Tíminn - 12.04.1942, Síða 2

114
TÍMIM) smmndagiim 12, apríl 1942
30. blað
TW*t&:*vm£tí!SL
■gtminn
Sunuudag 12. apríl
Hvers vegna er út-
flutningsgjaldíð ekki
innheimt?
Það er öllum augljóst mál, að
gerð'ardómslögin, sem liggja fyr-
ir þinginu, ná hvergi nærri því
marki að stöðva dýrtíðina, þó
þau séu talsverður áfangi í þá
átt. í þeim eru engin ákvæði,
sem koma í veg fyrir verðhækk-
un erlendra vara af völdum
hærra innkaupsverðs og flutn-
ingskostnaðar, og þau heimila
verðhækkun innlendra vara
undir vissum kringumstæðum.
Þótt gerðardómslögin verði
samþykkt getur dýrtíðin samt
haldið áfram að vaxa og vísi-
talan að hækka, ef engar við-
bótarráðstafanir eru gerðar.
Framsóknarflokknum var
þetta ljóst, þegar gerðardóms-
lögin voru gefin út. Þess vegna
fékk hann samstarfsflokk sinn
til að fallast á það, að lagt yrði
fram fé til að halda niðri frek-
ari verðhækkun vara en orðin
væri.
Nokkurar framkvæmdir eru
þegar orðnar i þessum efnum.
LofaÖ hefir verið að leggja fram
fé til að halda sama verði á er-
lendum áburði og var á síðastl.
ári. Einnig hefir verið komið í
veg fyrir verðhækkun seinustu
kolafarmanna, sem komið hafa
til landsins, á þennan hátt.
Verður þessu vafalaust haldið
áfram jafnóðum og einstakir
vöruflokkar hækka í verði.
Enginn getur sagt um, hversu
mikið fé þetta muni kosta. En
það má ekki horfa i það. Þetta
fé kemur raunverulega strax
aftur, því að atvinnuvegirnir og
rikið greiða lægri laun, sem því
svarar, þar sem þannig er
hindruð hækkun vísitölunnar
og dýrtíðanippbótarinnar. Þetta
fé endurgreiðist líka marg-
falt síðar þar sem atvinnuveg-
irnir þurfa þá ekki að greiða
hið háa kaupgjald, sem þá væri
orðið, ef visitalan fengi að
hækka takmarkalaust.
En hvernig á að afla þess
fjár, sem varið verður á þenn-
an hátt?
í dýrtíðarlögunum, sem sam-
þykkt voru á síðastl. vori, var
ætlast til að aðaltekjustofninn
yrði útflutningsgjald á þeim ís-
lenzkum afurðum, sem væru
seldar með mestum hagnaði.
Alþingi leit svo á, að þannig
ætti að nota stríðsgróðann til
að halda dýrtíðlnni I skefjum.
Viðskiptamálaráðherra lagði
tíl að þetta gjald yrði strax inn-
heimt.
En það heyrir undir ráðherra
Sjálfstæðisflokksins að láta
innheimta þetta gjald. Þeir
hafa ekki gert það enn þann
dag 1 dag.
Þannig hafa farið forgörðum
miljónir króna, sem hægt hefði
verið að nota til framangreindr-
ar dýrtíðarráðstafana.
Vísitalan hefir hækkað stór-
lega vegna þess, að þetta fé var
látið ónotað til að halda verð-
laginu niðri. En á sama tíma
hafa eigendur þeirra skipa, sem
fluttu sjálf afla sinn til Eng-
lands, rakað sama stórfé.
Eigendur þessara sömu skipa
halda enn áfram að græða stór-
fé á siglingunum til Englands.
En útflutningsgjaldið, sem nota
á til að halda dýrtíðinni í skefj-
um, er enn látið óinnheimt.
Hversvegna er þetta gjald
ekki lnnheimt?
Almenningur finnur ekki aðra
skýringu á þessu en óréttlæt-
anlega hlífð við stríðsgróða-
mennlna. Almenningur getur
ekki séð, að þeir ráðamenn
þjóðfélagsins, sem þannig van-
rækja dýrtíðarráðstafanir vegna
stríðsgróðamanna, hafi mikinn
áhuga fyrir að halda dýrtíðinni
i skefjum.
Ef til vill hafa þessir menn
aðrar og réttmætari ástæður
fyrir því, að þetta gjald hefir
ekkí veríð innheimt. En þá eiga
þeir að koma með þessar skýr-
ingar. Þjóðin krefst fullrar
vitneskju um, hvers vegna út-
flutningsgj aldið í þágu dýrtíð-
arráðstafananna hefir ekki ver-
ið og er ekki innheimt. Þ. Þ.
Orð í tíma toluð
— BréS og pistlar til Tímatis —
Afurðaverð laudbúnaðarins. — Nokkur orð um
ísl. fiánann. — Lausavisur úr Skagafiirðí. —
Sveitaporp. — Jarðraskið í Fljótsdal.
Afurðaverð land-
búnaðaríns
Það vantar ekki, að talað
sé um hátt verðlag á þeim af-
ui-ðum, sem bændurnir selja, og
ýmsir álíta víst, að landbúnað-
urinn sé annar stóri bróðir-
inn I stríðsgróðanum. Um það
ætla ég ekki að fjölyrða, en á
hitt vildi ég benda, að það sýnir
sig bezt hvert fólkið sækir at-
vinnuna, og hvar það þykist
hafa mest upp úr vinnu sinni.
Það sýnir betur en nokkuð ann-
að, hvar gróðans er mest von.
Þótt þær afurðir landbún-
aðarins, sem seldar eru á inn-
lendum markaði, megi teljast í
viðunandi verði, er þess að
gæta, að sá hluti, sem seljast
þarí úr landinu, svo sem ull og
gærur, liggur enn óseldur í
vörugeymslum hér heima, og
söluhorfur taldar svo slæmar á
þessum vörum, að ekki fáist
nema nokkur hlutl þess verðs,
sem bændur þurfa að fá, til þess
að standast framleiðslukostn-
að. Þetta er nú stríðsgróðavon
bændanna, að minnsta kosti
þeirra, sem reka sauðfjárbúin.
Að vísu hafa kaupfélögin, og að
líkindum aðrar verzlanir, áætl-
að bændum i reikninga um
áramót um helming af því verði,
sem þeir þurfa að fá fyrir þess-
ar afurðir. Nú ríkir óvissan
um það hvort bændur fái hald-
ið þessu áætlaða verði, hvað
þá að þeir geti gert sér vonir
um meira verð. Bændurnir þola
ekki, fremur en aðrar stéttir
þjóðfélagsins, að bíða jafnvel
í fleiri ár (eins og með upp-
bótína á ullina 1940) eftir því
verði, sem þeir eiga að fá og
þurfa að fá fyrir afurðir búa
sinna. En þó er óvissan um
verðið það lakasta. Það skapar
vonleysi hjá mörgum bóndan-
um, þegar hann heyrir um pen-
ingastrauminn til annarra
stétta.
Þetta verður að breytast.
Bændur verða að fá að vita, um
leið og reikningar þeirra eru
gerðir upp við áramót, hvers
þeir megi vænta um verð á
þeim hluta afurða sinna, sem
út þarf að flytja, og það þarf að
vera meira en einhver handa-
hófsáætlun, sem ekki styðst við
neitt væntanlegt verðlag. En
vegna þeirrar óvissu, sem rík-
ir um verðlagið á erlenda mark-
aðinum, þarf verðið til bænda
að miðast við, hvað þeir þurfa
að fá fyrir söluvöru sína, til þess
að geta haldið áfram hallalaus-
um búrekstri. En þá kemur til
þess, hvort löggjafarvaldið vill
heimila fé úr ríkissjóði til verð-
uppbóta á þann hluta landbún-
aöarafurða, sem á erlendum
markaði þarf að selja.
Ég vil taka undir það, sem
aðrir hafa bent á, að ríkissjóð-
ur eigi að leggja þetta fé fram.
Þá er hægt að ákveða á haustin,
um leið og kjötverð er sett, hvað
bændur þurfa að fá fyrir ull og
gærur, og miðast það verð auð-
vitað við framleiðslukostnað og
laun annarra stétta. Með þessu
er bændum skapað öryggi um
verð á framleiðslu sinni, og það
mundi vafalaust hafa mikil á-
hrif á kjark þeirra til að halda
búrekstrinum í horfi.
Þá fyrst vita bændur hvað
þeir geta boðið hátt kaup, en
ekki eins og nú horfir við, þeg-
ar þeir vita ekki hvort þeir fá
tvær krónur eða fímm fyrir
gærukílóið og fjórar krónur eða
átta fyrir ullarkílóið.
Nú eiga bændur að fara að
ráða sér fólk fyrír næsta sum-
ar, ef kaupið á að miðast við
það afurðaverð, sem þeim var
áætlað fyrir síðasta ár, er ég
hræddur um að margur bónd-
inn hafí fáar vinnandi hendur
í sumar.
Þorraþrælinn 1942.
Steinþór Þórðarson.
Nokkur orð um
ísteuzka fánaon
Smágrein, sem birtist í Tím-
anum 17. marz s. 1., um íslenzka
fánann, gefur mér tilefni til að
senda blaðinu nokkrar línur,
fyrrnefndri grein til áréttingar
og víðbótar. í desembermánuði
síðastliðnum sneri ég mér fyrir
hönd U. M. F. Bólstaðarhlíðar-
hrepps, til kunningja míns I
•Reykjavík, og bað hann að ann-
ast fyrir mig kaup á þjóðfán-
anum í nánar tiltekinni stærð,
en þó skyldi hann sæta öðrum
gerðum ef þessi reyndist ófá-
anleg. Mér komu þá ekki í hug
nein vandkvæði á þessu, né
heldur minntist kunningi minn
j á neitt slíkt í þessu sambandi.
j En skömmu síðar fékk ég skeyti
! frá honum þess efnis, að þjóð-
! fáninn í öllum stærðum og
gerðum, væri ófáanlegur í
Reykjavík. Ætla má þó, að á
þessum tíma, þ. e. rétt fyrir
jólin, hafi flestir þeir hlutir
verið þar á boðstólum, er lík-
legir þóttu til að seljast, og þá
fyrst og fremst með tilliti til
hátíðarinnar framundan.
En þjóðfáni landsins virðist
ekki hafa verið talinn meðal
slíkra hluta. Það er því stað-
reynd, að á sama tíma, sem all-
ar verzlanir eru yfirfullar með
ýmis konar fánýtt glingur, og á
meðan eftirlikingu íslenzka fán-
ans er m. a. ætlað það hlutverk
að greiða fyrir sölu þessa varn-
ings, ekki síður til erlendra
manna en innlendra, þá er þjóð-
fáninn sjálfur með öllu ófáan-
legur í höfuðstað landsins.
Þetta er á vissan hátt tákn-
rænt fyrir þann skort á heil-
brigðum, þjóðlegum metnaði
annars vegar, og það brjálæð-
iskennda kapphlaup um auð-
fenginn stundargróða hins veg-
ar, sem hvort tveggja auðkenn-
ir svo mjög yfirstandandi tíma.
Það virðist vera réttmæt og
sjálfsögð krafa til ríkisvaldsins,
að jafnframt því að gerðar séu
öruggar ráðstafanir til að
hindra þá misnotkun fánans.
sem hér á sér sta'ð, verði það
einnig tryggt, að hann sé á
hverjum tíma til fyrirliggj andi
í öllum stærðum og gerðum,
þann'ig, að einstaklingar þeir
og félög, er vilja eignast hann,
geti það án allra sérstakra
krókaleiða og vafninga.
Jónas Tryggvason.
Lausavísur
úr Skagafírði
Tímanum hafa borizt þessar
lausavísur frá einum lesanda
sínum í Skagafirði:
í sunnanveðri miklu, er kom
eftir nýárið, fuku nokkur refa-
búr — jafnvel hjá háttsettum
refaeigendum — syðra. Þar um
kvað ísleifur Gíslason:
Voga skefur vindakast.
— Virðar hefil brúka. —
Það er veður þéttings hvasst
þegar refir fjúka.
í fyrra fór Ólafur á Hellu-
landi með nokkrar lausavísur í
útvarp, eftir allmarga skag-
firzka alþýðuhagyrðinga, en
vannst eðlilega ekki tími til að
geta um alla. Einn þeirra, sem
eftir urðu, sagði:
í útvarpinu ýmsir hér
hjá Ólafi lofið fengu;
en þeir eru sælir, segjum vér,
sem hann gat að engu.
Eitt sinn bað Ólína Jónas-
dóttir, skáldkona á Sauðárkróki,
mann nokkurn að lána sér 10
kr. i nokkra, daga. Var sá að-
sjáll talinn. — Hann neitaði
Ólínu um lánið og hafði mörg
i orð um, hversu oft hann hefði
tapað á góðsemi sinni. Þá kvað
Ólína:
Illt er að varast óhöpp ný,
iila farinn gróðinn,
kreppa bara komin í
kærleiks sparisjóðinn.
Um mann, sem orti nokkuð
mikið, en ekki allt sem vandað-
ast, kvað Ólína:
Oftast nokkuð á honum ber,
andinn hress og sprækur,
en skáldskapur hans alveg er
eins og júní-lækur.
Þetta kvað hún um einn
mann, sem kvæntist eftir að
hafa lent I allmörgum ástar-
æf intýrum:
Sigur unnið hefir hér,
hjúskaps runnið strikið.
Það er kunnugt, að hann er
innan brunninn mikið.
Eitt sinn kom maður þar, sem
Ólína átti heima og bauð fólk-
inu að hlýða á ljóð eftir sjálfan
sig. Lét honum ekki braglistin
sem bezt, og voru hortittir all-
víða. Þá kvað Ólína:
Skemmtun spilla skal ei hér,
skáldsins snilli hrósum,
stráð þó milli stuðla er
stöku villirósum.
Þessa haustvísu gerði Ólína í
haust:
Fölnar tó í fjallaskál,
fjær er lóu-kliður.
Hlýtur þó að heilla sál
haustsins ró og friður.
Ástands-visur, eftir Ólínu:
Um er þráttað, oft-til meins,
ensku máttar-völdin.
Það er fátt, sem örfar eins
æðaslátt á kvöldin. —
Gráta menn, því góðum stofn
gerður enn er seiður.
Skal þá brenna í enskum ofn
fslands kvenna heiður?
Sveííaþorp
Margt bendlr til þess, að þró-
unin stefni í þá átt á landi hér,
eins og annars staðar, að strjál-
byggðar sveitir leggist niður og
upp rísi þorp. Fram að þessu
hefir fólksstraumurinn verið
stöðugur úr sveitunum í sjáv-
arþorpin, en við það hlýtur
landbúnaðurinn að dragast
saman. En svo má þó ekki verða.
Á undanförnum árum hefir
Framsóknarflokkurinn barizt
fyrir bættu afurðaverði sveita-
bóndans á margvíslegan hátt
og reynt að finna leiðir til að
bæta kjör þeirra, er í sveitun-
um búa, svo að þar yrði lífvæn-
legra og fólkið síður neytt til að
flýja þaðan. En þótt þessar til-
raunir Framsóknarflokksins
hafi að einhverju leyti borið á-
rangur, hefir ekki tekizt að
finna leiðir til að stöðva þenna
straum. Og, ef að áfram heldur
eins og verið hefir fram að
þessu, eru engin líkindi til að
landbúnaður verði stundaður á
fslandi eftir nokkur ár.
Kveðja
flutt við jarðarför Geirfinns
Þorlákssonar.
Sem ríði yfir reiðarslag
og rjúfi bjartan friðardag,
sem myrkvist sól, á mcrrgni er skíii
svo mjög kom óvcént burtför þín.
Ég veit mér þögnin hœfði helzt,
er hugur við þungar sorgir dvelst,
því máttlaus orð ég ein fœ sagt,
og engum styrk l raunUm lagt.
Einn hetjusöngur hœfði þér,
en harmljóð ei, þá kvaddur er
hinn vaskasti í vaskra sveit.
sem vinar stolti þrátt ég leit.
Þú hlauzt svo ungur þroska þinn,
sem þannig vœri hann ákveöinn,
þvi œviskeiðið yrði skammt,
en cettir mikið hlutverk samt.
Um allt er fögur œska þín:
Við umsvif skyldu, þung og brýn.
Við keppni-afrek, leik og list.
— Og Ijóst er nú, hve stórt er misst.
En mitt í ástar eptirsjá
býr unaðsgleði djúp og há.
að hafa átt þig, unnað þér
það aldursskeið, sem fegurst er.
Og vilja mœddum myrkvast lund
á minninganna gleðifund
skal leitað, og í Ijósi því
öll leiðin rakin upp á ný.
Og þar er allt svo heilt og hreint,
og hvergi þörf sé nokkru leynt.
svo för um Sorgar-Djúpadai
er dýrðarstund í helgisal.
Svo geymt í hjartans helgidóm
skal heilagt minninganna blóm.
Þar fölnar ei hin rauða rós,
þar roðnar hún við himneskt Ijós.
Sigurður Jónsson
Það er margt, sem dregur
fólkið úr strj álbyggðum sveit-
um til þéttbyggðari staða. Það
skyldi t. d. engan undra, þótt
ungt fólk vilji heldur dvelja í
þorpum, þar sem nóg er um
skemmtánir, þægindi, ljós og
hita heldur en á afskekktum
sveitaheimilum, þar sem allt
þetta vantar. Og það er til-
gangslaust að prédika fyrir
unga fólkinu, að þetta sé því
hollt, en annað óhollt. Það fer
sínu fram. Og hver skyldi lá því
það?
En fólkið, bæði ungt og gam-
alt, fer ekki úr sveitunum vegna
þess, að það vilji ekki vera í
sveit, ef það hefir eins gott og
skemmtilegt þar eins og það
gerir sér v'onir ujn að hafa
annars staðar. Það fer þaðan
vegna þess, að það vantar lífs-
þægindi og möguleilca til að
afla þeirra i strjálbýlinu. Til
þess að sveitirnar haldi áfram
að vera til, verður þar að breyta
um stefnu. Það verður að
„kanna nýjar leiðir“, eins og
einn góður borgari sagði um
stjórn bæjarmálanna 1 Reykja-
vík
í sveitunum þarf að kanna
nýjar leiðir, hvað sem íhaldið
segir og þeir menn innan þess,
sem meta meira hagsmuni
nokkurra einstaklinga heldur
(Framh. á 3. síðu)
Sigm’ður Jónsson, Arnarvatnl
Geiriínnur Þorláksson
Þess hefir verið getið bæði í
útvarpi og blöðum, að í ofviðr-
inu mikla, sem gekk yfir land
allt 12. jan. síðastliðinn, varð
það hörmulega slys í Mý-
vatnssveit, að Geirfinnur Þor-
láksson beið bana í fárviðrinu.
Var hann, ásamt bróður sínum,
að verja járnþakin peningshús
gegn rofi. Tók einn sviptibyl-
urinn hluta af þaki hússins á-
samt manni, og laust niður þar
sem grjót var undir.
Geirfinnur var 27 ára að
aldri fæddur og uppalinn á
Skútustöðum, sonur Þorláks
Jónssonar Hinrikssonar skálds
á Helluvaði og Arnfríðar Sigur-
geirsdóttur Guðmundssonar frá
Arnarvatni („Fríðu“ skáld-
konu). Föður sinn missti hann
sumarið 1930. Stóð þá ekkjan
ein uppi með börn sín, sum ung,
önnur hálfvaxin; fjárhagur
var þröngur og í hönd farandi
hin erfiða kreppa, sem svarf
sérstaklega fast að sveitabænd-
um, er höfðu eínhæfa fram-
leiðslu sauðfjárbúa. En þannig
er farið búskap Þingeyinga.
Alvara lífsins í margvísleg-
um myndum mætti því börnum
Skútustaðahjónanna snemma á
æfileiðinni. Bræðurnir Jón og
Geirfinnur voru elztir. Þeirra
beið mikið hlutverk og erfitt, en
ekkert var fjær þeirra skapi en
að renna frá því. Þegar litið er
nú til baka yfir þann rúman
tug ára, sem síðan er liðinn, er
ánægjulegt að minnast þess á-
rangurs, sem náðst hefir með
samhuga starfi móður og
barna. Það hefir verið vaxtar-
skeið á öllum sviðum. Systkinin
urðu fulltíða fólk og þroskuð-
ust og mönnuðust vel. Reist var
íbúðarhús, nýtt frá grunni, og
síðan hús fyrir allan búpening
ásamt heyhlöðu; allt ríflegt og
vel við hæfi jarðarinnar, og allt
af steini og járni gert. Bústofn
hefir vaxið, og fjárhagurinn er
sjálfstæður. — Fyrst og fremst
eru það bræðurnir, Jón og
Geirfinnur, sem samhliða því
að hljóta sinn æskuþroska á
góðu heimili, hafa á sama tíma
unnið þetta fyrir heimilið. Yfir
þennan árangur tíu ára æsku-
starfs gaf þeim nú að líta. Er
eigi ofmælt, að slíkt var á-
nægjulegt.
Þeir voru samhuga og sam-
hentir bræðurnir, og samstarf
þeirra því vel fallið til mikilla
afkasta. Og þó hið óvænta frá-
fall Geirfinns heitins sé og
verði mörgum þungur harmur
og minnisstæður er það að lík-
um, að þar sé engra hlutur
þyngri en bróðurins, sem nú
er eins og sviptur sinni hægri
hönd — sneyddur sinni eigin
helft.
Slík æska, sem hér er lýst, er
að sönnu meir fallin til að
þroska alvörumann, en að vera
leiksvið gleði og gamanleikja,
og vera má, að þeir, sem eiga
slíka æsku, fari nokkurs á mis.
En í rauninni mun hún þó vera
valin leið til alhliða þroska.
Bræðurnir, sem ég minnist hér,
töldu sig eigi hafa tíma né aðr-
ar ástæður til langrar skóla-
göngu, og voru þó ágætir náms-
menn. Byggðu þeir því eink-
um á þeirri unglingafræðslu,
sem fáanleg var heima í þeirra
eigin sveit. Svo haldgott reynd-
ist það nám, að Jón tók gagn-
fræðapróf við menntaskólann á
Akureyri með miklu lofi, eftir
aðeins hálfs vetrar nám við
þann skóla. Geirfinnur sótti
engan skóla utansveitar, en var
engu að síður vel að sér. Beind-
ist hugur hans mjög að vissum
þáttum verklegs náms, og hafði
hann með sjálfsnámi aflað sér
kunnáttu og leikni um margt.
Meðal annars vann hann á sið-
ustu árum að uppsetningu og
innlögnum raftækja á sveita-
bæjum.
Ég rifja hér upp og bendi á
þroskaferil hinna ungu vel
gerðu manna. Tel ég, að það
mætti vera þarfleg hugvekja
mörgum æskumanni nú á dög-
um, svo mjög sem orð fer af
festuleysi, alvöruskorti og
stefnuvöntun æskulýðsins víða
um land.
Geirfinnur tók mikinn virk-
an þátt í ungmennafélagsskap
sveitar sinnar. Og hvar sem
hann tók þátt í félagsstarfi,
vann hann sér hið fyllsta traust,
og var jafnan skipað í fremstu
röð. Hann var formaður leik-
fimifélags Mývetninga, og sá
þar um glímukennslu. Á sviði
íþróttanna hafði hann unnið
sér nafn, sem þekkt var um
land allt — og á lofsamlegan
hátt.
Mörgum mun svo fara, að
þeim virðast ýkjulegar frá-
sagnir ýmsar í fornsögum vor-
um, þar sem afburða hetjum
og iþróttamönnum er svo lýst 12
til 15 vetra gömlum, að þeir báru
þá þegar af öðrum mönnum að
afli og íþróttum. Sextán ára
gamall þreytti Geirfinnur kapp-
glímu á fjölmennu héraðsmóti
í átthögum sínum og bar sigur
af hólmi. Var þar maxgt vaskra
og sterkra manna. Svo var
hann bráðþroska og vel fær að
því meir sem glíman harðnaði,
því auðsærri voru yfirburðir
hans. Þykja mér hinar fornu
frásagnir eigi með ólíkindum,
þegar ég minnist þessa, og
fleira af sama tagi, sem ég
hefi séð og reynt.
Geirfinnur tók þátt í tveim
síðustu Íslandsglímun; í Reykja-
vík. Vakti glíma hans mikla
eftirtekt. Og við, sem heima í
átthögunum hlustuðum á út-
varpið frá hinni fyrri glímu,
veittum því eftirtekt, að glímu-
lýsandinn taldi glímu hans
mjög „drengilega og karlmann-
lega.“ Þessa vitnisbux-ðar vænt-
um við líka. Slíkur var hann
sem íþróttamaður. Hann átti ó-
venju þroskaða og góða skap-
gerð til þátttöku í kappleikium;
skapfestu og kapp, sem þó laut
dómgreind og drenglund. Að-
staða hans til þátttöku ? ís-
landsglímu í Reykjavík var 1
rauninni ósambærileg við alla
hina keppendurna. Hann kom
beint frá hörðustu önnum
sveitalífsins, og gaf sér eigi
tíma til að hvílast eftir langa
landferð. Var það allólíkt að-
stöðu höfuðstaðaríbúanna. All-
ar líkur bentu til að Geirfinn-
ur ætti eftir að bæta við sig
nýjum íþróttaafrekum.
Á hverjum vettvangi, þar sem
Geirfinnur heitinn hafði starf-
að, er nú stórt skarð fyrir skildi,
skarð sem eigi verður. fyllt að
svo stöddu. Geirfinnur var
mjög vinsæll, og varð eigi öf-
undsamt. Unga fólkið unni hon-
um hvers konar heiðurs. Minn-
ist ég þess eigi, að hafa fylgt
ungum manni til moldar, þar
sem hluttekning og innilegur
söknuður hefir verið eins skýrt
markað á hvers manns ásjónu
— og það fjölmennis, er sótti
víðs vegar að.
Hann var jarðsunginn að
Skútustöðum. Sóknarprestur-
inn, séra Hermann Hjartarson,
flutti þar eina sína eftirminni-
legustu ágætisræðu. Að henni
lokinni las hann upp yndislegt
kveðjukvæði eftir móður hans.
Ungmennafélagið „Mývetn-
ingur“ sá um útförina.