Tíminn - 29.04.1953, Qupperneq 4

4.
TÍMIXN, migvikudaginn 29. april 1953.
95. bláð.
Árni Jakobsson: Ol*ÖÍÖ er frjálst
Tvær starfsgreinar bænda
ir fram flest þessu til foráttu var það hlutverk að fá bænd
j óvissu, verðsveiflur og fleira, ur til fylgis við undansláttar
Niðurlag.
Sagan.
Haustið 1951, bar svo við, telur innlenda markaðinn stefnu þess flokks í landbún
að þá var seljanlegt til jafnastan og beztan, og i aðarmálum. Tæpast var þess
Bandaríkjanna, íslenzkt raun og veru þann eina sem að vænta að nokkur maður
dilkakjöt, fyrir hærra verð hugsa beri til með landbún- gæti gengið óskaddaður ofan
en fáanlegt var á innlenda aðarvörur. Öðruvísi er ekki af þeii'ri senu, jafnvel ekki
markaðinum. Sótt var um hægt að skilja andstöðu hans Arnór Sigurjónsson. Hann er íæt ég tii mín heyra.
leyfi til ríkisstjórnarinnar, að í máli þessu, enda tóku sósíal hlaut að hafa breyttar skoð-
fá að flytja vöruna úr landi, istisku blöðin þessu sem engil anir þessara mála. og því
og freista þess að ná nýjum boðskap af himni sendan. i engu síður viðsjáll en hrein-
mörkuðum. j jón j Felli svarar aftur og ir andstæðingar, sem fagna
Þá risu húsfreyjurnar í heldur sínu máli fram, en vill yfir hverju því býli sem í
Reykjavík upp, héldu fund í þó ekki berjast í málinu, eyði fer í striálbýli landsins.
félagi sínu og mótmæltu hann þekkir Arnór og virðist En því er þetta svo gerrak
harðlega að slík ráðstöfun það í vinsemd talað. 'tg hér og tilgreint, að á síð-
næði fram að ganga, og En hér sló nú saman tveim asta hausti komu margir
kröfðust þess að þetta yrði gerólíkum stefnum í landbún bændur af Skeiðum og úr
ekki gert, því þá misstu þær aðarmálum. Jón vill auka' Flóa hingaö til fjárkaupa.
ódýrustu kjötkaupin sem giidi íandbúnaðar fyrir þjóð- Þeir hafa hlotið að sjá all-
hægt væri að fá í landinu, — jna ana. Hann skilur að land stóra kúahópa á túnunum,
sennilega að þó hafi verið ig tæki miklu meira burðar- þar sem allt um kring voru
miðað við gæði. jmagn til framleiðsluaukning lynggróin beitilönd en fátt
Yfirlýsingin var samtímis ar bæði í afurðum sauðfjá og eða nær ekkert sauðfé. Og
birt í útvarpi. Mér flaug þá í nautgriparæktunar, en 150— þar voru nýjustu framfarirn
hug að orð St. G. St.
„Og hér sé ég opnast það
eymd'anna djúp
þar sem erfiðið liggur á
hnjánum“.
Orð húsfreyjanna í Reykja
200 þús. manns hafa með að ar mestar. En til hliðar, fjær
gera, eftir að ræktun hefir vegum, þar sem ekki var
aukist. Hann vill að bændur kostur að nota mjólkurmark
geti verið kjölfesta í þjóðfé- að, þar var þó frekar hægt
laginu, og ekki láta byggðina að fá sauðkindur. Þó þar væru
færast saman. Hann vill lélegri hús og minna af nýj-
Kr. Breiðdal hefir kvatt sér
hljóðs og fer með nokkrar vísur.
Hér sé friður, fræðimenn.
flyt ég ljóð í eyra,
langt á milli líður enn,
Sigurður Magnússon gat þess í
síðasta þætti um daginn og veginn,
að í Sogamýri væri að finna „að-
flutt hús, sem ekki kynni að
skammast sín“. í tilefni af því varð
þetta til:
Höfuðborgin okkar er
enn á gelgjuskeiði.
Blindur leiðir blindan hér
blindingja um heiði.
Vist er margt til vansæmdar
vorum stolta anda.
Plækingshús má finna þar
í forherðingu standa.
„stækka Island*1
um framförum.nema í undan
Hin stefnan er sú að miða tekningum. Vera má að þeir
vík, fjallaði um verð á þeirri jj landbúnaðarstaýfsemina við góðu bændur hafi ekki skilið
kjöttegund, sem er ein sú neyzluþörf innanlands. Hún Þetta fyrirbæri, en þetta voru
verðhæsta í hverju landi boðar eyðingu stórra land-
heims sem er. Hér á landi SVæða. Hún vill ekki að
tilorðin af kjarnmiklum ný-jbændaþjóðar gæti nema að
græðingsgróðri á aðra hlið, íitlu leyti. Hún vill minnka
en verðgildshárri mjólk ísland.
ánna á hina, og því sú ljúf- j Hreinræktaðasti talsmaður
fengasta, fjörefnaríkasta, og þessarar stefnu er Halldór
su eina sem þá var vel hægt (Kiljan Laxness, eins og marg
að selja erlendis — hún var
sú ódýrasta er þá var seld á1 fyigja.
ir vita, og flestir sósíalistar
innlendum markaði, og þó
sáralítið verðbætt af rikisfé.
Þetta var dómur þeirra sem
bezt þekktu, húsfreyjanna í
Reykjavík.
En hvað þýðir þetta?
Það þýðir, að fólkið sem
býr í afdölum og útkjálka-
fjalllendum þessa lands, það
leggur til ódýrustu kjötvör-
una á borð íbúanna í borgun
um. Það er fólkið sem fæst
lífsþægindi hefir, miðað við
aðra. Það þarf oft að sækja
póst langa vegu, skortir víða
síma, hefir enn vegleysur við
að stríða, og sumstaðar ekki
von að fá rafmagn fyrr en
eftir 100 ár!
Það er þetta fólk, sem iegg
ur bezta kjötmatinn á borð
miljónaeigandáns Hallgríms
Benediktssonar, og „veislu-
mat“ í kjaftinn á kommúnist
um, fyrir lægsta verð. Vitan-
lega gera aðrar sveitir það
líka en nú er það svo að all-
ar blómlegustu sveitirnar,
hafa haft bakstuðninginn af
m j ólkurf ramleiðslu.
Nokkrum mánuðum síðar
en þessi frétt kom í útvarp-
inu birtist í Tímanum grein
eftir Jón Sigurðsson bónda í
Felli. Hann færði gild rök fyr
ir því að neyta þyrfti hvers
færis sem unnt væri til þess
þess að selja landbúnaðarvör
ur erlendis. Ræktun og aðrar
framfarir væru þýðingarlitl-
ar ef ekki fengjust markaðir,
og þá þyrfti að vinna með
kynnun varanna. Þetta er í
alla staði rétt og mátt hefði
ætla að enginn fengist til að
andmæla þessu. En hvað
skeður?
Til andsvara verður Arnór
Sigurjónsson, starfsmaður
hjá Framleiðsluráði landbún
aðarins m. m. og ræðst nú
gegn málflutningi J. S.. Fær-
Þó Jón í Felli væri í færi
við að berjast fyrir sinni
stefnu, gerði hann það ekki.
Kemur þar fram það sama
sem hendir okkur bændur
alla, fyrirmenn sem aðra, að
skilja ekki enn að fyrir
hverju máli þarf að berjast
ekki síst er þeir hafa ígildi
kjarnorkuvopns á hendi, sem
þeir hafa haft þar sem var
samþykki húsfreyjanna í
Reykjavík, að dilkakjötið
ódýra mætti ekki úr landi
farft*). Og því eru bændur
hafðir að engu eins og síðasta
verkfall sannaði bezt, enda
fögnuðu forustumenn vold-
ugra verkalýðsfélaga liðsinn
is Arnórs. Jón í Felli virðist
þekkja Arnór. Hann virðist
hafa gleymt því að það var
þessi maður sem stóð á fána-
skrýddri senu í Reykjavík
1938 við hlið forustumanna,
þess stjórnmálaflokks hér á
landi, sem studdur var af
framandi þjóð, er hann var
að skipta um nafn og númer.
Og það var hann sem ætlað
Svo er hér Annáll:
Undanfarin vonzkuvor
voru barin klakaspor.
Gat þó varizt hungri og hor.
Höldaskarann brast ei þor.
Víst eru hretin hörS og stinn
hægt þó vetur gengi inn.
Vorið getur gróðurinn
gefiö betur þetta sinn.
’l i
*) Blaðið „Frjáls þjóð“ vildi
í haust vera þjóðhollt út af
óseldum kjötslatta í Banda-
ríkjunúm og sem yrði ónýtt
eða jafnvel gjaldþrot þar
væri orsökin. Þó svo væri er
ekkert nýtt að vörur skemm-
ist, og verði óhæfar til sölu.
Síld hefir orðið ónýt, fiskur
líka'— miljónavirði. — Líkaibændum vera í mjólkursveit-
tapaðist verð fyrir dilkakjöt' unum sunnanlands og í
frá fáum samvinnufélögum j Evjafirði, fyrir árið 1951, en
fyrir 40 árum, vegna i útkjálkahéruðin hefðu hið
gjaldþrots í öðru landi. En rírara hlutskipti.
sporaför þeirrar helreiðar
sem farið hefir yfir landið
um 12 ára skeiö, að haldaj^
hátt blysi mjólkurframleiðsl-
unnar á aðra hönd en svikin
í gjaldeyris og verðlagsmál-
um sauðfjárbænda í hina.
Þetta var nú greinilega
játað á bændaviku ríkisút-
varpsins nýlega. Ádeila
Sveins Tryggvasonar til Þing
eyinga, 4. þ. m., yfir mótmæl
um þeirra gegn lækkuðu
mjólkurverði kom upp um
hann, því hann sagði að verð
lag sauðfjárafurða hefði
reynst hærra erlendis en
reiknað var í vísitölu og því
hefði mjólkurverðið þurft að
reiknást hærra. Öðruvísi varð
hann ekki' skilinn. Fram-
leiðsluráðið hlaut þó að vita,
að fjöldi bænda hefir engar
tekjur af mjólk til sölu. En
það leyfir sér að blanda sam
an tveim gerólíkum starfs-
greinum í vísitöluútreikningi,
ræna aðra en hjálpa hinni,
og svo hefir lengi verið.
-Þetta minnir á aðferð skag-
firskra hestaprangara fyrir
50 árum, sem í orði, vörpuðu
eðliskostum gæðingsins yfir
á jálkinn, svo hann gengi bet
ur út, þ. e. varpa kostum hæf
ari starfsgreinar yfir á hina
rírari, til sölu hæfni erlend-
is. Þetta er að vísu svipað og
með þingeyska hagfræðiráðu
naut Framleiðsluráðsins, sem
fyrir ári síðan vildi ekki
leita til erlendra markaða.
Má því þetta tvennt teljast
nauðalíkt, þó báðir viti að nú
þarf fyrst og fremst að reka
sauðfjárbændur út á erlenda
markaði og mjólkurvörur
lika. Svo endaði hinn síðar-
nefndi bændavikuna á því að
segja bezta útkomuna hjá
Farið um nýja veginn á Fróð-
árheiði:
Fór ég yfir Fróðárheiði. —
Fróðár kulnuð glóð.
Grasið vex á grónu leiði,
grær upp lestaslóð.
hökkuð send flaska:
Skylt er mér að þakka þér
þessa morgun glætu.
Breiðdal er, sem betur fer,
búinn með þá vætu.
í kvöld ég einn að sumbli sit.
sýnist þetta nokkurt vit,,;‘ ■ ■
því má hver svara sjálfur,
sé hann ekki þegar hálfur "
Eftir úrslit samninga í vinnu-
deilunni í desember . sl: .....
Eftir gamla Óla sk'ahz' . ,
íslendingar stigu dans. 'lil “s‘
Ekki gleyma hörp'u' 'háhs :' ' ‘ "
hagfræðingar nútímans.:
.....oxiliZ
Viðskiptanna snældan snýst. ..
snúð á hala enn er..þrýst.
Milliliðir mega sízt
missa gróðann — þáó er vist.
Úr bréfi til kunningjá í des.'sl.:
Tímans elfa burtu ber ■ ■i.m U.
brot úr sögu af mér og • þér.
Gamla árið gengið er,
getur hið nýja farið ver?“ ;
Breiðdal hefir lokið kveðskap sín
um og lýkur svo baðstofunni í dag.
Síarkaður.
Óskilamunir
í vörzlu rannsóknarlögreglunnar er nú margt óskila
muna, svo sem reiöhjól, barnakerrur, fatpitöuv, lykla
kippur, veski, buddur, gleraugu o. fl. Eru þeir, ^em slík
um munum hafa týnt, vinsamlega beðnir að géfa. si^
fram í skriístofu rannsóknarlögreglunnar á,FVÍkirkjp.
vegi 11, næstu daga kl. 4—7 e. h. til að taka við. mun-r
um sínum, sem þar kuna að vera. ,wmiv
Þeir munir, sem ekki verður vitjað, verða seldir á
opinberu uppboöi bráðlega. . .
Ran nsóknariögreglaíi

í
slíkt rýrir í engu nauðsyn
þess að útvega nýja markaði.
En þeim Þingeyingum við’um ráðum hefir Kiljan feng
blaðið var vorkunnarlaust að.ið mörg sauöfjárbýlin á disk
Hreinlegri játningu var
vart unt að gera. Með þess-
muna að umboðsmaður S. I.
S. var þó ekki sakfeldur, og
gátu því stöðvað fíflslætin.
smn.
Vil
ég nú biðja Gunnar í
(Framh. á 6. síðu).
‘008 . HTJ19'
Kápur
og
dragtir
KAPlBUÐIM LAUGAVEG35