Tíminn - 06.04.1945, Síða 4

4
TÍMIM, föstdagiim 6. apríl 1945
25. bla»
TJr mínutn bæjavdyrum
. Efiir Kavl i Koti »
Vorið kemur.
Bráðum kemur vorið. Allir
hlakka til vorsins og sumarsins.
Margir, sem í bæjunum búa á
vetrum, skipta þá um bústaði og
fara upp í sveitir. Og jafnvel
þeir, sem heima eiga í kaupstöð-
um, nota þá hverja stund, sem
*þeir geta til þess að komast upp
í sveit — upp til fjalla og fag-
urra staða.
Reynt er að senda sem flest
af kaupstaðabörnunum í sveit,
því að margir þar skilja, -að
hollara er fyrir börnin að dvelja
í- sveitum á sumrin heldur en
í göturykinu, þrengslunum og
sollinum. Jafnvel þá rennur upp
skíma fyrir ýmsum bæjarbúum,
sem lítinn skilning hafa á lífs-
baráttu bændanna, að einhvers
sé virði að þeir hafi þraukað í
sveitinni og haldið þar við
bændabýlunum. — Það er líka
ánægjulegt í sveitunum á vor-
in, þegar vel viðrar — þegar
„grundirnar gróa, gilin og læk-
irnir fossa af brún“. Fuglasöng-
ur á láði og í lofti, börnin byggja
sér hús og fara í leiki. Vorið er
einkum tími æskunnar — gró-
andans — framsóknarinnar.
Hvtið tefur?
Ekki birtir ríkisstjórnin enn-
þá afstöðu stjórnarflokkaryia til
stríðsþátttöku íslendinga. Það
er þó mál, sem alla varðar.'
Menn spyrja um land allt: Gekk
þjónkun Thorsaranna og þeirra
liðs við kommúnista svo langt,
að munaði varla nema hárs-
breidci, að íslendingar segðu
Þjóðverjum og Japönum stríð á
hendur? Og var loks yfirlýsing
Alþingis, sem samþykkt var, svo
aumingjaleg, að kvabbað hafi
vérið við Bandamenn, að það
yrði litið á íslendinga sem stríðs
aðila, en þeir gætu bara ekki
farið að berjast, af því að þá
vantaði vopnin?
Það er oft gott að kunna að
skammast sín. ’Rn það er held-
ur aumt, að allt stjórnarliðið á
Alþingi komi þannig fram, að
það þori ekki að birta gerðir
sínar fyrir þeim, er það varðar
mest — en hér er það þjóðin öll.
Hátíð.
í vor, 26. maí, eru 100 ár lið-
in síðan Jónas Hallgrímsson dó.
Blöðin sögðu nýlega frá, að þá
yrði haldið listamannaþing og
hátið hfelguð minningu Jónasar,
vegna þess að hann dó fyrir 100
árum.
Okkur ýmsum, sém ekki erum
listamenn, en höfuni lesið og
elskað Ijóð Jónasar frá því við
vorum börn, finnst það furðu ó-
smekklegt af Z/síamönnum, að
fara að hafa fagnaðarhátíð í til-
efni af dauða Jónasar. En eins
og kunnugt er, dó listaskáldið
góða á bezta aldri og hefði það
trúlega kveðið mörg dýrmæt
ljóð, hefði því enzt lengur aldur.
Sýnist vera nær að minnast
Jónasar á fæðingardegi hans.
Það er fagnaðarefni íslenzku
þjóðinni, þegar henni fæðast
slíkir synir sem Jónas Hall-
grímsson, en hryggðarefni, þeg-
ar þeir falla frá í blóma lífsins.
Höfuðprestur.
Það virðist svo, að meiri hluti
þeirra, sem kalla sig rithöfunda
í þessu landi, líti á Laxness sem
sinn höfuðprest. Ekki er held-
ur að neita því, að þessi prestur
þeirra er ritleikinn. En mörgum
okkar, sem lesa rit hans, finnst
hann nota ritleiknina illa.
Margt það ljótasta, sóðalegasta,
o'g ömurlegasta, er finnst hjá
þjóð hans, er tvöfaldað og
„matreitt" handa lesendunum.
Einkum er þó veitzt að sveitun-
um og lífsbaráttu fólksins þar.
Hvers vegna er þetta gert?
Máske til þess að fólk fái óbeit
og viðbjóð á því, sem miður'fer?
Laxness og Jónas Hallgríms-
son eru líklega mestu andstæð-
urnar af íslenzkum skáldum.
„Sæll ertu, Jónas, því sólskin og
Ölóm, þú söngst inn í dalina
þína“, kvað Þorsteinn Erlings-
son á aldarafmæli Jónasar. Og
það var sönn lýsing á skáldskap
Jónasar. Hann kvað fegurðina
inn í þjóð sína.,
Löngu eftir að skáld níðsins
og bölsýninnar verður hulið
móðu gleymskunnar mun
„verndarkraftur“ ljóða Jónasar
ylja og fegra hugi dætra og
sona „eyjunnar við Norðurpól".
„Ltttl saya".
Húnavatnssýsla hefir fengið
orð fyrir, að þar byg'gju vaskir
menn og dugandi, sem ekki
vildu vamm sitt vita. — „Lítil
saga um lítinn mann“, er kom
í Tím^num um daginn, hefir
bví vakið talsverða athygli.
Svona svívirðilegt athæfi, eins
og sagan greinir frá, fannst
mönnum ólfkt Húnvetningum.
Nú er búið að segja frá því Mbl.,
af hverjum sagan sé og er
gefið þar í skyn, að talsvert sé
satt í henni, en hún sé samt
nokkuð ýkt.
! Já, hverju má ekki búast við
af þeim, "sem svíkja sína eigin
!stétt og gerast leiguþjónar
! verstu spillingaraflanna í land-
i inu, fái þeir aðeins fé og metorð
| fyrir? Það gera tæplega stór-
brotnir glæpamenn — miklu
fremur lítilsigldir skussar, sem
vilja hreykja sér.
Einn húnvetnskur kaupahéð-
inn hefir reynt í Mbl. að berja
í brestina út af þessari sögu, en
tekizt það svo illa, að barsmíð-
arnar lenda aðallega á gömlum
látnum vini hans, Jóni í Stóra-
dal, sem mun hafa verið aðal
andstæðingur „sigurvegarans“ í
sveitinni, þar sem sagan gerðist.
Ennþá er kveðið.
Þingeyingur sagði mér eftir-
farandi:
Kommúnisti einn á Húsavík
varð kaupfélagsstjórninni sam-
ferða í bíl — fimm mönnum.
Um það kvað hann:
Tók ég far með fimmmenningum
förlast drottni sköpun manns.
Fór ég þá í fimmeyringum
fyrst að meta verkin hans.
Gáfuðum, þingeyskum bónda
varð þá að orði:
Allir vasar eru að springa,
einkisverðu fé er sinnt.
Milli frónskra fimmeyringa
flækist ógild rússnesk mynt.
Þessi umræddi kommúnisti
hafði einhver launuð störf á
Húsavík fyrir tilhlutan Fram-
sóknarmanna. í tilefni þess var
kveðið:
Fyrir eðli ótuktar
engin gæði metur.
Yfir fóðri Framsóknar
a fýlir grön — en étur.
ísafoltl oti smjjör.
Ég sá nýlega bréf frá bónda,
þar sem-stóð m. a.:
„Hingað er ísafold senda næst-
um hvern bæ. Þó að hún sé
sálarláus og stefnulaus, þykir
mörgum dálítið gaman að blaða
í henni, t. d. fréttunum o. þ. h„
og fyrst að peningamennirnir
í Reykjavík vilji vera að senda
okkur hana ókeypis, þá erum
við ekki að amast við henni,
þó að við höfum hálfgerða óbeit
á henni og þó einkum liðhlaup-
anum úr okkar stétt, sem selt
hefir sig bröskurunum í Reykja-
vík fyrir ritstjóratitilinn og há
laun til þess að reyna að fé-
fletta okkur bændurnar. En í
minni sveit mun uppskeran
verða rýr.“
í sama bréfi farast bóndanum
svo orð um smjörið: „Hér um
slóðir hafa, ýmsir orðið að stór-
fækka kúnum, vegna fólkseklu,
og aðrir hafa ekki getað fjölgað
þeim af sömu ástæðum. Enginn
fæst einu sinni til þess að
mjólka þær. Svo heyrist sífelldur
jarmur um smjörleysi og að ó-
dýrara smjör fáist frá útlöndum.
Hér er smjörskömmtun, og ekki
hægt að framleiða nema dýrt
smjör. í öðrum löndum.kvað
vera nóg af verkafólki láglaun-
aðra en hér. Hvað ætli þeir í
Reykjavík segðu um það, að við
mættum fá erlent verkafólk,
borga því lægra kaup en okkar
og láta svo Reykvíkinga hafa
ódýrara og meira smjör“.
,,Niísköpun“.
Síðan kommúnistar og lakari
hluti íhaldsins gengu í eina
sæng hefir mjög magnazt
vonzka þessara aðila í garð
sveitanna. Nú er að heyra, að
allar sveitir eigi að leggjast t
auðn. Einstakir sveitabæir eigi
að heyra fortíðinni til. Fáein
stórbýli með vélyrkj ubúskap og
leigðum þjónum er draumurinn.
Sjá, fyrirmyndin er Korpúlfs-
staðir! Þar voru 300 kýr, en eru
nú komnar niður í 20 skjátur
síðan kommar og Bjarni Ben.
tóku við völdum þar. Þarna voru
þó góð skilyrði. Búið var að
rækta gríðarstór tún og, besti
mjólkurmarkaður landsins rétt
við höndina.
Þarna má sjá nýsköpunina á
hlutunum eins og niðurrifs-
menn landbúnaðarins hafa
hana, þegar þeir eru við völd.
En þetta kalla þeir víst ný-
sköpun í stað þess, að það sem
drottinn gerir er aðeins kölluð
sköpun.
Framfarir.
s »
Margt hefir verið skrafað og
skrifað misjafnt og miður góð-
gjarnt um Mjólkursamsöluna í
Reykjavík undanfarinn áratug.
Þar má segja, að hafi verið tvö-
földuð og allt upp í tífönlduð
hver misfella, sem orðið hefir.
En það er minna tekið eftir því,
að í Reykjavík hefir undanfarin
ár verið að rísa eitthvert allra
stærsta og veglegasta hús bæj-
arins af grunni: Mjólkurstöðin
nýja. Hún er nú upp komin og
mun kosta orðið nokkrar millj.
króna. Hún er reist af saman-
spöruðu fé bændanna. Ennþá
hafa vélarnar í mjólkurstöðina
ekki fengizt. En þegar þær eru
komnar, er haft eftir kunnug-
um mönnum ytra, að þetta muni
verða myndarlegasta mjólkur-
stöð á Norðurlöndum. Hingað til
hefir Mjólkursamsalan orðið að
bjargast við ófullkominn húsa-
kost og vélagarma, og má telja
víst, að af því hafi stafað margt
Utgáfa fornritanna
Eftir Siííurjón Kristjáiisson í Krumshólnm.
Ég minnist pess ekki, að mér
hafi þótt eins vænt um að sjá
nokkra nýútkomna bók, eins og
fyrstu íslendingasögurnar, sem
Fornritaútgáfan gaf út, einkum
vegna hinna rækilegu formála,
Sem fylgdu þeim.
Ég vonaði J)á, að frá Fornrita-
útgáfunni mundi á fáum árum
koma út vönduð útgáfa af öll-
um íslendingasögum, ásamt
Eddunum, Heimskringlu Snorra
Sturlusonar og Fornaldarsögum
Norðurlanda, í sama formi, með
sama handbragði og í skipulegri
röð.
’ Þessi von virðist ætla að
bregðast.
Útgáfu fornritanna hefir mið-
að hægt áfram frá hendi Forn-
ritaútgáfunnar.'
Aftur á móti er bókaútgáfa
Menningarsjóðs og Þjóðvina-
félagsins tekin að gefa út ís-
lendingasögur í öðru formi en
Fornritaútgáfan, og enn annað
útgáfufyrirtæki gefur út Heims-
kringlu Snorra Sturlusonar. Og
ennfremur er búið að gefa út
Fornaldarsögur NorðurFanda í
þrem bindum, og verður tæplega
sagt, að það sé ódýr útgáfa.
Hvernig stendur á þessum
glundroða? Hvers vegna var
ekki unnt að skipuleggj a. þessa
útgáfustarfsemi þannig, að
haldið væri áfram á þeirri braut,
sem starfsemin hófst á?
Var fyrirtækið ekki nógu arð-
vænlegt?
Afleiðingin af þessum glund-
roða er þegar orðin sú, að lítil
von er um það, að bókavinir eigi
þess kost að eignast fornritin
öll í sama formi. •
Ef bókaútgáfa Menningarsjóðs
og Þjóðvinafélagsins ætlar að
taka að sér hlutverk Fornrita-
útgáfunnar, verður hún, ef vel
á að fara, að fylgja þeirri sömu
það, er fólki hafi fundizt að
Mjólkursamsölunni. En eftir að
hún hefir flutt í hin nýju og
stórmyndarlegu húsakynni sín,
mun smá hverfa andúð Reyk-
víkinga á þessu myndarlega
fyrirtæki. Og það koma þeir
tímar? að Reykvíkingar verða
stoltir af Grettistaki, sem lyft
hefir verið mitt á meðal þeirra,
af samtakamætti þeirra, er
rækta hina íslenzku mold. Og í
sveitunum hlýtur einnig að
verða minnzt þeirrar blessunar,
sem Mjólkursamsalan hefir fært
bændunum undir stjórn ,síns
farsæla framkvæmdarstjóra,
Halldórs Eiríkssonar. Skamm-
sýnt illskunöldur hverfur fyrir
vaxandi framförum, er sprottn-
ar eru af víðsýni, stórhug og fé-
lagsþroska.
reglu um form og vinnubrögð,
sem tekin var þegar útgáfa forn-
ritanna hófst.
Og enn er eitt:
Það þarf að gefa almenningi
kost á, að fá bækurnar óbundn-
ar.
Það eru ekki allír ánægðir
með það, að borga háu verði
bandið á sumum þeim bókum,
sem nú koma á bókamarkaðinn.
Gyllingin á þeim er svo léleg,
að hún þurrkast af eins og ryk.
Ef þetta er borið saman við
handbragð bókbindara fyrir 40
til 50 árum, þá er það næsta
ólíkt, bæði að styrkieika og feg-
urð. Vægast sagt er það undar-
legt að þeir, sem nú stunda
þessa iðn, með öllum þeim tækj-
um, sem nútíminn leggur þeim
í hendur, skuli skila miklu verr
unnu verki en fyrirrennarar
þeirra, fyrir því nær hálfri þld.
Neskirkja
Hinir hugvitssömu uppdrættir
Ágústs Pálssonar arkitekts að
Neskirkju, er hlutu fyrstu verð-
laun við samkeppni, er fór fram
fyrir rúmu ári, hafa vakið að-
dáun margra manna.
Byggingarnefnd og bæjar-
stjórn Reykjavíkur hafa, eins og
kunnugt er, samþykkt einróma,
að Neskirkja yrði reist eftir
þessum uppdráttum.
Vegna rógmælgi eins eða fleiri
manna um þessa uppdrætti,
sendi ég uppdrætti Ágústs Páls-
sonar til mjög frægrar stofn-
unar í Ameríku, er nefnist
„Cranbrook Academy of art“, í
New York, og bað um álit stofn-
unarinnar á uppdráttunum.
Einn' af forstöðumönnum
þessarar stofnunar er heims-
frægur arkitekt, dr. Eliel Saar-
inon, og hefir hann með bréfi
dags. 15. des. 1944 látið eftirfar-
andi álit í Ijós:
„Ég hefi kynnt mér verð-
launauppdrætti að Neskirkju á
íslandi eftir herra Ágúst Páls-
son. Uppdrættirnir að kirkjuni
eru hugvitssamir (ingonious),
í góðu jafnvægi og skipulegir og
er mér því mikil ánægja að því
að geta af fullri einlægni mælt
með því að byggt verði eftir
þeim“.
Alexander Jóhannesson,
form. byggingarnefndar Neskirkju.
Fylgízí med
Allir, sem fylgjast vilja með
almennum. málum, verða að lesa
Tímann.
fyrir leik, undir leiðbeiningum
og aðstoð hinna eldri. Mætti
byrja á því eitthvað á þessa
leið: Stálpuð börn, sem dvelja
um langan eða skamman tíma á
leiksvæðinu að vorinu og sumr-
inu, ættu að eiga þar að minnsta
kosti einn jurtapött með úti-
blómi eða trjáplöntu, til að
rækta og hirða um. Heimili
barnsins legði til pottinn. Skyldi
tölumerkja hann og grópa ofan
í jarðveginn. Ef um marga potta
er að ræða, ætti að láta þá
standa í beinum röðum. Ef
plönturnar ná sæmilegum
þroska og vexti eftir 1, 2 eða
3 ár, skyldi losa þær úr pottun-
um og setja þær með moldar-
kekkinum ofan í pottfarið. Byrja
síðan á nýrri umferð. Ef rækt-
unaraðferð þessi þætti seinleg,
mætti láta hvert barn hafa fleiri
en einn pott til umhirðu. Með
þessu fyrirkomulagi yrðu jDarna-
leikarnir fólgnir í því að rækta
og hirða um jurtagróður á leik-
sviðinu og græða það alveg út.
Þegar lokið er við að rækta einn
leikvöll, skyldi í,nnar valinn í
sama augnamiði. Þannig mætti
halda áfram ræktunarstarfinu
og stofna nýja skrautgarða
víðs vegar um bæinn og utan við
hann. Börnunum ætti að inn-
ræta virðingu fyrir ræktunar-
starfinu og að líta á leikvellina
sem nokkurs konar helgireiti og
kenna þeim að umgangast
plönturnar, sem þau rækta,
hliðstætt því, er þau sjálf gætu
bezt breytt hvert við annað.
Er tímar líða gætu blettir
þessir orðið hressingarstaðir
fyrir eldra fólk, meðan það á
kost á að njóta sólar og sumars.
Ræktunarstarf barna, eins og
hér er bent á að framan, ætti
að geta orðið til þess að vekja
hjá þeim meiri virðingu fyrir
jurtagróðrinum en almennt
gerist, og yfirleitt á því, sem er
fagurt og gagnlegt í ríki nátt-
úrunnar.
Eldra fólkið ýtir oft undir
börn og unglinga að fremja
blómjurtamorð með þeim hætti
að telja þeim trú um, að það
sé saklaus og jafnVel fallegur
siður að slíta upp blómjurtir
jafnóðum og þær springa út á
worin, úti á víðavangi, þar sem
náttúran hefir sjálf gengið frá
ræktun þeirra. Þannig eru
börnin oft látin heilsa boðberum
vors og sumars. Venjulega eru
þetta fyrstu afskiptin, sem æsk-
an er látin hafa af náttúrunni
kringum sig, og verður oft fyrsti
vísirinn að rániðju og dráp-
hneigð, sem síðar á ævinni loðir
við menn og kemur þá fram á
dýraríkinu líka.
Eftir því sem samgöngur
verða greiðari um landið, þvl
auðveldar á fólkið með að ferð-
ast um það.Sækir það þá upp um
heiðar og fjöll, einmitt um það
leyti árs, þegar blómjurtir og
grös klæðast sínum fegursta
skrúða. Ef nú fólkið iðkar barns-
vanann og slítur upp blóm-
jurtir, sem á vegi þess verður, og
kastar þeim svo jafnharðan frá
sér visnuðum og dauðum, gæti
farið að sneiðast um fágætar
jurtir á landinu, þegar frá liði.
í ræðu og rití, og ekki sízt í Ijóð-
um skáldanna, er oft dázt að
gróðri landsins, fegurð hans og
fjölbreytni. Er því undarlegt,
að sumt fólk skuli geta fengið
af sér að rífa niður með hönd-
unum þá fegurð náttúrúnnar,
sem það lofar og vegsamar með
tungunni. Vilji menn hafa
augnagaman af sjaldgæfum
blómjurtum, ætti að taka þær
upp með rót, láta mold fylgja
og flytja lifandi ofan í byggð og
Teyna að halda í þeim lífinu á-
samt öðrum vinajurtum. Væri
þetta nokkru nær heldur en að
slíta þær upp og kreista úr þeim
lífið í lófa sínum.
Flóra íslands telur, að um
411 jurtategundir vaxi á ís-
landi, og eru þá ekki mosar,
skófir eða þarar talið með. Af
þeim eru um 140 tegundir, sem
hafa aðeins fundizt á einum til
fjórum vaxtarstöðum á land-
inu. Eru þetta einkum blóm-
jurtir. Vilji nú svo til, að menn
rekist á einhverjar hinar sjald-
gáefari jurtir og slíta þær upp,
getur farið svo, að þeim verði
útrýmt með öllu. — Það ætti að
banna fólki með lögum að slíta
upp villiblómjurtir úti á víða-
vangi.
Gróðurmoldin í Reykjavík.
Gróðurmoldin er undirstaða
og uppspretta alls jurtagróðurs
og dýralífs. Menn og skepnur
eiga henni að þakka tilveru
sína. Að spilla henni af ásettu
ráði, í ráðleysu og óafvitandi er
hliðstætt því og að taka brauð
frá hungruðum munnum og
kasta því í sjóinn. Samt virðist
gróðurmold einhver sá versti ó-
vinur Reykjavíkurbæjar, eftir
því að dæma, hvernig við hana
er búið. Ég hefi verið sjónar-
vottur að því, að frjósamri
gróðurmold úr stórum matjurta-
görðum hefir verið ekið ofan í
fjöru og afhend sjónum til um-
ráða, vegna þess, að garðstæð-
unum var breytt í húsgrunna.
Gróðurmold hefir víðast hvar
verið komið fyrir undir götum
bæjarins, í staðinn fyrir sand
og möl, sem þar ætti ^frekar
heima. Fyrir nokkrum árum var
allur moldarj arðvegur f leginn
ofan af klöppunum í Skóla-
vörðuholtinu og gerður úr hon-
um hafnarbakkarnir, en Jioltið
stóð eftir nakið og bert. Nýskeð
var einhverri hinni beztu gróð-
urmold komið fyrir í sjávar-
bakka fyrir austan Rauðarár-
lækinn. Þegar fiskþurrkunar-
stæðin voru gerð hér um árið, í
bænum og í útjöðrum hans, var
grjótinu víðast hvar raðað ofan
á frjósaman moldarjarðveg. Nú
hefir þegar"'komið til orða að
breyta einhverjum hinum frjó-
samasta gróðurbletti í bænum
í íþróttavöll. Verður síðar
minnst frekar á það. Þannig
mætti nefna mörg dæmi önnur
svipuðum þessum, sem sýna
andúð manna á þessari tegund
náttúruverðmæta, sem felur í
sér lífsviðurværi fólksins.
Vafalaust hefði öll sú gróður-
mold, sem farið hefir forgörð-
um hér í bæ, af mannavöldum,
verið næg til þess að fæða og
klæða hundruð og þúsundir
manna, ef ræktuð hefði verið —
framleiddar í henni matjurtir
og annar nytjagróður.
En — hvað eigum við íslend-
ingar að gera með gróðurmold?
Kaupum við ekki margar fóð-
urtegundir frá útlöndum, sem
ræktanlegar eru í íslenzkum
jarðvegi, flytjum við ekki inn í
landið frá útlöndum kartöflur
og margar tegundir af rótará-
vöxtum, sem vel mætti rækta
hér, bæði til skepnufóðurs og
manneldis?Kaupum við ekki er-
lendan áburð til að fóðra töðu-
gresið og annan nytjagróður,
og verjum til þess 12—13 milj.
kr. árlega? En jökulárnar á
landinu, sem renna sumar
hverjar spölkorn fyrir utan bæj-
ardyrnar á bændabýlunum,
flytja með sér þúsundir tonna á
ári hverju til sjávar af nálega
hinum bezta áburði, sem nátt-
úran framleiðir á hnettinum.
Efnivið og eldivið kaupum við
fyrir tugi miljóna kr. árlega,
sem framleiddur er í útlendum
jarðvegi, en þó mætti rækta
hér að mestu leyti í holtum og
móum, sem enn standa ber og
nakin.
Hvað eigum við svo að gera
við gróöurmoldina okkar?
Þahnig má aftur spyrja, þeg-
ar við getum látið erlendar
hendur framleiða handa okkur
matvæli, fóður, byggingarefni,
eidivið og margt fleira í þeirra
eigin moldarjarðvegi. Getum við
ekki haldið áfram að fela hana
undir vegum, hafnarbökkum,
leikvöllum og aka henni í sjó-
inn eins og hefir verið gert í
mesta þéttbýli á íslandi?
Hifcabyggingum í Reykjavík
er víða hagað svo, að þykkur
moldarjarðvegur (eins og t. d.
gömlu mómýrarnar) er valinn
fyrir byggingarlóðir, en sneitt
hjá bej-um grjótholtum, þar sem
húsin ættu í raun og veru að
standa. En breiðu mýrardrögun-
um milli holtanna ætti að breyta
í trjáræktar- og blómjurtabelti.
Þáð mundi auka hollustu í bæn-
um og glæða fegurðartilfinningu
hjá fólkinu.
Komið hefir til orða að velja
lægðina, sem Laugalækurinn
rennur um, undir íþróttavöll.
Gróðurmoldin þarna er frá nltt-
úrunnar hendi einhver sú frjó-
samasta, sem völ er á í landar-
eign Reykjavíkur. Er því undar-
legt, að mönnum skyldi einmitt
detta í hug að velja þetta-svæði
undir íþróttir, en ganga fram-
hjá gróðursnauðum xig ber-
blásnum melflákum og grjót-
hQltum, sem nóg er til af í landi
bæjarins, og eru hentug til
leikvallagerðar. í þessu sam-
bandi dettur manni í hug gæfu-
snauða stúlkan í ævintýrinu,
sem forsmáði brauðið með því
að leggja það undir fætur sér
og stikla á því yfir foraðið.
Gróðursælan moldarjarðveg á að
leggja þarna undir fætur æsk-
unnar í Reykjavík til íþróttaæf-
inga, í staðinn fyrir að fram-
leiða brauð úr horium, eða jafn-
gildi þess.
Ráðsmenn Reykjavíkurbæjar
ættu að meta meira tilveru
gróðurmoldarinnar en gert hefir
verið hingað til, og hætta við
það áform að fela hana líka
undir íþróttavelli. Ef til vill fer
hér eins og þegar kom fram til-
laga um að fá blett í bæjarland-
inu til að æfa börn og unglinga
(Framhald ú 5. síðu)