Tíminn - 03.03.1948, Síða 6

8
GAMLA BIÓ
Hns skélffngar-
innar
Spennandi og hrikaleg amerísk
kvikmynd.
Sýnd kl. 5 og 7.
Börn innan 1G ára íá ekki aö-
gang.
— ' Alfreð Andrésson
r-» í, > k' -■ •
skennntir kl. 9.
TRIPOU-BÍÓ
„SteinblómilS.46
Hin heimsfræga rússneska
litmynd.
Sýnd kl. 9.
Myrtnr gcgnsnn
sjónvarp.
(Murder by Television)
Amerísk sakamálamynd, meö
BELA LNGOSI.
Sýnd kl. 5 og 7.
Bönnuð innan 12 ára.
Kroppinbaknr
Sýnd kl. 9.
Þu crt unnustan
mín.
Fjörug amerísk dans- og söngva
mynd með dönskum texta.
Alice Faye
Georgi Murpy
Sýnd kl. 5 og 7. ,
Erlcnt yfirlit
(Framhald af 5. siðu)
fyrir því, aö Marshallsáætlunin
gangi hraðar og átakaminna gegn-
um þingið en búizt hafði verið við.
Umræður hófust um hana i öld-
ungadeildinni í gær og lagði Wand-
enberg sérstaka áherzlu á, að at-
búrðir þessir sýndu nauðsyn Mars-
hallshjálparinnar betur en nokkur-
orð íengu gert.
Þættii* um |i,j«ð-
fclagsmál.
(Frqjnhald af 3. síðu)
ályktun þess efnis, að nauð-
syn bæri til þess að flýta
vegagerð yfir Heydal til hags
bóta fyrir Dalasýslu, enda er
Bratjtaþrekka 400 m. yfir sjáv
armál.
Þá er það sveitasíminn,
sem S&ógarströndina vantar.
Haustið 1946 pöntuðu all-
margir bændur á Skógar-
strönd sima. Skildist mér sem
og öðrum, er óskuðu eftir að
fá símann lagðan inn til sín,
að vænta mætti þess að sírrt-
inn yrði lagður inn næst þeg
ar vinnuflokkur símamanna
færi um sveitina. Kom svo
þessi vinnuflokkur s.l. haust
en enginn sveitasími. Var svo
að skilja að ástæðan fyrir því
væri efnisskortur, en ekki
vantaði efni til að leggja
TÍMINN, miðvikudaginn 3. marz 1948.
51. blað
NÝJA BIÓ
Eigiukona á valili
ESakkusar.
(„Smash-Up. — Tlie Story of
a ffoman)
Aðalhlutverk:
SUSAN HAYWARD
LEE BOWMAN
MAKSHA HUNT.
Bönnuð börnum yngri en 14 ára.
Sýnd kl. 9.______,
AlBt í græiium sjó
etc.
Sýnd kl. 5 og 7.
TJARNARBIÓ
ísland
Litmynd Lofts
Guðmundssonai*
Sýnd kl. 6 og 9.
síma inn á nokkra bæi í
Dalasýslu.
Hér að framan hefi ég gert
nokkra grein fyrir búskapar-
aðstöðu bænda á Skógar-
strönd, og hverra umbóta
þurfti með af hálfu hins op-
inbera til þess að sveitin legg
ist ekki í auðn.
Þegar litið er til nábúanna
í Dalasýslu, má geta, þess að
þar hafa fjórar brýr verið
byggðar s.l. tvö ár, og er þó
engin þeirra á aðalbraut’hér
aðsins. Þá hefir verið unnið
! að því undanfarin ár að
leggja veg frá Ásgarði út
Fellsströnd fyrir Klofning og
inn Skarðsströnd, þessi leið
er þó allerfið til vegagerðar.
Hvað viðvíkur gæðum og legu
þessara sveita, getur enginn
talið þær neitt byggilegri en
Skógarströnd.
Skáldinu, Jónasi Gíslasyni
á Ytra-Leiti hefir þótt Skóg-
arströndin fallegri og betri
en svo að til mála gæti komið
að hún legðist í eyði er hann
orti þessa gullfallegu vísu um
sveitina:
Gleði þýða elur önd,
ó þú fríða Skógarströnd.
Þín er prýði að líta lönd,
lán og blíöþ mettar hönd.
Sam'göngumál
Sk óg' slr cn«l i n ga.
(Framliald af 4. síðu)
ur á að velja um bóklegt nám
og verklegt.
Af því sem nú er sagt, er
augljóst, að foreldrar og skóla
riefndir sveitanna hafa mik-
inn íhlutunarrétt um fram-
kvæmd skólastarfsins. Heim-
ilin í sveitum hafa löngum
veriö börnum og unglingum
hinar hollustu uppeldisstöðv-
ar. Svo mun enn reynast.
Sveitaheimili ættu að kosta
kapps uiri að haga fræðslu og
uppeldi barna þann veg, að
þeim nægi handleiðsla feðra
og mæðrá aút til tíu ára ald-
urs. Ef barnakennarar sveit-
anna losna að mestu eða öllu
leyti við kennslu yngri deild-
Áburðarskraf
Vel er, að leiðrétt sé það, sem
missagt kann að vera, þvi
í hverju máli skal það hafa,
sem sannara reynist. En sú
sannreynsla fæst að eins
með því, að rökin reynist
óyggjandi, svo síðan efist
enginn.
„Leiðrétting um áburð“
nefnist greiri í bl. Tíminn, 26.
—2.—’48. Þar ætlar alnafni
minn að leiðrétta mig, eða
skoðun mína á tilbúnum á-
burði, er birtist í bl. Tíminn
19.—2.—’48. (Þar eru mis-
prentanir: „eldri,“ fyrir
aldrei, „tryggja," f. drýgja,
„blanda allt að helfningi,“ f.
blanda með mold allt að ...).
Rökfærsla nafna m. gegn
skoðun minni er: „hún er
markleysa ein, hugarburður,
er sniðgengur staðreynd-
ir ... Þær [kenningar mínar]
skulu enda ekki gerðar að
frekara umtalsfni hér. Til-
búinn áburður er mjög fjarri
því að vera .... jarðeyð-
andi“
Lítilþæ'gir eru þeir, sem
svona röksemdir nægja. —
Nafni minn hreyfir ekki við
aðalefni greinar minnar.
'Honum láist að færa fram
sannfærandi rök fyrir því:
að tilbúni áburðurinn færi
jarðveginum viðhald eða
aukning þeirra föstu efna,
sem ávöxtinn (grasið)
mynda.
aö hann sé ekki óhollur
fyrir ánamaðkinn,
aö frjómoldarmyndun eigi
sér stað á nýræktartúni, sem
einungis nýtur tilbúins
áburðar, og
aö hey af slíku túni t. d. 10
ára gömlu, sé ekki lakara fóð
ur, en af sambærilegu túni,
sem húsdýraáburðar hefur
notið. (Því neita kýrnar).
Hið eina, sem nafni rninn
upplýsir, en ég gat ekki um,
er, að þó mold sé látin sjúga
þvag, tapist loftkennd efni úr
því. En þau tapast einnig úr
jarðveginum, þótt það sé
borið á sem lögur.
Sannfærandi leiðréttingu
er enga að finna í grein
nafna míns.
Björn Bjarnarson.
Grafarholti.
ar barnaskólanna, geta þeir í
þess stað varið tíma til ungl-
ingafræðslu. Það ætti íbúum
sveitanna að vera kærkomið.
Unglingar, sem alast upp í
sveitum og þorpum og ekki
eru i nágrenni héraðsskól-
anna, eiga nú varla nema um
tvennt að velja: að láta sér
nægja barnaskólanámið eitt
eða að sækja um langan veg
til menntastofnana. Hvorugur
kosturinn er ákj ósanlegur.
Það er illa farið, að ungmenni
þurfi að fara á mis við allt
framhaldsnám vegna búsetu
sinnar„en missiris dvöl í fjar
lægum héruðum er ærið
kostnaðarsöm og reynist
stundum áhrifarík til að losa
böndin við heimabyggðina. í
hverju skólahverfi þarf að
skapa aðstöðu til unglinga-
náms og sem allra víðast skil-
yrði til að ljúka miðskóla-
prófi. Sú braut, sem leiðir að
því marki, liggur vissulega í
rétta átt.
Vfiinið iitnllcga að
útbreiðsln Tímans.
Auglýsið í Tímannm.
A. J. Cronin:
Þegar ungur ég var
þurftu ekki annað en gefa mér meðaleinkunn fyrir það,
sem ég hafði ekki getaö tekið próf í vegna veikinda minna.
Reid hafði jafnvel gert sér vonir um, að slíkt gæti komið til
greina. Þegar einkunnirnar yrðu birtar . . . Ég lokaði aug-
unum og brosti og baðst fyrir einu sinni enn.
Pabbi og mamma voru ekki enn komin heim. Mamma
hafði hins vegar sent afa bréfspjald, og af því mátti ráða,
hve Lundúnaferðin hafði heppnazt vel. Mamma gat þess,
að pabbi hefði lagt peninga í hús Adams, og vonin um tekj-
urnar af því virtust hafa stigið honum til höfuðs, því að þau
lögðu lykkju á leið sína og dvöldu eina stund í Kilmarnock
hjá fólkinu hennar ömmu. Þeirra var von, ásamt ömmu, inn-
an tíu daga. Við afi bjuggumst við, að ég yrði kominn á fæt-
ur, áður en þau kæmu, og það þótti okkur báðum mikið
happ.
Afi hjúkraði mér vel. Fyrstu daga legunnar sá ég hann
á flökti í herberginu mínu, jafnt nótt sem dag, og alltaf var
hann að dekra við mig, gefa mér meðöl og pensla á mér
hálsinn. Ég heyrði líka stundum rödd frú Bosomley. En mig
langaði ekki framar til þess að hefna mín á henni og afa.
Galbraith læknir kom á hverjum degi. Hann var orðfár
og þurr á manninn að, vanda — hafi hann rekið minni til
þess, aö ég var hjá Antonéllifólkinu, þegar apinn veiktist,
þá varðist hann að nefna það.
Meðal gesta, sem heimsóttu mig í legunni, voru Kata, sem
þó þorði aldrei að koma nálægt mér, því að hún hélt, að ég
myndi þá sýkja drenginn hennar, og Murdoch, sem leit iðu-
lega inn til mín. Gavin var auðvitað gestur, en afi bannaði
honum að koma of nærri mér, og það féll mér illa. En ég
hresstist með hverjum degi, svo að þetta hlaut að fara að
styttast.
Nú nálgaðist sá dagur, sem ekki verður hjá komizt að segja
frá — tuttugasti júlí. Hann verður mér ógleymanlegur. Það
var hræðilegur dagur.
Þetta var miðvikudagur. Morguninn leið, án þess að neitt
eftirminnilegt bæri til tíðinda. Ég klæddist og skrapp út í
garðinn. Síðan mötuðumst við afi. Að því loknu settist ég
aftur á stól úti í garði og afi breiddi teppi yfir hnén á mér,
svo að m£r skyldi ekki verða kalt.
Ég hafði ekki setið þarna lengi, þegar ég heyrði fótatak
á stéttinni. Ég þekkti undir eins, að þetta var fótatak Reids.
Það steig enginn svona fast til jarðar, nema hann. Svo kom
hann fyrir húshornið og settist í grasið fyrir framan mig.
Hann var broshýr á svip, og þó ...
„Þér er farið að skána?“ sagði hann.
„Já — ég er að verða góður.“
„Það er gott.“ Hann sleit upp strá, en fleygði því svo frá
sér aftur. Hann virtist mjög þungt hugsi.
„Þú hefir tekið þessu öllu mjög skynsamlega, Shannon,“
sagði hann svo. „Þú varst miklu rólegri en ég, daginn sem
þú veiktist. Ég hefði getað grátið hagli og blóði þann dag. En
maður jafnar sig alltaf eftir öll vonbrigði — lífið er nú svona.
— Hefirðu annars nokkurn tíma lesið Birting?“
„Nei.“
„Þá skal ég lána þér þá bók. Þú getur lært af henni, að
allt, sem gerist, er fólki fyrir beztu.“
Ég starði á hann og vissi ekki, hvað hann var að fara. En
mér var orðið óuótt, því að svona hugleiðingum var ég óvan-
ur af honum.
„Árangurinn af prófkeppninni verður ekki birtur fyrr en
eftir eina viku,“ sagði hann allt í einu. „En ég var að tala
við Grant prófessor. Hann sagði mér, hve mörg stig hvej:
keppandi hefði fengið.“
Ég fékk ógurlegan hjartslátt, og mér lá við köfnun. Reid
sá, hvernig mér var innan brjósts. Hann horfði á mig stór-
um augum og sagði áherzfulaust:
„McEvan.“
Undrabarnið hafði þá sigrað. Slíkir unglingar bera alltaf
sigur úi' býtum — með aðstoð hálsbólgu og alls konar pesta,
ef þeir geta það ekki öðru vísi.
Það var eins og hnífur hQ|ði verið rekinn í hjartað á mér.
Ég mændi höggdofa á Reid, se.m nú sleit upp fleiri og fleiri
strá.
„Hann fékk 920 stig.“
Ég sá í móðu, að afi kom út úr eldhúsdyrunum og stefndi
til okkar. Það leyndi sér ekki, að honum var þegar kunnugt
um úrslitin. Reid var búinn að segja honum tíðindin. Ég
laut höfði, nístur ósegjanlegri kvöl. Það var eins og enginn
blóðdropi væri framar til í æðum mínum.
,Hver várð annar?“ spurði ég lágt.
Reid þagði stundarkorn. „Þú — þú fékkst aðeins 25 stig-
um minna en hann, þótt þér væri ekkert gefið fyrir seinasta