Tíminn - 11.05.1951, Blaðsíða 6

TÍMINN, föstudaginn 11. maí 1951.
103. blað.
Itnnskur sjóhctjur
(Stöt staar den danske
sömand)
Mynd vel leikin og mjög
spennandi og sýnir á hríf-
andi og áhrifamikinn hátt
frelsisbaráttu sjómanna í
síðusut heimsstyrjöld og hefir
hún vakið geysi mikla at-
hygli.
Sýnd kl. 7.
Bönnuð börnum.
Lína lang'sokkur
Sýnd kl. 5.
TRIPOLI-BÍO
Happrcióar
í Kcntucky
(Blue grass of Kentucky)
Skemmtileg ný, amerísk kvik
mynd af „Derby“-kappreið-
um Ameríkumanna, tekin í
eðlilegum litum.
Bill WiHiams
Jane Nigh
«- Ralph Morgan
Sýnd annan hvítasunnudag
kl. 3, 5, 7 og 9.
* r /r __ r r i
NYJA BIO
Of jarl kölska
Sprenghlægileg „Hal Roach“
grínmynd, frá Hitlers tíma-
bilinu. .v ra •
Aðalhlutverk:
Allan Mowbray
Bobby Watson
Hin bráðskemmtilega og
margeftirspurða músíkmynd,
með Desi Arnas og hljóm-
sveit hans og „Kingsystrum“.
Sýningar kl. 5, 7 og 9.
P-r——-—-
« r>i
BÆJARBIO
HAFNARFIROI
Fjársjóðir
fjallanna
(Tresure of Sierra Madre)
Mjög spennandi og vel leik-
in ný amerísk stórmynd.
Humprey Bogart
Walther Huston
* * Tim Hclt
Bönnuð innan 16 ára.
Sýnd kl. 9.
Chaplíii-syrpa
Sýnd kl. 9.
Margar sprenghlægilegar
grínmyndir með:
Chaplin
*•/• Sýnd kl. 7.
Sími 9184.
cfctuOun-jJoéiuAAuU rtt* ^estnAJ
06tu/eUiCriJ%
Rafmagnsofnar, nýkomnlr
1000 wött, á kr, 195,00.
Sendum 1 póstkrölu.
Gerum vlð straojárn og
ðnnur helmilistækl
Raftækjaverziunin
LJÓS & HITZ H.F.
Langaveg 79. — Simi 5184.
Austurbæjarbíó
Flóttafólk
(So ends our nigth)
Bönnuð börnum innan 12 ára
Sýnd kl. 5, 7 og 9.

TJARNARBÍÓ
Rigolctto
Hin heimsfræga ópera.
Sýnd kl. 9.
AHra síðasta sinn.
Þcgar stúlkan cr
fögur
Ný amerísk mynd um fagrar
stúlkur, tízku og tilhugalíf.
Aðglhlutverk:
Adele Jendens
Anur Plull
Sýnd kl. 5 og 7.
GAMLA BIO
Hálsnicnið
(The Locket)
Amerísk kvikmynd frá RKO.
Aðalhlutverk:
Laraine Ðay
Robert Mitcum
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Bönnuð fyrir börn.
HAFNARBÍÖ
Æv i n týr söng va r
(Sjösalavor)
Fjörug og skemmtileg sænsk
söngva- og æfintýramynd.
20 lög og ljóð eftir Evert
Taubs eru sungin og leikin
í myndinni.
Aðalhlutverk:
Evert Taube
Elov Ahrle
Maj-Brytt Nilsson
Sýnd kl. 7 og 9.
Sonur Hróa Hattar
Sýnd kl. 5.
ELDURINN
\
gerlr ekki boð á onðan tér.
Þeir, itm eru hyggnir,
tryggja strax fejá
Samvinnutrysrglnsum
Augiýslngasjmi
TIHAXS
er 81300
XX

Aakrfftarainsft
TIKIIVIf
FASTEIGNA
SÖLU
MIÐSTÖÐIN
VIÐSKIPTI
HÚS • IBÚÐIR
LÓÐIR • JARÐIR
SKIP • BIFREIÐAR
EINNIG:
Verftbrcf
Vltryggmgar
A uglvsmgasra rfscmi

Erlent yfirllt
(Framhald af 5. síðu.j
myndu betri borgarar að
minnsta kosti búa við rausnar-
leg kjör og lausir við ótta. Það
mætti því ætla, að þeir milduð-
ust þegar frá liði og þeim hyrfi
þá hneigð til ofsókna. Eins og
Rómverjar forðum daga myndu
þeir smám saman veita hinum
sigruðu ríkisborgararétt og þann
ig kæmi upp raunverulegt al-
heimsríki. Þá kynni það að fyrn
ast, að þetta heimsríki ætti upp
haf sitt í ofbeldi og stríði.
En Bertrand Russel telur þó,
að þetta sé bundið því skilyrði,
að Bandaríkin en ekki. Rúss-
land gengju með sigur af hólmi.
Sigur þeirra væri ekki aðeins
amerískur sigur, heldur væri
hann unninn af bandalagi, sem
gæti látið þátttakendur sína
halda varanlegum hluta fyrra
sjálfstæðis. Russel bregður enn
fyrir sig glettninni, þegar hann
segir: „Það er erfitt að hugsa
sér, að Bandaríkjaherinn taki
prófessorana í Oxford og Cam-
bridge höndum og reki þá í út-
legð og þrælkun í Alaska. Ég
trúi því ekki heldur, að Attlee
verði sakaður um að vera aðal-
maður i samsæri, svo að hann
neyðist þess vegna að flýja tii
Moskvu á náðir Rússa, í likingu
við það, sem tíðkast þar austur
frá. Eftir að sigur hefði unnizt
undir forustu Bandaríkjanna
yrði enn við líði framvegis brezk
menning, frönsk menning, ítöisk
menning og jafnvel þýzk menn-
ing, en það yrði ekki einkennis-
klæddur steinruni og dauði eins
og verða myndi afleiðing af
sigri Rússa“.
Enda þótt Bertrand Russel
þyki horfurnar ekki góðar, held
ur hann enn þeim einkennum,
að hann lokar ekki augunum
fyrir því, sem bjartara er til í
myndinni.
!■■■■■■■!

Frímerkjaskipti
Sendið mér 100 islenzk frí-
merki. Ég sendi yður nm h»l
200 erlend 'runexki.
ION 4GNAR8.
Frímerkjaverzlun,
P. O. Box 35C, Reykjavfk
Kanpum — Seljum
Allskonar notuð húsgögn
Staðgreiðsla.
PAKKHÚSSALAN
Ingólfstræti 11. Sími 4663
Mlnmugarspjttld
Krab&amciiisfélag's
Heykjjavíkur
fást í Verzluninni Remedia,
Austurstræti 7 og í skrifstofu
Elli- og hjúkrunarheimilis-
ins Grund.
í

ÞJOÐLEIKHUSIÐ
Föstudag kl. 20.00
íinynduiiar\eikin
eftir Moliére.
Anna Borg leikur sem gestur.
Liekstjóri: Oskar Borg.
Mánudag kl. 14.00.
Kl. 20.00.
Söluinaður dlcyr
eftir Arthur Miller.
Leikstjóri: Indriði Waage.
Aðgönumiðar að mánudags-
sýningunni seldir á laugardag.
■
Bernhard Nordíi:
teonci
VEIÐIMANNS
11. DAGUR ■ a

að góðir andar eigi hús sitt.... Djöflapresturinn — þú get-
ur hrækt framan í Tiánn. Andi hans hjálpaði ekki Söru.
Það fóru drættir um andlit Tómasar. Sagan um Söru var
viðkvæm. Margir lokkar voru siitnir af höfði hennar. áður
en henni var varpað til jarðaf.
— Nýbýlingurinn lilaut hegningu, tautaði hann.
— Hver hegndi honum? Ekki lögmaöurinn á þinginu!
Það voru andar föður þíns, sem létu hann verða úti. Lög-
maðurinn hegnir ekki nýbýlingunum. Nýbýlingur réð Víði
bróður mínum bana, qg sýslumaðurinn kom og fór með
hann á þingið. Þar ^agði nýbýlingurinn, að hann hefði orð-
ið að verja hendur sinár. Menn hlógu og grétu yfir þeirri
lygi, en dómárarnir trúðu nýbýlingnum og slepptu honum.
Þeir voru af sama kyui og nýbýlingurinn. — Úlfarnir hópast
saman og rífa sundur hreindýrið.
Tómas hlustaði á þetta annars hugar. Hann var að hugsa
um annað. Niðri í byggðinni voru heystakkar. sem nýbýl-
ingarnir höfðu með erfiði aflað, og líf þeirra og barna þeirra
var undir þessum heystökkum komið. Einn slíkan stakk
gat hópur hreindýra eyðilagt á örskammri stundu, ef manns-
hönd blakaði ofurlítið við gerðinu umhverfis þá. Stundum
kom það fyrir, að nýbýlingur kom að rjúkandi öskuhrúgu,
þar sem áður var ilmandi hey, og fyrir fáum árum hurfu
tvær telpur, sem voru á berjamó.
Gamla konan sökkti sér aftur niöur í fjarrænar hugrenn-
ingar, og Tómas reis á fætur og: gekk út. Yngsta dóttir hans
var á skriði við kofadyrnar, en hann tók hana ekki upp, held-
ur gekk beint til fjallS: Á dálitlum hamri í hlíðinnT nam
hann staðar og horfði lengi í norðurátt. Hvergi sást neitt
kvikt á ferli. Yfir djúpum og svörtum giljum i hliðinni að
norðan hnitaði fjallafálki stóra hringa. Tómas varp önd-
inni mæðulega, er hann hélt aftur niður að kofanum. Það
var eins og hann grunaði, að eitthvað illt vofði yfir.
— ★ —
Nikulás gamli var á ferö fjórar mílur frá bækistöðvum
Lappanna. Heitt var í veðri, en hann var samt sem áður í
síðum skinnkufli, sem sýnilega hafði^verið notaður allmörg
árin. Hann var líka kominn til ára sinna. María hafði ekki
elt skinnið, sem í hann var notað, og ekki heldur móðir
hennar. Kuflinn var eign þeirra, sem löngu voru dánir.
Hann var minjagripur frá þeim tímum, er heiðinn prestur
gekk í broddi undarlegrar fylkingar, sem silaðist áfram urn
auðnina með málmpotta og fórnardýr. Kuflinn sá arna gat
ekki orðið eign Nikulásar fyrr en hann sveif sjálfur um með-
al andanna í ríki hinna dánu. Þá myndu synir hans segja:
Þetta er kufl föður okkar. En Nikulás óraði fyrir því, að
hann væri siðasti maðurinn, sem klæddist þessum sMtna
kufii. Tómas myndi aldrei fara i hann — ekki Andrés —
ekki PálL Þeir skyldu ekki, að góörar hjálpar varð ao leita í
rétta átt.
Nikulás dró á eftir sér hreinkálf. Hann var ekki margra
vikna gamall, en þótt fæturnir væru grannir, spyrnti hann
þráalega í. Hrukkótt og veöurbitiö andlit Lappans var renn-
blautt af svita, en hann unni sér samt ekki neinnar hvíldar.
Það var eins og ósýnilegur máttur ræki hann áfram. Við
og við tuldraði hann eitthvað fyrir munni sér, og augu hans
virtust mæna á eitthvað langt í burtu.
Sólin var komin í norðvestur, er Nikulás komst loks á
fórnarstaðinn. Það var djúp klettagjá með tjörn í botni og
vota barma. Kringiim tjörnina uxu kræklóttir runnar, og
undir syðri gjárbarminum var einkennilegur steinn.
Lappinn batt kálfinn við hríslu og hökti að steininum.
Guðina varð að nálgast af auðmýkt. Það sogaði í gamla
j manninum, og augu hans voru rauðþrútin. Hann tók tvo
látúnshringi upp úr skjóðu og lét þá renna niður í sprungur
i steininum.
Síðan settist Nikulás á balann við steininn og beygði höf-
uð sitt að hnjánum. Þannig sat hann jafn hreyfingarlaus
og steininn — grátt og visið gamalmenni, sem samlagaðist
úfnu umhverfinu.
Augu Lappans voru lokuð. En hann svaf ekki. Hér við
fórnarsteininn streymdi um hann ný orka. Hann vissi, hvað-
an hún kom. Andar feðranna bjuggu yfir öllum krafti og vís-
dómi veraldarinnar. Hinir dánu drottnuðu yfir þeim, sem
lifðu, og sá, sem átti forsjá þeirra og fylgd, gat notið góðra
daga. Hann fann, að öndum hinna látnu gazt vel að því,
að hann var í gamla kuflinum, þegar hann kom á vit þeirra.
Það var ekki oft sem hann kom -r- aðeins einu sinni á ári