Tíminn - 07.12.1951, Blaðsíða 6

6.

TÍMINN, föstudaginn 7. desember 1951.
278. blað.
Lífið er dýrt
(Knock on Any Door)
Mjög áhrifamikil ný amerísk !
stórmynd eftiy samnefndri;
sögu sem komið hefir út í i
íslenzkri þýðingu. Myndin i
hefir hlotið fádæma aðsókn :
hvarvetna.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
rrrfllllllllir -
J. Ullllllltliuulllllllll
NÝJA BIO
Johimy Ai»|»oIlo
Afar spennandi og viðburða-
rík amerísk mynd.
Aðalhlutverk:
Tyrone Power
Dorothy Lamour
Lloyd Nolan
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
j Austurbæjarbíó |
| Jón er ástfanginn j
(John loves Mary)
Ronald Reagan
Patricia Neal * |
Sýnd kl. 5 og 9.
| SÖNGSKEMMTUN kl. 7,15. =
(TJARNARBÍOi
Genginn í gildru j
| (Trapped)
| Afarspennandi og atburða- !
| rík sakamálamynd, byggð á!
| sönnum viðburðum og sýn- j
j ir baráttuna gegn skjala- j
= og peningafölsun.
Fij
Bönnuð fyrir börn.
....... =
'iii!iiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiuiiiiiiimimimimmummi -
BÆJARBÍO |
- HAFNARFIRÐI -
Aldrei fann hún
iinmistan
2
(The Admiral was a Lady) |
Fjörug og smellin, ný amer- j
ísk gamanmynd.
Edmond O’Brien
Wanda Hendrix
Rudy Vallace
Sýnd kl. 7 og 9.
Sími 9184.
Ötvarps viðgerðir j
Radiovinnnstofan i
LAUGAVEG 166
Bergur Jónsson 1
Málaflutningsskrifstofa |
Laugaveg 65. Síml 5833 1
Heima: Vitastíg 14
Auglýslngasími
Tímans
81300
áejtaV l

Aðalhlutverk:
Lloyd Bridges
John Hoyt
Bönnuð börnum.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
GAMLA BÍO
Beish uppsteera
(Riso Awaro)
Fræg ítölsk stórmynd, sem §
fer nú sigurför um heimínn. §
. i
Silvana Mangano,
Vittorio Gassman.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Bönnuð innan 16 ára.
HAFNARBIO!
Signrmerkið |
(Sword in til deserd) |
; Hin afar spennandi ameríska |
I stórmynd um átökin í Palest f
í ínu.
Dan Andrews
Marta Toren _ ____ I
Bönnuð innan 12 ára.
Sýnd aðeins í dag
kl. 5, 7 og 9.
TRIPOLI-BÍÓj
Rebekka
! Ilin heimsfræga ameríska §
! stórmynd, gerð eftir sam- |
! nefndri skáldsögu, sem kom- i
j ið hefir út í ísl. þýðingu.
Laurence Olivier §
Joan Fontaine
George Sanders
i Sýnd aðeins í dag og á morg- |
i un kl. 5 og 9, þar eð myndin |
: verður send út með næstu |
i ferð. |
Auglýsmgasími i
TÍMAJIiS
er 81 300.
(ELDURINNj
: gerir ekki boð á undan sér. j
| Þeir, sem eru hyggnlr, |
tryggja strax hjá
I Samvinnutryggingum |
Stefán á flútta
(Framhald af 5. siðu)
ekki hægt í lýðfrjálsu landi, þar
sem jafnrétti borgaranna er lát
ið ráða með atkvæðamagni sínu.
Hvað kom til þess, Stefán Ó.
Magnússon, að þú barst ekki
fram tillögu þess efnis að verk
fall yrði hafið þegar í stað, þar
sem þú virtist í ræðum þínum
vantreysta svo mjög forustu-
mönnum félagsins í málinu, eða
er það tilfellið, að þú sért meiri
í orði en á borði? í þess stað
berð þú fram tillögu, ásamt
tveim flokksbræörum þínum, að
víkja þegar í stað þeim Einari
J. Guðmundssyni og Gunnbirni
Gunnarssyni; sem fengnir voru
til að segja álit sitt á bílstjórun
um, úr félaginu. Þér hlýtur að
hafa verið það Ijóst, að með
því að reka þá úr félaginu, varst
þú að svipta þá atvinnu. Þú hafð
ir farið mörgum orðum um þá
sjömenningana, hvaða ömurlega
aðstöðu þeir hefðu, að vera svipt
ir atvinnu á tímum, sem nærri
ómögulegt væri að fá vinnu.
Samt vílar þú ekki fyrir þér að
bæta tveimur við hópinn. Eru
þetta heilindi? Nú getur líka
svo farið, að stéttarfélag okkar
bíði verulegt fjárhagslegt tjón
af þínum völdurn. Því eins og
Bergsteinn upplýsti þegar á
fundinum, þá væru sterkar lík
ur fyrir því, að þeir Einar og
Gunnbjörn fengju með málsókn
sig aftur dæmda inn í félagið
og þá yrði félagið að greiða þeiyn
fullt atvinnutjón. Bergsteinn
varaði fundarmenn við því að
greiða þessari tillögu atkvæði.
Þegar Bergsteinn sem formað
ur félagsins hafði svo fram-
kvæmt tillögu þeirra félaganna,
sem þeir höfðu fengið sam-
þykkta með naumum meiri-
hluta, urðu þeir óðir og uppvæg
ir og reyna að gera Bergstein
ábyrgan verka sinna. En í 22.
gr. samnings Hreyfils við S.V.F..
segir meðal annars:
„Óheimilt er atvinnuveitanda
að taka né hafa aðra menn til
bifreiðaaksturs eða vaktmanns-
starfa en þá, sem eru fullgildir
meðlimir Bifreiðastjórafélags-
ins Hreyfils og er starfsmönn-
um skylt að sýna skilríki fyrir
því, að þeir séu fullgildir með-
limir Bifreiðastjórafélagsins
Hreyfils".
Nú vitum við sem til þekkjum,
að starf þessara tveggja manna
er að miklu leyti fólgið í því,
sem áðurnefnd grein bannar
öðrum en fullgildum meðlimum
Hreyfils. Hvernig getur sá mað-
ur verið fullgildur, sem hefir
verið rekinn úr félagi og hvaða
sanngirni er í því, að slíkur mað
ur fái að halda vinnu fyrir öðr-
um atvinnulausum mönnum
með fullkomnum félagsréttind
um.
Ef við hættum að taka rök
Stefáns Ó. Magnússonar og fylgi
fiska hans til greina, hlýtur að
vakna sú spurning, til livers eru
þá verkalýðsfélögin, ef þau veita
ekki fullgildum meðlimum sín-
um, sem verða að borga há fé-
lagsgjöld, meiri rétt til vinnu,
| heldur en þeim, sem engin félags
I réttindi hafa.
KJELD VAAG:
HETJAN
ÓSIGRANDI
4. DAGUR
.|L
íH)
ÞJÓDI.E1KHÚSID
Imynduiiarveikiii
Sýning laugardag kl. 20.00
Næst síðasta sinn.
Aðgöngumiðasalan opin frá kl.
13.15—20.00.
Kaffipantanir í miffasölu.
í sæti sínu. Hvers vegna sat hann hér? Hvers beið hann?
Vera mátti, að Heini hafreki biði hjálpar hans, strandaður á
skeri í firðinum, og aldrei fyrr hafði prófasturinn þurft að bíða
slíks árang'urslaust. Báturinn vaggaði við snögga hreyfingu Kol-
beins. Hann var stór og þungfær einum manni. En Kolbeini hljóp
kapp í kinn....Ég kem, Heini....ég kem!
Hvað var þetta? Áraslög? Misheyrðist honum?
Hann hlustaði og starði í þokuna. Hann heyrði ekki lengur
áraglammið, heldur léttan nið, líkt og sjór freyddi um bátsstefni.
Jú — nú var aftur tekið til ára. Nei — þetta var ekki misheyrn.
Líknsamur var guð. Þetta var rödd prófastsins — fyrirskipun.
„Heini hafreki“!
Það var eins og þokunni létti mikið við þetta kall. Áraglammið
hætti.
„Hver kallar"? var svarað utan úr þokunni.
„Kolbeinn.... Kolbejnn.... hérna við bryggjuna.... “
„Guðs friður sé með þér, Kolbeinn".
Nú kom bátsstefrið fram úr þokunni. Báturinn renndi að
lendingunni með driúgum skrið. „Stingið við“! Allir beittu árun-
um í sjóinn samtímis. og báturinn stöðvaðist. Það hvein í hval-
húðarhömlunum. og siórinn sauð við árablöðin. Með Heina haf-
reka við stjórnvöl leið báturinn fyrir bryggjuhausinn. Kolbeinn
laut fram á. Nú gat hann greint mennina á þóftunum — tvo....
fjóra.. . .sex... .átta — og kempan herðatareiða við stýrið....
En hvar var.... ?
Kolbeinn þreif um bryggjustólpa og nísti hann, svo að negl-
urnar grófust í tréð. Aðeins níu. Og nú skynjaði hann, að í
rödd Heina hafði vevið djúpur, alvarlegur hljómur... .anhar-
legur blær, sem vakti ótta.
„Kolbeinn"! var skyndilega hrópaö glaðlegri barnsrödd.
Smávaxinn ferðalar.gur reis upp við hlið prófastsins og færði
sig framar í bátinn. Kolbeinn linaði takið og breiddi út faðminn.
Þökk sé guði — þú hélzt verndarhendi yfir prófastinum, Magnúsi
og öllum hans mönnum. Hafgúan hafði ekki birzt honum að
vilja guðs....
Kolbeinn tók drenginn í fang sér og virti hann vandlega
fyrir sér, líkt og hann hefði ekki séö hann árum saman. Nei —
þetta var Magnús sjálfur — níu ára drengur með breiðar herðar,
sterka handleggi, ljóst hár, gráblá augu, sem tindruðu af lífs-
fjöri.
Og þó var eitthvað illt yfirvofandi. Svipurinn á prófastinum
leyndi sér ekki. Þokuslæðingurinn gerði honum ekki þennan
áhyggjusvip. Heini hafreki hafði oft komizt í hann krappari.
Kolbeinn fékk líka íyrstur byggðarmanna að heyra hin geig-
vænlegu tíðindi: Hálofaður og æruverðugur biskupinn, Jens
Rípur, hafði verið rændur og beittur harðræðum af frönskum
víkingum.
Þannig var þetta. Biskupinn, hinn sanni guðs umboðsmaður,
vildi ekki verzla við víkingana, eins og forveri hans, pápíski
biskupinn, hafði gert. Þess vegna höfðu þeir rænt hann og farið
með hann sem villutrúarmann. Óguðlegir ræningjar höfðu látið
greipar sópa í Kirkjubæ, og hálofaður biskupinn hafði sjálfur
flúið á báti í átt tii Vogeyjar. Sumt af fólki hans hafði fylgt
honum, en aðrir höfðu flúið í skelfingu sinni á fjöll eða leitað
athvarfs í helli Sverris konungs. Einn verkmannanna hafði
falið sig í rústum dómkirkjunnar, og það var sá maður, sem
fært hafði prófastinum hin skelfilegu tíðindi. Heini hafði farið
á báti sínum meðfram Hest^y og Koltur og allt undir Vogey, en
hvergi orðið var við biskupinn eða fólk hans. Franska sjóræn-
ingjaskipið var ekki heldur komið úr augsýn. í meira en dægur
hafði Heini beðið í Kirkjubæ, en þegar ekkert bar til tíðinda,
hélt hann aftur heim við svo búið.
Gyrða húsfreyja og aðrar konur báru vistir fyrir hina lang-
þreyttu menn í reykstofunni í Garðshorni. Matur og drykkur
var framreiddur. Kolbeinn sótti vænar sneiðar af skerpukjöti í
hjallinn, og sterklegar hendur veittu því feginsamlegar við-
tökur og stýfðu úr hnefa. Sumir rifu harðfisk úr roði, en þorsk-
hausarnir voru látnir bíða þar til síðar. Sjálfur kaus Heini sér
saltað kindakjöt, og saup með því þykka súrmjólk, gula af
rjóma. Allir tóku mennirnir rösklega til matar síns. Það lagði
notalegan yl frá eldinum, og þreyttum mönnunum tók brátt að
líða vel. Þeir þeiruðu hendur sínar á buxum sínum og ropuðu
i hátt.
Gyrða lét sér lítt bregða við tíðindi þau, sem sögð voru, og
mælti fátt. Við og víð gekk hún þó að eldinum og lagði nýja
köku á glóðina, en Heini hugði að, og hrukkurnar á enni hans
dýpkuðu. Loks staðnæmdist hún frammi fyrir honum og virtist
lesa í hug honum. Hún var hnarreist sem endranær og hörð
undir brún, án þess að annarra svipbrigða gætti á þróttmiklu
andliti hennar. Þó-var ef til vill ekki laust við, að hæðnisbros
flökti um holdugar varir hennar.
„Ég vænti þess, að þú þekkir skap mitt, Heini“, mælti hún.
„Mér þykir mest um vert, að bóndi minn og sonur eru heilir í
höfn. Um gull hálofaðs biskupsins og ránsfeng víkanganna hirði
ég lítið".
Hún þagnaði. því að hún vænti þess, að Heini andmælti,
en er hann þagði, hélt hún áfram í ögrunartón:
„Hefði það verið vilji biskupsins, gat hann leitt þessi við-
skipti til lykta á Mðsamlegan hátt. Ég liygg, að Ásmundur Ólafs-
son hefði ekki veiið svo grunnhygginn....“
Það sló skyndilega þögn á alla í reykstofunni. Konurnar þok-
uðu sér saman við eldinn, og mennirnir settu hálftæmda aska
sína á borðið. Jafnve! drengirnir þrír, sem höfðu af beztu getu