Tíminn - 29.05.1952, Blaðsíða 6

6.
TÍMINN, fimmtudaginn 29. maí 1952.
119. blað.
KaUlnrUvenma&ur,
(A Woman of Distinction) |
J
Áfburða skemmtileg amer- |
ísk gamanmynd með hkium |
vinsælu leikurum:
Rosalind Russel
Ray Milland
Sýnd kl. 5,15 og 9.
• >3p oi
NYJA BIO
Ofjjarl samsœris- !
mannamut
(The Fighting O’Flynn)
Geysilega spennandi ný am-
erísk mynd um hreysti og
vígfimi, með miklum við-
burðahraða, í hinum gamla
góða Douglas Fairbanks stíl.
Aðalhlutverk:
Douglas Fairbanks jr.
og Helena Carter.
Sýnd kl. 5,15 og 9.
BÆJARBÍÓ
- HAFNARFIRÐl
Drengurinn frtí
Textts
(Kid from Texas).
Mjög spennandi og „hasar- i
fengin“, ný, amerísk mynd í j
eðlilegum litum.
Audie Murphy.
Bönnuð innan 14 ára.
Sýnd kl. 7 og 9.
S
Sími 9184.
“*****“***r”i
HAFNARBIOi
Itvíta draum-
tiyðjjan
(Der Weisse Traum)
Bráðskemmtileg og skrautleg,
þýzk skautamynd.
Olly Holzmanu,
Hans Olden
og skautaballett
Karls Scháfers.
Sýnd kl. 5,15 og 9.

S. í. B. S.
fást, hjá trúnaðarmönnum
sambandsins um allt land f
og víða í Reykjavík. Þau |
eru einnig afgreidd í síma |
G450.
Söluskálinn
Klapparstíg 11
hefir ávallt alls konar not-
uð og vel með farin hús-
gögn, herrafatnað, harmon
íkkur og m. fl. Mjög sann-
gjarnt verð. — Sími 2926.
ELDURINN
rerir ekk< boð & undan *ér.
Þélr, sem eru hyggnlr,
tryggja straz hji
StMVINNUTRYGSINBUM
PJÓDLEIKHÚSID
I „Det lyhhelige j
skibbrud“
eftir L. Holberg.
1 Leikstjóri: H. Gabrielsen |
Sýningar:
I í kvöld kl. 20.00.
| Föstud. 30. 5. kl 18,00. |
Síðasta sýning.
| Aðgöngumiðasalan opin alla |
1 virka daga kl. 13,15 til 20.00. \
| Sunnud. kl. 11—20.00. Tekið \
1 á móti pöntunum. Sími 80000 I
Austnrbæjarbíó
Parísarntetur
(Nuits de Paris)
I Síðasta tækifærið til að sjá
I „mest umtöluðu kvikmynd
i ársins“.
! Aðalhlutverk:
Bernard-bræður.
Bönnuð innan 16 ára.
Sýnd kl. 9.-
í ríki undir-
djúpunna
(Undersea Kingdom)
— Seinni hluti. —
| Sýnd kl. 5,15.
1TJARNARBIO
Gráklteddi
maðurinn
(The Man in Gray)
1 Afar áhrifamikil og fræg
| brezk mynd eftir skáldsögu
| Eleanor Smith.
Margaret Lockwood,
James Mason
Phyllis Calvert
Steward Cranger
3
Sýnd kl. 5,15 og 9.
Sala hefst kl. 4 e. h.
jGAMLA BÍÖ
Yngismeyjar
(Little Women)
| Hrífandi fögur M.G.M. lit-
| kvikmynd af hinnl viðkunnu
| skáldsögu Louise May Alcott.
June Allyson
Peter Lawford
Elisabeth Taylor
Margaret O’Brien
Janet Leigh
Sýnd kl. 5,15 og 9.
Itripoli-bíö
I Dularfullu morðin
(Slightly Honorable)
| Afar spennandi amerísk saka
| málamynd um dularfull
| morð.
Pat O’Brien,
Broderick Crawford,
Edward Arnold.
Sýnd kl. 9.
I Bönnuð innan 16 ára.
Riiskir strákar
(The little Rascals)
Sýnd kl. 5,15.
AMPER H.F
Raftækjavinnustofa
Þlngholtstræti 31
Síml 81556.
Raflagnlr — ViðgerBlr
Raflagnaefnl

Friðgeir Sveinsson
(Framhald af 5. síðu.)
tiu manns i félaginu. Þegar
hann lét af því starfi árið
1948 var félagatalan komin á
fjórða hundrað. Það ár tók
hann við formennsku Sam-
bands ungra Framsóknar-
manna. Árangurinn af störf-
urn hans þar var með líkum
hætti. Félagatalan meir en tí
faldaðist undir leiðsögu hans.
Starfsaðferðir Friðgeirs
voru jafn einfaldar og þær
voru árangursríkar. Hann
hafði aldrei nein hliðarvið-
horf. Hann kappkostaði að
gera sér grein fyrir því rétta
í hverju máli, og aðeins því.
Hann var gjörhugull maður
óg var jafn óeiginlegt, að taka
afstöðu til nokkurs máls án
þess að hafa kynnt sér það til
hlýtar og honum var ógerlegt
að breyta gegn sannfæringu
sinni. Og þar sem hann bar
fram merki sitt hlutu margir
að fylgja á eftir.
Hellenar hugguðu sig við
það, að: Þeir, sem guðirnir
elska deyja ungir. Nordal
Grieg kemst að líkri niður-
stöðu í kvæði sínu um „þá
beztu“. Sá, sem guðirnir hafa
útdeilt blessun sinni: dreng-
lund, atorku, ástsæld og gáf-
um deyr alitaf ungur, —
stundum líka ungur að árum,
stundum áttræður og samt
ungur, alltof ungur. Það finna
þeir, sem eftir lifa.
Og það þýðir lítið að deila
við dómarann, þótt um margt
megi spyrja. Hversvegna feng
um við ekki að njóta hæfi-
leika hans lengur? Hvers-
vegna Vár hann dæmur úr
leik rúmlega þrítugur frá eig
inkonu og ungum börnum?
Hversvegna fékk hann ekki
að njóta ávaxtanna af efna-
hagslegu öryggi, sem hann
hafði lagt grunvöll að, og af
þvi trausti, sem hann hafði á-
unnið sér, og vináttu félaga
sinna: af öllu því, sem hon-
um hafði hlotnast að verðleik
um?
Sú óræða gáta er i mörgum
greinum. Hitt vitum við, að
það er gott að deyja ungur.
Vammlaus. Að hverfa á burt
með þær guðsgjafir, þá mann
kosti, sem öfluðu honum syrgj
enda.
Það verður aldrei bjart yfir
æfi þess, sem lifir manndóm
sinn, — og hann er ekki til
öfundar sá vitnisburður, eftir
áratuga baráttu við tilver-
una, — að hafa valdið fáum
hryggð með andláti sínu.
Svo vildu forlög haga gangi
málanna, að Friðgeir hyrfi
okkur úr miðri gleði sinni, á
leiö, sem okkur fannst ekki
geta verið hálf, frá miklum
verkum, sem við vissum að
hann átti óunnin. Hann skort
ir sannarlega ekki syrgjend-
ur. Hann skortir ekki birtu á
slóö sína. — Minningin er ef
til vill það eina, sem við eig-
um, „því orðstýr deyr aldregi“.
Þó er erfitt að sætta sig við
þá kaldhæðni á leiksviðinu
stóra, að gengin æfi góðs
manns, skuli útheimta svo
mikla hryggð, og mesta af
þeim, sem bezt vissu hve góö
sú æfi var.
Við, félagar, sem störfuðum
með Friðgeiri í Byggingarsam
vinnufélagi Reykjavíkur, flest
ir efnarýrir, við að koma okk-
ur upp skýli fyrir fjölskyldur
okkar, anegum mun tilsvör
hans þegar eitthvað bjátaði
á: „Til þess lendir maður í
vanda, að leysa úr honum“.
Þetta tilsvar hans í átök-
um er táknrænt um óbilandi
bjartsýni hans og baráttú-
kjark að hverju sem hann
Vicki Baum:
Frægðarbraut Dóru Hart
össsssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssss 12. DAGUR li
érmi hennar, þegar hún bjóst til að ganga brott. „Stanzið svo-
lítið lijá mér“, sagði hann óþolinmóður. „Setjizt hjá mér um
stund.“
„Það get ég ekki“, sagði hún og stóð um stund kyrr við borðið
með hendurnar í svuntuvösunum. Hún horfði ögrandi á hann
eins og hún vildi segja: „Hvað viltu nú?“
„Er þessi Nemiroff ennþá vinur yðar?“ spurði hann. Stúlkan
yppti öxlum. „Ég hef ekki séð hann lengi“, svaraði hún. Áður
en hann gat látið í ljós ánægju sína yfir því, var hún farin brott.
Meðan Dóra stóð og beið við ofninn, braut hún heilann um
það, hvað þessi heimsókn Bryants mundi boða. Hún hafði 'ekki
séð Basil í tvo daga, og hún hafði þegar gert sér þá hugsun heima
vana, að fjarvera hans stæði í einhverju sambandi við Júddý
Bryant. Þegar hún stóð fyrir hjá honum síðast, hafði hann skýrt
henni frá því, að kaldlyndi hans síðustu dagana stafaði af því,
að hann mundi verða eins konar spanskur villutrúardómari næstu
dagana, en henni fannst það alltof auðsætt yfirskinsgaman,
og ól á afbrýði sinni í kyrrþei. Og nú sat Bryant hér.
„Ungfrú“, hrópaði hann um þveran salinn, þegar hún kom
aftur í ljós. „Þér getið ekki verið svo harðbrjósta að láta mig
sitja hér aleinan", sagði hann. Viskýflaskan lá nú á borðinu
undir munnþurkunni. „Þér vitið þó, að ég er hingað kominn
vegna yðar“, bætti hann við.
„Hvað eigið þér við?“ sagði Dóra hvasst.
„Ég á við það, að ég vil fá að hafa yður hjá mér, og það vitið
þér vel“, sagði Bryant og starði á hendur hennar.
Dóra brost háðslega. „Eruð þér búinn að borða?“ spurði hún
og tók diskinn. Hann hafði varla snert matinn. En um leið og
hún sneri sér frá borðinu, sagði Bryant orð, sem fengu hana til
að nema þegar staðar.
„Vinur yðar hefir hagað sér dálaglega i húsi mínu“.
„Hvað eigið þér við?“ spurði Dóra, þó gegn vilja sínum.
„Hann hefir verið þar með alls kyns byltingarboðskap. Hann
hneykslaði konu mína og kallaði föður minn arðræningja. Kona
mín fékk taugaáfall og nærri lá að pabbi fleygði honum á dyr“.
„En hvaö kemur það okkur við?“ spurði Dóra. Hún titraði af
ánægju. Hún gat vel gert sér Basil í hugarlund, er hann setti allt
milljónahús Bryantsfjölskyldunnar á anpan endann.
„Það er vinsamlegt af yður að segja „okkur“ strax“, sagði hann.
Honum fannst hann þegar hafa komizt langt áleiðis.
„Viljið þér ábæti?“ sagði Dóra.
„Hvað, ábæti? Já, þakka yður fyrir“, stamaði hann og var aft-
ur oröinn einn.
Dóra sveif sem á vængjum um salinn. Það var dásamlegt að
vita það með vissu, að ekkert ástabrall átti sér stað milli Basils
og frú Bryant. Hún sótti ostköku og kaffi í eldhúsið og kom von
bráðar aftur að borðinu til Bryants. En jafnvel sú stutta stund
og hin skamma leið fram í eldhúsið, megnaði að svipta hana
þeirri hamingjukennd, sem létt hafði spor hennar, er hún gekk
frá borði Bryants. Hver var það þá, fyrst það var ekkl frú Bry-
ant? hugsaði hún. Einhver kona hlaut að eiga sök á hinu breytta
viðmóti Basils, fannst henni.
„Verður þá ekkert af því, að hann geri styttuna í garðinn?“
spurði hún, þegar hún kom til Bryants. Hann vaggaði höfðinu
og sagði: „Konan mín vill ekki heyra á hana minnzt framar.
Sjálfur hef ég ekki alveg gefið hana á bátinn enn, en það er nú
samt undir mörgu komið.“
„Svo sem hverju?“ sagði hún.
„TÚ dæmis yður“.
„Það er hlægilegt", sagði Dóra og gekk brott að næsta borði,
þar sem kallað var á hana.
Bryant var gæddur nokkurri kímnigáfu, og hann skemmti sér
vel, þegar eitthvað smáskrýtið kom fyrir. Honum fannst það
harla kátbroslegt að hann skvldi sitia hér í þýzkri knæpu og fara
á fjörurnar við þjónustustúlku. Hann hélt áfram að biöja um
ýmsa rétti og neyddi Dóru þannig til að tala við sig nokkur orð
í hvert skipti. Hann tæmdi viskíflöskuna sína og var kominn í
ágætt skap. Áfengi gæddi hann tveim eiginleikum, sem hann sakn
aði mjög, er hann var alls gáður, sem sé hugrekki og stjálfstæði.
Þegar hann hafði verið þarna í tvær stundir og drukkið sex gíós,
var Dóru fariö að getast miklu betur að honum. Það var eitthvað
góðlegt og barnslegt við hann, og það vakti samúð hennar. En
I eftir því sem lengra leið á kvöldið og reikningur Bryants óx að
I tölum, varð hún þreyttari. Hún hafði ekki sofið rólega nótt vik-
um saman, og hana sveið í augun, Hún gekk tvisvar fram í snyrti-
I herbergið og þvoði augun úr köldu vatni. Síðan gekk hún aft-
, ur inn í veitingastofuna og tók á móti nýjum pöntunum frá
Bryant, sem ekki vildi gefast upp. Nú sá hann hana aðeins gegn-
um áfengisvímuna, og hún varð sífellt fegurri í hans augum.
Hénni gazt ekki illa að aðdáun hans, og henni fannst það ekk-
. ert koma við sambandi hennar og Basils, og ef hún gæti komið til
I Basils með þær fréttir, að hún hefði komið þessu Öllu í kring
, rneð styttuna, var það töluverður sigur. Þráðurinn í þessum hug-
, leiðingum slitnaði, er hún varð að ýta höndum Bryants af lend-
um sér.
„Ég get alls ekki hætt/að hugsa um yður“, tautaði hann í sí-
fellu. Schumacher leit aðvarandi augnaráði til Dóru. Þótt hann
gekk. Og ráð hans voru góð.
En nú stöndum við félagar
hans, andspænis þeim vanda,
að sjá höggvið skarð í brjöst-
fylkingu góðra drengja. Vit-
andi að við fáum ekki fyllt
upp í það. Að okkur verður
það eitt til huggunar, að
muna hver stóð þar.
Stefán Jónsson