Tíminn - 26.06.1956, Side 9

7-
T í M I N N, þrigjudagurinn, 26. júní 1956.
9
A/v® þvorrAiocur?
/ viAsrrtösKUf*
eins vel. Hún tók eftir því, hve -']
röddin hljómaði óeölilega. ]
— Það gleður mig að hitta :
yður, herra Santers, sagði A1
an innilega og rétti Charles
stóra hönd sína. — Það var
fallega gert af yður, að fylgja
konu minni hingað. Hún hefir
líkelga sagt yður, hve annrikt
við höfum átt í dag við að út-
búa okkur í förina á morgun.
Það var óhj ákvæmilegt, að
við skildum um stund, ef allt
átti að komast í lag.
— Já, Fay skýrði það fyrir
mér. Það gleður mig, ef ég
hefi verið til gagns, en nú
verð ég víst að fara, sagöi
Charles stirðlega.
— Nei, það megið þér ekki.
Þér verðið að koma innfyrir
og fá yður drykk, sagði Alan
um leið og hann tók við tösk
unum af Charles, og gekk á
undan þeim gegn um forstof
una inn í setustofuna. — Ég
fer með töskurnar inn í svefni
herbergið, góða mín, sagði
hann við Fay, — og svo kem
ég með drykk handa okkur.
Það var karlmannlegur blær
yfir stofunni. Fay og Charles
stöðu hvort andspænis öðru.
— Er þetta íbúð manns
þíns? spurði hann.
Hún hristi höfuðið. — Hann
fékk hana lánaða hjá kunn-
ingja sínum, meðan hann dvel
ur hér í Énglandi.
— Það er undarlegt, sagði
hann, — strax og ég sá hann,
fannst mér ég kannast við
hann. Ég gæti næstum svar
ið, að ég hefi séð hann áð
' ur. En maðurinn, sem ég hefi
- i huga, hafði svart hár.
i Alan kom aftur, og tók viský
: og sódavatn út úr hornskáp.
Hann rétti .Charles glas, og j
; einnig Fay. Hún ætlaði að
fara að mótmæla, en hann
. tók fram í fyrir henni bros-
5 andi: — Mundu hvað ég
1 kennddi þér í morgun, litla
1 stúlka.
3 Alan hóf samræðurnar aft
I ur rólegri í bragði. Hann sagði
• éðlilega frá fyrirhugaöri ferð
t þeirra til Singapore, og þeg
- ar hann komst aö því, að
Charies væri nýkominn frá
a Malaya, lét hann sem hann
væri áfjáður í upplýsingar um
II fnöguleikana á að reka þar
a litla gúmmíekru.
r — Við erum svo heppín, aö
!S systir, Fay er þar. Hún gæt
ir barns hjá fólki, sem á
hennar, sagði Charles dálítið
háðskur. — Ég hitti Fay nefni-
lega í fyrsta sinn fyrir um
viku síðan, þegar ég færði
henni bók frá systur hennar.
Ég fór til hennar á leið minni
í dag til þess að endurnýja
kunningsskapinn, en verö að
viðurkenna, að ég varð harla
undrandi, þegar ég varð þess
vísari, að hún hafði hitt yður
og meira aö segja gifzt yður
á þeim stutta tíma, sem liðinn
var frá því aö ég hitti nana.
— Já, vegir ástarinnar eru
órannsakanlegir, ekki rétt?
— Ég varð mjög undrandi á
að finna Fay eina síns liös á
slíkum degi. Rödd hans var
næstum reiðileg, og setningin
hefði vel getað komið af stað
rifrildi, en það kærði Alan sig
— Ég sé að þér eruð ridd
aralegur maður, sagði hann og
greinilega ekki um.
brosti enn. — Við Fay höfum
nútimá hugmyndir um hjóna
bandið. Við höfum orðið ásátt
um, að vera félagar og jafn
ingjar.
— Mér hefði nú samt fund
izt það tilheyra, að sækja Fay
i kvöld. Það hefði ekki verið
annað en sjálfsögð kurteisi.
Charles stóð upp. — En jhi
hefi ég eyttt nógum tíma frá
yður á brúðkaupskvöldið, svo
að ég ætla að kveðja.
— Sennilega hefir þú gert.
rétt í því að taka haa með
þér hingað í kvöld, sagði Alan,
þegar Charles var farinn.
; — Ég sá enga aðra leið. Ilon
■ um virtist finnast það undar
legt, að ég skyldi dvelja á
r hjúkrunarkvennaheimilinu á
• slíkum degi, tautaði hún.
— Þú átt við, að ekki sé
allt með felldu í sambandi við
giftingu okkar?
Hún hikaði. — Já . . . og þar
sem hann er vinur Mantesa
hjónanna, þá fannst mér rétt
að reyna að sannfæra hann
um hið gagstæða.
Hann kinkaði kolli. — Þegar
tekið er með í reikninginn, áð
hann hefir aðeins séð þig einu
hann hafa
— Vitanlega. Við förum til
Singapore annað kvöld.
— Til Singapóre? hróp iði
hann. Bifreiðin beygði i sama
bili svo harkalega, að hún var
næstum komin á rennustein-
inn. — En hvers vegna til
Singapore? spurði hann ioks,
og það kenndi æsingar í rödd
inni.
Hún minntist Ieiöbeining-
anna á vélritaða skjalinu. —
Alan hefir nýlega erft dálitla
peningaupphæð, og hefir í
hyggju aö kaupa sér gúmmí-
ekru. Þar að auki er Eva þar.
Mig langar að heimsækja
hana og kynna hana fyrir A1
an.
En leið lítil stund — svo
þagði hann: — Ætlið þið að
búa hjá Mantesa hjónunum?
— Við vonumst til þess, ef
þau bjóða okkur það. Þú sagðir
mér, að þau væru gestrisin.
— En hefir ykkur ekki ver
ið boðið að dvelja þar enn?
— Þau vita ekki um, að við
erum á leiðinni. Okkur tókst
fyrst í gær að ná'Tmiða með
næturflugvélinni, sem heldur
af stað áhnað kvölg.
— Nú, þanníg, tautáði
hann. Svo námú:‘'þáú staðar
■fár, 0i/Orí4LO6UP SFAf
S06/P SSX /
VEX-þvoílaiögur er mun sterkari en
anr.ar íáaniegor þvottalögur.
í 3 lítra uppþvottavatns eða 4 lítra
hreingernmgavatns ’part aðeins 1 ie-
skeið af VEX-þvottalegi.
VEX-þvottalögur er SULFO-sápa.
Húsmóðurinm vex uppþvotturinn ekki
i augum, ef hún notar VEX.
A/ý/ 0 VOTT-A L O 6 U&iM A
sinni, þá virðist
nokkuð mikinn áhuga fyrir
þér. En þú hefir kannske, þeg
ar allt kemur til alls, þegar
sængað með honum?
Roði færðist
vanga
hennar.
— Kemur það þér ef til vill
eitthvað við?
— Það vildi ég segja að mér
gerði. Ég er nefnilega að reyna
að komast að því, hvort áhugi
hans er sprottinn af einká-
ástæðum, eða vegna kunnings
skapar hans' við Mantesa.
Var hann forvitinn, að vita
hvers vegna systir þín sendi
þér bókina? Heldur þú, áö
hann hafi af þeim ástæðum
heimsótt þig aftur?
— Hann nefndi bókina alls
ekki á nafn. Hann hafði áður
að hann myndi
ir, myndi i
styrkjast enn.
En Alan leit mjög eðlilega á
hana, já, jafnvel ástúðlega: |
— Sæl, ástin mín, sagði hann!
léttilega og eðlilega. — Ég var
aö koma heim, og ætláöi að
fara að hringja á hjúkrúnar
kvennaheimilíð, til.þess að fá
vitneskju úmKhvúrtýþú værir
lögð af stað.
Hann íeifr sþý.fijahói, á Charl
es. — Vil;t::þúækki''kyniia mig
fyrir leiðsögumanni þinum,
góða? Ég verð að segja, að mér
kom ekki til hugár, að þú
myndir mæta með „herra“
upp á arminn. í kvöld. Hann
hló glaðléga. Það var ekki
hægt annað en viðurkeiina, að
hann kunni tökin á óvæut-
um atburðum.
— Þetta er einn kunriingja
minna, Alan — Charles. Sant
ers. Hann kom í heimsókn til
min, og var svo vingjarnleg
ur að aka mér hingað með
töskurnar. Hún reyndi líka
að tala eðliiégár en tókst ekki
— Nei, er það satt, sagði
Alan að því er virtist undr-
andi, en Fay, sem fylgdist
greinilega með honum, tók eft
ir breytingu. Grá augun herpt
ust saman. Henni fannst eins
og stór líkami hans yrði
spenntur eins og stálfjöður.
Hann minnti hana allt í einu
á villidýr, sem bíður þess að
stökkva á bráð sína. En hann
hélt áfram með ástúölegu
brosi: — Nú, svo að þér erúð
þá gamall vinur fjölskyldu
konunnar minnar? Við Fay
vorum gefin saman í slíkum
flýti, að ég hefi ekki haft tíma
til að kynnast nærri þvi öll-
um vinum hennar.
— Ég get nú varla ætlazt
til, að vera nefndur einn vina
sagt mér,
heimsækja mig á leiðinni að
norðan. Ég held .... hún hik-
aði .... að honum hafi fallið
við mig, aö minnsa kosti dá-
lítiö ....
Hún vissi það ekki. Það gat
svo sem vel verið. Bæði koss-
inn og hlýleiki hans, þegar
hann hafði tekið hana í fang
sér um kvöldið, bentu til þess.
— Nú, hvað meira? spurði
hann.
— Og svo finnst mér ennþá,