Tíminn - 27.11.1947, Blaðsíða 6

GAMLA BIÓ NÝJA BIÓ
Myndira a£ Marín MatSuriim frs*
(Portrait of Maria) lj«»ua«lalimiu
Tilkomumikil Metro-Goldwyn Mayr kvikmynd. Spennandi ítölsk ævintýramynd. Aðalhlutverkið leikur hinn karl-
Dolores del Rio mannlegi og djarfi Massimo
Pedro Armandariz Girotti, sem vegna hreysti og afls er nefndur „ítalskí Tarsan“.
Miguel Inclan. í myndinni eru danskir skýr- ingartekstar.
. Sýnd kl. 5, 7 og 9. Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Börn innan 16 ára fá ekki
aðgang. ' Bönnuð börnum yngri en 12.
TÍMINN, fimmtudaginn 27. nóv. 1947
218. blað
TRIPOLI-BIO
Casanova Brown
Amerísk gamanmynd.
Aðalhlutverk leika:
Gary Cooper
Teresa Wright
Sýnd kl. 5 og 9.
— Sími 1182 —
TJARNARBIO
; Sagan af Vidocq.
7 (A Scandal in Paris)
"Söguleg kvikmynd um einn
linesta œvintýramann Prakk-
'Öönnuð börnu minnan 16 ára.
" Sýnd kl. 9.
-lt . .. ............
Sögnlegt
** sokkafoand
Skemmtileg gamanmynd.
Sýnd kl. 5 og 7.
! — Sími 1384 —
HoIIywood
Canteen
Stjörnumyndin fræga í eðlileg-
u mlitum.
Sýning kl. 9.
Tokíó-Résa
(Tokyo-Rose)
Af arviðburð arík amerísk mynd
frá mótspyrnuhreyfingunni í
Japan.
Sýning kl. 5 og 7.
Bönnuð bömum innan 16 'ára.
iminn
fæst í lausasölu í Reykjayík j
j á þessum stöðum:
! Fjólu, Vesturgötu
j Sælgætisbúðinni, Vesturgötu
j 16
Bókabúð Eimreiðarinnar,
Aðalstræti
I Tóbaksbúðinni, Kolasundi
I Söluturninum
| Bókabúð Kron, Alþýðuhús-
j inu.
| Sælgætisg. l,augaveg 45.
j Sölúturn Austurbæjar
j Bóka'búðinni Laugaveg 10

£
FITTINGS
Útvegum frá Ítalíu rörafittings
með’ stuttum afgreiðslutíma.
Vélsmiðjan HÉÐINN h.f.
Sími 7565.
avantar
Unglinga vantar til að bera út Tímann, bæði í
vestur- og austurbænum.
Talið við afgreiðsluna sem fyrst, sími 2323.
VINNIÐ ÖTULLEGA AÐ ÚTBREIÐSLU TÍMANS
AíkvseðisrétÉíir
(Framhald af 4. síöu)
ari í þessu tilliti. En persónu-
legur þegnskapur þessara að-
ila gagnvart úrslitum á-
byrgðarmikils máls, að þeirra
dómi, hefir knúið þá til að
leggja á sig löng ferðalög,
hvernig sem á stóð, til að
ráða því til lykta.
Samkvæmt lögum um
stéttarfélög og vinnudeilur
ræður úrslitum einfaldur
meirihluti þeirra, sem
atkvæðagreiðslu sækja. At-
kvæðisréttinn er hægt að
framselja, ýmist fyrirfram, í
félagssamþykktum, eða með
einfaldri meirihluta sam-
þykkt. Um kröfu fyrir aukn-
um meirihluta, ef ekki að
ræða fyrr en á öðru stigi
málsins, og þá fyrst, þegar
fram er komið að atkvæða-
greiðsla er svo lítið sótt,
(35%) að eðlilegast væri að
lögin teldu hana markleysu.
Mahni verður spurn, hvort
verið gæti að sama stofnunin,
Alþingi, hafi sett þessi tvenn
lög, næstum á sama tíma, og
gert þar með vald og afstöðu
ríkisþegnanna, til ákvörðun-
ar í lögleyfðum félagsskap,
svo mismunandi, sem raun
er á. Sé leitað að ástæðum
fyrir því að slíkur, eða nokk-
ur, munur sé gerður á á-
kvörðunarvaldi félags, er
fjarri sanni að nokkurmyndi
telja það ábyrgðarminna að
stofna til vinnustöðvunar en
fjárskipta, þar sem hið fyrra
getu’r gengið hiklaust í gildi,
eftir lögmæta samþykkt, en
hið síðara er beinlínis háð
úrslitavaldi æðri stjórnar-
valda. Þá tylli ástæðu má að
sönnu finna, að með fjárskipt
um séu einstaklingar sviptir
umráðarétti á eign sinni, og
varði það við stjórnarskrána.;
Þar er því fljótt til að svaraí
að þó um framkvæmdina sé
ekki farið eftir strangasta
bókstaf eignarnámslaganna,
fá fjáreigendur í rauninni
fullar bætur vegna niður-
skurðar á fé sínu. En þótt
svo væri, að hér væri um
misgerning við einstakling-
ana að ræða, sem varðaði við
stjórnarskrána, yrði hann
hvorki rétjlættur, né úr hon-
um bætt, með nokkurri meiri
hluta samþykkt. Hitt er engu
síður umhugsunarefni, að
með vinnustöðvun eru menn
sviptir umráðarétti yfir þeirri
eign sinni, sem felst í vinnu*-
krafti þeirra eða atvinnu-
rekstrararði, án þess að
nokkrar bætur komi fyrir.
Hér verður ekki lagt til að
dregið sé úr skorðum þeim,
sem settar hafa verið fyrir
ákvörðunarvaldi fjáreigenda
um fjárskipti, jafnvel þó
vægri kröfur mætti duga,
þar sem samþykktir þeirra
eru háðar æðra úskurðar-
valdi. Bændur.Iandsins munu
þó geta ráðið málum sínum
til lykta fyrir sitt leyti, þó
krafizt -sé slíks einhugar af
þeim, sem lögin nú gera. —
Hinu munu þeir, og aðrir
sannsýnir menn, ekki una,
að um leið og þeim eru settar
slíkar skorður við framgangi
mála, er undir þá heyra, sé
hægt af öðrum, að stofna
til margfalt afleiðingarík-
ari stórmæla, án þess að
gerðar séu sams konar kröf-
ur til þeirra, sem þar eiga
hlut að máli. Ef Alþingi vill
halda sæmd sinni, er það því
nauðsynlegt að gera þá rétt-
ingu á þessum löggjafaratr-
iðum, að réttindi og skyldur
nái jafnt til allra þegna
landsins.
A. J. Cronin.:
Þegar ungur ég var
Og þar var nú líf í tuskunum. Tjörnin var um það bil
hundrað metra löng og fimmtíu metra breið, og á henni var
krökt af fóllci, sem geystist hlægjandi fram og aftur, sveiflaði
sér og hringsnerist, risti alls konar rúnir á ísinn, rakst hvað
a annað, datt kylliflatt og spratt upp á nýjan leik. Það söng
í ísnum, og fólkið hló og skrækti. Og yfir öllu þessi hvelfdist
blár og stirndur himinninn.
Afi festi á mig skautana og hóf að kenna mér, hvernig ég
ætti að halda jafnvæginu. Hann var þolinrr,æðin sjálf,
íklædd holdi og blóði, og allar leiðbeiningar hans voru gefnar
at vísindalegri nákvæmni. Hann taldi jafnvel ekki eftir sér
að hlaupa við hlið mér, draga mig áfram og styðia mig, unz
ég hafði numið listina svo vel, að ég gat skrönglazí spöl
og spöl óstuddur. Þá arkaði hann upp á tjarnarbakkann,
þar sem Boag söðlasmiður og Pétur Dickie stóðu, og kveikti
í pípu sinni og horfði á eftir mér.
Ég varð bókstaflega heillaður af þessari nýju íþrótt og
reyndi að spretta úr spori eftir beztu getu. Uppi við tjarnar-
bakkann lá gulur appelsínubörkur á ísnum, og dálítill hópur
fólks var að leika sér að því að fara sem krappasta hringi
kringum börkinn. Ég þekkti undir eins Júlíu Blair, og mér
til undrunar sá ég, að þarna voru þær líka, mæðgurnar, Alla
Keith og móðir hennar, sem virtist vera sérstaklega fim á
skautum. Ég horfði á þær um stund, en svo kom Alla til mín,
brá höndunum í kross og þreif hendur mínar. Ég reyndi að
bera mig svipað að og hún og fylgja henni eftir í hreyfing-
um mínum, og þannig dönsuðum við fram og aftur um _
tjörnina. Þetta var mér góð æfing. Hún brosti að mér
og hristi höíuðið, þegar ég lét í ljós þakklæti mitt, eins og
hún vildi segja, að þetta væri ekki þakkavert. Svo flýtti hún
sér aftur til móður sinnar og byrjaði að nýju að sveifla sér
kringum appelsínubörkinn. Hún hafði ekki yrt á mig einu
einasta orði.
Svo kallaði afi til mín, og það lék dularfullt bros um varir
hans.
„Hvernig skemmtirðu þér?“ spurði hann. ' '
„Ó, afi —- prýðilega, blátt áfram dásamlega," stundi ég,
Ég var syfjaður og þreyttur um kvöldið. En samt sem áður
gat ég ekki annað en rifjaö upp fyrir mér hina mörgu at-
burði liðins dags. Og þegar ég loks fór að endurskoða: mat
mitt £ lífinu og tilverunni, komst ég að þeirri niðurstöðu,
að éý kærði mig ekkert um að hafa hóp þjóna á þönum í
kringum mig. Gömlu skautarnir og snærin hans afa veittu
mér meiri ánægju. Mér þótti það bara leiðinlegt, að ég hafði
ekki séð Gavin á skautasvellinu. — Já — ég lofaðli ömmu
því, að ég skyldi vera góður drengur, og mér leiddist það að
ég skyldi hafa verið vanþakklátur. Ég lofaði henni því, að
ég skyldi muna eftir að lesa bænirnar mínar framvegis. En
r.ú .... nú var ég svo syfjaður ....
ÁTTUNDI KAFLI.
Það voraði snemma þetta ár, og kastaníutrén fyrir framan
húsið okkar brostu hvítum blómaugum sínum framan í
litinn dreng, sem var ölvaður af gleði yfir frelsinu, sem nú
féll honum í skaut, og naut sælli daga en hann hafði nokkru
sinni dreymt um.
Amma hafði tekið sig upp fimmtánda apríl, eins og hún
var vön, og farið í heimsókn til frændfólks síns í Ayrskíri,
þar sem hún ætlaðvað dvelja fáeina mánuði. Hún skipti
árinu jafnt á milli fólksins síns — var haust og vetur í
Levenford, en grózkumánuðina, vor og sumar, í Kilmarnock.
Við höfðum aldrei látið hinar hátíðlegu guðræknisstundir
ckkar niður falla. Og það verð ég fúslega að viðurkenna, að
enginn hefði verið mildari en hún við lítinn dreng í þeirri
erfiðu aðstöðu, sem ég var. Amma var áhangandi lítils en
ósveigjanlegs trúarflokks, sem maður hennar hafði komið
benni í, og hún var fullkomlega sánnfærð um, að hennar
trúarskoðanir væru einar réttar. En þrátt fyrir það gerði
hún enga tilraun til þess að kúga mig til fylgis við þær.
Hún Var þolinmóð og staðföst, lét tilfinningar sínar aldrei
hlaupa með sig í gönur, heldur lifði í þeirri von, að trú
hennar myndi sigra mig að lokum. Mest lagði hún sig fram
á sunnudögum. Þá fór hún með mig upp í herbergi sitt að
loknum hádegisverði og lét mig standa við hné sér og lesa
upphátt í heilagri ritningu. Hún ruggaöi sér væröarlega í
stólnum sínum við gluggann, þar sem flugurnar suðuðu í
sólskininu, meðan ég las frásögnina um viðureign Sáls og
Davíðs, og kinkaði kolli í viðurkenningarskyni, milli þess
sem hún horfði út og virti fyrir sér fólkiö, er gekk spari-
klætt framhjá á leið út í Drumbuckkirkjugarðinn, og gæddi
sér á hörðum piparmyntubrjóstsykri, sem skarkaði við gervi-