Tíminn - 23.03.1945, Blaðsíða 2

2
'ílMM, föstndaginn 23. marz 1945
23. blað
FiistuduMfur 23. marz
Búnaðarþingid
Búnaðarþingsins, er lauk um
helgina, mun jafnan minnst
sem merkilegs áfanga í sam-
takasögu bændanna. Ber margt
til þess, að svo muni verða.
Samþykktir þær, sem þingið
gerði í öllum helztu málunum,
voru flestar afgreiddar næst-
um einróma. Minni flokkarígs
og meiri samheldni um hags-
munamál landbúnaðarins gætti
þannig í störfum Búnaðarþings
en oftast áður.
Samþykktir þessar mörkuðu
ákveðna umbótastefnu í mál-
um landbúnaðarins. í jarðrækt-
arlagamálinu, áburðarverk-
smiðjumálinu og raforkumál-
inu lýsti þingið fullum stuðn-
ingi við frv. þau, er lögð höfðu
verið fyrir Alþingi, en stjórnar-
sinnar höfðu stungið undir stól.
Mun afstaða Búnaðarþings
þannig herða baráttu bænda
fyrir framgangi þessara mála.
Jafnframt gerði Búnaðarþing
ályktahir um mörg fleiri fram-
faramál, og ýtti þannig eftir
framgangi þeirra. Þá undirbjó
þ^ð tillögur um skipulagningu
landbúnaðarframleiðslunnar, er
sendar verða Búnaðarsambönd-
um til umsagnar. Er þar á ferð-
inni eitt stærsta og vándasam-
asta mál landbúnaðarins, sem
bændur þurfa að íhuga vel áð-
ur en í framkvæmdir er ráðist.
Sú samþykkt Búnaðarþings,
sem örlagaríkust getur þó orðið,
er samþykkt þess í verðlagsmál-
unum. Þar lýsti þingið þeirri
skoðun sinni, að samkomulag
sex-manna-nefndarinnar væri
eðlilegur grundvöllur fyrir verð-
lagningu landbúnaðarvara í
framtíðinni og þótt bændur
hefðu einu sinni veitt eftirgjöf
í þeim efnum, myndu þeir ekki
gera það einii; aftur, þar sem
þessu fordæmi þeirra hafði
engu verið sinnt af öðrum stétt-
um. Til þess að fylgja þessu máli
eftir og gæta jafnréttis bænda
við aðrar stéttir, ákvað Búnað-
arþing að koma aftur saman í
september, eða áður en núv.
dýrtíðarráðstafanir falla niður.
Það er ekki síst með þessari
samþykkt sinni í verðlagsmál-
unum, er Búnaðarþingið hefir
gerzt oddviti bænda á þessu
sviði. Bændur hefir vantað slík-
an oddvita, en þróunin hefir
alltaf meira og meira beinzt í
þá átt, að Búnaðárþingið og
búnaðarsamtökin tækjust þetta
hlutverk á hendur. Alþingi og
ríkisstjórn hafa líka á undan-
förnum árum talið þau slíkan
aðila, enda er það eðlilegt, þar
sem hér er um öflugustu og
fjölmennustu heildarsamtök
bænda a*ð ræða.
Þótt bændum sé vissulega
mikilsverð samheldni sú og
stefnufesta, er einkenndu störf
seinasta Búnaðarþings, mun á-
nægjan að sama skapi verða
minni meðal andstæðinga
þeirra. Þeir munu herða róður-
inn til að rjúfa hina vaxandi
samheldni og samtök bænd-
anna. Kommúnistar hafa und-
anfarið reynt að efna til
„bændaráðstefna“ með fulltrú-
um frá einstökum búnaðarfé-
lögum, en „ráðstefnur" þeirra
starfa vitanlega í þeirra anda.
Þessari sundrungarstarfsemi
munu þeir halda áfram. Róg-
ur Morgunblaðsins og ísafoldar
um Búnaðarþing mun og vafa-
laust halda áfram. Bændur
verða að vera vel á verði gegn
öllum slíkum klofningstilraun-
um. Þvl aðeins geta þeir vænzt
sæmilegs árangurs, að þeir
standi sem órofnust heild um
sameiginleg hagsmunamál sín
og veiti engum fangs á því að
veikja heildarsamtökin.
A yztu nöf
Stjórnarblöðin látast vera í
sjöunda himni þessa dagana.
Tilefnið eru samningar þeir,
sem gerðir hafa verið við Breta
um fisksöluna á þessu ári. Þarna
sjáið þið, segja þau, hvort við
höfðum ekki rétt fyrir okkur og
hvort fjármálastefna okkar er
ekki rétt. Þarna getið þið líka
séð, hvort Framsóknarmenn
Á víðavangi

Bitlingar kommúnista.
í blaðinu Skutli var því haldið
fram síðastl. haust, að ein |
ástæðan til þess, að kommún- j
istar gerðust þátttakendur i!
stjórnarsamvinnunni, myndi
vera löngun forráðamanna
þeirra í bein og bitlinga og þörf,
flokksins fyrir að fá þannig
aukin fjárráð til starfsemi
sinnar.
Reynslan virðist hafa full-
komlega staðfest þessa ályktun
Skutuls. Sá forsprakki komm-
únista er nú ekki finnanlegur,
sem ekki er meira og minna
hlaðinn beinum og bitlingum.
Brynjólfur og Áki hafa fengið
ráðherraembætti, Einar Olgeirs-
son sæti í nýbyggingaráði og
útvarpsráði, Sigfús Sigurhjart-
arson sæti í tryggingaráði og
sjúkrasamlagsstjórn, Kristinn
Andrésson sæti í menntamála-
ráði, Lúðvík Jósefsson sæti í
Fiskimálanefnd og samninga-
nefnd utanríkisviðskipta, Þór-
oddur Guðmundsson sæti í
stjórn síldarverksmiðjanna, Sig-
urður Thorlacius í stjórn ríkis-
útgáfunefndar skólabóka, Stein-
þór Guðmundsson sæti í sömu
nefnd, Haukur Helgason sæti í
Viðskiptaráði, Sigurður Thor-
oddsen bitling við vatnsveitu-
athuganir og Eríing Ellingsen
f lugmálast j óraembættið. Hér
hefir þó ekki verið talið nema
lítið eitt.
Þessi mikla bitlingasýki, er
virðist hafa altekið kommún-
istáforingjana, stingur vissulega
nokkuð mikið í stúf við skrif
þeirra og ræðuhöld um slík mál
áður fyrr. En hún er þó ekki
nema eitt af mörgu, sem liðs-
menn þeirra hafa að undrast
yfir, þegar þeir bera saman orð
þeirra og efndir.
Kommúnistar og
„Landsbankaklíkan".
Kommúnistar hafa mjög
áfellzt það, hve samninganefnd-
ir, er sendar hafa verið til út-
landa, hafi verið illa skipaðar.
Einkum hafa þeir áfellzt mjög,
að menn úr Landsbankanum
værú valdir til sendiferða. Þetta
átti líka að breytast, þegar þeir
kæmu til valda og því var sett
svohljóðandi ákvæði í stjórnar-
sáttmálann (plötuna), er gerður
var síðastl. haust:
„Samninganefndir _verffi svo
skipaðar, aff stéttum þeim, sem
mest eiga í húfi, verffi tryggt, að
hagsmunum þeirra sé vel gætt.“
Samkvæmt þessum ákvæðum
stjórnarsáttmálans og fyrri
skrifum kommúnista, mátti því
búast við nýju og miklu mann-
vali í fyrstu samninganefndinni,
er sjávarútvegsmálaráðherra
þeirra sendi til útlanda. Þar
hefði mátt búast við dánumönn-
um eins og Lúðvík Jósefssyni,
Hermanni Guðmundssyni, Sig-
urði Guðnasyni og Kristjáni Ey-
fjörð. En hvernig, sem á því stóð,
var þó enginn slíku-r maður
valinn til ferðarinnar, heldur
var enn einu sinni leitað til
„Landsbankaklíkunnar“ Magn-
úsar Sigurðssonar, Jóns Árna-
sonar og Richards Thors. Og
það virðist síður en svo hafa
gefizt kommúnistum illa, að
treysta Landsbankaklíkunni
þannig betur en sjálfum sér, því
að öll stjórnarblöðin ráða sér
ekki fyrir fögnuði yfir þeim
hagstæða samningi, er þessir
menn hafa náð) því að bersýni-
lega hafa þau ekki búist við
neinu góðu!
En hinu er ekki að neita, að
fyrri skrif kommúnista um ó-
heppilega samningamenn og
hættuna, sem þjóðinni stafar af
Landsbankaklíkunni, hefir hér
verið fullkomlega afsönnuð og
það af kommúnistum sjálfum.
Mbl. vísaff til
rétts affila.
Morgunblaðið beinir ■ þeirri
fyrirspurn til Tímans, hverjum
það ætti að vera ávinningur að
vera með spádóma um lækkun
fiskverðsins.
Tímanum þykir rétt að vísa
Mbl. i þessu sambandi til Ólafs
Thors, enda er það vanast að
fara þangað í smiðju. Ólafur
hefir spáð meiri verðlækkun á
höfðu ekki rangt fyrir sér, þegar
þeir voru að heimta stöðvun og
jafnvel niðurfærzlu í kaup-
gjalds- og verðlagsmálum. -
Þessi fagnaðarlæti stjórnar-
blaðanna missa þó fljótt ljóma
sinn', þegar þess er gætt, að þau
eru byggð á þeim falsrökum, að
Framsóknarmenn hafi reist
kröfu sína um stöðvun og niður-
færzlu eingöngu á þvi, að bú-
ast mætti við verðlækkun strax
á þessu ári. Framsóknarmenn
héldu því fram, að þrátt fyrir
óbreytt verðlag enn um stund,
yrði óhjákvæmilegt að breyta
um fjármálastefnu og byrja að
klifa niður dýrtíðarstigann, ef
afkoma atvinnuveganna ætti
ekki að versna og eitthvað ætti
að verða úr nýsköpuninni, er
þeir þarfnast svo nauðsynlega.
Stjórnarflokkarnir héldu þvi
hins vegar fram, að ekkert gerði
til, þótt dýrtíðin og kaupgjaldið
héldu enn áfram að hækka.
Samkvæmt því hafa þeir líka
stjórnað.
Þegar litið er á reynsluna í
þessum efnum, þurfa Fram-
sóknarmenn síður en svo að
bera nokkprn kinfiroða vegna
stefnu sinnar. Allt það, sem
þeir hafa um þessi mál sagt,
hefir reynslan staðfest. Þrátt
fyrir óbreytt stríðsverð á fisk-
inum, verður að greiða 25—30
milj. kr. úr ríkissjóði til vísitölu-
lækkunar, því að sjávarútveg-
urinn þolir ekki hækkun á henni.
Fjár til þess að standa undir
þessum greiðslum og annarri
útþennslu af völdum dýrtíðar-
innar verður ríkið að afla með
þeirri mestu skattpíningu, er
sögur herma hér á landi. Sízt
meira ríkisfé er þó varið til ný-
sköpunar en áður hefir tíðkazt.
Afleiðing hinna auknu skatta
og kauphækkana, er leitt hafa
af stefnu stjórnarinnar, eru
stórum rírðar tekjur atvinrm-
fyrirtækjanna, svo að framlag
þeirra til nýsköpunar verður
miklu minna en ella.
Þannig búa atvinnuvegirnir
við. versnandi afkomu og ný-
sköpunin er stöðvuð, þrátt fyrir
óbreytt afurðaverð. Launþeg-
arnir græða ekkert, því að
hækkanirnar, sem þeir fá, fara
aftur í aukna dýrtíð og skatta.
Hins vegar er það óbrigðult lög-
mál hækkananna, að þær koma
af stað hækkunum á öðrum
sviðum og þannig heldur dýrtíð-
in áfram að vaxa. Fyrr en síðar
mun því stöðvun atvinnuveg-
anna verða endalok þessarar
stefnu, jafnvel þótt útflutnings-
verðið haldist óbreytt.
Stjórnarsinnar hafa þvi síð-
ur en svo ástæðu til mikilla sig-
urláta i sambandi við fjármála-
stefnuna. Það munu þeir líka
bezt .finna, þegar þeir eiga að
koma saman fjárlögunum næsta
haust. Fjármálaráðherrann
hefir vissulega ekki sagt það að
tilefnislausu að breyta verði
um fjármálastefnu. Fögnuður
stjórnarblaðanna yfir brezku
samningunum nú eru líka ótví-
ræð játning þeirra á því, að
hefðum við orðið fyrir einhverju
minnsta áfalli í þeim efnum,
myndi núv. fjármálakerfi ekki
hafa staðizt. Þá hefði stefna
stjórnarandstæðinga sigrað,
segja þau, þ. e. niðurfærslan
orðið óhjákvæmileg. Þannig
verða stjórnarsinnar sjálfir að
játa það, mitt í fagnaðarlátun-
um, að þjóðin sé komin á yztu
nöf í fjárhagslegum efnum og
ekkert megi út af bera.
Þegar þess er gætt, að sjálfur
stjórnarformaður núv. ríkis-
stjórnar hefir spáð þvi, að fisk-
verðið muni fljótlega eftir stríð-
ið verða jafnvel y5 eða Vio af
því, sem það er nú, mætti stjórn-
arflokkunum verða ljóst, að
þjóðinni verður ekki lengur
stætt á þessari nöf, jafnvel þótt
þeir loki augunum fyrir öðrum
þáttum dýrtíðarinnar. Ef það er
ekki ætlun þeirra að láta þjóð-
ina falla fram af nöfinni, ættu
þeir vissulega að nota seinustu
mánuði stríðsverðsins til að búa
þjóðina undir að mæta þeim
erfiðleikum, sem hennar bíða,
þegar spádómur forsætisráð-
herrans rætist.
fiski en nokkur maður annar.
Hann hefir sagt, að vel gæti
svo farið strax og aðrar þjóðir
byrjuðu fiskveiðar aftur, að við
fengjum ekki nema l/w af nú-
verandi verði.
Misheppnuff skrif.
Það er næsta broslegt að
sjá Mbl., þegar það er að
reyna að sanna ábyrgðarleysi á
Framsóknarmenn í fjármálun-
um. Annað veifið skammar það
þá fyrir að vilja ekki vera með
veltuskattinum vegna útgjalda-
tillagna frá þeim, sem voru
felldar! Hitt veifið skammar
það þá fyrir að vera ekki með
veltuskattinum vegna útgjalda,
sem stjórnarliðið samþykkti, en
Framsóknarmenn voru á móti,
t. d. launalaganna!
• Vissulega hefðu Framsóknar-
menn beitt sér fyrir að afla
ríkinu tekna til að vega á móti
útgjöldunum af jarðræktarlaga-
frv., raforkumálafrv., áburðar-
verksmiðjufrv. og öðrum um-
bótatillögum þeirra, ef þær
hefðu verið samþykktar. En
enginn mun telja það ásökun-
arvert, þótt þeir beittu sér ekki
fyrir slíkri tekjuöflun eftir að
búið var að fella þessi mál og
hún því orðin ónauðsynlegri.
Á sama hátt mun enginn lá
Framsóknarmönnum, þótt þeir
vildu ekki fallast á fáránlega
telcjuöflun, vegna útgjalda, er
þeir voru á móti.
Mbl. mun vissulega ekki
heppnast að stimpla Framsókn-
armenn ábyrgðarlausa með
þessum hætti. Þvi mun heldur
ekki takast að leyna því, að
Framsóknarmenn bentu á þá
fjármálastefnu, er gert hefði
neyðarskatta óþarfa og samt
gert ríkinu fært að stórauka
framlög til framfaramála. Þessi
leið var stöðvun og hófleg nið-
urfærsla verðlags og kaupgjalds.
Stjórnarflokkarnír höfnuðu
henni og af ótta við það er Mbl.
nú með þessi misheppnuðu skrif
um ábyrgðarleysi Framsóknar-
manna.
ERLENT YFIRLIT:
De Gaulle og kommúnistar
*Ver zlunarjöfnudurinn
Mánuðina janúar og febrúar
síðastl. voru fluttar til landsins
vörur frá útlöndum fyrir 40,7
milj. kr. Á sama tíma nam
verðmæti útfluttra vara 30,7
milj. Verzlunarjöfnuðurinn var
því óhagstæður um 10 milj. kr.
Af þeim löndum, er losnuðu
undan oki Þjóðverja á síðastl.
ári, hefir Frakkland sloppið bezt
!við pólitíska óáran og up)plausn
hingað til. Hins vegar virðast
nú vera farin að sjást þess
merki, að Frakkar geti fljótt
lent í sömu aðstöðu og aðrar
þjóðir í þessum efnum.
Álit það og fylgi, sem de
Gaulle aflaði sér á hernámstím-
anum, er vafalaust meginorsök
þess, hve vel Frakkar hafa kom-
izt hjá pólitískri upplausn til
þessg. Honum hefir því tekizt
að sameina hin ólíku andstöðu-
öfl gegn nazismanum'um stjórn
sína. Hann hefir líka verið mjög
laginn í því að vekja á nýjan
leik þjóðerniskennd og stórveld-
ishug Frakka og fengið þá þann-
ig til að gleyma frekar erfið-
leikunum inn á við.
Kommúnistar hafa verið sá
flokkur, er reynzt hefir de
Gaulle- erfiðastur í samstarfinu.
Við borð lá, að þeir færu úr
stjórninni, þegar afvopnun
skæruliðanna var ákveðin síð-
astliðið haust. Þetta viðhorf
þeirra breyttist þó, þegar de
Gaulle fór til Moskvu og gerði
vináttusáttmálann við Rússa.
Jafnhliða munu kommúnistar
I hafa fengið nýja „línu“ að aust-
an, því að skömmu síðar lýsti
Thorez, foringi þeirra, yfir því,
að eftir að lögleg stjórn væri
■ komin á í landinu, kæmi ekki
til mála, að starfandi væru
i vopnaðar sveitir, sem ekki
i heyrðu undir ríkisvaldið.
j Þessi samvinna gekk svo all-
jsæmilega, unz Kríínárfundurinn
var haldinn í vetur. Flestir
Frakkar væntu þess, að de
Gaulle yrði boðið þangað. Þær
vonir brugðust, og de Gaulle til-
kynn>i þá, að Frakkar teldu þær
ákvarðanir, sem þar yrðu gerð-
ar, á engan hátt bindandi fyrir
sig. Þegar ákvarðanir fundarins
vori? birtar, lét stjórnin uppi
talsverða gagnrýni á þeim. M.
a. neitaði hún að gerast eitt
þeirra ríkja, er byðu á San
Francisco-ráðstefnuna, nema
það yrði tekið fram í fundar-
boðinu, að samþykktir þær um
skipulag nýja^Þjóðabandalags-
ins, er gerðar voru í Dumbarton
Oaks og Jalta, yrðu á engan
hátt bindandy^ fyrir ráðstefnuna.
Þessu var hafnað og Frakkar
tóku því ekki þátt 1 fundar-
boðinu.
Þegar hér var komið sögu,
tóku kommúnistar mjög að ó-
róast í stjórnarsamvinnunni.
Þeir lýstu sig í einu og öllu fylgj-
andi ákvörðunum Krímarfund-
arins og fordæmdu því afstöðu
frönsku stjórnarinnar harðlega.
Einkum deildu þeir á stjórnina
fyrir að hafa viljað breyta orða-
lagi fundarboðsins, enda var
vitanlegt, að Rússar lögðu á það
megináherzlu, að ýmsum grund-
vallaratriðum í tillögunum um
skipulag nýja Þjóðabandalags-
ins yrðu í engu breytt á San
Francisco-ráðstefnunni, einkum
þó þeim, er viðkömu atkvæðis-
rétti stórveldanna. Frönskum
kommúnistum fannst því
stjórnin að vonum höggva
nærri Rússum með framkomu
sinni, enda höfðu þeir orð á því,
að fransk-rússneska vináttu-
sáttmálanum væri stefnt í hættu
með þessari afstöðu stjórnar-
innar.
Hin breytta afstaða þeirra til
de Gaulle kom mjög greinilega
fram, er hann flutti ræðu í þing-
inu til að lýsa stefnu stjórnar-
innar í innanlandsmálunum.
Kommúnistar hafa verið vanir
að klappa mjög fyrir honum, en
í þetta skipti klappaði aðeins
einn þeirra og aðeins í eitt
skipti. Segir „Manchester Gu-
ardian“ frá þessu á þá leið, að
þessi eini kommúnisti muni
hafa áttað sig á því, að hann
væri kominn út af „línunni“ og
þvi séð sig fljótt um hönd!
Rétt áður en de Gaulle flutti
þessa ræðu, höfðu kommúnistar
og jafnaðarmenn birt sameig-
inlega stefnuyfirlýsingu varð-
andi innanlandsmál. Var þar
krafist þjóðnýtingar margra at-
vinnuvega, en de Gaulle lýsti
yfir því, að stjórnin myndi að-
eins koma á ströngu ríkiseftir-
liti, en ekki ráðast i verulega
þjóðnýtingu. Kvað de Gaulle
stjórnina ekki vilja ráðast í
þjóðnýtingu, nema það yrði þá
ákveðið af nýju, löglega kosnu
þingi. í mörgum fleiri efnum
var mikill ágreiningur milli
stefnu stjórnarinnar og kom-
múnista. Mörgum kom stefnu-
yfirlýsing kommúnista á óvart,
því að á síðastl. hausti höfðu
jafnaðarmenn boðið kommún-
istum, að flokkarnir skyldu birta
sameiginlega yfirlýsingu, en því
var þá hafnað af þeim og borið
(Framliald á 8. síðu)
ÁADDIR NÁ6RANNANNA
í Vísi 20. þ. m. birtist forustugrein
um þau hrakmennskuskrif Mbl., aS
stjórnarandstæðingar óski þjóðinni
alls hins versta. Parast Vísi svo orð
í því sambandi:
„Morgunblaðið hefir undanfar-
ið tekið upp þá lítilmannlegu að-
ferð gegn þeim mönnum, sem ekki
fylgja því í kommúnistadekrinu,
að reyna að koma því inn hjá
almenningi, að þesslr menn vilji
hag þjóðarinnar sem verstan og
það sé eitur 1 þeirra beinum ef
afurðirnar seljast vel og atvinnu-
vegirnir haldast í horfinu. Þeir
óski einskis nema hruns og bág-
inda.
Löðurmannlegri blaðamennska
hefir ekki sézt í þessu landi i
mörg ár. né ógæfusamlegri fyrir
þá, sem hún á að veita brautar-
gengi. Það er sitthvað að vara við
afleiðingum hinnar mlklu dýrtíð-
ar, sem nú er í landinu, eða óska
hruns og ógæfu yfir þjóðina. Þeir,
sem varað hafa við hættu dýrtíð-
arinnar hafa gert það vegna þess,
að þelr vilja að forðast verði að
afleiðingar hennar komi þjóðinni
í öngþveiti. En dýrtíðarstefna Mbl.
og kommúnista gengur í þá átt,
að láta verðbólguna vaxa og telja
mönnum trú um að þannig sé af-
koman bezt tryggð.
Með hinni hagkvæmu sölu af-
urðanna, sem nú hefir verið gerð,
er þjóðinni gefið tækifæri enn um
stund til að lagfæra verðlagið 1
landinu, áður en samkeppni hefst
á héimsmarkaðinum. Þeir, sem
hvetja til slíkrar búhyggju eru
þjóðinni hollráðir en hinir, sem
þreytast ekki á að telja mönnum
trú um að núverandi ástand sé
ákjósanlegasti grundvöllurinn fyrir
framtíðar velsæld.
En hvort sjónarmiðlð sem menn
aðhyllast, þá er hitt sjaldgæf lítil-
mennska, að reyna að hlaða und-
ir málstað sinn með því, að
stimpla andstöðumenn sína sem
fjandsamlega hagsmunum þjóðar-
innar er sjái ofsjónum yfir góðri
afkomu hennar. Slíkar dylgjur
eru aðeins þeim sæmandi, sem
enga siðsemi kunna í blaða-
mennsku". |
Já, vissulega er það ekki ofsagt, að
slíkar dylgjur séu „aðeins þeim sæm-
andi, sem enga siösemi kunna í blaða-
mennsku".
í forustugrein Alþýðublaðsins 21. þ.
m„ er nefnist: Nú er öldin önnur, segir
á þessa leið:
„Það var einu sinni sú tíð, að
það þótti ekki „stéttvíst" í dálk-
um Þjóðviljans eða Verkalýðs-
blaðsins sællar minningar, sem á
undan honum fór, að forustu-
menn verkalýðsins tækju sæti með
fulltrúum „borgaralegra" flokka í
ríkisstjórn; og væri það Alþýðu-
flokksmenn, sem slíkt gerðu, kall-
■ aði blað kommúnista þá „svikara
við verkalýðinn" fyrir það, og sak-
aði þá um „samvinnu við stéttar-
andstæðinginn" ráðherrasósíal-
ista“, sósíalfasisma" og hvað
þau nú hétu öll slagorðin, sem
fundin voru upp til svívirðingar
ráðherrum Alþýðuflokksins.
Og þá' þótti það heldur ekki
betra, ef Alþýðuflokksmenn tóku
sæti í stjórnskipuðum, launuðum
nefndum eða opinberum embætt-
um; þá voru þeir í kommúnista-
blaðinu kallaðir „bitlingamenn",
sem hefðu „selt sig“ fyrir „feitar
. stöður", og annað þess háttar,
sem öllum er enn í fersku minni.
Ekkert var kommúnistum tíð-
ræddara um en einmitt „bitling-
ana“ og beinin, sem Alþýðuflokks-
menn fengju fyrir „svikin". — Ár-
um saman var það hinn daglegi
texti blaðs þeirra. Svo lítið óraði
þá fyrir sinni eigln framtíð.
En nú er öldin orðin önnur. í
hart nær hálft ár eru tveir for-
ustumenn kommúnista nú búnir
að sitja í ríkisstjórn í „samvinnu
við stéttarandstæðinginn", og það
meira að segja við sjálfan at-
vinnurekendaflokk og íhaldsflokk
landsins; og það ber ekki á öðru,
en að þeir Brynjólfur og Áki kunni
þar fullvel við sig sem „svikarar
við verkalýðinn" eða „ráðherra-
sósíalistar", eins og það hét áður
fyrr í blaði þeirra.
Og þá er nú ekki heldur verið
* að amast við „bitlingunum" og
„beinunum" lengur. Það ber ekki
á öðru, en að Einar telji sér það
fullkomlega sæmandi að „selja
sig“ fyrir „feitar stöður" í nýbygg-
ingarráði, í útvarpsráði, í milli-
þinganefndinni í stjórnarskrár-
málinu og hvað þær nú heita allar
nefndirnar, sem hann tekur laun
fyrir að sitja í, auk þingfarar-
kaups síns. Eða hvort skyldi stétt-
arsamviekan naga Sigfús mikið
fyrir það, að eiga sæti í bæjar-
ráði, í tryggingarráði, í sjúkra-
samlagsstjórn, í milliþinganefnd í
skólamálum, svo aðeins fjórar
nefndir af þeim, sem hann hefir
tekjur af, auk þingfararkaups
síns, séu nefndar?"
Hitt er svo að vita, hvað þeim
verkamönnum finnst, er talin hafði
verið trú um, að kommúnistafor-
sprakkana gæti ekki hent það sama
og „kratana" að selja sig fyrir bein
og bitlinga. Ætll þeim finnist ekki
orðið nokkuð mikil beinalykt af þess-
um forsprökkum sínum?