Tíminn - 23.01.1945, Síða 4

4
6. WafS
TÍMlNiy, þriSjndagiim 23. jan. 1945
mínum bæjavdyrum
* Eftiv Karl í Koti »
Smnvinnu.
Síðasta flokksþing Framsókn-
armanna mótaði stefnu flokks-
ins m. a. með þessum orðum
(sbr. Tíðindi frá 7. flokksþingi
Framsóknarmanna):
„Flokkurinn er mótfallinn
því, að auður og yfirráð atvinnu-
tækja safnist á hendur fárra
einstaklinga, og því fylgjandi
félagsrekstri stóratvinnufyrir-
tækja á samvinnu- og hluta-
skipta grundvelli og opinberum
rekstri (t. d. stærri rafveitum,
áburðarverksmiðju og síldar-
iðnaði, þar sem þörf krefur).“
Vafalaust er mikill vandi að
framfylgja þessu, svo að glögg
skil verði á milli í einstökum
atriðum. Framsækni einstakl-
inganna er slæmt að hefta,
meðan hún skaðár ekki aðra
menn. En Framsóknarmönnum
er ljóst, að mikil einstaklings-
auðsöfnun, sem venjulega staf-
ar helzt af stóratvinnurekstri
eða verzlun, er óholl í þjóðfé-
laginu. Með mikilli auðsöfnun
einstaklinga geta þeir m. a. feng-
ið óheppilega mikil völd, því að
auðsöfnun þeirra fer alls ekki
eftir þroska þeirra og því síður
eftir manngæðum.
Það atvinnuskipulag, er Fram-
sóknarmenn óska helzt eftir, er
að sem allra flestir hafi ráð á
sínum atvinnutækjum; og eigi
afrakstur vinnu sinnar. Þannig
sjálfstæðir einstaklingar myndi
svo með sér stærri félagsheildir
til þess að reka stórfyrirtæki.
Allmörg kaupfélög hafa nú sýnt
ágætan árangur í ýmsum þessum
efnum.
En mikið land er hér enn þá
ónumið og mörg stórvirki hægt
að gera af sjálfstæðum ein-
staklingum, sem taka höndum
saman af frjálsum vilja.
Land samvinnunnar og sam-
takanna er ekki nema að litlu
leyti numið enn þá.
Frmnleiðsla.
Á þessum stríðsárum hafa ís-
lendingar orðið auðugir af pen-
ingum, sem enginn veit hve mik-
ils virði verða fyrir heilbrigt at-
vinnulíf landsins. Það, sem ís-
lendingar geta öruggast treyst
á í framtíðinni, er framleiðsla
landsmanna, einkum unnin úr
skauti jarðarinnar eða fiskimið-
unum umhverfis landið. Það er
mikið rætt um að koma með ný
tæki til þessarar framleiðslu og
víst er um það, að góð tæki geta
mikið létt undir með manns-
höndinni. En við förum aldrei
fram úr tækni annarra þjóða,
en þurfum að geta framleitt
vörur með svipuðu verði og aðr-
ar þjóðir. Þess vegna má vinna
og annar kostnaður ekki vera
miklú meiri hér en í viðskipta-
löndum okkar. Þetta vilja þeir
ekki skilja, sem mest spjalla um
nýsköpunina og að ríkisstjórn-
inni standa. Er það býsna ein-
kennilegur þrái, þar sem þetta
er hinn sjálfsagði og óumflýjan-
legi grundvöllur undir allri ný-
sköpun og framleiðslu landsins.
Reyndar eru fleiri atriði, sem
ekki mega vanta, m. a. að fólk
fáist til þess að vinna að fram-
leiðslunni. Þessi síðustu ár hefir
þeim stöðugt fækkað, sem unn-
ið hafa að fiskveiðum og land-
búnaði, en stórfjölgað, sem haft
hafa lífsviðurværi af ýmsu
snatti, ýmist utanum herliðið,
einhvers konar kaupmennsku o.
s. frv.
Það er ískyggilegt, hve margir
hafa hrúgazt frá framleiðslunni
síðustu árin, því að framleiðslan
hefir alltaf verið og verður und-
irstaðan að þjóðarbúskapnum.
Og þó að launþegar þurfi og
eigi að fá hátt kaup og góð lífs-
kjör, þá ættu þeir þó að hafa
hugfast, að því aðeins geta þeir
haft slíkt, að atvinnuvegirnir séu
í blóma.
Launamenn.
Fyrir styrjöldina var mjög far-
ið að bera á því, hve fólk þyrptist
frá framleiðslunni og kappkost-
aði að komast í einhver fast-
launuð störf. Og fólkinu var
vorkunn. Bóndinn, sem ræktaði
jörðina, og fiskimaðurinn, sem
aflaði fisksins úr djúpi hafsins,
höfðu oftast erfiðasta verkið,
lengsta vinnutímann og minnstu
laúnin. Og ennþá er það þannig.
Sýnist þetta þó öfugt, þar sem
þessir menn, einmitt með störf-
um sínum, veita beint og óbeint
flestum landsmönnum lífsviður-
væri sitt. Auk þess almennt við-
urkennt með öllum þjóðum, að
tápmesta og þroskaðasta fólkið
verður það, sem elst upp sem
mest úti í náttúrunni og er í
mestum samskiptum við hana.
Launamennirnir vinna margir
nauðsynleg störf, en þó að þeim
finnist stundum þeir vera lágt
launaðir og eiga erfitt, þá er
starf þeirra yfirleitt þæði léttara
be^ur borgað og tryggara, heldur
en þeirra, er að framleiðslunni
vinna. Núverandi launalög eru
líkust karbættri flík með bót
ofan á bót. Þau þurfa gagngerðra
umbóta og samræmingfer. En
þótt svo sé, er ekkert vit í því,
að ætla að fara að lögleiða fyrir
framtiöina ný launalög með
margra milljóna króna útgjalda-
auka á ári, byggðum á verðbólgu
og kaupskrúfu nútíðarinnar.
Þetta ráðgera stjórnarflokkarn-
ir samt að hespa af, meðan
ékkert sést, hvernig framleiðsl-
unni — undirstöðunni í þjóðfé-
laginu — reiðir af. Þó að æski-
legt sé, að launamenn fái hatt
kaup og góð lífskjör, þá geta
þeir þó ekki fengið það nema:
1. Að þeir vinni vel.
2. Framleiðslan sé í blóma.
3. Að einstaklingar með ó-
heppilega miklu auðmagni og
aðstöðu, í gegnum ve^lun og
annað, dragi sér ekki of mikið
af fjármagni þjóðfélagsins.
Lítil afhöst.
Það kemur flestum saman um,
að vinnuafköstum hafi stór-
hrakað síðustu árin. Menn hanga
við verkin, sí og' æ að líta á
klukkuna, rænast í tóbak, masa
saman og annað þess háttað.
Margir ásaka verkamennina fyr-
ir þetta. En þeirra er ekki nema
hálf sökin. Meginsökin liggur í
fyrirkomulaginu. Menn fá jafnt
kaup fyrir tímann, hvort sem
þeir vinna vel eða illa. Verka-
manninum er máske lítið úm
vinnuveitandann og engin hvöt
til þess að vinna vel, nema ef
það væri dyggð hans sjálfs. En
slíkar dyggðir eru venjulega lít-
ið metnar nú á dögum, og því
lítt að þeim hlúð.
Bezta ráðið til þess að auka
afköstin er að borga fyrir það,
sem unnið er, og verkamaðurinn
^áði því svo sjálfur, hvort hann
vinnur verkið á 4, 6, 8 ,eða 10
klukkutímum.
RantgUeti.
Þó að illa sé unnið, þá sýnist
það oft vera með allrá versta
móti í opinberum skrifstofum í
Reykjavík. Það munu margir
hafa svipaða sögu að segja. Ætli
þeir að tala við skrifstofumann
klukkan að ganga tíu á morgn-
ana er svarið: „Ekki við.“ Fram
undir hálf ellefu: „Ekki við“,
einkum sé hann „hátt settur.“
Rúmlega tólf: „Farinn í mat,“
hálf tvö: „ekki kominn úr mat“,
hálf fjögur: „Farinn í kaffi.“ hálf
fimm: „Ekki kominn úr kaffi“.
Klukkan rúmlega fimm: „Far-
inn.“
Vélritunarstúlkurnar eru þó
oftast við 5—7 tíma, þótt létt sé
vinnan stundum hjá þeim. Þær
kváðu líka eiga að'fá föst laun
^ftir launafrumvarpinu nýja,
sem nemi nokkru hærri fúlgu,
heldur en búizt er við, að sjó-
mennirnir, sem erfiða á sjónum
í vosi og volki við að draga afl-
•ann úr skauti hafsins, muni fá.
En þó að mikið ranglæti og
sleifarskapur ríki víða við opin-
beran rekstur, þá eru þar þó
margar undantekningarnar. Það
eru þar til allmargir menn, sem
vinna mikil verk af dyggð og
trúmennsku. En það er sjaldn-
ast séð neitt við þá. Jafnvel
slóðarnir sigla þar hæstan byr.
Það er eins og annars staðar að
ríki og bæjafélög ættu að
kunna að meta vel unnin verk
og láta þá, er inna þáu af hönd-
um, njóta trúmennsku sinnar og
dugnaðar.
BiísUapur.
Það virðist „móður“ í Reykja-
vík, einkum hjá stjórnarliðinu,
að skamma bændur og yfirleitt
þá, sem búa í 'sveiturri.. Þeim er
illa og ómaklega jþakkað, sem
eru að rækta og byggja landið
og framleiða holl og nauðs^nleg
matvæli fyrir borgarbúana.
Kommúnistar segja, að flytja
eigi landbúnaðarvöruna frá
Ameríku, þar séu þær ódýrari.
Hví þá ekki að flytja verkafólkið
frá öðrum löndum til þess að
rækta íslenzka mold? Það eru
lægri vinnulaun þar og m. a.
þess vegna lægra vöruverð þar
ytra.
Það eru jafnvel ýmsir góðir
borgarar farnir að taka undir
með kommunum, að leggja eigi
sveitabúskapinn niður, nema þá
máske nokkur stórbú nærri
kaupstöðunum. Ýmsir dugnaðar-
menn munu rekæ með góðum
árangri kúabú í nágrenni við
Reykjavík. Dugnaðarmaðurinn
Thor Jensen kom upp jtærsta
kúabúi þar í nágrenninu, sem
nokkurn tíma hefir verið rekið
á íslandi, 300 kúm, stórhýsum
yfir fólk og fénað og geysistór-
um túnum. Hvað skeður svo?
Þegar Jensen er orðinn gamall
og þreyttur, kaupir Reykjavíkur-
bær allt saman fyrir hátt verð.
Og hverjir, ráða í borginni?
Fylking „nýsköpunarinnar“, þ.
e. stjórnarliðið núverandi. Hvar
er svo nýsköpunin? Kýrnar nú
20 í stað 300 áður. í húsin safnað
saman fólki úr Reykjavík í meira
og minni óstjórn, og hestum
beitt á túnin! Á hinum víð-
lendu túnum ber nú mest á
gaddhestum, er slíta rót þá, er
umbótamaðurinn Jensen hjálp-
aði náttúrunni til þess að gefa
ilmandi túngrös af sér. —Stjórn-
arliðið er duglegt að efla „ný-
sköpunina“ í orði. En menn
spyrja: Á ráðsmennska stjórnar-
lfðsins á Korpúlfsstöðum að vera
fyrirmynd að „nýsköpuninni" í
verki?
um köstulum og’háreistum höll-
um, og getur enn í dag að líta
rústir þeirra. Öll þessi smáríki
urðu að lúta i lægra haldi íyrir
Tyrkjum. En þó héldu nýbýggðir
hinna auðugu Feneyjamanna
sjálfstæði allt til loka seytjándu
aldar. Tyrkir hertóku Aþenu
1456, og undir stjórn þeirra
hrakaði landinu og landsmönn-
um enn. En Tyrkir leyfðu hin-
um undirokuðu þjóðum að halda
trú sinni og þjóðlegum siðum.
Þjóðerniskenndin var því aldrei
fullkomlega kæfð, þótt drepin
væri í dróma um langt skeið.
Þegar franska byltingin og
Napoleonsstyrjaldirnar .vöktu
menn og þjóðir af svefni og við-
skipti og siglingar Grikkja tóku
að blómgast að nýju með batn-
andi fjárhag, vaknaði því þjóð-
erniskenndin fljótt. Og árið 1821
hófst uppreisnin. Um alla Norð-
urálfu ríkti þá mikil aðdáun á
fornöldinni, og rómantíkin, sem
þá var að leggja undir sig hugi
þjóðanna, var þjóðleg og frels-
isunnandi. Margs konar ráð voru
lögð á um hjálp til handa
Grikkjum. Byron lávarður tókst
til dæmis ferð á hendur til
Grikklands, gerðist sjálfboðaliði
og dó þar. Loks urðu stórveldin
að láta til sin taka.
Árið 1827 beið floti Tyrkja og
Egipta meginósigur í orustu við
Navarínó og árið 1830 var sjálf-
stæði Grikklands viðurkennt. Þá
var ríkið ekki annað en hið
forna Hellas, Pelopsskagi og fá-
einar eyjar í Eyjahafinu. Ottó af
Bæjaralandi var krýndur til
konungs yfir Grikkjum 1832. En
hann var síðar, árið 1862, rekinn,
frá völdum eftir uppreisn, er
Grikkir efldu gegn stjórn hans.
En konung skyldu Grikkir samt
hafa, og nú var konungsefnið
sótt alla leið til Danmerkur. Það
var Georg I. Grikkjakonungur.
Saga Grikklands á 19. öld er
saga af látlausum flokkadrátt-
um og ófriði, og þar skiptist á
herstjórn og bændastjórn. Utan-
ríkisstefna þeirra miðast einlægt
við það að ná undir sig meira
'andi. Draumur þjóðarinnar var
draumur um nýtt hellenskt stór-
veldi með Miklagarð að höfuð-
stað. Og svo fór; að eftir Balk-
anstyrjöldina og heimsstyrjöld-
ina fengu Grikkir mikla land-
auka. ^
Eftir heimsstyrjöldina voru
Tyrkir mjög aðkrepptir og máttu
sín lítils. Hinir landgráðugu
Grikkir sættu því lagi og hófu
"styrjöld gegn þeím. En Must-
apha Kemal vann á þeim alger-
an sigur, hrakti þá með öllu
brott úr Litlu-Asíu, brenndi hina
hálfgrísku bæi og lét tortíma
íbúunum þúSTTndum saman.
Hundruð þúsundir Grikkja flúðu
úr tyrkneskum löndum, þar sem
beim var ekki vært, eftir hina
miður lofsverðu og misheppnuðu
herför Grikkja. Þetta gerðist
árið 1923.
í hinni viðburðarítfu og 'marg-
bættu stjórnmálasögu eftir
heimsstjöldina ber mest á ein-
um manni: hinum gáfaða og
umsvifamikla Venizelos frá
Krít. Hann átti kannske veg
sinn mest því að þakka, hversu
vel honum tókst að koma mál-
um Grikkja við friðarsamning-
ana, og naut hann jafnan stuðn-
ings þinna frjálslyndari manna
í efnastéttum Grikklands. Hann
lézt árið 1936, eftir misheppn-
aða uppreish, er einkum átti
rætur að rekja til Krítar. í þeim
hörðu átökum, sem urðu milli
grískra stjórnmálamanna, var
konungurinn, Georg II., tvívegis
hrakinn frá völdum. í síðara
skiptið var hann kvaddur heim
árið 1935, eftir að herinn hafði
borið sigur úr býtum í innan-
landsdeilum. En nú er enn einu
sinni tvísýnt um það, hvort
konungurinn setzt aftur á veld-
isstól sinn.Það veltur á atkvæða-
greiðslu þeirri, sem fram á að
fara um það, hvort þjóðin vill
búa við konungsstjórn eða lýð-
veldisskipuiag.
XI.
Á árunum fyrir hina síðari
heimsstyrjöld, var unnið að því
að gera Grikkland að nútíma-
ríki; þótt ófriður og sundur-
þykkja lamaði mjög þá við-
leitni. Samt var mikið kapp lagt
á að leggja vegi og járnbrautir
og myndarlegum áveitum var
komið á. Það var einnig mikið
og erfitt verkefni að skapa skil-
yrði til þolanlegrar lífsafkomu
fyrir þá hálfa aðra miljón
grískra innflytjenda, er leituðu
heim úr tyrkneskum löndum.
Þessir stórfelldu fólksflutning-
ar áttu sér stað undir umsjá
Þjóðabandalagsins og tókust
vonum betur. Verður á það að
líta, að öll heimaþjóðimvar tæp-
lega fjórum sinnum fjölmenn-
ari en þessi innflytjendaskari.
Þetta var því ekki lítil þrekraun.
Mikil landsvæði í Þrakíu og
Makedóníu voru ræst fram og
þurrkuð og gerð byggilég þessu
fólki, iðnrekstur var stóraukinn
og margar nýjar atvinnugreinar
hófust á legg. Ræktað land hér
um bil tvöfaldaðist á árunum
milli heimsstyrjaldanna, svo
að ekki hafa Grikkir eytt allrí
orku sinni í deilur og vígaferli.
Útflutningur vins, tóbaks, á-
vaxta og olíva, — en allt voru
þetta stórir liðir í þjóðarbúskap
Grikkja — jókst með hverju ári.
Hins vegar ræktuðu Grikkir ekki
nema helming þess korns, er
þeir þurftu, og hefir það komið
beim mjög í koll á styrjaldar-
árunum, því að óvíða í Evrópu-
löndum hefir hungursneyð
kreppt jafnt sárlega að sem þar.
í þessu þurrlenda og fjöllótta
landi hefir búfjárrækt vita-
skuld ávallt verið mikið stund-
uð og svo hefir verið fram til
bessa. Skipaflota mikinn áttu
Grikkir einnig fyrir stríðið, og
eimir þar eftir af fornri frægð.
Þeir eru slyngir verzlunarmenn
og ráku víða kaupsýslu og við-
'kipti í nálægum löndum. í Al-
exandríu er enn í dag mikil og
auðug nýlenda Grikkja, er á til-
veru sína að þakka hinum
grísku verzlunarhæfileikum.
XII.
Grísk-kaþólska kirkjan hefir
ávallt haft mikla þýðingu í
frelsisbaráttu Grikkja, og í stíl
hinna fögru kirkjubygginga hef-
býsantísk list ftg býzantískur
andi lifandi fram á þennan. dag.
Nú þessar síðustu vikur, þeg-
ar voði miskunnarlausrar borg-
arastyrjald vofði yfir landi og
Fróðleikur í alþýðu vorzlum
Orðin eru tTl alls fyrst, segir;
alþýðlegt máltæki. Víst er um!
það, að hvatning í orði leiðir
þráfaldlega til athafna, en ekki
verður hér rituð nein heim-
spekileg hugvekja um það efni.
Fyrir sjö árum skrifaði ég
blaðagrein og hvatti þá menn,
er kynni hefðu haft af Símoni
Dalaskáldi, að færa í letur end-
urminningar sínar um hann, og
sömuleiðis það, er þeir myndu
af kveðskap eftir hann. Árang-
urinn af þessu varð hartnær ó-
trúlegur og að nokkrum hluta
er 'hann nú kominn fyrir al-
mennings sjónir í Sagnakveri-
mínu. Þó er enn mikið geymt
hjá mér, og sífellt er að bætast
við. Kom ný hrota eftir að
Magnús prófessor Jónsson hafði
beint hinni sömu áskorun til
almennings, er hann talaði í út-
varpi á aldarafmæli Símonar.
í Sagnakveri er með fáum
orðum vikið að Einari Andrés-
syni í Bólu, en óbeint urðu þau
orð til þess, að nú hefir einn af
okkar fremstu fræðimönnum
tekið sér fyrir hendur að safn'a
drögum til ævisögu Einars.
Mun hún væntanlega birtast
innan tveggja ára hér frá og þá
einnig eitthyert úrval úr kveð-
skap þessa listfenga skálds, eft-
ir því sem unnt kann að verða
að koníast yfir þær leifar, sem
enn eru til úti um hvippinn og
hvappinn. Líka munu verða þar
einhverjar þeirra þjóðsagna, er
myndazt hafa um Einar. Er þá
sæmilega séð fyrir minningu
þessa merkilega manns.
Löngun til að varðveita minn-
ingu afburðamanna hefir um
alla tíð verið einn af lofsverð-
ustu þáttunum í fari' íslenzkr-
ar alþýðu, og þessi tilhneiging
lifir enn með henni. Það sýnir
sig í því, að hvarvetna koma
fram sjálfboðaliðar, þegar um er
að ræða að bjarga einhverri
slíkri minningu fráglötun.Hvað-
anæva af landinu hafa borizt
minningar um Simon, og eru þó
vafalaust ýmsar ókomnar enn.
Svipuð virðist ætla að verða
raunin á um Einar, nú þegar
safna á kveðskap hans. Síðasta
dæmið úr minni eigin reynslu
er það, að alveg nýlega barst
mér frá merkum manni á Aust-
urlandi uppskrift tveggja braga
eftir Einar. Báðir er þeir lista-
vel kveðnir, en því miður vantar
enn heimildir um það, hverj-
um annar þeirra (ljóðabréf)
hefir upphaflega verið sendur.
Þetta kann þó enn að koma í
Ijós. Manni þeim, er sendi méú
þetta, hefi ég aldrei gert
minnsta greiða, svo að ekki er
hann að endurgjalda neitt. Hjá
honum ræður ekkert annað en
óeigingjörn löngun til að bjarga
andlegum fjársjóðum frá glöt-
un.
Það er of lítið um að alþýða
manna sé hvött og vakin í þessu
efni. Væri meir að því gert,
mundi margur sá fróðleikur
bjargast, sem nú fer forgörðum,
sökum þess, hve þorri manna
er óframfærinn. Það er líka á-
kaflega lofsvert að birta fróð-
leiksþætti um menn og atburði
með sama hætti og blaðið Akra-
nes gerir. En vitaskuld þarf
einnig að brýna menn um að
vanda ætíð sem bezt til heim-
ilda, og jafnan skyldi tilgreina
þær eftir því sem unnt er.
Sagna-efnin eru alls staðar, því
„hver einn bær á sína sögu“.
Það sem máli skiptir er að veita
þeim " athygli og varðveita þau
frá glötun.
Sn. J.
SAMFÆRSLA BYGGÐARINNAR
OG VERÐBÆTUR TIL BÆNDA
í umræðum á Alþingi um dýr-
tíðarmáliff í haust þótti núver-
andi atvinnumálaráðherra, Áka
Jakobssyni, bersýnilega nokkuff
viff liggja uni að sýna manndóm
sinn á þingi. Þá mælti hann
meffal margs annars þetta:
„Það, sem þeir (þ. e. full-
trúar bænda á þingi) telja
sér ekki fært aff láta neyt-
endurna borga beint fyrir af-
urffirnár, láta þeir ríkissjóff
borga í uppbótum og taka það
svo aftur af neytendunum
með sköttum, og ástæðan fyr-
ir þvf er sú, aff þaff er nauff-
synlegt til þess aff tryggja
nægilega sölu á afurðunum
hér innan lands. En verfflag á
þjóð, var það síðasta ráðið til
þess að reyna að lægja deilurn-
ar að gera grísk-kaþólska erki-
biskupinn að ríkisstjóra.
Klaustrin hafa einnig verið
merkilegar stofnanir. En á síð-
ari tímum þykja grískir munkar
ekki hafa bætt aldarfarið, og
þess vegna var bannað' að taka
nýja menn inn í ýmsar munka-
reglur. Grískir prestar og
munkar njóta sjaldnast neinna
fastra launa. Þeir lifa því á
jarðrækt — og þó einkum á
verzlunarprangi. Það ber því
mjög mikið á þeim í daglegu
lífi.
XIII.
Helzti forustumaður Grikkja
fyrir stríðið var Metaxas hers-
höfðingi. Hann var upphaflega
foringi „frjálslyndra þingræðis-
sinna“, en gerðist einræðis-
herra eftir átökin 1936. Hann
hafði stundað nám í þýzkum
herskóla og þótti snjall herfor-
ingi. Hann felldi úr gildi stjórn-
arlög landsins og tók upp önn-
ur eldri. Þingið var svipt völd-
um, nema þá að nafninu til.
Haustið 1940 réðust ítalir á
Grikki og beittu miklum her-
afla, en þeir tóku mannlega í
móti. Var vörn þeirra mjög
rómuð, og veittist ítölum ofvax-
ið að brjóta þá á bak ttftur.
Fannst Þjóðverjum svo búið eigi
mega standa og sendu öflugan
her á vettvang vorið 1941. Urðu
bá Grikkir fljótt að lúta í lægra
haldi.
Metaxas hafði látizt meðan
stóð á styrjöldinni við ítali, en
margir aðrir helztu stjórnmála-
menn Grikkja flúðu land, þegar
þessum vörum er nú svo hátt,
aff þaff er hreint brjálæffi, sem
verffur ekki þolaff lengur. Þaff
er svo fráleitt......
Fulltrúar bænda hafa stað-
iff sig ákaflega vel aff hafa
náð 80 miljónum úr ríkissjóffi
og eru á góðri leiff meff aff ná
20 miljónum í viffbót. Þeir
geta veriff ákaflega hreyknir,
þegar þeir tala viff umbjóff-
endur sína, en þaff er skamm-
góffur vermir aff pissa í skó
sinn. Ég er líka hræddur um,
að þeir séu farnir aff sjá þaff
sjálfir, a. m. k. virðist þaff á
patinu, sem kom fram í sam-
þykktum búnaffarþings, því
(Framhald. á 7. síðu)
+ ' =
þýzki herinn kom til skjalanna.
Hinir mestu hörmungatímar
fóru nú í hönd. Þjóðverjar létu
kné fylgja kviði í skiptum sín-
um við hina harðfengu, litlu
þjóð. í kjölfar blóðsúthellinga
og ofbeldisverka, kúgunar og
hefndarráðstafana, kom svo
hungursneyð, sem legið hefir
eins og mara á þjóðinni um
langt skeið, jafnvel framar
flestum eða öllum öðrum her-
numdum þjóðum.
Vörn Grikkja var samt sem
áður ekki brotin á bak aftur.
Hún færðist í nýtt form. Skæru-
liðasveitir voru myndaðar, og
gerðu þær Þjóðverjum því
fleiri skráveifur sem lengra
leið á hernámstímann. í lönd-
um þeim, er Bandamenn héldu
við austanvert Miðjarðarhaf, sat
einnig grísk útlagastjórn, og
þar var efldur grískur her, bæði
sjóher og landher. En þrátt
fyrir þær miklu hörmungar, er
gengu yfir land og þjóð undir
oki Þjóðverja, fór því fjarri, að
sundurþykkjan innbyrðis hefði
dvínað. Hún magnaðist þvert á
móti við allt los, sem komst á
líf manna og stjórnarhætti
alla í róti hinna válegu atburða.
Fyrst kom þetta alvarlega í
ljós í her grísku stjórnarinnar,
bar sem hvað eftir annað kom
til uppreisnar, og þó harðnaði
fyrst á dalnum eftir að Þjóð-
verjar höfðu verið hraktir á
brott og slitnað hafði upp úr
^amkomulagi Papandreus, hins
gamla andstæðings Metaxas, er
tók við völdum í sumar, og El-
asmanna. Var þess þá skammt
(Framhald, á 7. síðu)