Tíminn - 15.02.1944, Qupperneq 2
66
TÍMINIV, þrigjjwdagimi 15. febr. 1944
17. blalS
lítmirm
Þriðjudafiur 15. febr.
Lauo ríkísstarfs-
manna eíga að
miðast við þjóð-
artekjurnar
Á síðastliðnu ári skipaði rík-
isstjórnin nefnd manna til þess
að gera tillögur um launakjör
starfsmanna ríkisins. Er al-
mennt búist við því, að frum-
varp til nýrra launalaga verði
lagt fyrir Alþingi eftir að nefnd
þessi hefir lokið störfum og skil-
að áliti sínu til ríkisstjórnar-
innar.
Síðustu 4—5 árin hafa starfs-
menn ríkisins fengið greidda
verðlagsuppbót á laun, vegna
þeirrar hækkunar á framfærslu-
kostnaði, sem orðið hefir á þessu
tímabili. Starfsmenn annara,
sem vinna fyrir ákveðnu kaupi,
hafa einnig fengið slíka verð-
lagsuppbót á kaup sitt. Upphaf-
lega var uppbótin hlutfallslega
nokkru lægri en hækkun verð-
lagsins, en fljótlega var ákveð-
ið að borga fulla verðlagsupp-
bót á laun og kaupgjald, miðað
við hækkun framfærslukostn-
aðar, og er þeirri reglu fylgt nú,
þó með nokkurri undantekn-
ingu að því er snertir launa-
hæstu starfsmenn ríkisins og
ríkisstofnana. Auk verðlagsupp-
bótarinnar hafa ríkisstarfs-
menn og aðrir launamenn feng-
ið grunnlaunahækkun á þess-
um árum.
Sá annmarki fylgir því að á-
kveða verðlagsuppbót launa-
manna eftir framfærslukostn-
aðinum, að með því er alls ekki
tryggt, að tekjur þeirra verði í
eðlilegu samræmi við tekjur
annara stétta í þjóðfélaginu.
Reynslan hefir sýnt, fyrr og síð-
ar, að breytingar á framfærslu-
kostnaði og þjóðartekjum fara
ekki ætíð saman. í stað þess að
láta launin breytast eftir fram-
færslukostnaðinum, svo sem nú
er gert, ætti að taka upp þá
reglu að miða launagreiðslurn-
ar og breytingar á þeim við at-
vinnutekjur þjóðarinnar í heild
á hverjum tíma.
Snemma á árinu 1943 sam-
þykkti neðri deild Alþingis á-
lyktun um útreikning þjóðar-
teknanna. Samkvæmt þeirri
þingsályktun hefir hagstofan
samið yfirlit um tekjur þjóðar-
innar síðustu árin, og mun því
verða haldið áfram. Það getur
verið álitamál, á hvern hátt á
að reikna þjóðartekjurnar, til
þess að útkoman verði sem næst
því rétta, en vafalaust er hægt
að finna þá aðferð við þetta,
sem sýnir nokkurnveginn rétta
útkomu af rekstri þjóðarbúsins.
Pyrir 1. júlí ár hvert ætti að
vera unnt að reikna út atvinnu-
tekjur landsmanna næstliðið
ár, og eftir þeim niðurstöðum
mætti síðan ákveða launa-
greiðslur til ríkisstarfsmanna
fyrir eitt ár í senn. Breytingar
á starfslaunum myndu þannig
koma á eftir breytingum á
þjóðartekjunum, en það ætti
ekki að koina að sök.
Það verður tæpast véfengt, að
rétt sé að miða laun starfs-
manna ríkisins við hag þjóðar-
innar á hverjum tíma. Ef sam-
komulag næst um slíka tilhög-
un á launagreiðslum til ríkis-
starfsmanna, má vænta þess, að
kaupgjald annara manna verði
einnig innan skamms ákveðið á
sama hátt og byggt á hagfræði-
legum útreikningum um þjóð-
artekjurnar. Með því móti einu
er unnt að koma á eðlilegu
samræmi í kjörum landsmanna
og kveða niður meting og tog-
streitu um þessi efni.
Sk. G.
Vekjið athygli kunningja yð-
ar á, að hverjum þeim manni,
sem vill fylgjast vel með al-
mennum málum, er nauðsyn-
legt að lesa TÍMANN.
Skrifið eða símið til Tímans
og tilkynnið honum nýja áskrif-
endur. Sími 2323.
Gunnar Þórðarson, Grænnmýrartnngu:
„Nýja kjötmatið“
Gísli hælir skipa-
Glámskv^ni Björns Pálssonar
Sumum mönnum er þannig
varið, að þeir telja sig sjá for-
ynjur og drauga, þar sem ekk-
ert þvílikt er að óttast, heldur
það gagnstæða.
Björn á Löngumýri virðist
vera einn af þessum mönnum,
eftir því sem ráða má af grein
hans um „ferðasjóðinn" í Tím-
anum 8. jan. s. 1. Þar sem hann
kennir mér um vanlíðan sína af
þessum ástæðum, — þótt hann
ætti öllu fremur sjálfum sér um
að kenna,—þá vil ég með nokkr-
um orðum reyna að leiða hon-
um fyrir sjónir, hve glámskyggn
hann er í þessu efni.
Hann segir, að milli orlofslag-
anna og ferðasjóðs frumvarps-
ins „liggi engir skynsamlegir
þræðir“. Með orlofslögunum er
þó öllum þeim, sem vinnu
stunda hjá öðrum, skapaðar
aukatekjur til að geta veitt sér
hvíld frá störfum, og möguleiki
til skemmtiferða í allt að hálf-
an mánuð árlega. Þetta fellur í
hlut langflestra vinnandi
manna í landinu utan bænda-
stéttarinnar. Er nærtækt að
benda á, að bústjórar ríkisbúa
og annara búa í almanna eign
njóta sömu hlunninda og aðrir
launamenn, þótt bændurnir í
sömu sveitinni ekki njóti neinna
hlunninda til að veita sér þá á-
nægju.
Það er því eðlilegt, að þeir,
sem markvisst stefna að því að
breyta sem mestu af framleiðslu
þjóðarinnar til lands og sjávar
í ríkisbúskap og ríkisrekstur,
vilji gjarnan láta hinn nærtæk-
asta samanburð fyrir bændur
vera sem óhagkvæmastan fyrir
þá. En ég held, að fáir hafi að
óreyndu búizt við, að Björn
Pálsson fyndi hjá sér hvöt til að
færa þeim, sem að því styðja,
þakkir sínar.
Björn Pálsson kallar það
sníkjur, að ætlast til framlags
til ferðasjóðs með lítils háttar
verðhækkun á landbúnaðarvör-
um. Með sama rétti mætti kalla
sníkjur þá káuphækkun eða
skatt, sem launþegar hafa nú
með löggjöf fengið í orlofsfé
frá bændum og öðrum, sem hafa
verkafólk. Má þó virðast, að
sæmilega hafi hagur þess verið
bættur með verðlagsuppbótum,
grunnkaupshækkun og styttum
vinnutíma. Mætti raunar telja
flestar kröfur til fjárframlaga
frá ríki eða einstökum atvinnu-
vegum slíku nafni, ef menn
telja þann orðhátt henta mál-
flutningi sínum og honum sam-
boðinn.
Eg hygg annars, að menn hafi
enn ekki almennt veitt því at-
hygli, sem vert er, að að því er
þetta gjald snertir og sem nem-
ur um 4% til viðbótar við um-
samdar kaupgreiðslur, mun vera
fyrsta gjaldið, sem löggjöfin
skyldar bændur til að greiða
verkafólki sínu, og að þeir verða
að greiða því meira, sem þeir
verða harðar úti með kaup-
greiðslur. Væri eins mikil á-
stæða til að áætla, hvað mikill
% frádráttur þetta gjald verður
á nettótekjur þeirra, sem
minnstar nettótekjur hafa af
búrekstri sínum, eins og að
reyna að láta mönnum vaxa í
augum lítilsháttar framlag til
ferðasjóðs.
Þá væri mjög æskilegt að fá
skýringu á því hjá Birni á
Löngumýri, hvað hann á við
með-því að segja, að ef orlofs-
lögin verði „framkvæmd af lip-
urð og skilningi þurfi bændur
tæplega að hafa mikil útgjöld
vegn^ þeirra“. Það er eins og
hann vænti einhverrar undan-
þágu um greiðslu á orlofsfé því,
sem bændum ber að lögum að
greiða verkafólki sínu. Og það
finnst honum ekki, að metnaður
sinn fyrir hönd bændastéttar-
innar hamli sér að hagnýta.
Þetta er að vísu í samræmi við
það, að hann telur að þessi lög
„mannúðar og réttlætis", sem
hann telur þau vera kaupstaða-
fólki, séu ekki nauðsyn í sveit-
um.
Þótt ég hafi í þessum smá-
greinum mælt ferðasjóðsfrum-
varpinu bót, aðallega til að and-
mæla hinum öfgakenndu um-
mælum B. P. um hugmyndina
yfir höfuð, þá er fjarri því, að
ég telji æskilegast, að fjáröflun
til hans verði eingöngu náð með
skatti á söluvöru bænda, sem
■eðlilega gæfi tilefni til verð-
hækkunar. Sú tekjuleið mun og
hafa verið reynd sem málamiðl-
un af þeim, sem forða vildu
málinu frá strandi, eftir að full-
trúar kaupstaðanna, sem í upp-
hafi höfðu tekið málinu með
uppgerðar vináttu, brugðust því
og gerðu allt til að spilla því og
eyða.
Þar sem ég legg höfuðáherzlu
á, er ferðasjóðshugmyndin sjálf.
Hana tel ég jafnréttismál, og
horfa til menningarbóta, ef
skynsamlega væri á haldið.
B. P. verður að afsaka, að ég
skil ekki við hvað hann á með
því að segja, að ég vilji að bænd-
ur séu fluttir eins og frímerkt
bréf i póstpoka. Mér virðist að
ferðalag okkar B. P. og annara,
sem troðið er inn í hraðferða-
bíla með farmiða upp á vasann
innan um ókunnugt samferða-
fólk, þar sem engu verður ráðið
um viðkomustaði eða ferða-
hraða, líkara póstflutningi en
hópferðir sveitunga og stéttar-
bræðra, þar sem ferðalagið er
eingöngu miðað við gagn og
gaman farþeganna. Ósamkomu-
lag í sambandi við slíkt ferðalag
tel ég lítt hugsanlegt. Og ef.B. P.
hefir gagnstæða reynslu í því
efni, tel ég, að hún hljóti að
heyra til undantekninga, og
hefir Björn vafalaust óviljandi
stofnað til þvílíkra getsaka um
sína sveitunga, sem út úr get-
gátum hans um þetta efni má
lesa.
Björn gefur að lokum í skyn,
að hann standi á hærra sið-
ferðis- og menningarstigi en ég
í þessu máli. Ég mun ekki ræða
það sjálfsmat hans meira en
orðið er að þessu sinni. En ég
vil minna á, — einkum þar sem
hann hefir áður gefið í skyn að
bændur eða fulltrúar þeirra
hafi látið sér fátt um málið
finnast — að ekki óvirðulegri
stofnun en Búnaðarfélag ís-
lands, mælti eindregið með
ferðasjóðsfrumvarpi því, sem
ríkisstjórnin lagði fyrir síðasta
Alþingi, en stjórn Búnaðarfé-
(lags íslands er, sem kunnugt er,
skipuð viðkenndum bænda-
skörungum. Má því segja, að
fleirum en mér séu skammtað-
ar vænar sneiðar.
Ég held því, að öllu athuguðu,
J að Birni á Löngumýri væri hent-
(ast að hafa sama varnað á sér
eins og bóndinn í þjóðsögunni,
t sem ekki mátti fara lengra frá
heimili sínu en svo, að hann
sæi jafnan heim, ella voru hon-
um búin meiðsl eða bani. Glám-
skygnum mönnum er ekki var-
legt að fara lengra út á ritvöll-
inn en svo, að þeir sjái um hann
allan.
Leíðrétting
Misprentazt hefir í öðru blaði
þessa árs, í grein Þórðar Gísla-
sonar, „Heyskúffa við sláttuvél“.
Greinin er eftir Þórð Gíslason,
frá Ölkeldu, bónda að Hólkoti,
en ekki Hólakoti eins og prent-
að var.
í sömu grein hefir ennfremur
misprentazt, .þar sem segir:
„þegar stigið er hrekkur lausa
grasið o. s. frv., á að vera, þegar
slegið er o. s. frv.
Misskilningur Þor>
björns á Geitaskarði
Þorbjörn Björnsson á Geita-
skarði setur stutt svar í Tímann
5. febr. s. 1. við athugasemd, er
ég gerði í Tímanum 29. des. við
grein hans frá 19. okt. s. 1. í
sama blaði, er nefndist „Stutt
hugleiðing um nýja kjötmatið".
í þeirri grein kom það greini-
lega í ljós, að Þorbjörn stóð í
þeirri meiningu, að reglum um
gæðamat á dilkakjöti hefði
verið breytt á s. 1. hausti, eins
og bezt má sjá á eftirfarandi
ummælum hans:
,Nú vil ég spyrja þá menn,
sem fyrir hönd okkar íslenzkra
fjárbænda fara með kjötsölumál
og kjötiríat til útflutnings og
innanlandsmarkaðs, — hvað
eigum við bændur að gera við
allt þetta kjöt, sem þið með
hinum nýju ströngu kjötmats-
reglum ykkar hafið gert ósölu-
hæft“.
Þenna misskilning Þorbjörns
leiðrétti ég í athugasemd minni
með því að upplýsa, að reglum
um gæðamat á dilkakjöti var
alls ekki breytt á s. 1. hausti og
sýndi fram á, að breytingar á
kjötmatsreglum voru í öðru
fólgnar.
Bjóst ég við að Þorbirni væri
þægð í að fá að vita það rétta.
En í svari sínu gengur hann al-
veg fram hjá þessu, en talar
hins vegar um, að hann vilji
ekki samsinna þá staðhæfing
mína, að kjötmatið hafi ekki
verið strangara s. 1. haust en að
'undanförnu. Þetta staðhæfði
ég alls ekki og hafði heldur enga
aðstöðu til þess, að því er snert-
ir þau sláturhús, sem ég hefi
ekki eftirlit með. En ég stað--
hæfði einungis, að reglum um
gæðamat og dilkakjöt hefði ekki
verið breytt af hálfu ríkisvalds-
ins. Einnig gat ég um, að engar
óskir eða fyrirskipanir hefðu
komið fram frá yfirkjötmats-
mönnum á námskeiði, er haldið
var í sept. s. 1., um að herða
skyldi á gildandi gæðamats-
reglum.
Ef það er rétt hjá Þorbirni,
að matið hafi verið strangara á
Blönduósi s. 1. haust en að und-
anförnu, hlýtur orsökin að
liggja annars staðar en í „hin-
um nýju ströngu kjötmatsregl-
um“, sem alls ekki gera ráð fyr-
ir neinni breytingu í þessu efni.
En þar sem ég hefi ekki eftirlit
með kjötmati á Blönduósi og er
því það mál óviðkomandi, mun
ég ekki ræða það frekar. Hins
vegar þykir mér líklegast, að ó- j
venjuleg rýrð dilka hafi verið j
aðalorsök þess, að með meira I
móti mun hafa gengið frá af.
dilkakjöti á Blönduósi í haust. |
efftirlitmn
Nýlega er í sameinuðu Alþingi
lokið umræðum um tillögu jafn-
aðarmanna um skipun nefndar
til að endurskoða lög um eftir-
lit með skipun og um athugún á
framkvæmd skipaskoðunar, og
er tillagan nú komin til nefndar.
Fyrsti flutningsmaður tillög-
unnar, Finnur Jónsson, sýndi
með dæmum, hvernig togararn-
ir flyttu nú helmingi meiri fisk
til Englands í ferð hverri, en
þeir hefðu gert 1939, og áleit, að
það benti á ofhleðslu eða svo
mikla hleðslu, að hætta gæti
stafað af í misjöfnum veðrum.
Enn benti hann á, að mörgum
togurum hefði verið breytt, og
vafasamt væri hvort þær breyt-
ingar hefðu ekki rýrt sjóhafni
skipanna.
Gísli Jónsson þm. Barð-
strendinga taldi fjarstæðu að
tala um ofhleðslu skipanna, og
taldi skipaskoðun og eftirlit
með sjóhæfni skipa hér á landi
standa framar en í nokkru öðru
landi. Þörf á nefnd til að rann-
saka þessi mál væri því engin,
nema þá helzt sú, að skýra al-
menningi frá því, hve miklu
strangari lög giltu hér á landi
um skipaskoðun en í nokkru
öðru landi. Þetta þyrftu menn
að vita, svo að þeir skildu, að
hér væri meira gert til að skapa
sjómönnum sem bezt öryggi en
í'nokkru öðru landi.
Athygli vakti það, að formað-
ur Sjálfstæðisflokksins var ekki
við umræðurnar, en ekki var
vitað, hvort þingm. Barðtrend-
inga talaði fyrir munn hans eða
ekki, því að nú lét þingmaður-
inn þess ekki getið, hvort hann
talaði „fyrir hönd flokks síns,
eða munn skynseminnar", en
þess hefir hann stundum getið
áður, þegar honum hefir þótt
vafi á því hvort áheyrendur
mundu skilja, hvort hann tal-
aði heldur fyrir flokkinn eða
„skynsemina". K.
Það er réttilega fram tekið
hjá Þorbirni, að bændum kem-
ur mjög illa að verða að taka
mikið af dilkakjöti heim til sín.
Þarf með einhverjum hætti að
sjá fyrir því, að slíkt eigi sér
ekki stað.
Þar, sem ég þekki til, er úr-
gangskjöt ekki meira en það, að
litlu máli skiftir fyrir fjáreig-
endur, hvað við það er gert.
Annaðhvort taka bændur það
heim til sín, sér að skaðlitlu, eða
reynt er með einhverju móti að
I koma því i viðunandi verð á
j slátrunarstaðnum.
Sæmundur Friðriksson.
ttbreiðið Tímaim!
Anders Frihagen:
Sklpulag (JNRRA
Hjálpar- og viðreisnarstofnun sameinuðu þjóðanna er
fyrsta alþjóðlega stofnunin, sem sett hefir verið á fót til
að annast lausn eftirstríðsmálanna, og er jafnframt fyrsta
alþjóðiega stofnunin, er íslendingar taka þátt í. Fýsir því
vaíalaust marga að kynnast í aðaldráttum skipulagi og
starfsháttum þessarar stofnunar.
Fyrir skömmu síðan birtust í „Norsk Tidend“ tvær grein-
ar eftir Anders Frihagen ráðherra um þetta efni. Fjallar
fyrri greinin aðallega um skipulagsmál stofnunarinnar, en
hin síðari um fjárhagsmál hennar. Fer fyrri greinin hér á
eftir, en hin birtust í næsta blaði.
Hinn 9. nóvember 1944 gerð-
ist sá atburður í Washington, að
fulltrúar 44 þjóða, sem telja 80%
mannkynsins, undirrituðu
samning um hjálpar- og við-
reisnarstofnun sameinuðu þjóð-
anna. Stofnun þessi er nú orðin
þekkt undir nafninu UNRRA.
Að undirskriftinni lokinni,
flutti Roosevelt forseti ræðu,
þar sem hann lýsti fögnuði sín-
um yfir þessum sögulega at-
burði. Hann benti á, hve mikil-
vægt það væri, að 44 þjóðir
hefðu sameinazt um endurreisn-
ina eftir stríðið í þeim tilgangi
að skapa heim öryggis og frið-
ar. Það væri ekki aðeins verk-
efni einnar þjóðar að bæta úr
þeim hörmungum, sem möndul-
veldin hefðu skapað, heldur allra
hinna sameinuðu þjóða. Forset-
inn sagði, að það væri kald-
hæðni örlaganna, ef við ynnum
styrjöldina, en síðan væri heim-
urinn í upplausn og öngþveiti,
án þess að við hefðum gert okk-
ur ljóst, hvernig ætti að bæta úr
slíku ástandi og hvernig ætti að
fullnægja þeim margvíslegu
þörfum, sem þá krefðust full-
nægingar. Forsetinn sagði enn-
fremur, að það væri ekki ein-
göngu mannúð að gefa læknis-
lyf, mat og aðrar nauðþurftir
þurfandi fólki, sem kæmist und-
an oki möndulveldanna. Það
væri engu síður hernaðarleg
nauðsyn og hagsmunamál gef-
endanna. Sameinuðu þjóðirnar
notuðu nú hráefni sín, fram-
leiðslumátt og aðrar orkulindir
til að sigra óvinina, en það væri
engu síður mikilsvert að leggja
fram kraftana til að tryggja
friðinn.
Fyrsta ráðstefna UNRRA stóð
frá 9. nóvember til 1. desember
1943. Þessar þrjár vikur komu
fulltrúar hinna 44 þjóða sér ein-
huga saman um skipulag þess-
arar stórfelldu heimsstofnunar,
starfshætti hennar og fjáröflun.
Æðsta vald í málum UNRRA
hefir ráöið. Þar á hvert ríki full-
trúa með jöfnum atkvæðisrétti.
Hlutverk ráðsins er að ráða
stefnu og starfsháttum UNRRA
og hafa eftirlit með fram-
kvæmdum stofnunarinnar.
Miðstjórnin, en þar eiga sæti
fulltrúar Bretlands, Bandaríkj-
anna, Kína og Rússlands, ræður
stefnu og störfum UNRRA,
þegar ráðið situr ekki á
fundum, en ákvarðanir hennar
skal þó síðar bera undir ráðið
til samþykktar. Þegar mið-
stjórnin ræðir sérmál einhvers
ríkis, sem ekki á fulltrúa í
henni, getur fulltrúi frá því
ríki tekið þátt í fundum henn-
ar.
Auk þessa starfa fjórar aðal-
nefndir, sem annast sérstaka
þætti af störfum UNRRA. Það
eru Evrópunefnd, Asíunefnd,
birgðanefnd og fjárhagsnefnd.
í Evrópunefndinni eiga sæti
fulltrúar Evrópuríkjanna í ráð-
inu eða staðgenglar þeirra og
ennfremur fulltrúar frá ríkjum
utan Evrópu, er hafa sérstakra
hagsmuna að gæta í sambandi
við staíf UNRRA þar. Þessi ríki
eru Kanada, Brazilía og Banda-
ríkin. Asíunefndin er skipuð
fulltrúum Asíuþjóðanna og svo
fulltrúum frá Bretlandi og
Bandaríkjunum. Evrópunefnd-
in og Asíunefndin skulu leggja
á ráðin um störf UNRRA, hver
á sínu svæði, gera tillögur um,
hve mikil og hvernig hin veitta
hjálp skuli vera, hvernig fram-
leiðslan skuli aukin, hvernig
dreifingu nauðsynja verði bezt
og réttlátlegast háttað o. s. frv.
Þær skulu athuga skýrslur yf-
irforstjóra UNRRA um fram-
kvæmdir stofnunarinnar, leið-
beina honum um heilbrigðis-
starfsemina, flóttamannamálin
o. s. frv.
Birgðanefndin er skipuð full-
trúum ellefu landa: Kanada,
Ástralíu, Belgíu, Brazilíu, Kína
Frakklands, Hollands, Nýja-Sjá-
lands, Rússlands, Bretlands og
Bandaríkjanna. Tillaga var
flutt þess efnis, að Noregur
fengi einnig sæti í nefndinni,
en hún fékk ekki nauðsynlegt
fylgi vegna þess, að önnur ríki,
erjiöfðu meiri útflutning, vildu
þá einnig fá fulltrúa í nefnd-
inni. Mikilvægasta starf nefnd-
arinnar er að leggja á ráðin í
samvinnu við yfirforstjórann og
hlutaðeigandi stofnanir um út-
vegun, flutning og framleiðslu
þeirra nauðsynja, sem starf
UNRRA útheimtir, og í vissum
tilfellum að verðleggja framlög
einstakra ríkja.
í fjárhagsnefndinni eiga sæti
fulltrúar frá þessum ríkjum:
Kína, Grikklandi, Mexikó, Nor-
egi, Suður-Afríku, Rússlandi,
Bretlandi og Bandaríkjunum.
Þessi nefnd skilar áliti um fjár-
hagsáæltun UNRRA, semur
álitsgerðir um ársfjórðungs-
skýrslur þær, er aðalforstjórnin
gefur um fjármál stofnunarinn-
ar, fylgist með endurskoðuninni
á reikningsfærslum hennar og
lýsir áliti sínu á fjárreiðunum.
Hún fylgist einnig með, hvern-
ig rekstrarkostnaður UNRRA
skiptist milli einstakra landa
og skal yfirleitt vera ráðinu og
yfirforstjóranum til leiðsagnar
og aðstoðar um hverskonar
fjárhagsmál stofnunarinnar.
Þá var ákveðið að fela sér-
stakri nefnd, sem er skipuð full-
trúum frá birgðanefndinni og
fjárhagsnefndinni; að gera til-
lögur um það til yfirforstjór-
ans, hver hernumdu landanna
geti sjálf annast kostnaðinn af
hjálpinni, sem þeim er veitt,
og hver þeirra geti það ekki.
Ennfremur var ákveðin skip-
un ýmsra sérfræðinefnda, t. d.
fyrir landbúnað, fanga- og
flóttamannamál, heilbrigðis-
starfsemi, endurreisn iðnaðar
og ýms félagsmál. Þessar sér-
fræðinefndir skulu skipaðar
ráðsfulltrúum eða staðgenglum
þeirra frá þeim ríkjum, er hafa
sérstök skilyrði til þess að vera
þátttakandi í slíkum nefndum.
Þeir, sem ó.ska að eiga fulltrúa
í slíkum nefndum, tilkynna yf-
irforstjóranum það. Landbún-
aðarnefndin fjallar ekki aðeins
um landbúnaðarmál, heldur
einnig um fiskveiðar og aðra
matvælaframleiðslu. Á fyrstu
fundum Evrópunefndarinnar og