Tíminn - 27.11.1952, Blaðsíða 6

6.
TÍMINN, fimmtudaginn 27. nóvember 1952.
270. blað.
ÞJÓDLElKHÚSiD
SINFÓNÍUHLJÓMSVEITIN
Stjórnandi Olav Kielland.
Einsöngvari Guöm. Jónsson.
Föstudag kl. 20,30.
„Rel«íí<í.?ííl3 **
Sýning laugardag kl. 20.
Aðgöngumiðasalan opin frá kl.
13,15 til 20. Sími 80000.
FjtHrœttuspilar-
fmi
(Mr. soft touch.)
Mjög spennandi ný amerísk j
mynd um miskunnarlausa bar-
áttu milli fjárhættuspilara.
Glenn Ford
Evelyn Keyes
Sýnd ki. 9.
Bönnuð bömum.
Ilaiiiiiigjiseyjaii
Skemmtileg, amerísk frumskóga j
mynd.
Jon Hall.
Sýnd kl. 5 og 7.
LEIKFÉL4G
REYKJAVÍRUR'
ÆvSntýrí
á gönguför
Leikur með söngvum, í fjórum j
þáttum eftir C. Hostrup.
Leikstjóri: Gunnar R. Hansen. j
Sýning í kvöld kl. 8.
Aðgöngumiðasala frá kl. 2 í dag.
Sími 3191.
AU5TURBÆ1ARBÍÓ
Monsienr Verdottx
Hin heimsfræga ameríska kvik-
mynd, samin og stjórnað af hin
um mikla meistara Charles
Chaplin.
Aðalhlutverk:
Charles Chaplin,
Martha Raye.
Bönnuð börnum innan lfi ára.
Sýnd aðeins í kvöld kl. 9.
Skóiamál
(Framhald af 4. síðu.)
undanfarið og þótzt hafa vit-
að hið eina rétta, eru búnir
að gera stafsetningar- og
greinarmerkj akennsluna svo
flókna og vitlausa að þar
botnar ekki orðið neinn í
neinu og lœrifeöurnir ekki j
heldur.“ — Þá er birtur kafli'
úr grein eftir séra Árelíus1
Níelsson, nú sóknarprest í
Reykjavík, um þessi mál.
Hann lýsir eftirminnilega'
reynslu sinni og 15 nemenda í
einum bekk unglingaskóla,
þar sem hann var kennari.
— Þriðjungur nemendanna
hafði hreina 10 fyrir réttritun i
og öll náðu prófi. „Bæði ég og !
prófdómarinn vorum mjög á-
nægðir með árangur námsins
og dugnað barnanna. En —j
greinamerkjaverkefnið var eft
Lloyd C. Douglas:
I stormi lífsin^T
rn
ir. Það virtist meinleysisleg

NÝJA BÍO
[ Ruhettumaðurinn
— Fyí'ri hluti —
! Bönnuð börnum innan 12 ára. j
Sýnd kl. 5 og 7.
Allra síðasta sinn.
Klæhir Karólínu TJARNARBÍÓ
(Edouard et Caroline)
Bráðfyndin og skcmmtileg ný
frönsk gamanmynd, urn ásta-
Jíf ungra hjóna.
Aðalhlutverk:
Daniel Gelin
Anne Vermon
Betty Stockfield
Sýnd ki. 9-
Litli leynilögreglu-
nmðurinn
Aukamynd: Frá forsetakosning- H
unum í Bandaríkjunum. í”
Skemmtilega spennandi sænsk j
ieynilögreglumynd, byggð á
frægri unglingasögu „Master-
detektiven Blomkvist", eftir
Astrid Lindgren. Aðalhlutverk:
Olle Johansson,
Ann-Marie Skoglund.
Sýnd kl. 5 og 7.
►♦•<
BÆJAR3Í0
— HAFNARFIRDI —
Sjóferð til Höfða-
borgar
/ESi spennandi viðburðar- og
ofsafengin mynd.
Broderick Grawford,
John Ireland,
Ellen Drew.
Bönnuð börnum innan 14 ára.
Sýnd kl. 7 og 9.
Sími 9184.
Lífsglcði njóttU
(Lets live a little)
j Bráðskemmtileg, ný, amerísk
! gamanmynd.
Aðalhlutverk leikin af:
Hedy Lamarr,
Robert Cummings.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
HAFNARBÍÓ
Lundanuerusniyyl
(Borderline)
Spennandi og skemmtileg ný
amerísk kvikmynd, um skopleg-
an miskilning, ástir og smygl.
Fred Mac Murray
Claire Trevor
Raymond Burr
Bönnuð innan 16 ára.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
»♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦»»♦♦
GAMLA BÍÓ
Ohhur svo hter
(Our very own)
Hin vinsæla Samuel Goldwyn-
kvikmynd með:
Ann Blyth,
■».• wm. . »' ' ' -•'•■»Vt-.-/
Farley Granger,
49ST' V iT-
Joan Evans.
I Sýnd kl. 5, 7 og 9.
TRIPOLI-BÍO
Sigrún á Sunnu-
hvoli
(Synnöve Solbakken)
Stórfengleg norsk- sænsk kvlk-
mynd, gerð eftir hinni frægu
samnefndu sögu eftir Bjöm-
stjerne Björnsson.
Karin Ekelund
Frithioff Billquist
Victor Sjöström
Sýnd kl. 7 og 9.
Gerist áskrifendur að
^yimanum
Askriftarsími 2323
Bergur Jónsson
Málaflutningsskrifstofa
Laugaveg 65. Slmi 5833.
Helma: Vltastíg 14.
Blikksmiðjan
GLÖFAXI
Hraunteig 14. Síml 7236.

_ I
endaleysa í þjóðsagnastíl, ein- J
hver afbökun án endis og upp'
hafs. —
Nú setjast allir við, börnin,
kennararnir og prófdómar-
inn, hver með sitt blað, og
þarna eru settir punktar,
kommur, gæsalappir og upp-
hafsstafir. En, viti menn, þeg- ^
ar farið er að athuga úrlausn- •
irnar ber engum saman. Jú,
sannleikurinn er einn í hverj u i
máli, og lykillinn að honum:
var í huga landsprófsnefndar.!
Þangað var hringt og úrlausn i
in, liin eina rétta, fékkst með
næstu ferð.
Og — nú kemur dómurinn
á hendur skræfunum. Enginn
af hópnum hafði gert rétt.
Til að afsaka frekjuna, að
við skyldum þó dirfast að fást
við þetta vil ég geta þess með
steigurlæti, að prófdómarinn
minn er „tiúx“ í íslenzku við
stúdentspróf frá Akureyrar-
skóla og ég man ekki betur en
eins væri með mig á sínum
tíma.“
Séra Árelíus segir að lokum,
að saga þessi sé ekki mikið
lengri, en niðurstaðan varð
sú, aö kommusetningin lækk-
aði alla nemendurna og felldi
suma, og þeir, sem aldrei
höfðu farið niður fyrir ágætis-
einkunn allan veturinn í rétt-
ritun og ritgerð fengu aðeins
sæmilega fyrstu einkunn, allt
fyrir kommukröfurnar.
Hvað finnst mönnum nú um
þessi vinnubrögð? Er ekki mál
að linni. Er ekki tími til kom-
inn að endurskoöa skólakerf-
ið, sem er að staðna í dauðum
formum og sliga fjárhag þjóð-
arinnar — ásamt ýmsu öðru,
sem reist er á álíka traustum
grunni.
Haraldur Guönason.
Erlent yfirllt
(Framhald af 5. síðu.)
ista og Trotzkysinna, tunga morS-
ingja og Títóista, tunga svikara og
glæpamanna. Aðeins vér, vinnandi
þjóðir alþýðulýðræðisins, skiljum
ekki svo takmarkalausa gjörspill-
ingu, sem jafnvel svífst ekki þess
að hata hann, hvers kærleika vér
hvílum allir i, vorn elskaða Staiín.
Nei, vér börn Stalíns, vér mælum
á aðra tungu, tungu hins vinnandi
fólks, tungu móöurinnar, sem gæl-
ir við barn sitt, sem á að skapa
nýja og farsæla íramtíð. Það tungu
mál er hljómmikið og þýtt, en bað
getur líka verið öruggt og hart.
Og það er hart eins og stál, þegar
vér snúum oss gegn morðingjum
og svikurum. Munið það, þér auð-
valdssinnar.
nuiiiiiiiiiimiimiJiuiiiiiiiiiiiiiiiMAUiiziiiiiiiiiiiiiiiii’
I i Gerist áskrifendur að
| ^Jí
imanum
Áskriftarsími 2323
tfitfWMUiiiiMiuiiiiiiuimiiiiiiuiiiiiiiiiiiiuuMiiuua*
66. dagur.
DVH
Síðan skrifaði hann Helenu taréf. en hann setti það aldreL
í póst, heldur reif það í agnir, háttaði og lagðist fyrír þréýtt-
ur og hnugginn, slökkti ljósið og reyndi að sofna,. ......
í langan tírua hafði það verið föst venja hans rétt áður
en hann sofnaði, að skyggnast inn i „forsalinn",^ eins og
hann kallaði hað. Þetta var auðvitað skynvilla, sem hann
kallaði sjálfur fram. Hann hafði löngu komizt að þeiffi ílið-
urstöðu, að þessi „forsalur" var aðeins til í eig’in ímyndun
lians, staðsettur á víðáttunum milli svefns o.g vöku.
En honum var unun að láta hugann reika um þessar
Jendur. Það vak.ti honum hugrekki og gaf nýjar hugmynd-
ir. Ef til vill mundu skilyrðin verða óvenjulega góð í kvöld
vegna samtals hans við Brent. Hann reyndi að íklæðast al-
gerri hugró og hafa hvern vöðva afllausan. Harin svéif inn
í gulleita þokumóðu á mörkum meðvitundarinnar. Og nú
blöstu dyrnar við honum. Vængjahurðirnar opnuðust ekki
í hálfa gátt með semningi eins og áður fyrr, heldur var sem
þeim væri svipt opnum í einu vetfangi. Inni í hinum mikla
sal skein kynlegt og hverfult Ijós.
Síðan skeðu atburðirnir með undraverðum hraða; I-Iann
gekk inn í salinn, og kynlegur hávaði og ókennileg hljóð
bárust aö eyrum. Athygli hans beindist að hlutunum á veggj-
um salarins, og hann deplaði augum til þess að átta sig
á hlutunum í þessu hvikula ljósi.
Allar tilraunir hans til að muna nákvæmlega síðar það,
sem fyrir augn bar þarna inni, reyndust árangurslausar.
Það var sem ógerlegt reyndist að flytja þessar skynjanir upp
á blikflöt meðvitundarinnar. Með honum lifði þó grunur
um það, að hann hefði séð þarna inni sína eigin, litlu rann-
sóknarstofu, ofninn, litla borðið, rafmagnsáhöldin og til-
raunaglösin. Gufustrókurinn stóð upp úr litla suðuáhald-
inu, vafalaust var þessi hvinur í loftinu frá þvi. Honum
fannst líka sem dyrnar að litla klefanum, sem geymdi öll
áhöldin, sem hann hafði aflað sér með svo miklum harm-
kvælum síðustu rnánuðina.
Var hann vakandi eða sofandi — heilbrigður eða sturl-
aður — en þarna voru þessi áhöld.
í neðsta skáphólfinu var grindin með tilraunaglösunúm
og glerpípumim, en þeim var ekki raðað á sama hátt og
vera átti nú í rannsóknarstofunni hans.
Hann hafði bundið miklar vonir við tilraunir þær, s'ém
hann var að gera í þessum glösum og beitt allri orku sirini
og hugvitssemi að þeim, og þessi sýn, að glösunum var ekki
raðað með sama hætti og hann bjóst við, vakti/hanu til
ÍUllS. , ; i-n
Hann svipti af sér rúmfötunum og hljóp um herbergið, en
skalf svo ákaft. að, hann gat varla staðið. Síðan settist hann
við skrifborðið og fór að teikna glasagrindina og reyna að
muna rööunina, sem honum hafði vitnazt. Hann fann, að
hann var að nálgast lausn gátunnar.
Síðan klæddist hann og gekk niður í mannlausan forsal
gistihússins. Þar var mið nótt, og hann gekk út. Hann
gekk mílur vegár og vissi vart, hvert hann fór. Hann gekk
og gekk, og þegar dagur rann, var hann staddur við ferju-
höfnina.
Þá sneri hann aftur heim í gistihúsið, fór í bað, rakaði sig
og snæddi morgunverð. Eftir það gekk hann á járnbrautar-
stöðina, fékk sér svefnklefa og svaf þar allan daginn í lest-
inni. Þegar hann vaknaði. var orðið myrkt af nóttu, og
hann mundi ekki fyrst, hvar hann var niður kominn. Svo
glæddist minniö smátt og smátt, og hann brosti glaölegá.
Hann var gripinn einhverri ofdirfsku á þessari stundu. Og
hann minntist Randolphs. Randolph hafði hlegið. Rand-
olph hafði sýnzt grasið grænna 09; allt bjartara umhverfis
sig, þegar hann fann til valds síns. Og hann hló eins og
Randolph hafði hlegið.
„En einu sinni áleit ég, að Randolph hefði verið brjálaður.
Hann sat á rúmstokknum og starði hvasst á brúnan vegg
svefnklefans. Augu hans voru skær og stór, og í þeim mátti
lesa í senn sjálfsöryggi og sjálfsgagnrýni. Hann hló aftur.
„Og einu sinni hélt ég líka, að Hudson hefði verið brjálað-
ur“.
Glamur lestarinnar og skröltið í vögnum og tengslum
hristi hann ofan úr skýjum þessa heims síns. En hlátur hans
sjálfs ómaði enn í eyrum hans. Hann neri ennið og ræskti
£ig.
„Drottinn minn dýri“, stundi hann. „Ég held, að ég sé
líka að verða brjálaður“.
Fjórtándi kafli.
Bobby Merrick uppgötvaði það næstu dagana, að þegar
niaður tekur að líta svo á, að andlegu heilbrigði sínu sé'hætt,
nærist þessi tilíinning af sjálfu sér svo að hin aridféga frufl-
un eykst og magnast. f;[-iu§9
Hann varð ákaílega sjálfgagnrýninn, og sálgféiridi hVert
viðbragð sitt, orð og gerðir komst að raun um, að hann gerði
margt af fastri venju og hugleiddi, hvernig hann mundthafá
brugðizt við einu og öðru, ef hann hefði eiiga meðvita'ða
sjálfsstjórn lengur. • , '
Svo var það einn föstudagsmorgun, að Pyle læknir sagöi:
„Þú ert ekki fullkomlega heilbrigður þessa daga. Þaö(.^jiiar
eitthvað að þér“. Watson læknir hafði orð á hinu sanía, ög
Náhcy sá^ði:' ,,Hváð er að' þér, Bobby? Ertu þreyttiir"?
n &