Tíminn - 26.02.1950, Side 3

48. blað
TÍMINN. sunnudaginn 26. febrúar 1950
3

SKIÐABÚNINGAR
UM VIÐA VERÖLD
Meðal bænda á Suður-Ítalíu
Núna þegar skíðalandsmót -
ið fer að nálgast, eru sjálf-
sagt einhverjir, sem hafa á-
huga á að kynna sér tízkuna
á sviði skíðabúninga, auk
þess sem ýmsir fleiri hafa e.
t. v. gaman af að vita eitthvað
ég hér nokkrar myndir með
um hana. í tilefni af því birti
nýjustu tízkubúningunum, —
því sjón er sögu ríkari.
Buxurnar eru hafðar þröng-
ar niður, með svokölluðu
regnhlífar- eða blýantssniði.
Jakkarnir eða úlpurnar geta
haft ýmis snið, og er þá
venjulega fyrst og fremst far-
ið eftir því, sem er hentug-
ast — og svo auðvitað fallegt
líka.
Skíðabúninga má vitanlega
nota við fleiri tækifæri en
þegar farið er á skíði, því þá
er hætt við að margur bún-
ingurinn fúnaði niður lítt
slitinn. Það er alveg tilvalið að
nota hann í kuldum á vetrum,
þegar farið er út, því hann
er bæði hentugur, hlýr og
smekklegur úti í snjó og ó-
færð — í stað e. t. v. silki-
sokka — eða nylonsokka, sem
eru bráðhættulegir, vegna
þess að í miklum kulda
bráðnar nylonið og getur þá
valdið svokallaðri nyloneitr-
un. Eins eru hælaháir skór
alveg sérlega hlægilegir í snjó
Gleymd þjóð í vonlausu landi, segir Alex Valentin um
bændur Suður-Ítalíu, — Lúkaníu og Kalabríu — í grein
þeirri sem hér fer á eftir og þýdd er úr sænska blaðinu Vi.
Á Suður-ítaliu hefir lengi verið hin mesta bændaánauð, en
nú eru þar umbrotatímar og varpa þessar ferðaminningar
ljósi vfir þau mál.
Hentugir og þægilegir bún-
ingar
en getur því miður alioft að
líta undir þessum kringum-
stæðum. Stúlkurnar vara sig
ekki á því, að þær geta átt á
nætiu að fá frostbólgu í fæt-
urna, sem getur haft það í för
með sér, að fæturnir aflagist
allir meira og minna, — að
maður ekki tali um gæsa-
húðina og blámann, sem
prýðir fótleggina. — Það er
annars undarlegt i landi, sem
liggur á því breiddarstigi,
sem ísland liggur, að það skuii
vera ógerningur að fá al-
mennilega ul’arsokka hvernig
sc m farið er að. —
í húfu, t-refiJ, vettlinga og
leista, er alveg tilvalið að nota
iopa mcð einhverjum falleg-
um lit. B. H.
Þetta er búningur til að nota
á kvöldin, eftir að komið er
af skíðum ,.til að tgka sig
úi í"
Glæsilegur búningur
Auglýsingasími Tímans 81300
Gamli maðurinn spýtti
gætilega út i pollinn og þurrk
aði sér um munninn með
handarbakinu.
— Það er ekki fátæktin,
sagði hann, sem er ógæfa
okkar. Það er vonleysið. Og
það er miklu verra. Menn
geta þolað eymd og basl með
an þe!r eiga einhverja von
um að úr geti rætzt. En ef
vonin er brostin eru allar
bjargir bannaðar.
Hann lyfti stafprikinu sínu
og benti á umhverfið, - hrjóst
ugar hæðif Lukaniu og Kala-
bríu og slcógivaxnar hlíðarnar
niður að grænni sléttunni
við sjóinn.
— Tvær milljónir manna
eiga hér he:'ma, sagði hann
hægt. Tvær milljónir, — 6%
af ítölsku þjóðinni. En við
erum gleymdur ættbálkur í
landi vonleysisins.
Róm er höfuðborg
í öðru landi.
Hann rótaði saman ofur-
litlum moldarhaug með end
anum á prikinu sínu, spýtti
á hann af mikill hæfni og
rölti síðan burt í rökkrinu.
Ég rakst á þennan gamla
mann án þess að spyrja hann
að nafni, — það skipti ekki
svo miklu. — Ég hitti hann
fyrsta daginn í sjö daga
ferðalagi um syðstu héruð
Ítalíu. Ekkert af því, sem ég
sá og heyröi seinna, ómerkti
ályktun hans.
Bændurn'r þarna suður
frá eru fyrst og fremst Luk-
aníumenn og Kalabríumenn,
og ekki ítalir fyrr en í öðru
lagi. Aldir þjáninga og von-
brigða hafa kennt þeim að
líta á sjálfa sig sem olnboga
börn þjóðfélagsins.
Róm er í þelrra huga höf-
uðborg í öðru landi, — landi
sem heitir Ítalía og nær
ekki lengra sður en Neapel.
Þegar ókunnugur maður
kemur allt í einu til þessa
fólks, mætir það honum
fyrst og fremst með tor-
tryggni, dálítilli óvild og
mikilli forvitni. Það þykir
þvi furða, að nokkur skuli
koma alla leið frá Rómaborg
t.T þess eins að hitta það.
En þó vex undrunin enn,
ef komumaður fylgist af á-
huga með áhyggj umálum
þess. Því finnst svo langt
síðan nokkur skipti sér af
því.segir það. Tortryggni
þess hverfur svo smám sam
an og því fer að verða
liðugt um mál, og svo segir
það frá með barnslegum á-
kafa.
Kann hvorki að lesa né
skrifa en heyrir í útvarps-
tæki barónsins.
Mario trúði mér fyrir ýmsu
á heimleiðinni frá skákinni
sinni í hlíðum Silafjallanna.
— Gott kvöld herra, sagði
Mario. Herrann verður að af
saka ítölskuna mína. Hún er
ekki reglulega góð, því að við
tölum okkar málýzku hér, og
það er svo sjaldan, sem við
þurfum að tala við aðkomu
menn, einkanlega ítali.
— Ég lærði ofurlítið í
ítölsku í skólanum, en ég j
varð að hætti vlð það þegar j
ég var tíu ára, því að þá
þurfti ég að fara að hjálpa
föður mínum við búskapinn.
Nú er ég tuttugu og sjö ára.
— Nei, herra. Ég kann
hvorki að lesa né skrifa, en
ég skil það, sem ég heyri í
útvarpinu út um gluggann
hjá baróninum.
Leiguliði barónsins.
Hver baróninn er? Jú. Bar
óninn á allt landið hér. Það
er sagt, að hann eigi þrjátíu
þúsund hektara lands, en ég
veit það ekki svo glöggt.
Nei, herra! Baróninn býr
ekki sjálfur á þessu öllu. Ég
hef sjálfur fjórar dagslátt-
ur á leigu gegn þvi að skila
baróninum þriðjungi eftir-
tekjunnar. Bróðir minn og
faðir minn hjálpa mér við
búskapinn og á þessu lifir
fjölskyldan okkar.
— Við erum tíu í heimili,
herra. Það er heldur þröngt,
en sem betur fer á María
(það er systir mín) að gift-
ast eftir viku, og þá verður
einum færra á fóðrum.
— Það er býsna fallegt af
herranum að lofa mér að
aka með í bilnum. Það er
ekki oft, sem ég losna við
að ganga þessa átta km., ut-
an af akrinum.
Herrann virðist vera hissa
en ég get sagt herranum, að
þetta er alls ekki sem verst.
Hann Luigi frændi á til
dæmis þrettán km. leið út
á akurinn sinn. Hvers vegna?
Já, — það er lítið um at-
vinnu og við verðum að
bjarga okkur eins og bezt
gengur. Það er sagt, að
stjórnin hafi ekki ráð á að
láta byggja upp í sveitum,
svo að við búum þar sem við
áttum heima áður og göng-
um til vinnu okkar.
— Þetta er samt ágætt á
sumrin, því að þá getum við
soíið úti á akrinum. Við
komu vitanlega heim um
helgar, til að vera við messu
og borða sunnudagsmatinn
hjá mömmu.
Baróninn vill ekki láía
stygg ja veiðidýrin.
' — Þarna t:l vinstri er'
járnbrautarstöðin. O — nei.
Það eru meira en sex km.
þaðan til bæjarins. Hvers
vegna það? Herrann sér, að
hér til beggja handa eru
veiðilönd barónsins. Barón-
inn vill ekki, að lestin styggi
veiðidýr hang.
— Fólkið þarna , — þarna
t;l hægri, — það hefir tekið
landspildu frá baróninum.
Það sagði eitt kvöldið, að það
þyrfti jörð, ef það ætti ekki
að svelta í hel, og svo fór
það bara og tók landið. En
ég held nú, að það verði þar
ekki lengi. Baróninn er vold
ugur maður.
Tíu manna rúm.
— Þár erum við senn komn
ir. Hér er það. Vill herrann
ekki koma snöggvast inn og
fá sér glas af víni?
— Förum gætilega, svo að
hann reki ekki höfuðið í, —
betra að taka eftir grísnum
hérna. Hérna á ég heima.
Vill ekki herrann tylla sér á
rúmið. Já — þetta er stórt
rúm. Það þarf nú að vera það
svo að það taki tíu manns,
jú, við sofum saman, öll
sömul, strákar og stelpur.
Það fer vel. Pabbi og mamma
eru líka við hliðina.
— Það eru nú ekki alveg
svona hús, sem við sjáum
stundum í bíó í bænum. (Get
ur herrann sagt mér hvar
þeir hafa svinin í þeim hús-
um?)
— Ég held helzt, að lierr-
ann verði að færa sig dálítiö
til. Mamma er á le:ð að bera
mat á borð.
— Og muna eftir .að lita
inn til okkar, ef hanh kem-
ur aftur hingað. Sæll veri
herrann!
Lukanina og Kalabria eru
fullar af mönnum eins og
Mario. Þolinmóður og
hjartagóðir krafsa þeir sig
áfram frá degi til dags.
Þeir vinna myrkranna á
milli og á því byggist öll
þeirra von.
Gæði þessa lífs er þeim
málsverður matar, þurrt
rúm og glas af hvítu, sterku
Kalabríuvíni.
Kirkjan vakir yfir sálum
þeirra og þeir þiggja and-
lega huggun og styrk frá
feðrunum, með þreytulegu
andlitin.
Bændurnir eru að vakna
félagi!
Guiseppe er öðruvísi. Ég
hitti hann í litlu herbergi
í húsi við helztu götuna í bæ
Marios. Blað sem hafði verið
neglt á rauða hurðinav blakti
í vindinum. Á því gat að lesa
þetta eitt ,,Partito Commun-
ista Italiano.“
— Ég skal segja þér, f£lagi
að þessi þjóð er farih að
missa þolinmæðina. Bænda-
bytlingin er í nánd. í þessu
héraði einu saman höfum við
lagt hald á nærri fjórtán
þúsund dagsláttur ónntaðs
lands á síðasta hálfum mán
uði. Hvað? Jú. það er satt,
að lögreglan hefir tekið”það
allt af okkur aftur néiWáajéitt
hvað hundrað dagsláttur.
Það er afturkippur, félagi’ en
bara tímabundinn.
- * J • -
Bændurnir eru að vakna fé
lagi! Það er bráðum á enda,
að jarðeigendurnir arðræni
þá.
Skipulagningin.
Sikuplagningin eru örðug-
asta viðfengsefnið fétagi.
Hann velti orðinu skipu-
lagning uppi í sér e:ns og
hann væri að finna bragðið
af þvi, og hann var áreiðan-
lega ánægður með smekkinn.
Skipulagning, félagi! Það
er það, sem við þurfum. En
það er erfitt. Bændurna
vantar uppfræðslu ennþá.
Já — þetta er það, sem við
þurfum. Skipulagning og
upplýsing.
— En okkur er ekkert að
vanbúnaði að skipa okkur í
f ylkingarbr j óst hins vinn-
andi fjölda, þegar hann
kemur og vill forustu okkar.
Já félagi! Viö erum tilbúnir.
— Það er bara tímaspurs
mál. Tíminn já.
(Framhald á 7. siðu.)