Tíminn - 27.09.1952, Síða 6

TÍMINN, laugardaginn 27. september 1952.
218. blaff.

MÓDLEIKHÚSID
jj
Leðurblakan“
Syningar: í kvöld kl. 20,00
Sunnud. kl. 20,00.
ASgöngumiðasalan opin frá kl.
13,15 til 20,00. Tekið á móti
pöntunum. Sími 80000.

Týndur |)j»d-
flokkur
lf Austurbæjarbíó J
REGIGA
: Áhrifamikil og vel gerð þýzk 3
5 stórmynd, er fjallar um ævi
É tónsnillingsins Bcethovens.
| Aðalhlutverk:
Edwald Balser
| Mariann Schoenhauer
I Judith Holzmcister
| Philharmoníuhljómsveitin í Vín
| leikur. Kór Vínarróperunnar og
= hinn frægi Vínar-drengjakór
| syngja.
Sýnd kl. 5 og 9.
HLJÓMLEIKAR kl. 7.
i f
TJARNARBIO

= s
FALST
Viðburðarík og spennandi am-
erísk mynd um Jim, konung
frumskógarins, og viðureignir
hans við villidýr.
Johnny YVcissmuller.
Sýnd kl. 5.
Örlagadagar
Sýnd kl. 7 og 9.
| heimsfræg ítölsk-amerisk stór-
i mynd byggð á Faust Goethes og
| óperu Gounauds.
j Aðalhlutverk:
Itaio Tajo
Sýnd kl. 9.
i Vinstúlka mín,
Sýnd kl. 5 og 7.
1
5 j
NYJA BIO
Varmenni
(Road House)
Mjög spennandi og viðburða-
rík ný amerísk mynd.
Aðalhlutverk:
Richard Widmark
Ida Lupino
Cornel Wilde
Celeste Holm
Bönnuð bömum innan 16 ára.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
3ÆJARBÍÖ
- HAFNARFIRÐI -
___;______________>
Aðeins móifir
Sýnd kl. 9.
Síðasta sinn.
GAMLA BÍÓ j
Dóttir sœkon-
ungsins
(Neptunes Daughter)
i Bráðskemmtileg ný amerísk
| söngva- og gamanmynd í lit-
i um.
| Esther Williams
Red Skelton
Ricardo Montalban
i Xavier Cugat og hljómsveit
Sýnd kl. 5, 7 og 9.

1 V.
TRIPOLI-BIÓ
Chaplin í ham-
ingjuleit
Sprenghlægileg mynd með hin-
um vinsæla grínleikara
Chaplin
Einnig: Teiknimynd í litum
með
Buggs Bunny á dýraveiðum
Spennandi grínmynd í litum.
Sýnd kl. 5.
Sími 9184.
HAFNARBIO
Vitnið, sem hvarf
(Woman om the Run)
Mjög viðburðarík og spenn-
andi ný amerísk kvikmynd.
Ann Sheridan
Dennie O’Keefe
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Bönnuð innan 16 ára.
Munið
að
greiða
blaðgjaldið
nu
þegar
| Leyndardómur
| stórborgarinnar
(Johnn.v O’CIock)
| Afarspennandi og atburðarík
|1 amerísk sakamáiamynd.
| Aðalhlutverk:
Dick Poweli
i Evelyn Kcyes______ ____
1 Sýnd kl. 5, 7 og 9.
i Bönnuð innan 16 ára.
Gerist áskrifendur að
a
uncinum
Áskriftarsími 2323

♦»»»<
ampcp n/r
Þlnghcltístratt 81
Sími Slfíif.
itaflagmlr — VtSgsrlir
SaíiathHtni
14 k- 925. S.
Trúlofunarhringir
Skartgripir úr gulli og
silfri. Fallegar tækifæris-
gjafir. Gerum við og gyll-
um. — Sendum gegn póst-
kröfu.
Valur Fannar
gullsmiður
Laugavegi 15.
Vilhjálmur Þ. Gísla-
son í Bandaríkjaför
Vilhjálmur Þ. Gíslason
skólastjóri, lagði af stað í gær
áleiðis til Bandaríkjanna
með flugvél frá Pan Ameri-
can Arways og mun hann
dveljast fjóra mánuði þar
vestra í boði bandaríska ut-
anríkisráðuneytisins. Mun
hann heimsækja ameríska
háskóla og aðra skóla, leik-
hús, útvarps- og sjónvarps-
stöðvar og aðrar menningar
og uppeldisstófnanir. Hann
hyggst ferðast víða um Banda
Lloyd C. Douglas:
stormi lífsins
15. dagur
„Þú eyðir of miklum tíma til þess að hugsa upp alls konar
kjaftasögur, Tómmy. Þú getur ekki um annað hugsaö“.
„Getur vel verið“, sagði Masterson þurrlega. Hann teygði
langa handleggina aftur fyrir stólbakið og glotti. „Sögur
sjálfrar þín ei’u líka fljótar að fá á sig svip. Hvaö er þaö
annars, sem þig langar til þess að vita um Bobby“?
Joyce fórnaði honum daufu brosi.
„Nefndi hann, hvort hann kæmi bráðlega?"
„Ekki einu orði. Hann hefir það varla í hyggju enn. Aðstaða
ríkin, og mun einnig fara til hans er dálítið erfið eins og þú skilur“.
Kanada og dveljast í Winni- j Hún kinkaði kolli og þagði um stund.
peg „Hugmyndir þínar um okkur Bobby eru rangar, Tom.
____________________________' Okkur samdi vel — í desember — þangað til Helena kom“
vakurs sómamanns. Sóknar-
kirkjan á Núpi ber hið innra
smekkvísi hans fagurt vitni.
Masterson rak upp óþægilegan hlátur.
Séra SigtPyggHr ... undrast, að þú skulir muna nokkuð af því, sem geröist
|í desember. Endurminning mín um þann mánuð er mjög
(Framhald af ó. síðu.) | föi “ sagði hann.
lega eyðslu, slæpingshátt eoa j „Já, ég viðurkenni, að það var ægilegur mánuður, eink-
óholla lifnaðarhætti. En vel um kvöldið þegar við heiðruðum aímælisdag þinn. Ég hefi
kunni hann að meta glaðværð annars ekki séð Bobby síðan. Þegar hann lauk við skóla-
og heilbrigða skemmtun og námið í febrúar, fór hann tafarlaust til Frakklands í heim-
var meðal annars áhugamað- sókn til móður sinnar, og sendi mér ekki einu sinni línu um
ur um leikstarfsemi. að hann væri að fara. Ég fékk tvö stutt bréf frá honum
Fáir andans menn sameina síðar. Og daginn eftir að hann kom aftur heim, skeðu þessir
svo vel sem séra Sigtryggur hryllilegu atburðirý'
búmannlega hagsýni og list- j Hún þagnaði snöggvast og dimmdi yfir svip hennar áður
ræna smekkvísi. Þar við bæt- en hún hélt máli sínu áfram.
ist óvenjuleg ráövendni ár-1 „Jæja, nú veiztu, hvernig sambandinu er háttaö milli
okkar. Finnst þér það ekki rómantískt?“ sagði hún aö lokum.
, En þú verður auövitað að muna það,“ sagði Masterson,
„að Bobby er beygður maður eftir þessa atburði og yfir því,
Hann geiði jafnan meiii kröf- hvernig allt tókst til. Hann hefir aldrei hitt Helenu, og hann
ur til sjálfs sín en annana,j óttast aö hitta hana núna. Hann heldur, að hún hljóti að
enda óx hann af viðfangsefn- kera til sín andúð og fyrirlitningu eftir það, sem skeð er.“
um sínum langt fiam eftii’j „Ég er líka hrædd um það,“ viðurkenndi Joyce. „Og mér
aldii. Hann hafði drengskap finnst það heldur ekkert undarlegt."
til að kannast við að sér gæti „Hvernig er Helen annars, þegar öllu er á botninn hvolft?“
„Hún er dásamleg kona. Langar þig til að sjá hana? Ég
skal segja henni, að þú sért hér.“
Hún reis á fætur og rétti Masterson bókina, sem hún hafði
veriö að lesa.
„Helen var að ræða við litla, feita frú fyrir klukkustund
síðan, en ég held, að hún sé nú farin. Þessi kona var víst
trveaur snemma á ævi verið einn af sjúklingum Pabba. Hér hefir komið fjöldi fólks af
tryggur snemma a ævi vei íð öllum stéttum, fólk, sem við höfum aldrei heyrt getið fyrr,
ur Eit/af hansUfvrstunfeimi"' °g ÞaÖ kemur með tárln 1 augunum til þess að segja okkur,
■ at nans iyrstu lerm hvaS pabbi hafi gert fyrir það. Og svo öll þessi bréf, sem að
nsssrstís: sxzztj***' *■>* *««At m,'™ m„„„; »<*■*.
um í Maine, og fullyrti hann, að pabbi hefði bjargað lífi
hans fyrir mörgum árum. Hann lýsti því þó ekki nánar, einna
líkast því, sem eitthvert leyndarmál væri að baki því, eins og
það væri eitthvað, sem hann langaði til að skýra frá, en
gæti ekki fengið sig til þess. Jæja, ég ætla að ganga inn til
skjátlast og geðríkið gæti leitt
sig afvega. Þess vegna treystu
allir heilindum hans og góð-
vilja, enda þótt þeim þættu
kröfur hans stundum ósann-
gjarnar.
En eflaust hefir séra Sig-
í Yztafelli, fer um hann þess-
um orðum:
„Mér finnst hann eini prest-
urinn, sem ég hefi þekkt, og
enn stendur hann mér fyrir
■hugskotssjónum sem persónu- 5^.“ cxvn
gervingur alls hins bezta í nar'
kennimannastétt, allt frá upp
hafi kirkjunnar.“
Á líkan hátt minnast marg-
ir aðrir nemendur séra Sig-
tryggs alla stund.
H. Kr.
Bilun
O
n
o
o
o
j'gerir aldrei orð á undan^
usér. Munið nauðsynlegustm
og ódýrustu tryggingarnar.)
n Raftækjatrygginar h. f.
Sími 7601

RANNVEIG
| ÞORSTEINSDÓTTIR, |
héraðsdómslögmaður, I
§ Laugaveg 18, sími 80 205. {
i Skrifstofutími kl. 10—12. {
niiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiimiiiiiiiiHiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiin
j Hún gekk inn í stóra, hvíta húsið, og Masterson fylgdi
i henni eftir meö, augunum. Hann dáðist að hverri hreyfingu
þessarar ungu stúlku. Hann sveiflaði fótunum ákaft og dró
djúpt að sér reykinn úr sígarettunni. Og enn var hún með
hugann hjá Bobby. Hvern fjandann meinti Bobby með þvi
að leyna hann ástæðunni til hinnar miklu breytingar, sem
á honum var orðin. Jæja, það varð þá svo að vera, að Bobby
ætti hana, en enginn gat þó bannað öðrum að horfa á hana
og tala við hana og óska þess, að hún tilheyrði manni. En
hvað kom henni annars til að álíta, að Bobby væri hrifinn
af henni? Og var hann það nú í raun og veru? Ef svo var,
tókst honum meistaralega að halda því leyndu.
Afturkoma Joyce í fylgd með stjúpmóöur sinni vakti
Masterson af þessum dagdraumum. Þessar ungu konur voru
harla ólíkar. Frú Hudson var rómönsk að öllu útliti, hár
hennar tindrandi svart. Joyce var aftur á móti saxnesk í
húð og hár, örlítiö hærri, og hún virtist í fljótu bragði of-
jurlítið eldri.
j Hann reis á fætur og heilsaöi. Helen tók í hönd hans of-
jurlítið móðurlega. Hún hafði þegar lært aö temja sér hátt-
' erni ofurlítið eldri konu. Sorgarbúningurinn, sem hún klædd
j ist enn, brá þá yfir hana meyjarlegum sakleysisblæ. Hún
ibrosti blíðlega til hans, en hún var enn mjög föl eins og
eftir langa inniveru eða nýstaöin upp úr langri sjúkralegu.
Brosiö hvarf líka von bráðar af vörum hennar. Þetta hafði
samt verið eitthvað meira en venjulegt bros, fannst Master-
son. Honum fannst það hafa verið örstutt sónata, er hljóm-
aði nokkrar sekúndur. Augu hennar virtust hafa stækkað
og orðið enn dimmblárri.
„Það er nokkuð langt síöan við höfum séð yður, herra
Masterson,“ sagði hún rólega og bauö honum sæti við hliö
sína á bekknum í garðinum.
Joyce stóö enn viö hlið þeirra.
„Tommý,“ sagði hún. „Ég var búin að lofa Ned Brownlow
að fara í stutta ökuferö með honum. Hann er kominn og
bíður mín við hliðið. Afsakaðu þótt ég fari.“
„Engin hætta.“ Masterson lyfti hendinni. „Ég er í góðum
höndum núna.“
Joyce lagði höndina sem snöggvast alúölega á öxl stjúp-
móður sinnar. „Ég verð ekki lengi,“ sagði hún.