Tíminn - 30.01.1948, Blaðsíða 6

6-
TÍMINN, migvikudaginn 28. jan. 1948
23 blaS
GAMLA BIÓ
Hugrekki Lassie
(Courage of X.assic)
Hrífandi fögur litkvikmynd.
Elizabet Taylor
Tom Drake
og undrahundurinn
Lassie
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
TRIPOLI-BÍÓ
Fjársjóðurinn á
írumskogaeynni
Spennandi amerík leynilögreglu
mynd byggð á sakamálasög-
unni „Morð 1 Trinidad“, eftir
John W Wamdercook.
Aðalhlutverk:
James Dunn
Sheila Ryan
Edward Ryan
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Bönnuð innan 14 ára
— Sími 1182. —
Carnegie Ilall
Hin glæsilega músíkmynd.
Sýnd kl. 6 og 9.
Allra síðasta sinn.
Sími 1384
Erlent yfirlit
, (Frámliald af 5. síðu)
öauða Petiot, hefir þegar verið rit-
að margt um hann og verður þó
vafalaust enn meira í framtíðinni,
því að liann er einn af sérkenni-
légustu glæpamönnum sögunnar.
Sumir telja, að honum hafi fyrst
og fremst gengið til fégræðgi, því
að hann rændi líkin alltaf, en aðrir
telja, að hann hafði þjáðst af
morðfýsn. Plestum kemur saman
um að telja hann hvorki sinnis-
veikan né vitskertan, þar sem
hvorugt varð merkt i umgengni við
hann.
Meðal Frakka verður Petiots
ekki sízt minnst af þeirri ástæðu,
að glæpaferill hans er glögg sönn-
un um þá upplausn, sem ríkti í
Frakklandi á hernámsárunum, og
skóp möguleika til hvers konar
myrkraverka. Á venjulegum tímum
hefði Petiot ekki komið sér eins
við, þótt hann væri sérlega slung-
inn og bragðvís glæpamaður.
Iimkaiipastofnun
(Framhald af 5. síðu)
óþolandi. í þessu máli er
raunar ekki nema tvennt aff
gera: Annaff hvort að fram-
kvæma lögin strax ellegar að
afnema þau strax. Það síðara
er miklu heiðarlegra en að
hafa lögin i gildi og fram-
kvæma þau ekki.
X+Y.
NÝJA BIÓ
Grelfinn af
Monte Christo
Frönsk stórmynd eftir hinni
heimsfrægu skáldsögu með
sama efni.
Aðalhlutverk:
Pierre Richard Willm.
Michele Alfa.
í myndinni eru danskir skýr-
ingartekstar.
Sýnd kl. 5 og 9
TJARNARBIÓ
Bardagamaðnrinn
Skemmtileg og spennandi mynd
frá Columbia eftir skáldsögu
eftir Alexandre Dumas.
WiUiard Parker
Anita Euise
Sýnd kl. 3, 5 og 7.
Sala hefst kl. 11.
IVinir
TÍMANS!
Hafið þið athugað hvað góðir
menn vinna oft mikið við
kynningu?
En góð blöð?
Eánið kunningjum ykkar
Tímann, þegar þið hafið
lesið hann sjálfir.
Brctðurliönd
(Framliald af 3. síöu)
um bannið og ólöghlýðnina
hefir þegar verið svarað, enda
margtuggið slagorð, sem allir
vita að aldrei hefir átt sér
neinn stað.
Síðari hluta þess kafla er
þó eftir að athuga. Það er í
honum og svo í greininni til
enda, sem fram kemur þessi
dæmalausa heimsspeki eða
sálfræði læknisins. Hér áður
fyrr unnu Góðtemplarar mik
ið og gott starf og af áhuga,
segir héraðslæknirinn, mikið
var. — Hvað gerðu þeir þetta
tímabil, sem hann hrósar?
Þeir boðuðu bindindi, fræddu
þjóðina um skaðsemi áfeng-
isins fyrir einstaklinga og
fyrir þjóðina. Þeim var það
þegar frá byrjun alveg ljóst,
hver stefna Reglunnar skyldi
vera. Bindindisfræðsla —
Löggjöf. Til þess að ná settu
marki varð að fræða fólkið
um skaðsemi áfengisins. Það
varð að gerast með félags-
bundnum samtökum. Þau fé-
lagssamtök unnu svo margt í
senn. Boðuðu bindindi, líkn-
uðu sjúkum og beittu sér fyr-
ir nýrri og heilbrigðari lög-
gjöf, sem drægi úr og síðan
verndaði veika bræður og
systur þjóðfélagsins frá
freistingum og böli áfengis-
ins. Þetta'- starf bar góðan
Fimmtugur
(Framha'id af 3. síðu)
sig betur en almennt gerist
og sinnt landbúnaðarstörfun
um af mikkilli alúð og kost-
gæfni.
Jóhannes er maður félags-
lyndur, starfsamur og síhugs-
andi um almenn málefni.
Samvinnumál hefir hann lát-
ið mjög til sín taka, enda
sannur og heilsteyptur. í
skoðunum er hann fastur
fyrir og lætur ógjarnan sinn
hlut, enda þaulhugsar hann
hvert mál, og temur sér
drengilegar bardagaaðferðir.
Otull stuðningsmaður Fram-
sóknarflokksins hefir hann
jafnan verið. Margir munu
því senda Jóhannesi frá
Saurum beztu árnaðaróskir
við þennan áfanga 1 lífinu og
óska þess að mega sem lengst
njóta samfylgdar hans.
X.
ávöxt, en alltaf voru til
menn, sem ekki komu nálægt
starfinu né hugsuðu um það,
en voru alltaf að segja bind-
indismönnum til verka. Þess
ir menn þóttust alltaf vita
betur en þeir, sem í starfinu
stóðu, en alltaf sóttu bindind
ismennirnir fram. Áfengis-
verzlunum fækkaði, ölknæp-
urnar hurfu og löggjöfin
hneigðist meir og meir í
bindindisáttina og náði tak-
markinu 1909, þegar Björn
Jónsson, ráðherra, fékk á-
fengisbannlög samþykkt á
Alþingi. Hér verður að staldra
við, því það virðist ein höf-
uðsyndin, sem héraðslæknir-
inn reiknar Reglunni, að
hún skyldi reyna að ná tak-
markinu.
Engir menn hafa eða ættu
að hafa jafn góð skilyrði til
að athuga og skilja veikt fólk
og veikbyggt, enda gera það
fjöldi lækna, sem skylt er að
meta og þakka. Það mun
nokkurn veginn viöurkennt,
að góðir læknar leggi megin-
áherzluna á að fyrirbyggja
orsakir sjúkdómanna og taka
meinin, sem þeim valda,
burtu. Mér hefir alltaf skil-
ist, að héraðslæknirinn á
Blönduósi sé enginn undan-
tekning í þessu efni. Ef að
sjúklingur hefir skemm^in
botnlanga, þá tekur hann
hann burt, sama mun gilda
um hver þau mein, sem hægt
er að taka, án verulegrar
hættu fyrir sjúklinginn. Og
það mun ekki ósjaldan bera
við, að leggja verður sjúkl-
ingana í verulega lífshættu
til þess að lækna þá. Þetta er
talin góð og gild læknisaðferð
og sjálfsögð. Og í fjölda til-
fella sú eina örugga. Engum
góðum lækni dettur það í
hug að káka við fólk með
meðalagjöfum og lélegum
ráðum, ef hægt er að lækna
alveg, þó það kosti uppskurð
og oft meiri sársauka um
stund. Og nú vil ég biðja
héraðslækninn í alvöru og
rólegri yfirvegun að athuga
það, að einmitt svona hefir
Góðtemplarareglan starfað
og starfar ennþá, eins og góð
ur læknir. Læknirinn mun
varla neita því, að drykkju-
skapur sé sjúkdómur í fjölda
tilfella. Að til sé allstór hluti
manna, sem ekkert sé að gera
við, ef þeir eigi að bjargast,
þá verði að taka fyrir orsök
sjúkdómsins, þ. e. taka frá
þeim flöskuna. Enda hefir
það marg sýnt sig, að það er
eina ráðið. Og enn sem kom-
ið er, er mér ekki kunnugt
(Framliald á 7. síðu)
A. J. Cronin:
Þegar ungur ég var
aidrei verið lagt í hvílíkan kostnað. Murdoch bauðst til þess
a i skreppa niður á slmstöðina. En mamma tók hattinn sinn
og vildi fara sjálf. Klukkustundu síðar kom svarskeyti:
„Kem- á íimmtudagsmorgun klukkan þrjú. Adam.“
Þetta viðstöðulausa og æðrulausa svar jók okkur kjark.
Mamma lét skeytið í skúffuna, þar sem allt var geymt, er
við kom Adam — bréfin frá honum, einkunnir hans frá
skólaárunum, gömul umslög, sem látin höfðu verið utan um
kaupið hans, meira að segja lokkur úr hári hans. „Adam skal
geta gengið að óllu í röð og reglu,“ sagði hún um leið og hún
lokaði skúffunni.
Morguninn eftir kom nýtt upp á teningnum. Pabbi kom
heim frá öllu skrífstofuannríkinu löngu fyrir hádegi, ásamt
Archibald Jupp, er varð eftir í fordyrinu, þegar pabbi snar-
aðist inn til mömmu.
„Stilltu þig, góða mín,“ sagði pabbi lágt og alvarlega, en
óvenjulega mildur í bragði. „Hattur gamla mannsins er
fundinn — harm var í tjörninni í almenningsgarðinum."
Það var Jupp, sem fundið hafði hattinn, og nú sýndi
hann okkur hanr. Okkur varð meira en lítið hverft við.
Hatturinn var illa útleikinn, rennblautur og óhreinn.
„Hann var á flet.i i dýpri endanum, frú Leckie, einmitt
gegn bátaskýlinu," sagði hann og gerði sér áberandi far
um að vera sem sargbitnastur á svip. „Það var eins og því
væri hvíslað að mér, að ég myndi finna eitthvað þarna.“
Svo virti ha;nn votan hattinn fyrir sér, og nú varð mömmu
það loks ljóst, hvað það var, sem verið var að segja henni.
Tárin tóku að renna niður kinnarnar á henni.
„Svona — svona, frú Leckie,“ sagði Jupp hughreystandi.
, EfEf til vill er ekki hægt að draga neina ályktun af þessu.
Hann hefði getað misst hattinn sinn þarna.“
En nú var mamma svo hissa, að hún gleymdi hér um bil
sorg sinni litla stund. Pabbi kom framan úr eldhúsi með
bclla fullan af teí, sem hann hafði sjáfur búið til handa
henni. Hann talaði blíðlega við hana og neyddi hana til
þess að drekka teið og dokaði meira að segja við, þar til
hún hafði tæmt bolJann. Þá fór hann leiðar sinnar með Jupp.
Adam kom siðari hluta dagsins. Hann var í röndóttum
buxum og svörtum jakkD og í bindið hafði hann stungið
fallegri perlunælu. Hann brá sér hvorki við þessi tíðindi
né önnur. Hann settist ofurrólega við borðið og hlýddi á
frásögn okkar -- meira að segja það, sem ég hafði fram að
íæra um þunglyndi.afa síðustu dagana og orðin, sem hann
hafði síðast látið faJla. Þegar allir höfðu sagt það, sem þeir
vissu, felldi hann sinn úrskurð:
„Við verðum að snúa okkur til lögreglunnar," sagði hann.
„Neyðumst til þe?s.“
Okkur féllst öllum hugur, .þegar við heyrðum lögregluna
nefnda.
„En. . .en. . .“ tautaði Pabbi. „Staða mín. . .
„Góði pabbi,“ sagði Adam kuldalega. „Ekki getur þú þagg-
að niður orðróminn, sem hlýtur að komast á kreik, þegar
gamalmenni tekur upp á því að drekkja sér. Og hafðu það
hugfast, að líklega neyðumst við til þess að slæða sjörnina.“
Mamma skalf eins og hrisla. „Adam“, sagði hún." „Þú
heldur þó ekki. . Þér dettur þó ekki í hug..?“
„Mér dettur tkki í hug, að hann hafi fleygt hattinum í
tjörnina að gamni sínu,“ svaraði Adam og yppti öxlum.
„Ó, Adam!“
„Mér þykir fyrir því, að ég skuli verða að tala svona um
þetta, mamma. Ég skil mætavel, hvernig þér er innan brjósts.
En þegar öllu er á botninn hvolft — til hvers hefði hann
átt að lifa lenyur? — Nú ætla ég að tala við yfirlögreglu-
þjóninn. Það vill svo vel til, að hann er kunningi minn.“
Adam opnaði vindlaveslöð sitt og kveikti í vindli. Svo leit
hann framan í pabba, en sneri síðan að mömmu. „Það var
heppni, að ég lét þig framlengja líftrygginguna,“ sagði hann.
„Sjáum annars til. . .“ Hann fór með vinstri hendi í vestis-
vasa sinn og dró silfurblýant og hripaði fáeinar tölur á
borödúkinn. „Ja — þetta munar eitt hundrað og sextán
pundum.“
„Ég vil ekki sjá peninga.“ Mamma var farin að hágráta.
„Þeir koma samt í góðar þarfir,“ sagði pabbi hásum rómi.
Mér var orðið mjög þungt fyrir brjósti, því að nú fyrst
var mér að verða ljó.st, hversu mikið ég hafði misst. — Adam
sf akk blýantinum í vasa sinn og stóð upp.
„Ég ætla að líta inn hjá McKellar í leiðinni,“ sagði hann.
„Ég get komið því til leiðar, að tryggingin verði greidd strax.
Ég held, að það væri bezt, að ég kæmi með hann með mér
aingað. — Viltu ekki vera svo væn, mamma, að hafa tilbúið