Tíminn - 14.12.1951, Blaðsíða 10

TÍMINN, íöstudaginn 14. desember 1951.
284. blað.
10.
Lífið er tlvrt
(Knock on Any Daor)
Mjög áhrifamikil ný amerísk I
stórmynd ef.tir samnefndri i
: sögu sem komið hefir út í i
i íslenzkri þýðingu. Myndin;
i hefir hlotið fádæma aðsókn j
i hvarvetna.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
NÝJA BÍÓj
Dularfulli
ntaSurinn
(The Saxon Charm).
Afburðavel leikin og áhrifa- |
rík ný amerísk mynd.
s
Aðalhlutverk: [
Susan Hayward, \
John Payne,
Robert Montgomery. \
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
BÆJARBlÓÍ
- HAFNARFIRÐI -
Kalifomía
viðburðarík og spennandi j
amerísk kvikmynd.
Barbara Stanwick,
Ray Milland,
Barry Fitzgerald.
Sýnd kl. 7 og 9.
Sími 9184.
ítvarps viðgerðir |
Radiovlimnstofan |
LACGAVEG 166,
Bergur Jónsson |
Málaflutningsskrifstofa |
Laugaveg 65. Sími 5833 |
Helma: Vitastíg 14
Auglý^tngasími
Tímans
81300
dntubusuiJoélújAjiaA. atu S&StaJO
iiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiimiiuuiinii:
| Austurbæjarbíó I
Orrustan um
Itro Jima
Bönnuð innan 16 ára.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
TJARNARBÍÓ |
Keisurarulsinn
(Emperial Waltz).
Bráðskemtileg og hrifandi fög j
ur söngva- og músíkmynd í j
eðlilegum litum.
Aðalhlutverk:
Bing Crcsby,
Joan Fontaine.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
ÍGAMLA BÍÓÍ
i =
I Flóttama&urinn |
(The Fugitive)
| Tilkomumikil amerísk kvik- I
I mynd gerð eftir skáldsögu |
| Grahams Greene „The Labyr I
1 inthine Way“,
| Henry Fonda,
Dolores Del Rio, |
Petro Armendariz. i
i Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Börn fá ekki aðgang.
HAFNARBÍÓ
Kynslóðir koma... f
(Tap Roots).
Mikilfengleg ný amerísk stór I
mynd í eðlilegum litum, §
byggð á samnefndri metsölu |
bók eftir James Street —
Myndin gerist í amerísku |
borgarastyrjöldinni og er tal §
in bezta mynd, er gerð hefir =
verið um það efni síðan „Á |
hverfanda hveli“.
Susan Hayward,
Van Heflin,
Boris Karloff.
: Bönnuð börnum innan 14 ára. 1
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
r Z
TRIPOLI-BIO
Svikarinn
(Stikkeren)
j Spennandi ensk kvikmynd |
byggð á hinni heimsfrægu |
j sakamálasögu eftir Edgar |
; Wallace. Sagan hefir komið §
j út í ísl. þýðingu.
Edmund Lowe,
Ann Todd,
Robert Newton.
Sýnd kl. 7 og 9.
i IHIII llll !
Stnámyntlasafn
Sprenghlægilegar amerískar!
smámyndir m. a. teiknimynd i
ir, gamanmyndir, skopmynd- i
ir og músíkmyndir.
Sýnd kl. 5.
Askrlftarsíml:
TIMINN
I 2323
f♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦<
I Anglýsingasími
TIMA^IS
er 81 300.
( ELDURINN
í gerir ekki boð á undan sér. I
f Þeir, sem eru hyggnir,
I tryggja strax hjá
f Samvinnutryggingum |
B
Verður veitinga-
skatíurinn af-
numinn?
Fjórir þingmenn- Jónas G.
Rafnar, Ásgeir Ásgeirsson, Hall
dór Ásgrímsson og Jóhann Haf-
stein flytja frv. um afr.ám veit
ingaskattsins. í greinargerð-
inni segir svo:
Með lögum nr. 99 19. júní 1933
var ákveðið, að greiða skyldi
10% skatt til ríkissjóðs af sölu-
verði matfanga, drykkjarfanga
og annarra neyzluvara, sem seld
ar eru í gistihúsum, katfihus-
um eða öðrum veitingastöð-
um.
Á sínum tíma var þessi skatt
ur sniðin eftir danskri fyrir-
mynd og þá einnig rökstudd-
ur sem eins konar „luxus‘-skatt
ur.
Síoan hafa miklar breytingar
á orðið, sem mæla eindregiö
með því, að þessi skattur verði
nú afr.uminn.
Veitingastarfsemi er orðin
miklu almennari þáttur í at-
vinnulífinu og mikil þörf á því,
að bælt séu skilyrði t:l gisci-
húsahalds og veitingastarf-
semi, bæði vegna gerbreyttra
samgönguskilyrða og ahnenr.ra
ferðalaga innanlands og eins
vegna þess, hversu æskliegt er
að stuðla að frekari heimsókn-
um erlendra ferðamanna.
Danir hafa fyrir iöngu afnum
ið veitingaskattinn hjá sér
nema á áfengum drykkium, en
hér á landi stendur hann fyrir
þrifum eðlilegri þróun í gisti-
húsahaldi og veitingastarfsemi.
Ríkissjóð munar nú ekki
miklu, þótt þessi skattur sé af-
numinn, enda mundi um leið
sparast töluvert fé, sem fer í
innheimtu hans, og einnig skap
ast nýjar tekjur af fjölþættari
starfsemi og bættum hag þess
atvinnurekstrar, sem skatturinn
hvílir þungt á,
Til hvers ern ... ?
(Framhald af 6. síðu.)
þeim mánuði, sem fiskiskipin
koma nú í til Grænlands.Und-
an þessum ís verða skipin að
færa sig norðar og norðar og
loks norður á þær stöðvar,þar
sem erl. skipin byrja veiði
sína í maí.
Hafísinn kemst aldrei
lengra norður en norður á >
breyddarstig Dyrhólaeyjar.
Og vesturströnd Grænlands á
breiddarstigum íslands er æ-
tíð hafíslaus og lagíslaus.
Færeysk skúta fiskar nú
þarna í allan vetur og mun
hai'a leyfi til að fara inn á
firðina í Vesturbyggð.
Það er ætíð svalt á sjónum
við Grænland, einnig aö vetr
inum, þótt áttin út af Vestri-
byggð og sumar við strönd-
inda muni aðallega vera hæg
vestanátt af volgum sjó fyrir
vestan land (ekki umhleyping
ar). Veðurfar er þarna að
vetrinum stórum betra en
hér, og ekki líkt þeim illviðr-
um, sem menn eiga að venj-
ast á Djúpálsrifinu hér.
Dönsk verzlunarskip sigla,
og hafa lengi siglt til Græn-
lands allan veturinn. Munu
íslendingar ekki vera jafnok-
ar Dana í sjósókni> Mörg
þessi verzlunarskip eru miklu
minni en botnvörpungar og
aðeins á stærð við stórar skiít
nr.
Taki ísl. botnvörpungarnir
nú aflaleysið við ísland fram
yfir mokaflann og uppgripin
á djúpmiðum Grænlands að
vetrinum hver er þá hinn eig-
inlegi tilgangur með útgerð
þeirra?

KJELD VAAG:
HETJAN
ÓSIGRANDI j
------------------9. DAGUR .........................J
smalað til slátrunar um veturnætur. Mest var oft annríkið í slát-
urtíðinni....
Kolbeinn var þungt hugsi. Honum varð hugsað til þess, ^rn
systursonur hans, Brynjólfur, hafði sagt honum daginn áður.
Það var þungt áfall, ef skugga skyldi bera á vináttu þeirra Brynj-
ólfs og Magnúsar.
Magnús kom aðvífandi og varpaði kveðju á Kolbein. Hann var
giaður og reifur, óg fyrr en varði barst talið, að kapprauninni
miklu á Hestey. Kempan gamla strauk ákaft skegg sitt og virti
Magnús, eftirlæti sitt, fyrir sér.
„Og þú munt hafa borið úr býtum hníf Brynjólfs?“ sagði hann.
„Ég hafði lagt undir hvalaspjótið mitt“, svaraði hann. „Ég
vann hnífinn með h^iðarlegum sigri. Jón var dómari....“
„Þetta sæmir göðum drengjum“, mælti Kolbeinn. „En Brynj-
ólfi mun hafa þótt þessi hnifur góður gripur.“
„Ég hlaut hann ekki með brögðum, heldur yfirburðum“, sagði
Magpús, og það vac þrjózkuhreimur í röddinni. „Sé Brynjólfi
sárt um hnífinn, getur hann skofað á mig aftur. Þá skal ég leggja
hnífinn að veði gegn hvalaspjótinu hans.“
Kolbeinn bagði við. Systursonur hans var bæði vaskur og fim-
ur, en hann stóð Magnúsi ekki á sporði. Magnús var ætíð lík-
legri til þess að sigra, unz Brynjólfur stæði uppi sviptur öllu."
Hugsazt gát, að Magnús færði honum hnífinn aftur sem vinar-
gjöf.... þegar færi gæfist á.... En var Brynjólfur í Lamhaga
ekki of stórlátur til þess að þiggja aftur grip, sem hann hafði einu
sinni tapað á þennan hátt? Von og geigur toguðust á í huga
Kolbeins. Magnús haföi ávallt verið honum hugfólginn, en í æð-
um Brynjólfs rann ættarblóðið. Traust og einlæg vinátta þeirra
var það, sem hann gat helzt kosið sér.
Magnús hleypti brunum. Tilfinningar toguðust á í brjósti hans.
Hann hafði sigrað með heiðarlegum yfirburðum og hlotið hníf-
inn að launum. Hann hafði jafnvel teflt lífi sínu í hættu.... Þaö
hafði Brynjólfur raunar gert líka.... fóstbróðir hans og vinur.
Gat það veitt honum ánægju að eiga þrjá hnífa, er fóstbróðir
hans átti aðeins eih'n — og hann illa skeptan? Magnús kinkaði
kolli. Hann hafði gert það statt, hversu vandinn skyldi leystur.
Þegar í dag skyldi liann færa Brynjólfi....
„Grindaboð!"
Magnús tók viðbragð. Kall hans bergmálaði hamranna á milli.
Hann þreif utan um handlegg Kolbeins og benti út yfir fjörð-
inn. Á nesinu handan hans liafði bál veriö kveikt. Grindaboð.
Gráhvítan reykinn iagði undan golunni út yfir Djúpin í átt til
Karlseyjar. Kolbeinn var .sprottinn á fætur. Hann kreppti hnef-
ana ósjálfrátt og öskraði dimmum rómi:
„Grindaboð!“
Á svipstundu komst allt á ferð og fiug. Menn æptu hver í kapp
við annan. Brynjólfúr kom æðandi út á hlaðiö. Augun leiftruðu,
er hann sá bálið á nesinu. Heini kom hlaupandi út úr reykstof-
unni og þrír menn á hæla honum. Tveir menn, sem verið höfðu
að starfi á akrinum, komu á harðaspretti. Nokkrir voru þegar tekn
ir á rás niður á bryggjuna. Fólk dreif að úr öllum áttum, og sól-
in glóði á hvalaspjótum og brugðnum bröndum.
„Grind! Grind!“
Hrópin bergmáluðu um fjörðinn, og nýjan reykjarlopa lagði
upp í loftið. Karlmennirnir kunnu sér engin læti, öskruðu hver
framan í annan, blótuðu og stjökuðu liver við ö'ðrum í blind-
um ákafa. Þeir skeyttu því ekki lengur, þótt sjálfur prófastur-
inn hlýddi á formælingar þeirra, enda lét Heini það eins og vind
um eyrun þjóta á' þessari stundu. Allir hugsuðu um það eitt að
ryðjast út í bátana.
Magnús hafði þrifið hvalavopn sín í hjallinum og hlaupið
sem aðrir til sjávar. Hann stökk út í bátinn, hnaut um þóftu, en
spratt jafnskjótt á fætur aftur. Síðan þreif hann ár og leit til
föður síns, er seztur var við stýrið. Svo kvað við skipunin, og'
bátarnir létu frá landi. Aðeins einn maður hafði ekki hirt um að
komast með: Kolbeinn gamli. Hann stóð hreyfingarlaus ofan við
naustið og starði á eftir bátunum, sem brunuðu út fjörðinn. Það
glóði á gamalt hválaspjót í hendi hans. Þegar bátarnir voru
komnir út undir nesið, sneri hann viö og gekk upp sj ávargöt-
una. Hann var þungur í spori og dró spjótið á eftir sér. Bátarnir
höfðu verið fullmannaðir. Og hann var ekki lengur ungur að ár-
um. Nei — ungur maður hafði sezt á þóftu hans og tekið ótæpi-
lega um árahlumminn — Magnús Heinason. Maður í manns stað.
Ræðararnir í báti prófastsins lögðust fast á árarnar. Sjórinn
freyddi um stefnið, þegar báturinn beygði fyrir nesið og stefndi
út á Djúpin. Heini hélt fast um hjálmunvölinn, kipraði augun
og starði fram fyrir sig. Enginn mælti orð frá vörum.
Magnús virti fyrir sér breitt bak Brynjólfs. Vissulega var Brynj-
ólfur bezti Vinur hans, og þegar þeir væru komnir út fyrir hvala-
torfuna, ætlaði hann að rétta honum hnífinn góða. Nú yrði hans
þörf. Magnús var glaður, því að í dag skyldi hann drýgja dáð.
Skyldu þeir ekki bráðum komnir að vöðunni? Hann lagðist fast
á árina.
Nú var stefnt yfir mynni Leirvíkurfjaröar. Bálið, sem kveikt
hafði verið, var slokknað, en reykurinn var enn yfir byggöinni.
Á bátalegunni var að sjálfsögðu enga fleytu að sjá. Skyndilega
ávarpaði Heini menri sína dimmum rómi:
„Nú sjáum við hvalavöðuna. Einn af Leirvíkurbátunum er að
komast að henni.“
Það marraði í þollum, og sterklegir ræðararnir tóku mikil bak-
föll. Allir voru löðursveittir, og báturinn flaug áfram. Þeir frá
Garðshorni vildu ekki lcoma miklu seinna að vöðunni en Leir-
víkurmenn. Allir færðust í aukana, svo aö við berserksgangi lá.
Óp og köll heyröust þegar frá bátum þeim, sem komnir voru