Tíminn - 15.04.1956, Qupperneq 9

T í M I N N, sunnudaginn 15. aprfl 1956.
O
RFINGINN
EFTIR
^JJenriL CJavíin
9
iiiimmiiimmmmmiimmmmiimmmmmmmmmiimiiiiiimmmiimmi!mmmiu!miu.,!!!-",^!miiiimmiii
loðnaí. En aöaleinkenni
mannsins voru þó augun. Þau
voru stór, blá og falleg. Þau
báru undarlega skýran lit. Og
þegar hann brosti, ljómuðu
þau. Það var þó vissara, að bú
ast ekki vi® of mikilli góðsemi
ai hálfu óðalseigandans. Þeir
voru alls'ékki svo fáir, sem
höfðu orðið ruglaðir í ríminu
við að horfa i þessi augu.
Henriksen ráösmaöur, sem
sat á stól við hlið de Borch,
lokaöi höfuðbókinni og tók
launalistann fram úr skjala-
möppu sinni. Það var verið að
fara yfir mánaðarreikning-
ana. Að undanskildum reikn-
ingunum, skipti Claus de
Borch sér ekki af rekstri óð-
alsins. Þess í stað var ekki gerð
ina. S.l. sunnudag tók bann
hana í sundur í svo marga
hluta, að ég tók um höfuðið.
En hann gat sett hana saman
aftur. í dag ekur hún um eins
og ekkert hafi komið fyrir
hana. Ég er ekki viss um,
hvaða hlutur það var, sem
hann keypti 'hjá smiðnum fyr
ir fjórar krónur, en það virð-
ist hafa sparað okkur hina
gagngerðu viðgerð.
— Jæja, einmitt. Þá láfum
við það standa líka. Það borg-
ar sig alltaf að uppörva unga
fólkið, þegar það hefir staðið
sig vel, sagði Borch, og bætti
við, — og það virðist liafa ver-
ið svo í þetta skipti. Jafnvel
þótt það kynni að koma í ljós,
að dráttarvéhn væri ekki full-

hin minnsta ákvörðun í fjar-
málum, án þess að óðalseig-
andinn hefði athugað hana og
samþykkt.
— Þetta er hræðilegt veður,
komlega viðgerð. En það gleð-
ur mig, að þér eruð ánægður
með unga manninn. Ég hefi
annars tekið eftir honum sjálf
ur, hann virðist hafa góð tök
Henriksen, sagði óðalseigand- á starfi sínu. Hvaðan er hann?
inn. Mér finnst ég kannast eitthvað
— Já, það lofar ekki góðujvið hann ,eins og ég hafi séð
um nóvembermánuð, hélt ráðs hann áður.
maðurinn. | Ráðsmaðurinn hristi höf'.ið-
Óðalseigandinn renndi aug ið. Hann gat vel sagt óðalseig-
unum yfir nöfnin á launalist-
anum. Hann hélt sjálfblekung
tilbúnum í höndinni. Svo setti
hann merki viö eitt nafn.
— Hvað er að sjá, á Lísa
Brun að fá 200 krónur? Hún
er vön að fá 100 krónur. Hún
er aðeins koriu minni til
dægrastyttingar, og ég hafði
talað um það við föður henn-
ar, að hún fengi hér fæði og
húsnæði, og kannske dálitla
vasapeninga. En 200 krónur...
— Það er samkvæmt skipun
frú Borch, sagði ráðsmaður-
inn.
— Nú . . jæja. Þá skal ég
tala um það við konu mína.
Hún er annars bæði lagin og
dugleg. Víð skulum láta það
standa.
Með stút á vörunum las óð-
alseigandinn áfram. Henriks-
andanum, að það var almenn
skoðun, að ungi maðurinn
ur, en hann er duglegur tij
vinnu, og hann hefir lag á því,
að iáta fólkið líka vinna vel.
Hann hefir sínar eigin leiðir
til þess. og mitt álit er, að viö
eigum að láta sem ekkert sé.
— Já, ef til vill, sagði ráðs-
maðurinn, og de Borch heyrði,
að það var vafi í röddinni.
Hann fylgdi sjálfur því ráði,
sem hann var að enda við að
gefa ráðsmanni sínum, að láta
sem ekkert væri.
Þegar Henriksen var f^rinn,
læsti Borch ytri hurðinni og
gekk upp á fyrstu hæð til að
þvo sér um hendurnar. Fimm
mínútum seinna gekk hann
inn í borðstofuna.
Borðstofan á Borchholm var
glæsileg, með stórum frönsk-
um gluggum, sem snéru mót
suðri. Veggirnir frá gólfi til
lofts voru þaktir útskornum
viðarplötum. Tólf geysistórar
myndir af Borch fjölskyld-
unni prýddu einnig veggina.
Þykkt eikarborðið er aílt of
stórt fyrir þrjá, enda þótt það
sé alls ekki haft eins stórt og
það getur orðið með viðbótar-
plötum. Þegar ekki voru nein-
ir gestkomandi, var þess vegna
snæddur miðdegisverður i að-
væri yngri útgáfa af óðalseig- . albyggingunni.
andanum sjálfum, en hann , Lísa stóð á bak við stól sinn,
þagði, því að hann grunaði, að þegar de Borch kom niour.
slíkt myndi ekki falla í göðan
jarðveg.
— Hann er frá Jótlandi, svar
aði hann þess vegna, — hefir
unnið á Ane-setrinu nálægt
Álaborg, en yfirgaf stöðu sína
vegna dauða móður hans. Eft-
ir því, sem ég kemst næst, er
þetta í fyrsta sinn, sem hann
kemur til Fjóns.
. — Nú. . .
— Það var barið á dyr.
— Kom inn.
Hún var lífsglöð ung stúlka,
átján ára. Faðir hennar átti
fullt í fangi með litinn búgarð
í nágrenni Bogense. Það höfðu
ekki verið til peningar til þess
að láta Lísu til mennta, og ár-
ið eftir að hún tók gagnfræða
prófið, hafði hún komið til
Borchholm, sem nokkiirs kon-
ar nemandi í húsmóðurstörf-
um, og einnig til að vera frú
Borch til skemmtunar.
Lana de Borch, sem var oft
Það var Lísa, sem stakk höfö einmana og yfirgefin á hinu
inu inn um gættina.
— Þá er maturinn tilbúinn,
sagði hún brosandi.
Þakka þér fyrir Lísa, ég
en ráðsmaður þekkti vel þenn; kem strax, svaraði de Borch,
an svip. De Borch var ekki í
sem beztu skapi. Þaö var veðr-
ið.
— Hvað er þetta? Óðulseig-
andinn nam staðar við eitt
nafnið. Það var nafn Andrés-
ar Jensen. —- Hann kom, þeg-
ar vika var liðin af október.
Hvers vegna hafið þér fært
hann inn frá 1. október og
borgað honum samkvæmt því?
— Tja, ráðsmaðurinn hik-
aði, ef til. vill er það rangt,
og það var vissulega ætlun |
mín að ræða um það við óðals
eigandann áður en ég borgaði
honum út. Hann er góður verk
maður. Óvenjulega fljótur.
Þann tima sem ég hefi veriö á
Borchholm hefi ég ekki kynnzt
mörgum, sem hafa veriö betri,
eða bara jafn góðir. Eins og óð
alseigandinn man, átti gamii
Ferguson dráttarvélin að fara
á verkstæði. Vélamaöurinn,
sem skoðaöi hana, áleit að
gagngerð viðgerð yrði að fara
fram á hénni ,en það verður
ekki nauðsynlegt.
—í Hvað kemur þaö þessu
málij við?
—; Jensen hélt nefnilega, aö
hanh gæti sjálfur gert við véi-
og snéri sér síðan að ráðsmann
inum, — þá verður þetta ekki
meira, Henriksen?
Ráðsmaðurinn stóð upp
þegjandi, enda þótt enn væri
dálítið, sem hann langaði að
ræða við óðalseigandann. En
stóra setri eftir sonarmissinn,
var mjög ánægö með ungu
stúlkuna.
— Nú Lísa, erum við fyrst til
borðs? sagði de Borch og lok-
aöi hurðinni fram í anddyrið
á eftir sér.
— Það verður víst ekki langt
að bíða. . .
í sömu andránni opnaðist
hurðin inn í hliðarherbergið
og Lana de Borch kom inn, og
de Borch tók eftir þögn hans. j á eftir henni eldri kona með
— Hvaðvarþað, Henriksen? súpuskál. Það var María, sem
það
voru
frá
aðeins' í mörg herrans ár hafði starf-
— Ja.
nokkrar ákærur frá fólkinu' að á Borchholm, og séð um
vegna Brands. ! matreiðsluna fyrir húsbæna-
— Ákærur? Hvers konar á-j urna. Það var matreitt fyrir
kærur? Rödd de Borch var
hörð.
— Það er dálítið laus á Jion
um hnefinn.
— Við höfum not íyrir fóJk,
sem kann að nota á sér hnef-
ana, Henriksen. Það þýðir
ekki að vera með nein vettl-
ingatök, er rækta á jörðina.
Við skulum bara láta Karlana
jafna eigin deilumál sín á
milli. Geti þeir það ekki, þá
sendu þá bara til mín og ég
skal gefa þeim nokkur góð
ráð.-En ef einhver töggur er
í þeim, jafna þeir málin sjálf-
ir. Þeir kæra sig alls ekkort
um, að við séum. að blanda
okkur 1 þau. Ég veit vel, að
Branöur er- nohkur óvugtarieg
FRÁ
púLLmm
ii! afgreiðslu strax
Þílplötur
Furukrossvi'Stir
Eikarparkett
Sýrtishorn og verS fyrirliggjandi.
EinkaurrsboS:
„Paget Varszava”
Fnnbogí Kjartansson
Austurstræfi 12, sími 5544.
■♦♦♦♦*♦♦♦♦•■
STÚDENTAFÉLAG REYKJAVÍKUR
Sumarfagnaður j
Stúdentafélag Reykjavíkur gengst fyrir sumarfagnaði
í Sjálfstæðishúsinu síðasta vetrardag, miðvikudaginn 18.
apríl n. k. kl. 20,30.
Dagskrá:
1. Upplestur: Lárus Pálsson, leikari.
2. Dr. Sigurður Þórarinsson skemmtir.
3. Sumri fagnað: Gunnar Thoroddsen borgarstj.
4. Dans.
Á miðnætti verður minnzt sumarkomunnar.
Brýnt er fyrir fólki að mæta stundvíslega.
Aðgöngumiðar verða seldir í Sjáifstæðishúsinu þriðju-
daginn 17. apríl kl. 5—7 síðdegis.
Allur ágóði rennur í Sáttmálasjóð.
St jórnin.
::
vinnufólkið á sjálfu búinu.
Þau settust þögul til borðs.
Fæstir hefðu getið upp á því,
að Lana de Borch væri yfir
fimmtugt. Vöxtur hennar var
grannur, næstum unglegur.
Ljósa hárið var laust við grá
hár, fínlegir drættir í andht-
inu báru engin ellimerki. Samt
sögðu kunnugir, að hið svip-
lega fráfall sonarins hefði gert
Lönu de Borch gamla. En þeir J ij
áttu við hið innra, ekki útlitið. | Ij
Hjartanlegur og hvellur hlát- j ;■
ur hennar heyrðist nú ör-1
sjaldan. Það var eins og hún j \
ætti erfitt með að vera reglu- 1
lega glöð. Hún hafði næsturn
dregið sig alveg í hlé frá sam- 11*
Hisku lilli drenaurinn okkar,
Magnús Þórarinsson,
Kvisfhaga 3,
andaðist 12. þ. m. JarSarförin hefir fariS fram.
Þorbjörg Daníeisdótfir,
Þórarinn SigurSsson
systkini hins látna.
og
V.W.V.V.V.WA'.VAW
í ' ‘
w.w.v.sv
Hugheilar þakkir til allra þeirra, er sýndu samúS og vináttu
viS andlát og jarSarför konunnar minnar,
Krisiírtar GuSnadóitur
frá ÞjóSólfshaga.
GuSmundur GuSmundsson.
kvæmislífinu i héraðinu.
'AV.W.W.V.V.W.W.W.V.V.V.V.VV.V.V.W.V,V.‘.V»