Tíminn - 25.08.1950, Qupperneq 6

iiiiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiHiiiiiui»inHiniinmiiniHiimmfliiimiiiniimiH»niumminnfmi»iiinmitiiiniimmiiiiiiiÉtaiiimiimm«mt niliiiiiiiiillin«mnMHMHiHHiiiiimHiHm»iii»iiiHMi»i»HiiHiHmniiiimiiHi»«imimmiiiiniiHiHiHniiiiiHHmiimiiiHiimmiifniHiHiiiHiiHii immiHHHminiiiiiimiHiiHiHiiim»«HHHi»MHiii»iiiHiimiHiniHH«HHiiHimmimi»iiniimHm»iiimnHi»iH»i»MiHH»HiHiHi»»i»iiii»mi»iiiimi»!
6.
185. blað.
Sími 81936
Susie sigrar
rísk söngvamynd frá United I
Bráðfjörug og fyndin ame- I
artists.
Aðalhlutverk:
Nita Hunter,
David Bruce.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
s
IIHIIIIIIIIHIIH
TRIPOLI-BÍÓ
I nndirdjúpnnnm
(16 FATHOMS DEEP)
Afar spennandi og ævin-
týrarík, ný, amerísk litkvik-
mynd, tekin að miklu leyti
neðansjávar.
Lon Chaney,
Arthur Lake.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
NÝJA B í Ó |
Ballade”
„Berliner
Ný þýzk kvikmynd, einhver |
sú sérkennilegasta sem gerð =
hefir verið. Myndin gerist í |
Berlín 1948, en atriði mynd- I
arinnar er séð með augum i
kynslóðarinnar, sem lifir 100 |
árum síðar. — Aðalhlutverk: i
Gert Fröbe
Ute Sielisch
Sýnd kl. 5, ,7 og 9.
HIHIIIIIIIIMIIIIItlfHIIIIIIMIIIIMIIIIIItlHIIIIHfnmni z
■■111111111111111111111IIIIIIHIIIIIIIIIIHIIIIIIIIIIIIIIHIIHI :
BÆJARBÍóI
HAFNARFIRÐI {
FREISTING
Ákaflega ■spennandi ný |
sakamálamynd, byggð á 1
skáldsögunni „Newhaven- i
Dieppe“ eftir Georges Si-1
menon. — Aðalhlutverk: i
Robert Newton.
Shnone Simon.
Bönnuð bömum innan 16 ára í
Sýnd kl. 7 og 9.
Sími 9184.
tlllllllllllllltlltlllllllllllllllllllllllltlllllllllllllHllllll -
IHIHIIIIIHIHHIIHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIHHHIHIHHIHII -
•
Vinsamlegast
greiðið
blaðgjaldið
til innheimtn-
manna
vorra.
TIMINN
TÍMINN, föstudaginn 25. ágúst 1950.
I DANIEL BOONE |
I Kappinn í „vilta f
vestrinn
| Ákaflega spennandi og við- |
1 burðarík amerísk kvikmynd. |
— Danskur texti —
Aðalhlutverk:
George 0‘Brien,
Heather A’ngel.
| Bönnuð börnum innan 12 ára \
Sýnd kl. 5 og 9
I HLJÓMLEIKAR KL 7. j
3 milllMIIIMIIIIIMIIMMIIIIMIMIIIMIIMIMIIMIIMIIIIIIIIl ■
Z IIIHHHHIIIHHIIIIIIIIIHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIt J
|tjarnarbíó|
i
I Upp koma svik j
| um síðir
(I lowe trouble)
I Ný amerísk sakamálasaga — j
Spennandi skrýtin.
Bönnuð unglingum
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
ÍGAMLA BÍÓj
f Draugurinn fer vest- f
ur um haf
| (The Ghost Goes West) |
| Hin fræga og sígilda gaman- |
| mynd snillingsins René Clair. |
| Aðalhlutverk:
Robert Donat,
Jean Parker.
i
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
HAFNARBÍÓ
Æfintýri í
Bond Street
| Mjög sérkennileg og spenn- |
andi mynd.
Aðalhlutverk:
Jean Kent
Roland Young
Sýnd kl. 7 og 9.
| Bönnuð börnum innan 16 ára i
| Olympíuleikarnir f
í Berlín 1936
i
| Þessi ágæta íþróttamynd
| sýnd í allra síðasta sinn kl. 5
■ iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii11111111111111111iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii1
- ■MMMnnMMMnHMIIIIIHIIHIIIIIHIHIIIIIIIIIIIUHHII
Gerizt
i
áskrifendnr.
Askriftarsími:
2323
TlMINN
[ f
I i
■ IIIIIIIIHIIHIIIIIIIIIIIIIIHIIIIIIIIIIIIIllllllllllllllllHIIIIHII
Þolinmóð þjóð
(Framhald, af 3. síöu.)
ur hér við land, haldið áfram
þorskveiðinni óslitið við j
Grænland í uppgripaafla allt j
vorið, sumarið og haustið
fram á vetur, eða um 6 eðaj
máske 7—8 mánuði. Við skul
um minnast þess, að þjóðin
man það, að síldarlottaríið
við Austurland hefir brugð-
ist í 50 ár, og við Norðurland
i 6 ár, og að hún hefir orðið
að taka á sig tap öreiganna,
sem spila í því? Hvenær
myndin þjóðinni finnast nóg
komið af þessu ráðslagi?
Þjóðin veit það nú að síld-
in á ekkert brýnna «rindi
upp að Norðurlandi en til
Austurlands um síðustu 50
ár, nema síður sé!
Ég er ekki að leggja með
því að skerða frelsi manna.
Ég er ekki að leggja á móti
því að þeir, sém eru færir
til að bera áhættuna við það,
að gera út á síld, annaðhvort
af því, að þeir eru fjársterkir
eða sérstakir aflamenn á þá
veiði, haldi síldveiðinni á-
fram. En hvers vegna er land
ið ár eftir ár að kosta útgerð
þeirra manna á síld, sem
reynslan er búin að marg
sína, að eru hreinir skussar
til þeirra veiði, en gætu ef
til vill verið góðir þorskveiði
menn við þær auðveldu að-
stæður, sem eru til þeirra
athafna við Grænland yfir
vor og sumarmánuðina.
Það eru engar líkur til, að
heildarafli síldar við Norður
landi mundi minka svo
neinu næmi við það, þótt svo
sem þriðjungur síldarskip-
anna, þau sem lakast standa
sig við þá veiði væru allt
sumarið og fram á vetur við
Grænland, því það er harð-
sannað mál, að síldarskipin
eru allt of mörg um hina
litlu veiði við Norðurland og
spilla hvert fyrir öðru, og
meir að segja eru sífellt að
verða ásiglingar og slys af
þessum sökum.
Og þótt hinn hluti flotans
héldi sildveiðinni áfram að
sumrinu hvaða ástæða væri
samt til þess að hann héldi
ekki þorskveiðinni áfram við
Grænland frá því vetrarver-
tíð endar og fram að sild?
Engin önnur en sú að það er
ekki lengur viðfangsefni út-
gerðarinnar, að draga afla á
land.
Ég spyr, vill þjóðin lengur
þola það að bátaflotinn sé að
eins starfræktur í ca. 3 mán
uði á vetrarvertíð, en sé svo
lagt upp eða hafður í tap-
rekstri 9 mánuði ársins, en
það, að skipin eru ekki látin
ganga er einnig taprekstur.
Og hve lengi vill þjóðin þola
það, að stílað séu á hana
reikningar fyrir þetta ófremd
ar ráðslag?
J. D.
Rangfærslnr
(Framhald af S. slBu.)
við að spyrja Alþýðublaðið
að lokum: Hversvegna hækka
ekki verkalýðsflokkarnir
í nágrannalöndunum kaupið,
þar sem verðlag hefur hækkað
þar? Stafar það af afturhalds
semi eða f jandskap við verka
lýðinn?
X+Y.
fluylýMÍ í Tímanuni
JOHN KNITTEL:
FRÚIN Á
GAMMSSTÖÐUM
-------------- B7. DAGUR ----------------------
Teresa reis fyrr á fætur og hagræddi hári sínu. Hún
renndi augunum til lítillar eikar, sem óx skammt frá, og
sagði:
— Við erum skipreika, sagði hún. En það, sem við gerum,
verðum við að gera með góðri samvizku.
— Þú trúðir mér ekki áðan, þegar ég skírskotaði til sam-
vizku minnar.
— Öllu samvizkubiti er ofaukið, svaraði hún. Þú ert karl-
maður. En ég verð að spyrja samvizku mína.
Hún tók báðum höndum utan um höfuð honum og dró
hann að sér.
— Vinur minn, sagði hún og rödd hennar skalf af fagnandi
sigurgleði. Ég get ekki trúað, að þetta sért þú. Það hlýtur að
vera einhver annar. Ég vil líka trúa þvi, að það sé einhver
annar. — Hvenær várðstu ástfanginn af mér?
— Jafnskjótt og ég sá þig, Teresa. Uppi við selið.
—■ Þá undir eins?
— Já. Ég sagði þér það.
— Já. Hefði ég aðeins trúað þér þá!
Órofa þögn næturinnar hvíldi yfir skóginum, og hugir
þeirra streymdu saman í kyrrðinni.
Skyndilega sleit Teresa sig úr faðmi hans.
— Komdu, Gottfreð. Við verðum að fara heim.
Þegar þau nálguðust Gammsstaði, vafði Gottfreð hana
örmum.
— Líttu á mig, sagði hún. Sérðu það ekki í augum mínum?
Allir hljóta að sjá það. Hvernig get ég dulið það?
— Ég óttast ekki neitt, sagði Gottfreð. Nú lifi ég loks....
Þau skildu, áður en þau gengu heim að bænum.
XXV.
Ölvuð af ofurmagni ástríðnanna, blinduð af blóðhita
æskunnar steyptu Teresa og Gottfreð sér út í voðann. Hætt-
an, sem sífellt vófði yfir þeim, og vitundin um sekt þeirra
jók aðeins bál ástríðnanna. Og ást þeirra faínn alls staðar
opnar dyr og undankomuleiðir. Það var eins og þetta gamla
hús hefði verið byggt vegna iýns leynilega ástarævintýris
þessara tveggja eískenda.
Þarna var dimmur gangur með skotum milli stórra, út-
skorinna skápa. Uppi var mjór gangur, sem Teresa hafði
fyrir löngu tjaldáð fyrir. Svo var herbergi hennar með
tvennum dyrum. Niðri í kjallaranum voru dimmir afkimar,
og uppi undir þakinu voru herbergi með borðviðarþiljum.
Og þar að auki var búrið. í stuttu máli sagt:Það voru ótelj-
andi krókar og kimar, þar sem elskendur áttu í leynum
ljúfar unaðsstundir, fjarri augum aðvífandi fólks.
Teresa var þó sffellt á varðbergi. Óttinn skerpti athyglis-
gáfu hennar. Mitt í ljúfsárasta unaðinum hlustaði hún eft-
ir hverju hljóði, og var sprottin upp, ef hún heyrði minnsta
þrusk. Hún kipraði saman augup, hélt niðri í sér andanum
og jafnvel hjartað hægði á sér. Hvað var þetta?
— Ekki neitt,, svaraði hann. Eitthvert þrusk niðri. Ég
heyri ekkert nema hjartsláttinn í þér.
Hún gekk aldrei til fundar við Gottfreð, nema hún hefði
fyrst séð sér eifllrverja undankomuleið, ef 'hættu bæri að.
En Gottfreð vár<5 ákafari með hverjum degi, þótt Teresa
gætti þess að stíga aldrei óvarlegt spor.
— Nei. Gottfreð. Þetta máttu ekki. Ekki enn.
Sól hinnar ungu og heitu ástar skein glatt milli ógn-
þrunginna skýja. Augun tindruðu, hendur titruðu, varir
þrýstust saman ilöngum kossum.
— Gættu þín, öbttfreð. Svona — nú ferðu. Við verðum
að gæta alls vel&aemis. Ég ætti 1 rauninni ekki að leyfa þér
þetta lengur. Ég+i<ra öll.
— Ég veit þaði JEn ég get ekki að þessu gert. Þú er mitt
líf, Teresa. :’;r
... ,
— Gættu þín vel, hvíslaði hún. Vertu varkár, þegar þú
horfir á mig í ná.vist annarra. Þú veizt ekki sjálfur, hve þú
ert orðinn óg^etinn. Þú ert sífellt með nafn mitt á vörunum.
Svona — farðu nú! Ekki meira nú!
Hún stjakaði honum frá sér.
— Nú ferð þú ttpp og verður þar að minnsta kosti einn
klukkutíma. En ;ég ætla niður í þorpið. Skilurðu mig? Þeg-
ar faðir þinn kemur heim, spyr hann, hvað þú hafir haft
fyrir stafni í dagi-Hann er sifellt að spyrja um þig.