Tíminn - 22.02.1952, Blaðsíða 6

6.
TÍMINN, föstudaginn 22. febrúar 1952.
43. MaS.
LEIKFÉIAG
reykjavikur'
—«-■ ■ ^IIN— ^
PÍ-PA-Kt
(Söngur lútunnar)
Sýning í kvöld kl. 8. Að- I
göngumiðar seldir frá kl. 2 I
^ ^ ^iag^Sími^319 L|
Alþjóðu smtjylara-\
hringurinn
(To the End of Earth) |
i Alveg sérstæð mynd, hlaðin I
i ævintýralegum spenningi en I
i um leið byggð á sönnum at- 1
i burðum úr viðureign alþjóða |
i lögreglunnar við leynilega eit |
! urlyfjaframleiðendur og [
! smyglara. i
Dick Powell,
Signe Hasso, 1
Maylia. |
Sýnd kl. 5 og 9. 1
Bönnuð innan 12 ára. i
Draumagyðjan
tatiM
^ilí^
WÓDLEIKHÚSID
Sýnd kl. 7.
= M
NÝJA B I 0|
Bz*éf frá
ókunnri kouu
: Hin fagra og hugljúfa mynd i
i eftir sögu Stefan Zweig, er i
i nýlega kom út í ísl. þýðingu i
i undir nafninu Bréf í stað |
i rósa. 1
Joan Fontain, |
Louis Jourdan.
Sýnd kl. 5, 7 og 9. §
iBÆJARBÍÓ)
- HAFNARFIROI -
i Tvífari fj]árhœttu-}
spilarans
(Hit Parade of 1951).
i Skemmtileg og f jörug, ný, §
! amerísk dans- og söngva- i
; mynd. f
John Carroll, f
Marie McDonald. i
I Firehouse five plus two- \
! hljómsveitin og rumbahljóm f
! sveit Bobby Ramos leika. ]
Sýnd kl. 7 og 9. I
! Sími 9184. i
HAFNARBÍÓi
Konungurinn
shemmtir sér
(A Royal Affair).
Afbragðs fjörug, djörf og i
i skemmtileg ný frönsk gaman !
i mynd. Aðalhlutverkið leikur !
i hinn vel þekkti og dáði,!
i franski leikari og söngvari !
Maurice Chevalier.
| — Enskir skýringartextar. — j
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
(í z
| „Sölumaður deyr
1 Sýning laugardag kl. 20,00. f
Síðasta sinn. i
i Sem yður þóhnast I
eftic W. Shakespeare f
I Sýning sunnudag kl. 20,00. f
f Aðgöngumiðasalan er opin f
f virka daga frá kl. 13,15 til 20. f
í Sunnudaga kl. 11 til 20. Sími i
1 80000. f
l LAFFIPANTANIR I MIÐASÖL i
Austurbæjarbíó |
Fýkur yfir hæðir j
(Wuthering Heights)
: Stórfengleg og afar vel leik- !
i in ný amerísk stórmynd,!
j byggð á hinni þekktu skáld- j
! sögu eftir Emily Bronté. Sag j
i an hefir komið út í ísl. þýð- !
í ingu.
Laurence Olivier
Merle Oberon
íBönnuð innan 12 ára.
Sýnd kl. 7 og 9.
| Ctvarps viðgerðir
| EadievinmestofaB I
| VELTUSUNDI 1.
i^Miiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
Kulli og Palli
með LITLA og STÓRA. 1
Sýnd fcí,. 5. f
(tjarnarbíóI
Shipstjóri,
sem segir sex |
(Captain China).
j Afar spennandi ný amerísk f
j mynd, er fjallar um svaðil- §
j för á sjó og ótal ævintýri. |
Aðalhlutverk: |
Gail Russell, 1
John Payne.
= Sýnd kl. 5, 7 og 9. f
(gamla bíó|
Ohhur svo hœr
f (Our Very Own). !
| Hrífandi fögur og skemmti- j
| leg Samuel Goldwyn-kvik- i
f mynd, sem varð einhver vin !
f sælasta kvikmynd í Ameríku i
f á fyrra ári. \
Aðalhlutverk: \
Ann Blyth, !
Farley Granger, i
1 Joan Evans. !
I w # Sýnd kl^ ^ 7 ^og 9.^ ^ ^ j
|tripoli-bíó(
= Óperan
BAJAZZO
(PAGLIACCI)
1 Ný, ítölsk stórmynd gerð eft- j
f ir hinni heimsfrægu óperu j
f „Pagliacci" eftir Leoncav- j
f allo. Myndin hefir fengið j
f framúrskarandi góða dóma, L
f þar sem hún hefir verið sýnd. f
| Aðalhlutverk:
| Tito Gobbi, I
Gina Lollobrigida,
fegurðardrottning ítalíu, 1
Afro Poli, f
i Pilippo Morucci. f
f Hljómsveit og kór Rómar- í
f óperunnar. — Allt söngelskt f
1 fólk verður að sjá þessa i
1 mynd. f
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
íllillf |U III lílllllll III |||| IIIII lll 11111111III ll!lllj|||||||||||| lll
Erlcnt yfirlit
(Framhald af 5. siðu)
ríkin hefðu efni á að gera þetta.
Réttara væri að spyrja, hvort
þau hefðu efni á að láta þetta
ógert. Hann sagði, að það myndi
hefna sín grimmilega, ef Banda
ríkjamenn gættu ekki skyldu
sinnar í þessum efnum og
leggðu fram alla þá aðstoð, sem
þeir gætu. Enn væri 1000 millj.
manna vestan járntjaldsins, er
byggi við hin ömurlegustu lífs
kjör. Spurningin væri, hvort
Bandaríkin vildu fá þessar millj
ónir með sér eða á móti. Leh-
man var mjög þungorður í garð
þeirra, sem höfðu beitt sér gegn
þessari hjálparstarfsemi.
Um svipað leyti og afmælis-
dagur Roosevelts var helgaður
baráttunni fyrir umræddri
hjálparstarfsemi, skipaði Tru-
man nýjan yfirmann hennar.
Valið féll á einn þekktasta og
ötulasta fjármálamann Banda
ríkjanna, Eric Johnston, er eitt
sinn var formaður ameríska
verzlunarráðsins. Val þetta hef-
ir mælzt mjög vel fyrir og þyk-
ir benda til, að þessi starfsemi
verði mjög efld í náinni fram-
tíð.
Meðal Bandaríkjamanna og
þó einkum yngri kynslóðarinn-
ar er sagður sívaxandi áhugi fyr
ir þessum málum. Þekktur blaða
maður, David C. Williams, skrif
ar nýlega frá Bandaríkjunum,
að það sé að grípa um sig eins
konar trúboðsáhugi í sambandi
við þau. Fjöldi ungra manna
búi sig undir það að fara til um
ræddra landa af svipuðum á-
huga og trúboðarnir áður, en
ætlun þeirra sé þó ekki að boða
trú, heldur að hjálpa fólkinu til
að bæta lífskjör sín og kenna
því hagnýt vionubrögð. Þessir
ungu menn ætli að koma til
umræddra þjóða sem samstarfs
menn, en ekki yfirboðarar. Slík
aðstoð sé talin eina rétta
svarið við áróðri kommúnista
og stríðshættunni. Mikils árang
urs megi áreiðanlega af þessu
vænta, því að þegar Banda-
ríkjamenn ganga til einhvers
verks af trú og áhuga, láta þeir
lenda við meira en orðin ein,
hvað, sem annars verður um
þá sagt.
KJELD VAAG:
HETJAN
ÓSIGRANDI
61. DAGUR
Flóttam.stofnunin
(Framhald af 3. síðu.)
Norðurlöndunum fór með
skipum IRO frá Kaupmanna
höfn.
Þessir flutningar venju-
legra útflytjenda gengu svo
vel, að hugmyndin um að
halda IRO-flotanum við, kom
fram. Hin nýmyndaða stjórn
arnefnd, sem annast flutn-
inga útflytjenda frá Evrópu,
tekur nú við flotanum. Nefnd
in er stofnuð að frumkvæði
16 ríkja, og hlutverk hennar
er að að leysa þann vanda,
sem skapast við það, að ibú-
um Vestur-Evrópu fjölgar um
eina milljón á ári framyfir
það, sem löndin geta fram-
fleytt af fólki.
400.000 flóttamenn
urðu eftir,
Menn munu nú spyrja —
hversu marga flóttamenn hef
ir IRO orðið að skilja eftir?
J. Donald Kingsley, forstjóri
flóttamannastofnunarinnar,
telur að 400.000 flóttamenn
séu enn í Evrópu. Helmingur
þeirra hefir þegar samlagazt
því þjóðfélagi, sem þeir búa
í og afla sér framfæris við
hlið borgara landsins sjálfs.
Af þeim, sem eftir eru, þurfa
um 100.000 á áframhaldandi
aðstoð að halda, og IRO hefir
þegar bent Allsherjarþingi S.
Þ. á að þetta vandamál megi
ekki vanrækja. Hér við bæt-
ist, að flóttamannastraumur-
inn heldur áfram. Á hverjum
mánuði koma 1000—1500 nýir
flóttamenn til Vestur-Evrópu
og Tyrklands.
„Það staðhæfi ég ekki, yðar kónglega mekt, en....“
„Gott, Valkendorf! Það er vilji vor, að Magnús Heinason fái
ósk sína uppfyllta. og þú semur við hann um nánari skilyrði. Það
ætti að ganga greitt.“
„Yðar kónglega mekt verður að hugsa um.... “
„Vér höfum hugsað um allt, Valkendorf, og þú hefir heyrt,
hvað er vilji vor!“ hrópaði konungurinn, og nú var auðheyrt
á röddinni, að hin ósveigjanlega þrjóska hans hafði yfirhönd-
ina.
Valkendorf hneigði sig svipbrigðalaust og renndi augunum til
Magnúsar um leið og hann gekk út. Það augnaráð var ekki hýr-
legt. En Magnús brosti ókvíðinn.
SEXTÁNDI KAFLI.
Lögmaðurinn á Norðurlandinu, hinn eðla Pétur Hansson, átti
giæsilegt setur í suðurhluta Björgvinjar. Hann var hljóölátur
maður og fáskiptinn og undi sér bezt heima. En skyldustörf
hans höfðu oft meinað honum að njóta yndis viö arin heimilis-
ins. Oft var hann fjarvistum mánuðum saman, og kona hans,
húsfrú Margrét, dóttir hins ágæta Axels Gyntersberg frá Torgum,
stjórnaði öllu af miklum myndugleika. Sveinar og þernur skulfu
af ótta, er hin hvassa og reiðilega rödd hennar heyrðist, og eng-
in yfirsjón var svo smávægileg, að hún hegndi ekki harðlega fyrir
hana.
Leifur gamli, bústjórinn, hafði þekkt frú Margréti frá því í
bernsku á Torgum, og hann furðaði sig oft á þeirri breytingu,
sem á henni hafði örðið síðustu tíu árin. Hver var ástæöan?
Fiafði dauði móour hennar orkað svona á hana? Það voru senn
tíu ár síðan hinn algóði guð kallaði frú Kristínu heim.... og
eftir það hafði dóttirin smám saman breytzt í þóttafulla og harð-
lynda konu, sem engu eiröi. Hún hafði verið undurfögur eins og
guðs sannur engill, glaðlynd og hýr. En nú var hún föl og mögur,
hræðilega ströng og viðskotaill. Nýkomnum þernum var sagt, að
skuggi einhverrar sorgar hvíldi á frú Margréti, þvi að oft sat
hún á lítilli hæð í garði sínum og starði út á voginn, döpur í
bragði og hörð á brún. En þegar Leifur sagði slíkar sögur, stungu
þernurnar nefjum saman. Leifur var meiri uglan, ef hann skyldi
ekki, hvað þyngdi hjarta frúarinnar. Hvernig gat ung kona, sem
gift var öðru eins dauðyfli og sila og lögmanninum, verið kát?
Hin stranga frú var sjálfsagt blóðheit og þráði atkvæðamikinn
elskhuga. Lögmaðurinn dugði illa til þess, sem þar þurfti við.
Elsa Níelsdóttir, yngsta og laglegasta þernan, talaði um þetta af
dýpstum skilningi. Einn af hinum ungu aðalssveinum í Björg-
vinjarhúsi hafði nýlega svipt hana meydóminum — svo að hún
gat sett sig í spor frú Margrétar. Auðvitað þurfti frúin að fá
þróttmikinn og tillitslausan elskhuga — mann, er gat kveikt eld
í barmi hennar og lífgað brosið á hinu fagra andliti. Ástin var
bezta gjöfin, sem guð háfði fært hinum synduga heimi, sagði
Elsa litla.
Og margt fleira var sagt í vistarverum vinnufólksins. Þaö
var undarlegt með dætur Axels Gyntersbergs: Hin eldri var gift
slíkum dáðleysingja, en hin hvorki gift né trúlofuð, þótt hún
væri á tuttugasta og fimmta ári. Hvers vegna hafði jómfrú
Soffía ekki játazt einhverjum af hinum mörgu biðlum sínum?
Jafnvel yngstu og lagleguStu þernurnar báru ekki á móti því, aö
jómfrúin var mjög fálleg. — Það var ekki fríðari kona á öllu
Vesturlandinu, enda var hún mjög öfunduð. Að vísu var hún
duttlungafull, og aðalsþóttinn gekk stundum úr hófi fram, en
samt gat hún verið vingjarnleg við hvern sem var, jafnvel hesta-
sveinana. En þegar hún reiddist, var hún hræðileg, miklu verri
en frú Margrét.
Frú Margrét vissi ekki, hvað vinnufólkið sagði sín á milli.
Hún stjórnaði því með harðri hendi, en gaf því ekki gaum að
oðru leyti. Lengstum var hún í garði sínum eða dygnju, fjarri
masi þernanna og ruddaskap sveinanna. Einn fagran dag árla
sumars sat hún í garði sínum og horfði út yfir sjóinn. Það voru
mörg skip í höfninni. Síðustu dagana hafði verið regn og þoka, en
nú skein sólin á heiðum himni. Upp úr moldinni lagði ísúran
eim, og alls staðar var friður og ró. Hún dró andann djúpt og
renndi augunum út ýfir voginn.
í meira en heila klukkustund sat hún á bekknum á hæðinni.
Kugur hennar var yíðs fjarri. Allt í einu hrökk hún upp viö
fótatak. Hún Ieit við, þung á svip. Augun þöndust út, og hún rak
upp lágt óp. Hún varð náföl og fingurnir krepptust um bekk-
brúnina. Góður guð — þetta var hann — hann! Allt sveif í þoku
fyrir augum hennar, Nei, nei — það gat ekki verið. Árum saman
hafði hún beðið guð þes, að hann bæri aldrei framar fyrir augu
hennar.
Hann staðnæmdist' skammt frá henni og heilsaöi henni brcs-
andi. Hún sat kyrr, stirönuð og hreyfingarlaus, og staröi á hann,
eins og hann væri afturganga.
„Þú býður mig ekki velkominn, Margrét", sagði hann bros-
andi. „Þú býður mér ekki sæti við hlið þína.“
„Hvers vegna ert þú hér, Magnús Heinason?" hvíslaði hún.
Hann settist og svaraði léttur í máli: „Ég er kominn til þess að
sjá þig, Mai-grét."
„Hvers vegna? Ég vil ekki tala við þig, og ég bið þig að fara
tafarlaust." „
Hann gerði sig ekki líklegan til þess. Hún reis upp í sæti sínu
og mælti: „Farðu, Magnús Heinason. Þú ert ekki velkominn á
þennan stað.“
„Þú ert enn jafn pgestrisin og fyrir tíu árum, Margrét. En ég
..verö. samt kyrr.“