Tíminn - 31.07.1945, Blaðsíða 5

57. blað
TÓimiV. þrigjMdaginn 31. júlí 1945
5
RITSTJÓRI: SIGRÍÐUR INGIMARSDÓTTIR
emmci
Loksins er hin langþráða
stund upprunnin! Heimasætan
(eða heimasæturnar) hefir
fengið einkaherbergi í húsinu.
Henni þykir það mikill ávinn-
ingur, enda þótt herbergið sé ef
til vill uppi á háalofti, undir
súð eða í kjallaranum.
En nú er úr vöndu að ráða!
Hvernig á að búa herbergið
húsgögnum svo að vel fari? —
Hún á máske blámálaða drag-
kistu (kommóðu), grænt koff-
ort og rauðmálað rúm o. s. frv.
— sem sagt ósamstæð húsgögn
með öllu.
En það er auðvelt að bæta úr
þessu. Til þess þarf hún aðeins
handlagni, 2—3 málningardoll-
ur, veggfóðurbút og nokkra
metra af „sirsi“ eða ódýru
gluggatj aldaef ni.
Auðvitað byrjar hún á því að
mála öll húsgögnin í sama lit.
Liturinn er valinn með hliðsjón
af veggfóðrinu á herberginu.
Hvítmáluð húsgögn fara vel við
flesta liti. Sé hún listfeng, mál-
ar hún rósir á dragkistuna
með skærum lituift. Þannig má
líka skreyta koffortið og rúm-
gaflana.
Dragkistuna má nota fyrir
snyrtiborð. Fyrir ofan hana er
spegill. Hann má prýða með því
t. d. að setja utan um ramma
úr „pífum“ af sama efni og
giuggatjöldin.
Snyrtiborðið á að snúa þann-
ig, að birtan falli beint á andlit
þess, sem við það situr.
Annars er auðvelt að búa til
snyrtiborð úr sykurkassa eða
þess háttar. Kassinn er fóðrað-
ur utan og innan með veggfóðri
og látnar í hann hillur. Síðan er
Umferðatálman-
ir afnumdar
Ameríska herstjórnin hefir
tilkynnt íslenzku ríkisstjórninni
að öll fyrirmæli um umferða-
tálmanir af hernaðarvöldum hér
við land séu úr gildi fallnar,
nema þær, sem hér skal greina:
1. a. Tilkynningar um tundur-
duflaávæði úti fyrir Vestfjörð-
um og Austfjörðum eru enn í
gildi.
b. Þar til lokið hefir verið
hreinsun fyrrverandi bannsvæð-
is milli Gróttu og Akraness, geta
skip, sem verða með netum eða
leggjast við akkeri innan 20
faðma dýptarlínunnar, átt á
hættu að verða fyrir tjóni á
rykkt utan um hsinn „pils“ úr
sama efni og gluggatjöldin, og
er þar komið ágætt snyrtiborð.
Gott er að hafa lágan stól fyrir
framan borðið. Á sama hátt má
búa til náttborð.
Ef enginn fataskápur er- í
herberginu, yerður að setja þar
upp smekklegt fatahengi í einu
horninu. Gott er að hafa hillur
bæði fyrir ofan það og neðan
fyrir hatta, skó og annað slíkt.
Gluggatjöldin má hafa úr
margs konar efni og af ýmsum
gerðum. Snoturt er að hafa þau
rykkt og brydd með „pífum“ og
taka þau upp til hliðanna með
slaufum. Yfir rúmið er höfð á-
breiða úr sama efni og glugga-
tjöldin. Nauðsynlegt er að
hafa smáborð í herberginu -til
þess að lesa og sauma við og
tvo eða fleiri stóla.
Smekklegar myndir prýða
veggina og auðvelt er að inn-
ramma þær á ódýran hátt. Er
þá tekið venjulegt rúðugler og
skorið jafnt myndinni. Síðan er
pappaspjald skorið á sama hátt
og látið fyrir aftan myndina.
Síðan er hún innrömmuð með
límbornum ræmum af bók-
bands.„shirting“ eða öðru því-
líku.
Að sjálfsögðu er það herberg-
inu til prýði og heimasætunni
til sóma, að þar séu sem flestir
útsaumaðir og ofnir munir, svo
sem sessur, áklæði, ábreiður,
dúkar o. þ. h.
Listin er aðeins sú, að sam-
ræmi lita og snyrtimennsku-
bragur ríki í herberginu. Þá
getur meyjaskemman litið mjög
vel út með litlum titkostnaði.
veiðarfærum eða flækja legu-
færin vegna hindrana, sem enn
liggja i botni á þessu svæði, og
gera skipin þetta því á eigin á-
byrgð.
2. Öllum öðrum en þeim, sem
hafa fengið þar til gerð vegabréf
eða sérstaka heimild frá hlutað-
eigandi yfirmanni, 'er bannað að
fara inn í herbúðir eða her-
mannavirki. Til að hindra óaf-
vitandi yfirtroðslur er megnið
af þessum mannvirkjum innan
girðinga og merkt með aðvörunr
arskiltum, bæði á ensku og ís-
lenzku.
Inngangur að slíkum hersvæð-
um.er í myrkri lokaður þar sem
hentugt þykir, með slám, hlið-
um eða öðrum hentugum hindr-
unum. Innganga þessara er
einnig gætt, eða verðir við þá.
Sérhver, sem fer inn á slíkt
bannsvæði án heimildar, gerir
það á eigin ábyrgð.
Fangabúðir í Frakkhndi
Þegar Þjóöverjar höfðu hernumið Frakkland, byggðu þeir fangabúðir í
landinu til að hegna „stríðsglœpamönnum", er þeir kölluðu svo. — Mynd-
in er af slíkum fangabúðum í Norður-Frakklandi.
Vilkehn Ittckeryi
Citjihkvha
FRAMHALD
önnur hefnd. En hún getur aldrei oröið hrædd við mann, sem
skammtar hefnd sína á þennan hátt.
Nei, Margrét er ekki hrædd við Pál.
*
Kertin brenna niður í stjakana, það er liðið langt á nótt. Páll
verður að komast sem fyrst í rúmið, því að hann ætlar bráð-
snemma á fætur í fyrramálið og takast á hendur ferðina til Dynj -
anda, er nú hefir tafizt. Á morgun skal ekkert verða honum til
tafar. Hann vill verða viðstaddur, þegar arfaskiptin hefjast, svo
að hann fái þann arf, sem honum ber eftir föður sinn. Það gæti
vel komið fyrir, að sá hluti arfsins, sem hann fékk greiddan
fyrirfram, yrði metinn of hátt.
— Þú átt að fara með mér í fyrramálið, segir hann við konuna.
Það mun líða langur tími, þar til hann þorir að skilja hana
eftir umsjónarlausa heima, Hann ætlar að gæta hennar stöðugt.
Svo andvarpar Páll og háttar. Þegar Margrét gerir sig ekki
líklega til þess að hátta, öskrar hann til hennar:
— Þú veizt*líklega, hvar þú átt að liggja?
Hann segir þetta til þess að hún haldi ekki, að hann hafi hugs-
að sér að byggja henni.út úr hjónarúminú. Hún ætti vitaskuld
að búa sér til fleti í skoti uppi á loftinu til þess að liggja í á með-
an hún var að bæta fyrir brot sitt, en vegna vinnukonunnar
neyðist hann til þess að láta hana vera hér. En, en, en — það
skulu líða margir dagar áður en hann snertir við henni og veitir
henni þá náð, sem eiginkonunni ber. Henni verður að skiljast,
hversu mjög hún hefir styggt mann sinn. Hann ætlar að hýða
hana, áður en það verður eins og áður var. Því að fyrst verður
hún að fá nýjan ham. Fyrst verður hann að hýða af henni þann
andstyggilega lygabjór, sem hún hefir látið annan mann fara
höndum um.
Og Margrét veit, hvar hún á að sofa og skríður þögul og hlýð-
in undir sængina.
Páll varpar öndinni þunglega nokkrum sinnum og vakir leng-
ur en hann'á vanda til. Hann þegir. Svo heyrir húsfreyjan, að
hann er loks sofnaður. Hún heyrir, hvernig hann dregur andann
í myrkrinu, hún veit, hvernig hann andar í svefni — hún hefir
svo margar næturnar hlustað á það, vakað alein. AndardrStt-
ur hans er rólegur og jafn og öruggur og ætti að vera svæfandi
fyrir þann, sem á bágt með svefn. En hann bægir svefni frá
henni, vekur hana enn betur.
Páll liggur þarna við hliðina á henni og andar þungt og sef-
ur. Því að hann er maður hennar. Hann hefir átt hana — þau
hafa verið eins og einn líkami.
Hann kom til foreldra hennar kvöld nokkurt og spurði, hvort
hann mætti ganga að eiga hana. Þau sáu ekkert á móti því, hún
ekki heldur. Það er draumur ungrar stúlku að standa fyrir alt-
arinu í brúðarklæðum. í brjósti ungrar stúlku er innibyrgð svo
voldug þrá, sem hún vill veita útrás í fagnandi ópi, sem hún
þarf karlmann til að leysa úr læðingi. Páll vill eiga konu, þegar
hann flytur á nýja býlið sitt, hann tók hana án þess að spyrja,
hver hún væri, og hún fékk ból hér í rekkjunni við hliðina á
honum.
Og á þessu heimili hefir hún verið og nefnzt kona hans í meira
en eitt ár. En enginn hefir sagt henni, hvað hún hefir verið Páli.
Fyrr en í nótt, að hann sagði það sjálfur. Hann sagði það ekki
umbúðalaust, en hún uppgötvaði það samt sem áður. Hún hefir
lengi hugleitt, hvernig því væri varið, og nú veit hún, hvernig
því er varið. Hann hefir aldrei litið á hana eins og hún vildi, að á
sig væri litið — og nú veit hún vegna hvers.
Hún er eins og ein af gripunum hans. Á þann mælikvarða
hefir hún átt góða ævi, sem hún hefir kannske ekki metið að
verðleikum. Því að hann hefir annazt hana og borið umhyggju
fyrir henni. Vellíðan hennar hefir hann borið fyrir brjósti. Því
að skepnurnar sínar vilja menn, að séu hraustar og sprækar,
heilar heilsu. Hann hefir verið hræddur um, að hún leggði of
mikið á sig. Og sá, sem er forsjáll, gætir þes að ofþreyta sig
ekki. Hann hefir annazt hana eins og bezt varð á kosið. Hygg-
inn maður vanfóðrar ekki dýrmætan bústofn. Hygginn bóndi hag-
nýtir hreysti og þrótt og þrif gripa siHna, því að sjúk og þrótt-
laus dýr veita honum minni afrakstur. Komist Páll nokkurn
tíma í það skap, þá klappar hann henni á hendina, rétt eins og
hann klappar merinni sinni stundum á lendina.
En þegar skepnurnar haga sér ekki eins og þær eiga að gera,
þegar þær eru óþjálar, þegar þær skeyta ekki um gerzlur eða
girðingar — þá taka menn svipuna og typta þau, svo að þau
verði góð og hlýðin og auðsveip.
Já, Margrét virðir nú sjálfa sig fyrir sér, hún veit, hvað hún er.
Og hvað er Páll í augum hennar? Hann veitir henni öryggi
í skjóli þeirra eigna, sem hann hefir erft. Annars gat hann ver-
ið hvaða maður sem verkast vildi í öilum heiminum. Fólk, sem
hún hefir aldrei séð, er henni álíka nákomið og eiginmaðurinn.
í brjósti l^ennar bærist engin tilfinning í hans garð. Maður og
kona geta verið eins og einn líkami, en þá er hennar helft af
líkamanum dauð. Því að hún lifir Páli aldrei. Væri hann dauð-
ur, myndi hún ekki syrgja hann, þótt hún bæri sorgarklæði.
Hún getur ekki að því gert — en hún, mun aldrei sakna hans né
trega hann.
En hún liggur hér glaðvakandi meðan hann sefur, rétt eins og
hún vaki yfir svefnró hans og öryggi. Já, Páll sefur. Og honum
veitir víst ekki af hvíldinni, því að hann verður að fara snemma
á fætur á morgun til þess að veita arfi sínum viðtöku.
En þarf húnv endilega að vera hér og hlusta á andardrátt
hans ... . ? |
Margrét leggur eyrun við öðrum hljóðum. Áðan heyrðist sker-
andi óp. Það var hún, sem æpti vegna manns ....
Hákon! Hvar er Hákon — hann, sem hún óttaðist um?
Það er langt síðan Hákon veitti henni athygli. Hann veitti
henni athygli strax í fyrrasumar, þegar hún þvoði þvott sinn í
læknum í fyrsta skipti. Hann hafði veitt henni athygli, en varð-
veitt myndina í hjarta sínu. En svo kom hann eitt kvöldið hér
heim að bænum og fór höndum um lakaléreftin hennar, sem
lágu í bleikingu, og hann snart hana með fingurgómunum, og
eftir það hafði hláturinn í brjósti hennar' losnað úr læðingi.
Og hann lét sál hennar titra, hann vakti ótta hennar, hann
gerði hana hugrakka, hann laðaði hana7 til sín. í fyrra vildi Páll
ANNA ERSLEV:
Fangí konungsins
(Saga frá dögum Loðvíks XI. Frakkakonungs).
Sigríður Ingimarsdóttir þýddi.
En á níunda degi eygói liin iööui'lausa íjölskylda von-
arbjarma.
G-eorg, Isabella og Adolf sátu öll aö snæöingi og furö-
uöu sig a þvi, hvar Leó, eldri dxengurinn, gæti veriö. í
því var huröinni hrundiö upp og „tyndi sonurinn" kom
iriaupandi mn i herbergiö, bloörjoöur meö biikandi augu.
Öigri hi'ósandi veiíaöi hann stóru, innsigluöu bréí'i
yíir höföi sér.
„HUrra! Hér er lausnarbréfið hans pabba!“ hrópaöi
hann og stóö á öndinni.
Hm þutu á fætur.
„Hvaö áttu viö? SegÖu irá! HvaÖ er á seiði? spuröu
pau í þaula.
„HlustiÖ nú á!“ tók drengurinn tii máls. „Ykkur er
öilum kunnugt, að hans hátign, konungurinn, er afar
Jirifinn ai dýriingamyndum og helgigripmn. Hann ber
biýilkneski ai Maríu mey i hatti sínum og tilbiöur þaö
a hverju kvöldi.“
„Jú, jú — og þrátt fyrir allan guösóttann lætur hann
loka saklaust folk inni í járnbúrum,“ muldraði Georg.
„ISiu, og hvernig má þetta vera okkur til hjálpar?“
„ÞaÖ-getur hjálpaö okkur stórkostlega. Vilhjálmur
fööurbróöir okkar í Dijon, sá, sem hjálpaði pabba til
pess aö selja hertoganum gullkeöjuna, er ábóti í klaustri
þar i borg. Og muniö þiö ekki eftir hanzkanum, sem
pabbi sagöi okkur, aö frændi geymdi í fjárhirzlu klaust-
ursins?“
„Hanzki? Jú, hann átti heilagur Bernharöur, sem er
verndardýrlingur klaustursins.“
„Rétt er það! En þaó var til annar hanzki á móti þess-
um. Honum rændi hertoginn af Búrgund og þegar kon-
ungur heyrði að annar þessara hanzka væri í fórum her-
toga, vildi hann fyrir hvern mun klófesta hinn.“
„Nú, hvað er þetta, krakki, þetta vitum við öll,“ tók
ísabella fram í fyrir bróður sínum. „En hvað koma þess-
ir hanzkar honum pabba við?“
„Þeir koma honum mikið við. Konungurinn er frænda
okkar reiður og allri hans ætt, vegna þess að frændi neit-
aði að láta hann hafa hanzkann. En gætum við útvegað
konunginum hanzkann, myndi hann án efa leysa föður
okkar úr haldi.“
„Hin þrjú störðu agndofa á drenginn, og Georg hróp-
aði: „Nei, nú hefi ég aldrei heyrt annað eins! Er þetta
þin eigin hugmynd, Leó litli?“
Drengurinn roðnaði aftur. „Nei, nei,“ svaraði hann
íJjótmæltur. „Þetta er alls ekki min hugmynd. Það var
bróðir Marteinn, sem hét okkur aðstoð sinni í latínu-
tímanum í gær og í dag sótti ég þetta bréf til hans. Sjáið
þið! Það er til föðurbróður okkar og í því er öll skýr-
ingin. Þið skuluð sanna til, að hann gefur okkur hanzk-
ann og svo færum við hann konungi.“
„Þetta voru snjöll ráð hjá presti,“ sagði ísabella stór-
lirifin, en allt í einu kom á hana sorgarsvipur og hún
bætti við: „En hver á að færa frænda bréfið? Það er ó-
mögulegt að nokkurt okkar geti tekizt svo langa ferð
á hendur.‘“
„Jú, við skulum geta það!“ svaraði Leó. „Ég skal að
mér heilum og lifandi komast alla leið til frænda.“
„Ertu galinn, strákur! Hermenn hertogans gætu tek-
ið þig fastan eða ræningjar ráðist á þíg. Nei, sú för
heppnast aldrei.“
„Auðvitað ekki,“ tók Georg undir. „Ráðagerðin er á-
gæt, en að sjálfsögðu fer ég, en ekki Leó.“
„Ætlarðu að hætta á það?“ spurði ísabella með önd-
ina í hálsinum.
„Já, því skyldi ég ekki fórna öllu fyrir húsbónda minn,
sem er sá eini, er hefir verið mér góður í þessum heimi,“
hrópaði ungi maðurinn. „Ég legg af stað í fyrramálið,
og guð mun vaka yfir mér og hjálpa mér til þess að
flytja hanzkann hingað aftur. Er ég ekki einn af fjöl-
skyldunni? Hefir húsbóndinn ekki ótal sinnum sagt, að
hér væri heimili mitt? Ætti ég ekki að gera allt til þess
að hjálpa þeim, sem hefir hjálpað mér?“
ísabella horfði glöð í bragði á piltinn, sem stóð tein-
réttur og öruggur fyrir framan hana. Síðan rétti hún
honum hönd sína og sagðf hrærð: „Farðu þá og frels-
aðu föður minn. Hin heilaga mær mun vernda þig og
bænir mínar munu fylgja þér.“
„Georg getur náttúrlega farið,“ greip Leó fram í, „En
ég fer með honum! Þá erum við tveir.“
#