Tíminn - 29.09.1953, Blaðsíða 6

6

TÍMINN, þrigjudaginn 29. september 1953.
219 Wa<J.
&m)j
PJÓDLEIKHÚSIÐ
• > Koss í haupbuíti *
Sjning í kvöld kl. 20.
Topas
Sýning miðvikudag kl. 20.
75. sýning.
Næst siðasta sinn.
Einhalíf
Sýning fiirantudag kl. 20.
Aðgöngumiðasalan opin frá kl.
13,15 til 20. Tekið á móti pönt-
unum. Sima'r 80000 og 8-2345.

Stúlka ársins
Óvenju skemmtileg söngva- og
gamanm^'nd í eðlilegum litum.
Æska, ástir og hlátur prýðir
myndina, og í henni skemmta
tólf hinar fegurstu stjörnur
Hollywoodborgar.
Aðalhlutverkin leika:
Kobert Cummings og
Joan Caulfield.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
NÝJA BÍÖ
Sysuluga konnii
(Die Sunderin)
Ný, þýzk, afburðamynd, stór-
brotin að efni, og afburðavel
leikin. Samin og gerð undir
stjórn snillingsins Willi Forst.
Aðalhlutverk:
Ilildigard Knef,
Gustaf Frölicli.
Danskir skýringartextar.
Bönnuð börnum yngri en 16 ára
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
TJARNARBÍÓ
Æ vintýraey j an
(Road to Bali)
Ný amerísk ævintýramynd í lit-
um með hinum vinsælu þre-
menningum í aðalhlutverkun-
um:
Bing Crosby
Bob Hope
Dorothy Lamour
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
BÆJARBIO
— HAFNARFIRÐI —
Bri&ðaa*k|óllinii
Ný amerísk mynd eftir sögu eft-
ir Bess Stret-Aldrick, sem þér
muniö seint gleyma. .
Martlia Scott,
WiIIiam Gargan.
Myndin hefir ekki verið sýnd
hér á landi áður.
Sýnd kl. 7 og 9.

trtbreimff XírnanM
AUSTURBÆJARBÍÓ
©fsirást
(Possessed)
Mjög áhrifamikil og vel leikin
ný amerísk stórmynd, byggð á
samnefndri skáldsögu eftir Ritu
Weiman.
Aðalhlutverk:
Joan Crawford,
Van Heflin,
Raymond Massey.
Bönnuð börnum yngri en 16 ára
Sýnd kl. 9
Ég lndti Niki
Sýnd kl. 5 og 7
GAMLA BÍÓ
Engar spurningar
(No Questions Asked)
Afar spennandi, ný, amerísk
sakamálamynd.
Barry Sullivan,
Arlene Dahl,
Jean Hagen,
George Murphy.
Sýnd kl. 5, 7 og 9. .
(Bönnuð börnum innan 14 ára.
TRIPOLI-BÍÓ
Iliiin sakfelldi
(Xry and get me)
Sérstaklega spennandi, ný, am- ]
erisk kvikmynd, gerð eftir sög- !
unni „The Condemned" eftir í
Jo Pagano.
Frank Lovejoy,
Lloyd Bridges
Ricliard Carlson.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Bönnuð börnum.
HAFNARBIO
Ilrói Huttnr og
| litli Jón
Afar spennandi og skemmtileg
ný amerísk ævintýramynd um
afrek Hróa Hattar og kappa
hans.
Robert Clark
Mary Hatcher
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Gerisf 'áskrifendur ab
l
imanum
n.
Sslojuliiigaljíoííir
(Framhaid af 3. síðu).
hvoli, ásamt konu sinni og
tveimur sonum þeirra. Það er
geng'ið út í hjartan sunnu-
dagsmorgun. Heillandi er feg-
urð héraðsins. — Mjúk er
mold fósturjarðar. — „Hug-
ann grunar hjá grassins rót
—' gamalt spor eftir lítinn
fót“ — Ljúfar minningar
leika um hugann. —
Þannig var stundin, er
hann var kallaður burt.
Hvar mun betra að deyja
en með hlýjan hug á hjart-
fólgnum stað?
En eins og ég hygg að ver-
ið hafi um þessi hinztu spor,
eins er um minningu hans.
Hún er ljúf og björt í huga
mínum. Heiðríkja um hana
og hlýtt þakklæti í hjörtum
ástvina hans og vor allra, sem
þekktum hann. — Slík eign
er góð og varanleg, verður
ekki frá neinum tekin.
„Evigt ejes kun det tabta“.
Mig bar fyrst á vegu Ósk-
ars Tliorarensen fyrir 35 ár-
um. Svo leist mér hann þá,
að ég hefði vel kunnað for-
ustu hans og forsjá. Ég hef
oft komið á heimili þeirra
hjóna hin síðustu ár, og er
þakklátur fyrir þær stundir.
Og‘ ég vil mega votta þökk
þjóðarinnar allrar fyrir hið
.mikla og góða starf, sem þar
hefir verið unnið.
Blessun Guðs sé yfir þeim
reit, og þeim, sem þar búa.
E. Þ.
&1ARGARET WIDÐESVIER:
IINDIR GRÆNUM PÁLMUM
:
Eyja skelfinganna
74.
Þásuaölr vltm «8 jfjefass
tyíilr hrlnsunum frá
SIGURÞÓR, Hafnarstr. «.
Margar gerðir
lyrlrliggjandl.
Sendum gesm pórvter,vfu.
Blikksmiðjan
GLÖFAXI
Hraunteig 14. Sími 7236. |
Erlent yfirlit
(Framhald af 5. síðu).
M. a. hafa þeir í því skyni lagt
kapp á fi'jálslynda stjórnarhætti í
hinum spanska hluta Marokkó og
unnið sér fylgi Araba á þann hátt.
Frjálsræði þar mun jafnvel á ýms-
an- hátt rneira en heima fyrir á
Spáni. Þá dregur það ekki úr á-
nægju Araba, að þeir telja samn-
inginn gera Bandaríkin óháðari
Frökkum en ella, en Arabar telja
nú Frakka mestu andstæðinga sína.
í Bandaríkjunum mælast samn-
ingarnir vel fyrir. Yfirleitt hljóta
þeir líka vinsamlega dóma í Vest-
ur-Evrópu. Heildarsvipurinn á dóm
um erlendra blaöa um samninginn
er sá, að þeir séu sigur fyrir þá
stefnu, sem miðar að því að
styrkja varnir gegn kommúnistum
og stuðlar þannig að því, að þeir
freistist síður til árásar.
Bygging
I»a nka st j ór an s
(Framhala af 6. Bíðu)
vegna þess, að aðrir menn
taka til sín og sinna þarfa of
mikið byggingarefni og of-
mikið af möguleikum þjóðar
innar, til þess að geta sjálfir
búið í vegleguin húsaskynn-
um.
X.
Notið Chemia Ultra-
sólarolíu og sportkrem. —
Ultrasóiarolía sundurgreinir
sólarljósið þannig, að hún eyk$
ur áhrif ultra-fjólubláu geisl-1
anna, en bindui' rauðu geisl-#
ana (hitageislana) og gerirf
því húðina eölilega brúna, en|
hindrar að hún brenni. —▼
Fæst í næstu búð.
HLJÓMS VEITIR - SKEMMTIKBAPTA8
RAD.VI\G4RSKRIfSI0M
s m t SKIMMTIKRAIIA
■ “ Austurstiæti 14 - Simi 5035

jf Opið kl 11-12 og 1-4
UppL t sima 2157 á oOrum t
HUÓMSVEITIR - 3KEMMTIKRA7TA1
lOlHXmWMBOSKWKt |
Þetta var bútur af einni af hornstoðum hússins. En það
var ekkert hús. Aðeins stór öskuhrúga var sjáanleg.
Stuna kom frá einhverri svartri þúst, skammt frá þeim.
Lani kraup niður. Kaldar hendur hennar beindu ljósi lukt-
arinnar á konuna, sem lá þar. Um leið og hún sá konuna,
hækkaði trumbuslátturinn hjá villimönnunum, sem voru
að dansa við bálið í fjarska.
Laní sá að þetta var Lvao, Samoakonan.
„Hvar eru þau? Hvar eru þau?“ hrópaði hún og laut nið-
ur að konunni.
„Þau eru dáin“, stundi Lvao. „Er ég.... kom til baka,
jfann.... ég þau dáin í húsinu. Slæmu mennirnir voru
farnir og ég brenndi húsið til að vernda líkama þeirra fyr-
ir þeim. Þeir tóku mann minn. Farðu. Flýttu þér, Laní. Ég
er að dauöa komin“.
„Þú getur ekki hjálpað henni, komdu“, sagði Vaimai.
„Nei. Við berum hana til eintrjáningsins“. Og án þess
að sinna um hættuna, sem voföi yfir, beygöi hún sig niður
í og tók undir axlir Lvao. „Lyftu henni“, sagði hún einbeitt-
jlega við Vaimai. En hreyfingin olli því, að það tók að blæða
' úr svöðusári á höfði konunnar. Höfuð hennar féll aftur og
hún varð máttlaus í höndum Laní.
j „Hún er dáin, komdu“, sagði Vaimai í gegnum bumbu-
sláttinn, sem sífellt færðist nær. „Þeir eru að koma. Ertu
brjáluð? hugsaðu um barnið“.
! „Þeir skulu ekki ná henni. Hún bjargaði þeim frá að
j lenda í höndum þeirra“, sagði Laní. Hún neyddi Vaiami til
'að hjálpa sér við að grafa holu niður í öskubinginn. Það var
,ætlun hennar að fela lík hennar þar, unz mannæturnar
höfuð' gleymt þessu.
Er hún rétti sig við, fann hún til sársaukans. Það lék
engin efi á því, að fæðingarhríðarnar voru að byrja.
„Það er að koma“, sagði hún við Vaimai. „Við verðum að
reyna að komast til Tanna“.
„Nei“, hvíslaði Vaimai. „Getur verið að við látum lífið
hér. En það hefir örugglega dauðann í för með sér að fæða
barn í opnum eintrjáningi á hafi úti. Hér er skógur, þar
sem við getum falið okkur. Þú getur haldið aftur af þér
: um stund enn. Þeir vita ekki að við erum hér, svo þeir
munu ekki leita okkar“.
! Vaimai tók um hönd Lani og dró hana hæglátlega með
sér af stað frá rústunum, sem geymdu hinstu leyfar for-
eldra hennar. Þær héldu sömu leið til baka og stefnu í átt-
ina, þar sem þær höfðu skilið eintrjáningin eftir.
j „Hamlaðu á móti, næst þegar þú færð kvalir“, sagði
tVaimai. Þetta er fyrsta barn. Það getur orðið langt þar til
það kemur“.
! Þær réru, eins og þær gátu með fram strönd eyjunnar í
myrkrinu. Laní fannst, að það væru margar klukkustund-
ir liðnar, siðan þær hófu róðurinn. Þær stigu síðan á land
og gengu í hnéháu grasinu til skógarins. Fæðingarhríðarn.
ar voru nú orðnar tíðari. Henni fannst að þetta væru ó-
bærilegar kvalir. Mikið verri kvalir en hún hafði nokkru
sinni orðið að líða fyrr.
„Hér er góður felustaður, sagði rödd Vaimai í myrkrinu.
„Ég held að það sé öruggt að vera hérna. Og mundu að
hljóða ekki hærra en brýn nauðsyn krefur. Réttu mér
luktina“.
„Á ég að leggjast niður“?
„Nei, gakktu um gólf. Þú munt hafa þörf fyrir að hvíl-
ast síðar. Þessar kvalir munu gera þig mjög slappa. Að-
'eins að olían á luktinni endist“.
Það er dunkur með olíu í eintrjáningnum, sagði Laní
þar sem hún gekk aftur og fram í grasinu og gætti þess
í að ganga aðeins stutt í burtu á meöan Vaimai fór og sót'ti
jolíuna. Hún mátti ekki hljóða, hún gat stunið og bitið
hendur sínar, en ekki hljóðað. Villimennirnir gátu heyrt
jþað og drepið barnið.
j Hún hafði gripið um trjábol og reyndi að halda niður í
'sér hljóðunum, þegar Vaimai koin til baka. Hún fann smá-
ar hendur konunnar fara um sig.
| „Þetta mun ganga vel“, sagði Vaimai. „Þegar þetta sárs-
aukakast er hjáliðið, þá skalt þú ganga meira“.
j Laní heyrði, þegar hún fyllti luktina af olíu.
í Klukkustundnirnar liðu. Undir það síðasta var Laní í
hálfgerðu móki. Og henni fannst allt renna saman í huga
hennar, eins og sársauki hennar væri samslungin fjarlægum
bumbuslætti villimannanna. Hún gat aldrei munaö, hvern-
ig það bar að höndum. Hún minntist aöeins, að hún heyrði
barnsgrát, eins og í fjarska og einnig það, að hún hafði
gengið á eftir. Einhvernveginn hafði henni tekizt að stíga
í fæturnar. Svo mundi hún næst eftir sér, þar sem hún lá
niðri í eintrjáningnum og hélt á einhverju, sem hreyfðist
örlítið öðru hverju, einhverju, sem skipti hana afar miklu
máli.
„Ég verð að sigra vegna þess“, heyröi hún sjálfá sig
segja. Og hún heyrði Vaimai segja, þar sem hún sat fyrir
aftan hana og réri.
„Við munum sigra“.
Þegar hún vaknaði, fann hún að sársaukinn var horfinn
henni. Hún opnaði augun, og fann að kaldur vindur lék