur, með geysimikið
yfirskegg, er að þeirra tíma tízku var sveigt
beint upp á við. Hann bar bláa, ófágaða
brjóstbrynju og tvíeggjaðan brand með
breiðu hjalti. Voru á því mörg ferhyrnd göt
til að stöðva og tefja sverðsodd andstæðings-
ms. Auk brandsins bar hann einnig rýting
mikinn, sem beitt var með vinstri hendi
samtímis brandinum, og var notaður á víxl
til sóknar og varnar.
„Já, hann getur svei mér skirnað í kring-
um sig!“ mælti höfuðsmaðurinn og h!ó
drýgindalega. „Virðist honum hér dálítið
ruslaralegt, getur hann kennt það sjálfum
sér. Eitthvað varð ég að hafa mér til afþrey-
ingar, og svo tók ég upp úr skattholsskúffu
hans kærustubréfin þau arna og las þau mér
til skemmtunar."
„Bréfin mín!“ hrópaði Tange æstur.
„Já, að minnsta kosti eru þau ekki skrif-
uð til mín. Hann verður að afsaka, að ég
gekk ekki frá þeim aftur. Og svo var hér
líka svo kalt í kompunni þeirri arna, að ég
varð sjálfur að kveikja eld og brjóta sundur
einn gamla hægindastólinn lians og troða
honurn inn í ofninn með leðri og tróði og
öllu gumsinu. Það yljaði ofurlítið."
„Hægindastólinn minn!“ hrópaði Tange
enn gramari.
„Já, fjandinn hafi það, ekki var það rninn
stóll! “ sagði höfuðsmaðurinn hlæjandi, „og
hann verður að forláta þó að hér sé ofurlít-
ill reykur, því að bannsettur gamli stól-
skrjóðurfnn vildi ekki loga, svo að ég varð
að taka dálítið af tdaðaruslinu lians og ofur-
litla postillu til að kveikja upp með. Og
það dugði."
„Guð rninn góður!“ sagði Tange með
væluróm. „En það ógnar tjón, sem þér hafið
valdið mér með þessu. Dýrmætu skjölin mín
og ágætis stóllinn! Hvað haldið þér, að
presturinn muni segja, þegar hann fréttir
þetta?“
„Þúsund kvígildi drísildjöfla hirði prest-
inn!" hrópaði Manheimer hlæjandi. „Hann