Tíminn - 23.12.1948, Síða 3

284. blað
TÍMINN, fimmtudaginn 23. des. 1948.
3
e$ /°
s
Náttúrugripasafnið
Þökkum viðskiptin á liðna árinu.
c> \m i
QhkLf joi!
Prjjónastofau Hlín
Skólavörðustíg 18. — Sími 2779.
ingjar — allt er gott ef það
er ekki íslenzkt. Innanum
skúturnar liggja strandferða
(Framnaia af 2. síöu) I fyrst inn í hliðarherbergið, skifn ”idiótiskn“
á safninu ódauðlegir og eld- þar sem álftin stendur; öllu' n°fnUm ”Holar og ”Ska*7
ast aldrei; en fiskar og önn- er óhætt, því hún er spök: og!holt ’ sem eru ,gruflu® uppca
ur dýr geta ekki verið þar hreyfir sig ekki, hún hræðist1 emhverju f'°mlu kortl ícyhr
nema þau liggi í brennivíni' ekki þó að menn komi nærri íyrir .®að að hann stuta’ðl
og alkohóli, sofandi í svefni j henni; þar er einn gluggi og ‘ merkdegn stelpu — swm,
algleymisins, syndlausir og ’ í honum liggur ginandi haus
draumlausir, en um leið sýn- af stórvöxnum karfa, sem
andi að alkohólið er ómiss-1 einu sinni var dreginn á
skyldi
ísland, og svo eru „Hólar”
látnir fara suður fyrir en
„Skálholt“ norður fyrir, til
♦*
(jfeÉifec^ jóf!
Slátnrfélag Suðurlands.
Bæjarútgerð If;ií‘uarf jarðar
óskar öllum
QtekL
ee^rci jo
J !

QLkLcf fóí!
Farsælt komandi ár.
Þökkum viðskiptin.
Jóu Loftssou h.f.
Vikurfélagið h.f.
QLíiLff jót!
Magni h.f.
Jóhanu Karlssou & Co.
QLiiL^ fói!
Farsælt nýár.
Hótel Korfí'.
andi, því að án þess er ó- j skútu fyrir framan Látra- jpess að sýna hvað vel þeir
mögulegt að geyma ótal hluti | bjarg; en út um gluggann má ! Þekkía áttirnar og söguna.
á náttúrusöfnum, enda er Sjá prentsmiðju „Dagskr,ár“, I — Allt Þetta getur maður
það allstaðar notað til þess.
Komi maður inn í safnið
á rúmhelgum degi, þá detta
og heyrist ekkert hljóð þó að,lært út um 8'luggann á nátt-
pressurnar gangi og vinni ó- 1 úrusafninu. —
, þrotlega nótt og nýtan dag, I Ef maður nú snýr höfðinu
manni í hug þessi orð úr (og er þetta allt öðruvísi en á sigurnaglanum, sem lækn-
Hávamálum: „Yfir ok undir ^ prentlæti ísafoldar, þar .sem ‘ ar og náttúrufræðingar karla
stóðumk jötna vegar“, því að ^ dynkirnir heyrast út á göt- I „epistfropheus" af hínu
allt í kring og uppi og niðri una eins og hundrað sauma- | gríska orði ég sný,-þá
er þvílíkur ógangur og ólæti, meyjar séu að pressa „dipló- j verður fyrir augum þinghús-
matfrakka“ með fjórðungs-. ið, sem almennt er kallaö
að manni liggur við að ær-
ast; það er engu líkara en
lætin á fjallinu, sem Parisade
gekk upp eftir í sögunni í
þungum pressujárnum, en ! „tukthúsið“, þar sem maður--
„góðtemplararnir" standa inn situr í æfilöngu fangelsi
löðrandi í svita, svo allt renn maður ekki lika verða dæmd-
Þusund og einni nótt. Maður j ur og fiýtUr og verður fullt ur frá lífi og frelsi ef maður
má þakka fyrir að verða ekki af „gerlum“ svo allt breyt- drepur kött? Hver veit hvað
að steini. En þetta minnir oss ist j aikohól, og eru þó allir næm „réttvísin“ verður. á
á að vera stöðugir í lífinu ■ 0funir ag sögn'. — Þetta er dögum fullkomnunarinnar,
hvað sem á gengur. Orsökin allt ögruvlsl i prentsmiðju þegar nýja stjórnarskráin
til þessa rifrildishávaða er j j;Dagskrár“, enda er hún við kemur dragandi-^á eftir sér
sú, að uppi og niðri eru verk-i hiiðma á náttúrusafninu, og ritsímann eins og seil? Já,
stofur, og knýja þar fjölmarg þelrrar lukku njóta ekki aðr- ekki er vert að dvelja lengi
yngismeyjar jafnmargar ar prentsmiðjur, nema Fé- við „tukthúsið", því Skóla-
lagsprentsmiðjan, því að í varðan með öllu sínu marg-
henni er skýrsla náttúru-, víslega snilldarletri ber hátt
fræðifélagsins prentuð, enda við himin og minnir á turnr
eru báðar þessar prentsmiðj - j inn Babel, en einnig á það,
ur fyrirtak að prentinu til og j að hér hefir aldrei síðan ver-
standa ekki (svo!) útlendum jið byggður turn og mun ekki
ar
saumavélar, og má glöggt
heyra þytinn af hjólunum og
skruðninginn af nálunum
með ýmsu hljóði, dimmu og
mjóu, titrandi og urgandi,
eftir því efni sem verið er að
sauma, hvort það er duffel,
kamgarn, búkkskinn, dowlas,
biber, silki, klæði eða vaðmál,
eða léreft eða shirting; mun
þetta vera fyrirboði hinna ó-
komnu sælutíma, þegar land-
ið er komið á það fullkomn-
unarstig, að allt er orðið fullt
af vélum til allra fram-
kvæmda, svo ekkert fólk þarf
lengur að kveljast hér á
þessu eyðiskeri, en allir geta
farið í guðs friði til Ameríku
eða hins fyrirheitna lands
Kanada, sem að hljóðinu til
og fyrir umsjón forsjónarinn
ar minnir á Kanaan —eða
þá það getur farið til Klon- \ rammgerðan"
dyke. Og svo er nú ekki nóg'
með skruðninginn og ólætin,
heldur hristist allt loftið og
sáldrast niður sandur og alls
konar rusl og leggst í hrúg-
ur á gólfið og borðin í safn-
inu, svo þetta verður að rým-
prentsmiðjum á sporði í því
efni, en ekki verður þeim
kennt um? hina afkáralegu
stafsetningu (keyft, hleyft,
djúft, eyra hvergi, lýta í
kring um sig o. s. frv.), sem
út frá þeim gengur. Út um
gluggana til götunnar má sjá
margt: Þar er fyrst höfnin,
Reykjavíkurhöfn, einhver hin
frægasta höfn í heiminum,
varin fyrir ofríki úthafsins af
hinum þrem varnarvirkjum
náttúrunnar: Akurey, Örfir-
isey og Engey; má vera að
menn sjái þar „Heimdall“
liggja á sjónum eins og
járnkastala,
kúgandi „trollarana“, þessa
gráðugu stórglæpamenn sjáv
ardjúpsins, með miskunnar-
lausum fallbyssuskotum og
flytjandi „tröllafiskinn“ upp
í hendurnar á okkur fisklaus
um aumingjunum, en Ægir
ast á burt í hvert sinn áður gamli suðar úr Andrarímum:
en fólk kemur inn, og fer þó
stundum í ólestri; en þetta er
á sinn hátt einskonar dögg
af himni, þótt ekki takist bet
ur en þetta að líkja eftir nátt
úrunni eða sanna orðin í
Völuspá: „Þaðan koma döggv
ar þærs í dala falla“. —
í horni safnsins næst dyr-
unum er veggurinn þakinn
með ákaflega stórri járn-
þynnu, sem annaðhvort er
afgangur af gömlu þaki á
grásleppuhjalli eða þá ein-
hver eldgamall skjöldur frá
ómunatíð, kannske frá upp-
boði eftir Starkað gamla eða .
Ketil hæng; þá má og sjá
leifar af gömlum múr eða
kletti, en á þessum fprnleif-
um eru þrjú göt, og eru þau
einhver hin mestu furðuverk
í „Glasgow“, því þau eru
hvert um sig eins og Hlið-
skjálf, þar sem Óðinn sá um
allan heim; þar í gegnum má
sjá alla framtíð og alla póli-
tík, en guð varðveiti oss frá
að fara fleiri orðum um þessa
hluti.'
Nú er ekki fleira frásagn-
arvert í kotinu og ekki ann-
að eftir en útsjónin um
gluggana. Þá er bezt að fara
„Ber eg tvinna tróður inn
tröllaminnið yðar“. Svo sjást
stundum frakknesku herskip
in, ef maður gýtur augunum
á ská, og svo má ekki gleyma
vorum eigin skútnafjölda,
fullum af vorum kæru lönd-
um, sem eru orðnir „forfram-
aðir“, svo menn skyldu halda
þeir væru Frakkar eða Flæm
verða, nema ef einhver út-
lendingur eða „búsettur fasta
kaupmaður“ geri það, því
„kirkjuturninn“ er enginn
turn, heldur ljótt „klukkna-
port“, fyrirmynd margra
kirkna hér á landi með öll-
um sínum ljótleik. En samt
sem áður gerir kirkjuturninn
gagn, með þvi að í honum er
stundaklukkan sem Thomsen
gaf, þótt hann sé ekki „bú-
settur fastakaupmaður“;
þessi klukka slær svo hátt, að
heyrist um allan bæinn og
miklu víðar, og minnir allt
fólk á að hafa sig á burt af
safninu þegar tíminn er kom
inn. Bak við allt þetta gægj-
ast fjöll og holt sumstaðar
fram, og minna oss á að flýja
landið af því þar eru hvorki
kornakrar né pálmaviðir. Þá
fela næstu húsin útsýnið, o'g
skyldi það ekki furða neinn
þó að upp af þeim kynni úð
leggja einhvers konar ský eða
gagnsær þokufláki — ekki
skulu menn halda að þetta
sé áþekkt skýjunum sem
Rafael málaði með Maríu
mey og englahópunum, því
það er berklabræla eða gerla
gróm sem leggur upp úr tjörn
inni einmitt í þá átt sem hinn
nýi barnaskóli á að standa.
H.f. Ölg'erðin Egill Skallagrímsson.