Teningur - 01.06.1989, Blaðsíða 44

SIGFÚS BJARTMARSSON
CRO-MAGNON MENNIRNIR KOMA
1
athöfnin
er í sjálfu sér
einföld en sterk
og lánist hún
koma líflínurnar
síöastar fram
nákvæmlega dregnar
af öllum frumþáttum
af endum himinbrautanna
svo streymir úr veggnum
kraftur og slægðin
- og ég geng fram
og út eftir syllunni
held gyöju minni í lofti
uppi í gómbleiku skininu
og þá lifna við
hin steingeröu hold
hnöttóttur kviðurinn
allur að opnast
svo birtir og skín
á sæði og mjólk
og munnvolgt blóðið
fljótandi
- og sköpunin öll
hún sýpur sig saman
í óraheild
í máttugt frjómagn
holanna
2
nýtt líf
í gamalt er nýtt
og betri hringur dreginn
á hring ofan
framvinda
lögð til ferðar
endurtekning
afturhvarfs um upphöfin
áfram og aftur
öllu til bóta
- og þá er ekki
erfiðið
að orna sér
við æskuroða eldisins
óekki
fyrr en seinna
þegarég
verð aftur viss
þegar ég sé
aftur fyrir mér rofið
sé endana fyrir
til allra átta tímans
og mér
koma blóðský á augu
og þrálátir kekkir í vessa
og þá þegar ég
leita út að morgni
mér til aðdrátta
og yndis
verða óðara fyrir
staðin vötnin
hljóðin án boða
og lyktarleysi af slóðunum
það er orðið Ijóst
líkt og uppstytta myrkurs
ég er orðinn viss
fyrir löngu
ekkert mun fara
eins og fyrir var lagt
3
öllu
er dagskipt reyndar
stundum er eins gott
og engu muni aftur fara
nema hringinn
þó veit ég full vel
að uggurinn
mun aldrei víkja
alveg úr lofti
og að von er á honum
inn með rökkrinu
flatmagandi geispandi
villulæðum
og rofar
allt í einu til
fyrir ormum
að vindast upp
um veltroðið gólfið
snúast í hvæsandi sveiga
fléttast í reykfull göng
í gráa vömb
munnafylli sem springur
og ég
horfi á og sé
þá aftur að koma
þyrpinguna á eftir mér
troðandi allt í fúl svöð
særandi fram
sína völundarauðn
gálgatrjáa úr skóginum
auðn eftir auðn
undan ásunum
42