Tíminn - 05.11.1942, Blaðsíða 2

522
TÍMIM, fimmtiiclagiim 5. nóv. 1943
132. hhiií
'gtmirm
Fimmtudag 5. nóv.
Blekkíngar sfríðs-
gróðavaldsins
Krafan um þjóðnýtingu
stríðsgróðans, sem nýlega var
borin fram hér í blaðinu, hefir
vakið nokkurn ugg í herbúðum
striðsgróðavaldsins. Blöð þess
reyna því að draga athyglina
frá þessu máli með alls konar
rangfærslum og blekkingum.
Forustugrein Mbl. síðastl.
þriðjudag er glöggt dæmi um
þetta.
Skulu hér tilfærð nokkur
ummæli greinarinnar þessu til
sönnunar.
„Blöð Framsóknarmanna og
kommúnista“, segir í greininni,
„eru sammála um það, að eitt
stærsta bölið í okkar þjóðíélagi
sé stríðsgróðinn“.
Þetta eru hrein ósannindi.
Bæði Tíminn og Þjóðviljinn
hafa haldið því fram, að
stríðsgróðinn geti orðið til
gagns og gæfu fyrir þjóðina, ef
hann verður hagnýttur á rétt-
an hátt. En það getur því að-
eins orðið, að hann verði sam-
eign þjóðarinnar og notist af
henni til margvíslegra fram-
kvæmda og framfara eftir
styrjöldina. Verði hann hins
vegar eyðslueyrir fárra manna
og skapi þeim óeðlilega valda-
aðstöðu á kostnað almennings,
getur hann orðið þjóðinni til
tjóns og bölvunar.
„Þegar þessi blöð ræða um
stríðsgróða“, heldur Mbl. á-
fram, „er það ævinlega eitt og
það sama, sem við er átt: Hagn-
að þann, sem verður af sölu ís-
fisks í Bretlandi.“
Þetta eru ný ósannindi. Bæði
Tíminn og Þjóðviljinn hafa
haldið því fram, að ekki bæri
síður að þjóðnýta stríðsgróða
verzlunarinnar en stríðsgróða
stórútgerðarinnar.
„Væri ekki hyggilegra", segir
Mbl. ennfremur, „að beina veru-
legum hluta stríðsgróða útgerð-
arinnar í þessa áttina (þ. e.
endurnýjun skipastólsins) í stað
hins, að gera hann að eyðslu-
eyri hjá ríkissjóði og bæjar-
og sveitarsjóðum?"
Hér er enn ný blekking á
ferðinni. Það er gefið til kynna,
að Tíminn og Þjóðviljinn hafi
haldið því fram, að stríðsgróð-
ann eigi ekki að nota til endur-
nýjunar skipastólnum, heldur
eigi að gera hann að óþörfum
eyðslueyri. Bæði Tíminn og
Þjóðviljinn hafa þvert á móti
haldið því fram, að stríðsgróð-
ann ætti að nota til fram-
kvæmda og þó fyrst og fremst
til að endurnýja skipastólinn,
sem alltaf verður ein helzta
lyftistöng íslenzks atvinnulífs.
Öruggasta leiðin til þess, að
stríðsgróðanum verði varið til
endurnýjunar skipastólnum, er
áreiðanlega sú, að leggja hann
1 opinberan nýbyggingarsjóð,
sem veitir dugandi útgerðar-
mönnum og sjómönnum styrk
til skipasmíða og skipakaupa.
Hins vegar mun mörgum finn-
ast það lítil trygging fyrir slíkri
notkun stríðsgróðans, þótt
hann sé lagður í nýbyg^ingar-
sjóði, sem eru undir stjórn
Thorsbræðra og annara slíkra
manna, sem á krepputímum út-
gerðarinnar drógu fé frá henni í
jarðabrask, luxusbyggingar og
luxuslifnað.
Þessar tilvitnanir í Mbl., sem
hér hafa verið greindar, sýna
mæta vel, hversu aumur máls-
staður stríðsgróðavaldsins er.
Ósannindi og blekkingar eru
eina vörn þess.
En stríðsgróðavaldið má vel
bera ugg í' brjósti. Þjóðin
krefst þess, að stríðsgróð-
inn verði notaður í þágu
hennar, en ekki I þágu örfárra
manna. Öflugasti andstöðu-
flokkur stríðsgróðavaldsins,
Framsóknarflokkurinn, mun
gera sitt ítrasta til að fá þess-
ari kröfu þjóðarinnar fram-
gengt. Blöð Alþýðuflokksins og
Sósíalistaflokksins hafa tekið í
sama streng. Næstu vikur skera
úr því, hvort foringjar þessara
flokka standa við „stóru orðin.“
Þ. Þ.
Á KROSSGOTUM
Ný verðlaun fyrir ræktun
Eítir Ólaf Sigurdsson, Hellulandi
Aldrei hefir komið betur i
ljós en nú í sumar, hversu mik-
ilsverð stór og vel ræktuð tún
eru, þegar vinnuaflið er illfá-
anlegt og rándýrt og .tíðarfar
til heyskapar stirt.
Þegar ég var í réttum í haust,
átti ég tal við marga bændur
um heyskapinn og heyskapar-
lokin. Varð ég þá þess greini-
lega var, að þeir bændur, sem
stærst höfðu túnin, voru yfir-
leitt ánægðir með heyfenginn
eftir mannafla og að ekki hafði
hrakizt neitt svo teljandi væri.
En þeir, sem þurftu að sækja
helming heyskaparins eða
meira á útengjar, töldu yfir-
leitt rýran heyfeng og hrakin
hey. Einn bóndi sagði mér, að
hann hefði aldrei fengið meiri
töðu en í sumar. í fyrra slætti,
sem hann sagðist hafa slegið í
síðara lagi, hefði túnið verið
einn þykkur flekkur út á jaðar.
Hefði því ekki þurft að raka
að flekkjum. Þegar saman var
tekið, kvaðst hann hafa látiö
rakstrarvélina (hestahrífuna)
raka. Hefði það gert tíu ára
drengur með þægum hesti.
Handhrífa var að litlu leyti
notuð.
Túnið eru rúmir 8 hektarar
að sá, sem ber, hafi eitthvert
manndómsverk unnið eða virð-
ing þegið af alþjóð eða þjóð-
höfðingjum.
Ég veit um allmarga bænd-
u og þekki suma, sem fengið
hafa verðlaun úr styrktarsjóði
Kristjáns konungs IX. fyrir
framúrskarandi dugnað og
framkvæmd í búnaði. En þeir
bera ekkert teikn með sér um
þessa þjóðarviðurkenningu og
hún er flestum gleymd eins og
veðráttan, nema þegar maður er
staddur heima hjá þeim og
hefir verk þeirra fyrir augum.
Hér þarf að breyta um. Verð-
launasjóður Kristjáns konungs
IX., sem gefinn var af fátækum
konungi til enn fátækari þjóð-
ar 1874, er orðin smán. Það er
ekki sæmandi fyrir þjóðina, að
veita liðugar 100 krónur til
bænda, sem um meginhluta æfi
sinnar hafa unnið að því að
rækta og húsa jörð sína vel, að
regluleg fyrirmynd er að eða
svo að af ber um myndarbrag
í hans sveit eða sýslu. Slík
verðlaun mega ekki vera minni
en Jarðarverð og þeim á að
fylgja bóndabaugur „hinn
meiri“, sem er gildur gullhring-
ur með merki og áletran Bún-
aðarfélags íslands.
Hér er þó talað um tvenn
bændaverðlaun. Önnur handa
þeim, sem eru langt komnir
með sitt æfjstarf, hafa ræktað
mikið og vel og byggt handa
komandi kynslóðum á fagran
og hagnýtan hátt. Þau verðlaun
eru álitleg fjárupphæð og góður
gripur. Hin verðlaunin eru
handa þeim, sem kominn er vel
af stað, hefir ræktað dálítið
tún eða 25 dagsláttur, en verkið
er svo vel af hendi leyst, að það
gefur árlega af sér 500 hesta eða
20 hesta af hverri dagsláttu.
Hann fær „bóndabaug" hinn
minni eða „ræktunarhring",
sem er góður gullhringur frá
Búnaðarfélagi íslands.
Þetta, sem hér hefir verið
drepið á, er eitt af mörgu, sem
nota verður til að knýja áfram
ræktunarmál okkar og almenna
búhyggni.
Stúdentar frá Menntaskólanum
á Akureyri.
Eins og áður hefir verið get-
ið, átti Menntaskólinn á Akur-
eyri 15 ára afmæli í síðasta
mánuði.
Á þessum tíma hefir skólinn
brautskráð 340 stúdenta. Flest-
ir þeirra hafa verið úr Norð-
lendingafjórðungi, 209, og
næstflestir úr Vestfirðinga-
fjórðungi, 67.
Úr bændastétt hafa verið
120, kaupsýslumannastétt 45,
kennarastétt 30, læknastétt 25,
prestastétt 18, útgerðarmanna-
stétt 13, lögfræðingastétt 12.
Aðrir stúdentar hafa verið úr
ýmsum starfsstéttum.
Af þessum 340 stúdentum
hafa 27 verið konur.
Stofnun fóðurbirgðafélaga.
Gunnar Bjarnason, ráðu-
nautur, og Helgi Haraldsson,
bóndi að Hrafnkelsstöðum,
ferðuðust í októbermánuði um
starfssvæði Búnaðarsambands
Suðurlands (Árnessýslu, Rang-
árvallasýslu og Vestur-Skafta-
fellssýslu) og héldu fundi með
bændum í því skyni að stuðla
að stofnun fóðurbirgðafélaga.
Fundi héldu þeir alls í 24
hreppum. Voru þeir misjafn-
lega sóttir — sums staðar mjög
vel, en annars staðar treglega.
f þrem hreppum, Landsveit,
Vestur-Landeyjum og Skaftár-
tungu, var fundarsókn engin.
Árangurinn af ferð þeirra
Gunnars og Helga varð sá, að
fóðurbirgðafélög voru stofnuð í
fjórum sveitum, á Skeiðum, í
Gaulverjabæjarhreppi, Ása-
hreppi og Holtum, en líklegt, að
síðar verði slík félög stofnuð í
sex hreppum öðrum.
Skýrslur þær, sem haldnar
eru í fóðurbirgðafélögunum um
fóðrun búpenings og afurðir,
eru mjög merkilegar og hafa
leitt margt i Ijós, er hagnýta
þýðingu hefir, ekki hvað sízt
til viðtakandans frá h.f. Kveld-
úlfi. Háöldruð kona, sem ekki
er vön að kjósa til Alþingis, fær
senda Passíusálma með tilmæl-
um um að láta sig ekki vanta
á kjördegi. Gamall fjármaður
fær send dýrindis .snjógleraugu
með sams konar tilmælum.
í kauptúnunum sýndu stríðs-
gróðaherrarnir svipað örlæti.
Kolum var úthlutað á Sandi,
í Ólafsvík og víðar. Áfengi ó-
spart veitt báða kjördagana.
Peningar til reiðu, ef einhver
vill nýta þá. Engin ráð voru
spöruð, allt var falt. Stríðs-
gróðaklíka Ólafs Thors ætlaði
að vinna Snæfellsnes, og það
tókst, þótt með herkjum væri.“
um það, á hvern hátt sé hag-
felldast að gefa sauðfé kjarn-
fóður með beit. Með því að hag-
nýta sér þessa reynslu, hefir
mörgum bændum í ýmsum fóð-
urbirgðafélögum tekizt að auka
afurðir búfjár síns til muna,
án þess að auka fóðurkostnað-
inn að sama skapi.
Búnaðarfélag 50 ára.
Búnaðarfélag Hvammshrepps
í Vestur-Skaftafellssýslu minnt-
ist hálfrar aldar afmælis síns
með veglegri samkomu um síð-
astliðna helgi. Mættir voru þar
m. a. Bjarni Ásgeirsson ,formað-
ur Búnaðarfélags íslands, Stein-
grímur Steinþórsson, búnaðar-
málastjóri, og séra Sveinbjörn
Högnason, þingmaður kjör-
dæmisins. Margar ræður voru
fluttar og fór samkoman hið
bezta fram. Félagið hefir átt
mikinn og góðan þátt í búnað-
arframkvæmdum, sem unnar
hafa verið í umdæmi þess
undanfarna áratugi. Formaður
félagsins er nú Magnús Finn-
bogason bóndi í Reynisdal.
Opinberar byggingar
á Akureyri.
Fyrir nokkru er hafin á Ak-
ureyri bygging póst- og síma-
húss. Verður það stór fjögurra
bygging.
Tvær aðrar opinberar stór-
byggingar eru í smíðum á Ak-
ureyri, íþróttahús og gagn-
fræða- og iðnskólahús. íþrótta-
húsið er þegar komið undir þak.
Smíði beggja þessara húsa hef-
ir stöðvazt í bili, vegna efnis-
skorts.
íþróttafréttir.
íþróttasamband íslands hefir
sent Tímanum eftirfarandi
fréttir:
U.M.F. Stöðvarfjarðar hefir
nýlega gengið í Í.S.Í. Félagatala
er 76, form. Guðmundur Björns-
son.
Stjórn Í.S.Í. hefir nýlega
staðfest met í stangarstökkl,
3,48 m., sett af Ólafi Erlends-
syni, Knattspyrnufélagi Vest-
mannaeyja, 27. sept. 1942.
Sendikennari Í.S.Í. hefir ný-
lega lokið námskeiðum í knatt-
spyrnu og handknattleik í
Hornafirði, Norðfirði og Stöðv-
arfirði. Þátttakan alls 163.
Frá Flensborgarskólanum.
Flensborgarskólinn í Hafnar-
firði var settur hinn 2. þ. m. af
skólastjóra, Benedikt Tómas-
syni. Enn er eigi fullvíst, hversu
margir nemendur skólans verða
á þessum vetri, því að margir
utanbæjarnemendur hafa eigi
hlotið húsnæði í bænum. Nem-
endur munu þó þegar vera allt
(Framh. á 4. slðuj
eða 25 dagsláttur og töðufeng-
ur varð 500 hestar. Liðið, sem
vann að þessum heyskap, var
einn karlmaður með miklura
bústöfum, þurfti að flytja mjólk
tvisvar í viku, og ein stúlka,
sem einnig þurfti að mjólka, og
10 ára drengur. Tíminn, sem
fór í túnheyskapinn, var rúm-
ar fimm vikur. Það, sem gerði
gæfumuninn, sagði bóndinn,
var slétta túnið, Ijestarnir og
vélarnar. Hann notaði þrjá
hesta til heyskaparins, sláttu-
vél, rakstrarvél og tvo heyvagna.
Því segi ég frá þessu, að slík
afköst við heyöflun þurfa að
verða sem almennust, og að því
þurfa allir landbúnaðarvinir að
vinna með öllum hugsanlegum
ráðum.
Grundvöllurinn undir þessum
góða heyfeng bóndans er hið
slétta og grasgefna tún, þar sem
fást um 20 hestar af hverri dag-
sláttu.
Eins og nafnið bendir til á
þessari smágrein, dettur mér í
hug verðlaunaleið. T. d. að Bún-
aðarfélag fslands verðlaunaði
þann bónda, sem hefði 25 dag-
slátta tún og fengi af því 500
hesta, með gildum gullhring
með merki og áletrun Búnaðar-
félags íslands.
Gullhringar og baugar eru
æfagamalt skraut og merki um
„Kær kveðja írá Kveldúlíi“
Lýsíng Þjóðviljans á kosningunni á Snæfellsn.
„Þjóðviljinn“ 29. þ. m. birtir
svohljóðandi frásögn um kosn-
inguna á Snæfellsnesi:
„í nýafstöðnum Alþingis-
kosningum sýndu stríðsgróða-
menn Sjálfstæðisflokksins að
þeim er fullkomin alvara að
hagnýta sér til fullnustu
stríðsgróðann, í þeim tilgangi
að efla sín pólitísku áhrif í
landinu. Hefir þetta komið
ljóslega fram í fjölmörgum
kjördæmum en þó líklega óvíða
jafn berlega og í Snæfellssýslu,
þar sem ekkert var til sparað
að ná þessu kjördæmi aftur í
hendur stríðsgróðaklíku Ólafs
Thors, og fá kosinn einn vika-
liprasta skósvein hans, Gunnar
Thoroddsen.
Mörgum vikum fyrir kosn-
ingar leggur frambjóðandi
stríðsgróðaherranna upp í
ferðalag um kjördæmið. Með i
þeirri för eru m. a. Magnús Jóns-
son ráðherra, Jóhann Hafstein
lögfræðingur, Pétur Jónsson ó-
perusöngvari og Lárus Ingólfs-
son leikari. Skemmtanir eru
haldnar í Stykkishólmi og Ól-
afsvík, boðskapur stríðsgróðans
fluttur og fólki skemmt. Engu
þurfti til að kosta. Aðgangur
ókeypis og sömuleiðis veitingar.
Stríðsgróðamennirnir eru ör-
látir á smámuni fyrir kosning-
ar.
Upp úr þessu fer að bera á
dularfullum ferðalöngum úr
Reykjavík á víð og dreif um
sýsluna. Þeir koma svo að segja
í hvert hús og á hvern sveita-
bæ, enginn er svo aumur, að
ekki sé eftir honum munað.
Nánar eftirgrennslanir eru
hafðar um, hvað hvern einstak-
an vanhagi um, og úr því skal
fljótlega bætt.
Þessir sendimenn bera kveðju
Thor Thors sendiherra til hins
fátæka alþýðufólks á Snæfells-
nesi. „Hann man vel eftir ykk-
ur og þið vitið vel, hver fram-
bjóðandanna hann kysi helzt
að næði hér kosningu". Svo
mæltu sendisveinar hinna fínu
stríðsgróðaherra í Reykjavík.
Skömmu síðar fara að berast
dularfullar sendingar. Á sveita-
heimili sunnan fjalls koma 2—
5 sekkir af síldarmjöli (sem
skortur er á?) með kærri kveðju
Aðalsleinn Sigmundsson:
Ni iuuii av NkarOI
Símun av Skarði, lýðháskóla-
stjóri og skáld í Þórshöfn á
Færeyjum, andaðist 9. október
s. 1., sjötugur að aldri. Er þar
hnigið til moldar eitt göfugasta
andans stórmenni og einn
glæsilegasti lýðfræðari Norður-
landa síðustu áratugi. Má því
telja skylt að vér íslendingar
minnumst hans, og því fremur
sem hann var svo nátengdur
íslandi og íslenzkri menningu,
að sliks munu fá dæmi um er-
lenda menn.
Símun fæddist að Skarði á
Konuey 3. maí 1872, og ólst þar
upp með foreldrum sínum,
greindum bóndahjónum og virt-
um vel, en lítt efnuðum. Sá er
siður í Færeyjum, að ábúðar-
réttur og bú bónda gengur
jafnan til elzta sonar hans. Var
Símun borinn til slíks arfs, og
hefir hlotið í æsku uppeldi og
tamningu til þess að verða
bóndi, þótt önnur yrðu örlög
hans. Þegar hann var liðlega
tvítugur, fékk hann illkynjaða
meinsemd í vinstra hné. Var
fóturinn tekinn af honum um
mitt læri, er hann var 22 ára
gamall, og gekk hann síðan á
tréfæti. Þetta hörmulega óhapp
gerði hann óhæfan til búskap-
ar að Skarði, eins og þar hagar
til, og hvarf hann þá að námi,
en til mennta stóð hugur hans
mjög. Hefir það orðið færeyskri
menningu, og reyndar nor-
rænni yfirleitt, ómælanlegur
fengur, að svo skipaðist um
lífsstefnu Símunar av Skarði.
Konuey (Konoy) er ein af
Norðureyjunum svonefndu, en
á þeim er talið fegurst í Færeyj-
um. Konuey er öll há úr sjó,
sæbrött allt í kring, og lands-
lag þar næsta hrikalegt. Eyjan
er aflöng frá norðri til suðurs,
eins og flestar Færeyjar, og er
norðurendi hennar, Konoyar-
nakkur, 711 metra hátt stand-
berg. Um þvera eyjuna er djúpt
og hrikalegt skarð, Skarðsgjógv,
og niður af því, austan á eyj-
unni, var Skarð. Það var lítið
þorp, „bygd“, eins og það heitir
á færeysku, afskekkt mjög.
Hægt er að komast þangað
gangandi, um skarðið, frá
byggð vestan á eyjunni, en sjór-
inn var aðalsamgönguleiðin. En
þar var brimlending, og ómögu-
legt að koma báti að klettun-
um, nema þegar logn var og lá-
dauður sjór. Byggðin stóð hátt,
brött klettaströndin neðan við
en upp fyrir klettana varð að
draga bátinn, ef honum átti að
vera óhætt. Bændurnir að
Skarði höfðu lífsframfæri sitt
af sauðfjárrækt og af útræði,
við lendingarskilyrði þau, sem
hér er lýst. Símun av Skarði
ólst upp við þau störf, sem
þetta umhverfi heimtar, og
þessi hrikanáttúra mótaði hann
í bernsku.
Árið 1913 fórust allir karl-
menn byggðarinnar í fiskiróðri,
og þá lagðist Skarð í eyði.
Á síðara helmingi 19. aldar
varð stórfelld breyting á at-
vinnuháttum, lífskjörum og
menningaraðbúð færeysku þjóð-
arinnar. Hún hafði lifað við
kyrrstöðu frá miðöldum, fá-
menn bændaþjóð (um 5000),
með gamla, gróna og sterka
menningu, en fábreytta og ó-
þjála. 1856 vár einokunarverzl-
unin afnumin, og eftir það
spretta upp nýir og arðvænlegir
atvinnuvegir, sjávarútvegur og
verzlun. Þjóðinni fjölgar ört, en
fjölgunin öll og drjúgum meira
hverfur til nýju atvinnuveg-
anna. Hin gamla, kyrrstæða
menning fylgir henni ekki. Mál-
inu tekur að hraka, og allt útlit
er fyrir, að smáþjóðin í Atlants-
hafi ætli að verða fullkominni.
ómenningu að bráð, en síðar ó-
þjóðlegri eða alþjóðlegri Evr-
ópumenningu.
Þegar hér var komið, reis
sterk, þjóðleg menningarhreyf-
ing í Færeyjum, til verndar og
viðhalds móðurmálinu og þjóð-
legri menningu, og til þess að
samlaga þjóðmenninguna nýj-
um aðstæðum og háttum nýrra
tíma. „Færeyingafélag" var
stofnað 1889, og tók það að gefa
út mánaðarblað, „Föringatíð-
indi“, fyrsta blað, sem ritað var
á færeysku, til þess að kynna og
Hún er glæsileg kona að útliti,
breiða út stefnu sína. Blað
þetta var vel ritað, af miklum
hita og dirfsku, og harla nýstár-
legt. Hafði það róttæk áhrif,
einkum á ungt fólk. Símun av
Skarði segir um það, í merki-
legri ritgerð um þjóðernisbar-
áttu Færeyinga (Skinfaxi 1930):
„. ... Þetta litla blað var næsta
þýðingarmikið; það boðaði vor
í menningu vorri, og það varð
mörgum leiðarstjarna, þeim er
áður höfðu hvorki átt mark né
mið. Margir æskumenn — þar
á meðal sá, er þetta ritar —
slepptu ekki blaðinu, fyrr en
þeir kunnu hvert orð utanbók-
ar.“ — Blað þetta og hreyfing-
in utan um það hafa vafalaust
kveikt í Simuni, 17 ára ung-
lingnum, og gefið honum mark
að keppa að og hugsjón að
vinna fyrir, er hann missti fót-
inn fimm árum síðar. Og enn
síðar varð hann sá maður, sem
mest og bezt byggði upp þjóð-
lega og sterka nútímamenn-
ingu I Færeyjum, um hérumbll
hálfrar aldar skeið. Færeysk
tunga og færeysk menning
hljóta að bera ljós merki starfa
hans um ófyrirsjánalega fram-
tíð.
Símun av Skarði fór í Kenn-
araskólann í Þórshöfn, þegar er
hann var gróinn eftir fótar-
missinn, og lauk þar kennara-
prófi haustið 1896. Skólinn var
þá ærið danskur, og veit ég ekki,
hvort Símun hefir orðið fyrir
miklum áhrifum af honum. En
þrjú af skólasystkinum hans
þar, koma mjög við sögu Sím-
unar og færeyskra menningar-
mála síðan. Það eru þau Sú-
sanna Jacobsen, er síðar varð
frá Sanna av Skarði, J. Dahl
prófastur, hinn mikli kirkju-
höfðingi Færeyja, er ritaði fær-
eyska málfræði og þýddi Biblí-
una á færeysku;og S. P. úr Kon-
oy, skólastjóri í Götu, skörung-
urur mikill og einn mikilhæf-
astí skólamaður eyjanna. Hafa
þau tengsl, er Símun batt við
þessi skólasystkini sín, verið
mikillar þýðingar fyrir hann æ
síðan.
Að loknu kennaraprófi för
Símun þegar í lýðháskólann í
Askov í Danmörku. Stundaði
hann þar nám tvo vetur, og auk
þess eitt sumar á námskeiði
fyrir lýðháskólakennara. Þar
var annar Færeyingur samtíða
honum, Rasmus Rasmussen frá
Miðvogi, fluggáfaður maður og
logandi af áhuga. Bundu þeir
Símun með sér vináttu, og fóru
báðir í Kennaraháskólann I
Kaupmannahöfn (þá „Statens