Tíminn - 21.04.1956, Blaðsíða 9

TÍM I X N, Iaugardaginn 21. apríl 1956.
^iitdiimiimiiiiiuiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuimimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimniiiiiiiiniiimiiiiiiim
9
imiiiimiiimimiiimiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiimiiiiiiiiiiiiiiuiimiiiiiiiimiuHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimimiiimiiii! i
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiuiiiiuiuiiniiHiiiiiiimuiuiiiuiiiiiiiHiiiiiiiuiiiiiiiuiiii]iiiiiiii>uii'iuuiiiiiiiiiiiiimi!imii
Leiðinleg mistök ollu því, að fram
haldssagan ruglaðist í fimmtudags
blaðinu. Hér birtist því sá kafli
hennar aftur réttur.
— Verið þér sælir herra óð
alseigandi, sagði hann rólega.
Hann fékk ekkert svar.
Andrés hafði.naumast lokað
dyrunum á'eftir sér, þegar óð-
alséigandinn áttaði sig.
— Segiö mér nú sannléik-
ann, Brandur Nielsen,
Það er ekkert fleira að segja,
svaraði verkstjórinn rudda- umst fyrst
— Eg veit heldur ekkert um
hann. Það er aðeins. . . hef-
urðu annars ekki sjálfur tekið
eftir þvi, hversu mjög hahn
líkist þér, Claus?
Óðalseigandinn var dolfall
inn af undrun.
— Líkist mér, endurtók
hann, það vona ég svo sannar
lega að ekki sé. Víst er ég skap
ríkur, en. . .
— Auðvitað eru þið ekki Jík
ir að skaplyndi, svaraði kona
hans, en útlitið. Hann cr nærri
álveg eins og þegar við kynnt-
lega. ðalseigahdinn fann til
ógeðs, þegar hann sá mein-
— Þvi' trúi ég ekki. Hafið
fýsið biikið í augum hans.
þér talað við Hendriksen ráðs
mann?
— Það væri víst til einhvers
Óðaiseigandinn hleypti brún-
um og var óhýr á svipinn.
— Hvað eigið þér við með
þessum orðum? Rödd hans var
kuldaleg og hörð.
—. Ekkert' sérstakt, muldr-
aði Brandur í barfn sér.
Óðalseigandinn bandaði
með hendinni ,sem merkti að
verkstjórinn mætti fara, en
Brandur hreifði sig ekki.
— Hvað er nú?
Karlinn hikaði.- •’
— Hvað um skaðabætur,
stamaði hann loks?
— Skaðabætur- Fyrir hvað?
— Augað.
Andartak fann de Borch til
sterkrar löngunar til að halda
áfram þar sem Andrés hafði
hætt og luskra duglega á
Brandi, eri hann stillti sig.
- Farið og segi'ð ráðsmann
inum, hvað fyrir hefir komið
sagði hann kuldaléga, ég mun
svo tala vib riann.
Út um gluggann horfði de
Borch á efti,f Branþi, sem gekk
álútur áíeiðis til ,húss -ráðs-
mannsinsi JÞetta var. heldur ó
hugnanleg-saga hugsaði óðals
eigandinn. Hann var heldur
ekki álveg viss umýað hann
hefði farið ret.t áö Sjálfur
undraðist hann það, hve Andr
és Jensen hafði, getað æst
hann .upp. Það var ekki honum
líkt að missa átjóru. á skapi
sínu. : i 1
Það var barið að dyrum. Áð
ur en hann fékk tíma ^tl að
svara var geh'gið inn. Það var
kona hans.
— Hvað var að, Claus? Það
eru mörg ár síðan ég hefi
heyrt þig svo reiðulegan. Það
hlýtur eitthvað meira en lítið
alvarlegt að hafa komið fyrir?
Óðalseigandinn brosti þving
að. Svo skýrði hann konu sinni
frá því, sem gerzt hafði.
— En þú hefir þó ekki rek
ið þennan myndarlega unga
mann, spurði hún, þegar hann
þagnaði.
Hann kinkaði koili og sagði:
— Hann er þvermóðskufull
ur þrákálfur.
— Það þykir mér leitt að
beyra.
Óðalseigandinn leit spyrj-
andi á konu sína.
— Þekkir þú hann eitthvað?
Eíann er alveg nýkominn hing
að.
Kún'brosti lítið eitt.
De Borch lagði handlegginn
blíðlega utan um konu sína.
— Var ég svona líkur bónda
karli í þá daga, spurði hann
og það var glettni í augum
hans, því hefir þú aldrei trúað
mér fyrir áður.
Hann kysst hana létt á
kinnina.
— Komdu nú inn með mér
og drekktu síðdegisteið, sagði
hún ástúðlega.
inn fyrir. Annað þessa var
nægilegt. Brandur var líka
meira ragmennið, fannst hon
um. Að hlaupa í óðalseigand
ann, þótt bann hefði fengið
nokkra löðrunga, sem hánn
þar að auki veroskpldaði sann
arlega Nú, en það varð ekki
við þessu ger-, úr því sem kom
ið var. Andrés varð mi hugsáð
til þess hváð hann ætti að gera
viö bréf móður sinnar. Hann
gat að minnsta kosti ekki af
hent það úr því sem komið
var. Það myndi líía út eins og
hann. . . . nei það var óhugs-
anöi. Andrési fannst hugsanir
sínar allar á ringulreið.
Þegar hann öaginn áður
haf ði mætt hinni sönnu móður
sinni á stígnum heim að setr
inu, hafði hann funtíið Iikt og
sting i hjartastað. Tiffinning
hans sagði honum að þau
væru hluti hvort af öðru og
hann fann sterka löngun til
að snerta hana. En hvað þetta
var unöarlegt ailt saman.
Hann velti því stundum fyrir
sér, hvort það myndi vera j 1
npkkur ar.nar í öllum heimin ! f
um, sem líkt væri ástatt um j 1
og hann. Hann hélt ekki. Þetta I =

. 2
yjar wcinir
var svo stóríurðulegt. En hvað j e=
faðir hetns var uppstökkur! I =
5. KAFLI.
Sagan um viðureign þeirra
Brands verkstjóra og Andrés-
ar barst eins og eldur í sinu
meðal vinnufólksins á Borch-
holm. Allir voru á Andrésar
bandi. Nú hafði Brandur loks Nei, hánn gat ekki hugsað um 1
hitt ofjarl sinn. Og þegar hann núna. Ekki núna.
fregnin barst svo einnig umj Andrés sýndi meðfætt stór
að óðalseigandinn hefði rekið, íéeti sitt, þegar hann hélt á-
Andrés, greip um sig kurr með , fram að pakka saman föggum
al fólksins. Enginn var íjsínum. Flestir hefðu í hans
minnsta efa um, að Brandur | sporum liegðað sér á annan
Hindberjasaft, útlend
Karameltusésa
CafelSi-makkarónur,
margar gerðir
Blá Bánd-súpur, danskar
Bragakaffi, nýmalað
Sítrónu-fe
Karo-sykursaft
Barnamafur, gott úrval
Súkkulaðisýróp komið
aftur
ísduff s
Ails konar hreinEætis- 1
vörur ii
Sæ-Sgæfi og tóbak
Fiörvasói j|
Moiasykur i
Úrvals á’egg, nýtt og 1
bragðgoff úr kæli-
barðinu
Pakka'Sar kjötvörmr, atiki'S hreinlæti.
hefði unnið til þeirrar með
ferðar, sem hann fékk. Sjálfj
ur hélt Brandur áfram að full
yrða að á sig hefði verið ráð |
izt að ósekju og auk þess að i
óvörum, en það var eriginn
sem trúði honum.
Hinriksen ráðsmaður yfir-
heyrði fjósakarlana, en þar!
sem atburður þessi fór fram í!
matarhléinu, hafði enginn af
þeim heyrt eða séð neitt af
því sem fram fór. Hinriksen
haföi einnig rætt lengi við
Brand, en það hafði naumast
leitt til neins góðs, et marka
mátti háðsglottið, sem var á
Brandi, þegar hann kom frá
þeim fundi.
Gátan leystist fyrst, þegar
Óli, sem var 12 ára drengur,
kýrði móður sinni frá því, sem
hann varö sjónarvottur að of
an af heyloftinu yfir gripa-
veg. En þa'ð var ekki eðli
Andrésar, að þiggja aðra hjálp
en þá, sem vinnuvanar hend
ur og skarpur heili létu honum
té.
Það var leiðinlegt, að missa
vinu sína á þennan hátt, hugs
aði hann. Þetta myndi heldur
ekki hjálpa hohum til að fá
arinað starf.
Hann var tilbúinn, þegar bar 1
ið var á dyr.
Það var ráðsmaðurinn.
Andrés brosti daufu brosi
og sagði: — Það fór víst ekki
vel hjá mér, herra ráðsmaður.
Mér leiðist, að þér skuluð
þurfa að lenda í svona stappi
mín vegna.’
Ráðsmaðurin lokaði á eftir
sér og gekk út að glugganum.
Hann snéri baki að gluggan
um og íeit fast á Andrés.
—- Er það satt, að Brandur
Austurstræti
húsinu. Óii var sonur fóður-
meistarans og móðir hans ann j hafi brennt þá grábröndóttu,
aðist um reikningshald á
mjólkinni í fjósinu. Fjölskyld
an bjó á óðalssetrinu.
Naumast hafði Óli lokið frá
sögn sinni, þegar móðir hans
hljóp til og náöi í mann sinn.
Fimm mínútum síðar hvarf
Óli og faðir hans inn á skrif-
stofu ráðsmannsins.
Andrés var að enda við að
láta niður föggur sínar. Hann
var sárleiður yfir því, sem fyr-
ir hann hafði komið, en gat þó
ekki séð, hvernig hann hefði
átt aö haga sér öðruvísi en
hann hafði gert. Réttlætis-
kennd hans gerði uppreisn.
Maður gat ekki fyrst barið
mann og svo klagað hann fyr-
ir það sarna, og hann var bar
Andrés?
llllllllllllliHllltllllllUHIIIUIII!IIIIIUIIIillUIIH!IHHIIIllIlll]llllllllllllllHllimillUlilUllllUiUnUnHlllllllIinillllllllll
iniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMMiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMi
I FORO-miöstöövar I
höfum viS fyrirliggjandi í fólksbifreiðir og sendiferða- =
bifreiðir smíðaár 1955 og vörubiíreiðir smíðaár 1953 =
[ til 1955. |
| Takmarkaðar birgðir. — Sendum gegn póstkröfu. |
I smm EGILSSON i.F. |
1 . Láugavegi 105, |
| Reykjavík. i
| Sími 82950. i
MlllllllllllllimiMIIIMIimiMIMIIIIIMIIimilllllilllMIMIIIIIIMIIIIimilllllllllllllllllllllllllllllllMMMIMIIIIMIIIMIIIIIIIMÍ
Vinnið ötullega að útnreiðslu Tímans
A KVENPALLI
1
í eldhúsinu
Eggjakaka með grænum baunum.
4 egg,
1 lítil dós grænar baunir,
2 tómatar, pipar, salt og 4 mat-
skeiðar af mjólk.
Eggjarauðurnar þeyttar þar til
þær eru þykkar. Pipar, salt og 4
matsk. af mjólk hrært út í. Hvít-
urnar stífþsyttar og blandað var-
lega saman við. Eggjahrærunni
hvolt á vel heita pönnu með
smjöri. Þegar eggjahræran er bú-
in að lyfta sér, er bezt að láta
pönnuna inn í ofn, þar til kakan
er þurr að ofan, en einnig má láta
lok yfir pönnuna og fullsteikia
kökuna þannig við vægan hita.
Grænu baunirnar hitaðar með of-
urlitlum smjörbita í, raðað ofan á
eggjakökuna, sem er iögð saman,
tómatarnir skornir í bita og raðað
í kring.
BoIIur úr kjötafgangi.
1 laukur og
1 gulrót er hakkað saman.
2 bollar hakkað, soðið kjöt,
3 sneiðar hveitibrauð, vættar í
mjólk.
Brauðsneiðarnar kreistar, svo að
mjólkin renni úr þeim, síðan eru
þær hakkaðar. Öilum efnunum
hrært saman, kryddað með salti,
pipar og tómatsó-u og einu eggi.
Mótað i litiar bollur, þeim velt. upp
úr brauðmylsnu og brir.aðar í
felti. 3oríð með kartöílum og íó-
rnatsóiu, <