Tíminn - 30.05.1956, Blaðsíða 9

T í M I N N, miðvikudaginn 30. maí 1956.
9
....
óróiegur vegna Andrésar, sem
hann hafð'i álltaf talið. hið
mesta mannsefni. Hann lofaði
að hyrja að rannsaka málið
alveg á stundinm ðg éf 'Elsa
væri að leika ást sína á Andr
ési, skyldi hami komast að
því og sanna á hana sVikin.
Óðalseigándinn dró andann
léttara þegar., Íann lagði; sím
ann frá sér, ; ■
18. KAFLI
Elsu fannst samband.sitt við
Andrés ekki vera eins innilegt
og það ætti ' að vera. Þegar
bréfin hans komu yarö hún
alltaf fyrir vonbriééúm. Þar
var aldrei neiná .ást' ádá|-inná.
Aðeins vináttu og umhyggju.
Engar ástarjátningar• dg hún
var ekki lengur vis um að
hún hefði skiliö Andrés rétt
og kannske var hann iíka orð
inn kaldari en áÖur. En hafði
hann ekki alltaf vérið kald-
ur? Andrés mundi ekki láta
taka sig neinu kverkataki.
Hann, eins og fólkið í sVeit
inni yfirleitt, þurfti að hugsa
sig um.
Áður en hún áttaði sig á
var hún farin að naga lindar
pennann. Hún var að skrifa
Andrési. Það var erfitt að
skrifa Andrési. Það var erfitt
að skrifa skemmtilegt bréf,
þegar maður var miður sín
yfir seinlæti hans. En Elsa
vildi ekki gefast upp og hún
vissi að þó að Andrés væri
seinlátur var hann ákveðinn
þegar hann hafði einu sinni
ákveðið sig.
Hún henti frá sér pennan-
um reiðilega, og snéri bréfinu
við þegar móðir hennar kom
inn.
— Hver er það sem þú skrif
ar á hverjum degi, góða mín?
spurði Karlotta.
— Enginn, mamma, svaraöi
dóttir hennar óþolinmóð.
— Hér er bréf til þín.
Hún hentist upp af stólnum.
Það hlaut að vera frá Andrési.
— Hvar er það, spurði hún.
Móðir hennar rétti henni
umslag. Það var ekki frá
Andrési.
Bréfið var frá Hjelm hæsta
réttarlögmanni. Hann vildi
ræða við hana um einkámál.
Helzt þegar í stað. Hvað i ó-
sköpunum gat það verið? Þac
hlaut að vera eitthvað í sam-
bandi við Borchholm, hugs-
aði hún. Um einkamál? An-
drés hlaut að hafa talaö viö
föður sinn. En hvers vegna að
kalla á lögfræðing'?;Elsa hugs
aði svo mikiðy-áð'heilinn var
að springa. Það gat þó ekki
verið.... til áð ‘kdma papp-
írunum í lag? Hún var í mikl-
um vafa um, að svo væri.
Móðir henpar, sem hafði
fylgt andlit'sdráttum hennar
með áhuga, leit spyrjandi á
hana. En Elsa var ekki í skapi
til að koma með skýringar.
Hún leit inn í dagstofuna,
og sá, að klukkan var ekki
orðin tólf ennþá. Hjelm hafði
beöið um viðtal klukkan 3.
— Kemur pabbi heim til
miðdegisverðar? spurði hún.
Karlotta Vöfí KlþþhTg hristi
höfuðið.
— Nei, pabbi ætlaöi að hitta
einhvern í viðskiptaerindum,
tautaði hún.
Elsa herpti saman varirnar.
Hún þekkti viðskiptaerindi
föðurins. í öllu falli var aldrei
neinn gróði að þeim „viðskipt
um“.
Elsa hætti við að fullgera
bréfið til Andrésar. Hún
myndi ræða við lögfræðinginn
fyrst. Hún var næstum viss
með sjálfri sér, um að lögfræð
ingurinn vildi tala við hana
um Andrés.
Þær mæðgur snæddu fá-
breyttan málsverð þegjandi.
Nei, hugsaði Elsa, hún gat
ekki hætt við Andrés. Hún
gat heldur ekki lifað lengur í
fátækt. Hún hataði það —
þessa innihaldslausu tilveru.
Henni kom alls ekki í hug, að
fá sér eitthvað starf, til þess
að lifa innihaldsríkara lífi.
Hún hét Elsa von Kipping, og
hún gat ekki stritað fyrir
brauði sínu, hugsaði hún.
— Vilt þú kaffisopa, Elsa
mín, spurði móðir hennar.
— Nei, þakk.
— Æ, jú, Elsa, þá gæti ég
fengið mér smásopa líka.
Kaffiþorsti móðurinnar
gerði Elsu gramt í geöi.
— Þú getur þó vel fengið
þér kaffisopa, þó að ég fái
mér hann ekki, sagði hún með
þjósti.
— Það er ekki eins
skemmtilegt.
Elsa yppti öxlum.
— Jæja, jæja, mamma,
sagði hún. — Við skulum þá
fá okkur bolla. Það var lang-
ur tími til klukkan þrjú og
jafnvel þótt lögfræðingurinn
byggi á Hábrúartorgi, voru
þvi takmörk sett, hve lengi
hún gæti verið á leiðinni, enda
þótt hún færi í verzlanir á
leiðinni.
Klukkuna vantaði nokkrar
mínútur í þrjú, þegar Elsa
kom á tröppurnar á húsinu,
þar sem Hjelm hæstaréttarlög
maður hafði skrifstofur sín-
ar. Þær voru á fyrstu hæð.
„Hurðin er opin“ stóð á dá-
íitlu látúnsskilti á hurðinni.
Elsa gekk inn án þess að
hringja bjöllunni. Frá and-
dyrinu gat hún séð inn í
fremri skrifstofuna. Þar sat
ung stúlka og skrifaöi á rit-
vél.
Elsa sagði til nafns síns.
Unga stúlkan bauö henni sæti
cg gekk síðan inn á innri skrif
stofuna. Hún kom skömmu síð
ar aftur og sagði: — Gjörið
vvo vel að koma þessa leið.
Maður hefði ekki getið upp
á því, að Hjelm væri lögmað-
ur. Hann var hár og þrekinn,
með góðlátlegt, næstum kímn
islegt, andlit. Augun voru grá
og greindarleg og gátu oröið
hvöss, ef eitthvað féll honum
ekki að skapi.
Hann stóö upp frá skrifborð
inu og gekk á móti EIsu. Hann
rétti henni höndina.
— Góöan dag, ungfrú Kipp-
ing, sagði hann og brosti. —
Þakka yöur fyrir komuna.
Gjörið svo vel aö fá yður
sæti.
Elsa settist hikandi á leð-
urstólinn, sem lögmaðurinn
benti á. Andartak horfði hann
rannsakandi á ungu stúlkuna.
Hjelm var mannþekkjari. Elsa
hefði orðið undrandi, ef hún
hefði vitað, hve mörg merki
fátæktar hann sá á henni við
fyrsta tillit. Það er alls ekki
svo undarlegt, að hún skuli
vilja giftast til Borchholm,
hugsaði hann. Hann blaðaði í
skjalabunka á skrifborðinu.
Svo leit hann hvasst á Elsu,
og sagði: — Þér viljið gjarna
giftast?
Elsu brá. Hún færði sig til
á stólnum.
— Hvað eigið þér viö? spurði
hún.
— Það vitið þér ósköp vel,
ungfrú Kipping.
— Geri ég það?
— Já, það gerið þér. En hef
ir þessi hugmynd ekki komiö
nokkuð hastarlega?
El'su hafði fyrst fundizt
hann góðlátlegur, en nú
breyttist sú skoðun hennar.
Hvað var hann annars að
fara?
— Hvað viljið þér mér’
spurði hún.
— Tala dálítið við yður um
framtíðina.
Hann horfir á mig eins og
köttur á kanarífugl, hugsaði
Elsa. Líklega er hann ekki
góður maöur.
— Hver hefir beðið yður um
það?
Hæstaréttarlögmaðurinn
hló.
— Hver annar en áhyggju-
fullir foreldrar?
Elsa roðnaði af vonzku.
— Ég er ef til vill ekki nógu
fín, hrökk upp úr henni.
— Þaö hefir enginn sagt
það. En það er svo ákaflega
eðlilegt, að foreldar láti sig
skipta framtíð sonar síns.
— Ivlaður gæti haldiö, að
hann væri ung stúlka. Rödd
Elsu var hvöss.
— Já, það liggur við, svar-
aði lögfræöingurinn, — að
minnsta kosti, þegar tekið er
tillit til þess, að hans var
beðið, en ekki öfugt, eins og
annars er vani.
Elsa roðnaði enn meira. Nú
var hún oröin fokreið.
— Hver hefir talað um bón
orð?
— Hafið þér ekki gert það?
Andrés hefir ekki gert það,
að því er ég fæ skilið. En þér
viljið kannske alls ekki gift-
ast honum?
— Jú, víst vil ég það.
— Nú, sjáum til. Hann hef-
ir ekki beðið yðar, en þér
viljið gjarna giftast honum,
þá eruð það líklega þér, sem
hafið beðið hans, ekki rétt?
Elsa beit á vörina.
— Eigum við ekki heldur
að orða það þannig, að þér
hafið orðið ásátt við sjálfa
yöur um þetta mál? sagði
Hjelm rólega.
Elsa þagði. Hún hafði ekki
hugmynd um, hverju hún
átti að svara. Þetta yrði víst
ekki þægilegt samtal, hugs-
aði hún.
(Ullarverksmiðjan GEFJUNJ
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiíiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiíiiiiimiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiim:
Á
Ira
LÆÐII
FJUNll
1 Allar beztu húsgagnaverzlanir þjóðarinnar hafa áklæði p
§ frá Gefjuni. Nýjar gerðir koma fram reglulega og hald- §j
| ast hönd í hönd við tízkusveiflur okkar og annarra þjóða. fj
HUMWUb no&Á,
PERLU
þvottaduft
Húsgögn írá Axel Eyjólfssyni,
Grettisgötu 6.