Tíminn - 14.07.1956, Síða 6

8
TÍMINN, laugardagirin 14. júlí 1956.
sýnir gamanleikinn
annað kvöld kl. 3.
Aðgöngumiðasala frá kl. 2
dag. — Sími 3191.
Síml 819 38
Læknirinn
(Bad for each other)
Spennandi ný amerísk Iækna-
mynd um störf þeirra og von-
brigöi, sem þeim ber daglega
að höndum. Með aðalhlutverk
fara hinir vinsælu leikarar:
Charlton Heston,
Lizabeth Scott.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
AUSTURBÆJARBÍÓ
Síml 1384
Einvígið í myrkrinu
(The Iron Mistress)
GGeysispennandi og viðburðarík,
ný, amerísk kvikmynd í litum,
byggð á ævi James Bowie, sem
frægur var meðal Indíána og
hvítra manna í Suðurríkjunum
fyrir bardagaafrek og einvígi.
ASalhlutverk:
Alan Ladd,
Virginia Mayo.
Bönnuð börnum innan 16 ára.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
TRIPOll-BÍÓ i
Síml 1182 |
FYRIR SYNDAFLÓÐIÐ :
(Advant le Déluge) !
Heimsfræg ný, frönsk stórmynd
gerð af snillingnum Andre Cay-
atte. Myndin var verðlaunuð á
kvikmyndahátíðinni í annes 1954.
Mynd þessi er talin ein sú bezta,
er tekin hefur verið í Frakklandi.
Marine Viady,
Clément-Thierry,
Jacques Fayet
Roger Coggie
Jacques Castelot, o. fl.
Sýnd kl. 5 og 9.
Danskur texti — Bönnuðu innan
16 ára.
GAMLA BÍÓ
Simi 1475 !
SamsæriS
(The Tall Target) !
Spennandi og dularfull banda-
rísk kvikmynd, byggð á sönnum
atburði.
Dick Povvell
Paula Raymond.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Bönnuð börnum innan 14 ára
BÆJARBÍÓ
ji
— HAFNARFIRÐI —
Sími 9184
7. vika.
Odysseifur
Sýnd kl. 7 og 9.
Þrumufuglar
hörkuspennandi og viðburðarík
ný amerísk kvikmynd.
Sýnd kl. 5.
Bönnuð börnum
Nt í 1 !, /. I ^
Bráðskemmtileg amerísk dans-
og söngvamynd í litum, með
Bing Crosby,
Jane Wyman.
Sýnd 5, 7 og 9.
TJARNARBÍÓ
Siml 6485
Miljón punda seðillinn
(The million pound note)
Bráðskemmtileg brezk litmynd
gerð eftir samnefndri sögu eftir
Mark Twain.
Aðaihlutverk:
Gregory Peck
Ronald Squire
Jane Griffiths
Hláturinn lengir lífið.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Hdfnarfjarðarbsé
Sími 9249
Sirkusnætur
Spennandi og vel leikin ný banda
rísk litkvikmynd. Sagan hefur
komið út í íslenzkri þýðingu.
Aðalhlutverk:
Ann Baxter,
Sfeve Cochram.
Sýnd kl. 7 og 9.
iiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiii
S
1 «5 gæfa fyJgir hrlngtmtiD3f
Ifri SIGUBÞÓB. I
B I
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiliiiiiiiiiiimiiiiiiiimmiiimiiiiiiiiiiim
mMmiuuiiniuiiiiiiiuimuiuiiiiiniuiuiiiiiiiiuumim
14 OG 18 KARATA
TRÚLOFUNARHRINGAB
•imiiifiiiimimmiiiiiiuiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiimmuiiimt
amP€R 'jí
Rafteikningar
Raflagnir — Viðgerðir
Þingholtsstræti 21
Sími 815 56
EFiir
JENNiFER
AMÉS
sss
29
ið mér, og svo brosti hún fram
an í Alan, og horfði djúpt í
augu hans.
— Ef ég væri raunverulega
gift þér, myndi ég mola höf-
uðið á þessari konu, sagði Fay
í örvæntingu nokkrum dögum
seinna, þegar þau voru ein í
herþergi sínu. — Hún hegðar
sér eins og hún eigi þig.
Hann var að þursta hár sitt.
Hann snéri sér hálfvegis við á
stólnum. — Þú ert þó ekki af-
brýðisöm, góða mín. Hann
brosti svo hæðnislega, að hún
varð bálvond.
Og henni gramdist enn
meira, að hann skyldi nefna
hana „góðu sína.“
— Vitanlega er ég ekki af-
brýðisöm. Hvers vegna ætti
ég svo sem að vera það? Við
höfum þó komið okkur saman
um, að þetta er aðeins starf,
sem við höfum tekið að okkur.
En mér finnst það ekki skyn-
samlegt af þér, að gefæ henni
undir fótinn. Þegar allt kem-
ur til alls, þá eigum við að lát-
ast vera nýgift, og reyna að
halda þeim í þeirri trú.
Hann var hættur að bursta
hárið. — Heldur þú kannske,
að ég muni svíkja samning
okkar?
Hún reyndi að tala rólega.
— Mér finnst aðeins, að það
sé ekki spor í rétta átt, að þú
daðrir opinberlega við frú
Mantesa.
Hann yppti öxlum. — Hvern
ig ætti ég annars að eyða tím-
anum?
— Þú gætir til dæmis lesið.
— Þriggja mánaða gamlar
útgáfur af tímaritum eru lít-
ið eftirsóknarverðar. Annars
get ég með jafn miklum rétti
haldið fram, að svo líti út, að
þú forðist mig, þegar þú eyðir
mestum tíma þínum í barna-
herberginu. Hann píröi saman
augun, og sendi henni spyrj-
andi augnaráð. — Er það á-
stæðan, Fay?
Hún snéri sér í flýti að snyrti
borðinu, og fór að púðra á sér
nefið. — Hvers vegna ætti ég
að forðast þig? Það hefir þó
ekki orðið nein breyting á síð-
an við tókum þetta starf að
okkur.
En innra með sér vissi htín
vel, að þetta var ekki sannleik-
anum samkvæmt. Tilfinning-
ar hennar voru breyttar, en
hún þorði ekki að viðurkenna
það fyrir sjálfri sér. Hún fann,
að ef hún viðurkenndi, myndi
það ekki aöeins gera núver-
andi ástand verra, heldur bein
línis óþolandi. Því, að hvernig
ætti hún að geta verið í her-
bergi með manni, sem hún elsk
aði, án þess að kasta sér í
fang honum? Það var ekki
vegna þess að hún treysti hon-
um ekki, heldur vegna þess,
að hún treysti sjálfri sér ekki.
Þess vegna varð hún að halda
fást við þetta: „Vitanlega er
ég ástfangin af Alan. Það er
aðeins vegna hins nána sam-
bands, sem við erum neydd til
að hafa.... vegna þess, að
hann liggur á hverri nóttu í
rúminu við hliðina á mér —
ég sé hann bursta hár sitt og
raka sig, og hann lætur hurð-
ina á baðherberginu standa
opna á meðan. Ég hefi aldrei
vitað fyrr, að það gæti verið
svo áhrifamikið, að sjá menn
raka sig — ég, sem hefi séð
hundrað sjúklinga gera þaö.
Ég hefði heldur ekki trúað, að
mér þætti svo ánægjulegt, að
leggja náttfötin hans saman-
brotin undir koddann, eða
hengja fdtin hans upp i klæða
skápinn, þegar hann hefir
kastað þeim frá sér á stöl. Mér
er nær að halda, að ég, eins
og allar aðrar konur, sé búin
að fá einhverja ambáttartil-
finningu gagnvart einum karl
manni.... Æ, hættu þessu nú,
Fay....“
Alan var kominn og stóð
beint fyrir aftan hana.
— Fay, snúðu þér við og
horfðu á mig.
Hún sneri sér hægt, því að
hann skyldi að minnsta kosti
ekki geta hrósað sigri yfir því,
að hún þyrði ekki að horfa
framan í hann.
— Hvað? spurði hún dálítið
óákveðinni röddu.
— Mér fellur alls ekki viö
kaldar, bláeygðar ljóshærðar
stúlkur, sagði hann.
— Það var nú samt ein blá
eyg og ljóshærð, sem þér virt-
ist falla vel við, sagði hún
áður en hún vissi af, og sá
mikið eftir.
— Já, viðurkenndi hann, —
en augu hennar voru ekki
köld, þótt blá væru — litur
þeirra var hlýr og blár, eins
og Miðjarðarhafið — hann
brosti skyndilega, — en ann-
ars efast ég um, að hún hafi
í rauninni ljóst hár. Og svo
bætti hann við: — Þú skalt
ekki vera hrygg, Fay, því að
ég er að missa áhugann fyrir
Ijóshæröum stúlkum, að
minnsta kosti þeim, sem hafa
augu eins og í þorski.
— En þér fellur heldur ekki
við rauðhærðar stúlkur. Það
sagðir þú mér þegar við hitt-
umst í fyrsta sinn.
— Gerði ég það? En það
gæti verið að ég væri að skipta
um skoðun. Hann beygöi sig
niður og kyssti hana á munn-
inn.
Þau horfðust í augu.
— Hvers vegna gerðir þú
þetta, hvíslaði hún loks.
Hann svaraði ekki strax....
En svo yppti hann öxlum og
rétti sig upp.
— Fjandinn hafi það, ég er
þó aðeins mannlegur, þrum-
aði hann. — Þetta er kannske
aðeins starf, en ég er þó líka
karlmaður.
Hún sló hann beint í andlit-
ið.... Sjálf varð hún undr-
andi á því, að ’nún skyldi geta
slegið karlmann svo fast og
hiklaust.
— Þetta áttir þú hjá mér,
sagði hún og flýtti sér út úr
herberginu.
17. KAFLI.
Á hverju kvöldi fann John
því, að þau gætu enn ekki
fengið að skoða ekruna, sem
Alan hafði áhuga fynr.
Mantesa nýja afsökun fyrir
— Aðeins til að tefja tím-
ann, sagði Alan við Fay. —
Þau halda, að þegar við höf-
um séð ekruna, verði dvöl okk
ar hér ekki lengri.
— En ég' fæ ekki séö enn,
hvaða gagn þau hafa af því
að halda okkur nér, sagði
hún.
Hann brosti háðslega. — En
þau halda að þau hafi gagn
af því. Og eitt græða þau á
því: Þau hindra oklcur í að
sjá Evu. Þau eru ' nefnilega
ciss um, að um leið og við
komum til Singapore, setjum
við allt í gang til þess að ná
sambandi við hana.
Hún leit á hann brúnum
augum, alvarleg á svip: — Al-
an, ég hefi svo miklar áhyggj-
ur af Evu. Jafnvel þótt hún
sé veik — eins og þau halda
fram — þá ætti hún að geta
skrifað mér.
— Hún skrifar líka áreiðan-
lega til þín, þegar þeim býð-
ur svo við að hafa, en ef ég
væri í þínum sporum, myndi
ég ekki leggja of mikinn trún-
að á það, sem hún skrifar,
sagði hann þurrlega.
Skyndileg reiði gagnvart
honum blossaði upp í hennl,
og hún var gráti nær. — Þér
er nSkvæmlega sama um
Evu. Hið eina, sem þú kærir
þig um, er að tala og dáðra
við þessa hræðilegu frú Mant-
esa. Hvaða gagn er áð dvöl
okkar hér? Að hverju höfum
við komizt, sem er svo mikils-
vert, að það er þess virði aö
vera hengdur fyrir?
Hún vissi vel, að hún var ó-
sanngjörn, og leiddist það
svo, að hún gat brostið í grát
þá og þegar. Hún gat heldur
ekki skilið, hvað gekk að henni
þessa síðustu tíaga — en allt
frá því að hann kyssti hana
hafði hún átt erfitt með að
hemja tilfinningar sínar, þeg-
ar þau voru ein saman. Hún
þjáðist af feimni í hvert sinn
og þau héldu til hins sam-
eiginlega svefnlierbergis á
kvöldin. Á einhvern hátt var
það verra nú en það hafði
verið í fyrstu.
Hann hafði í byrjun afsak-
að sig með því, að hann væri
nú aðeins mannlégur, og þar
að auki karlmaöur. Það var
skrítið, aö þessi útskýring
hans skyldi fara svo í taugarn
ar á henni, að hún hafði gef-
ið honum löörung. Þetta var
þó langtum heiðarlegra frá
hans hendi, en þótt hann
hefði viðurkennt, að hún
hefði áhrif á hann, eða að
hann væri að verða ástífang-
inn af henni. Hann — ástfang
inn af henni! Hugsunin ein
kom henni til að brosa háðs-
lega. Allt frá því að þetta lifla
atvik bar við, hafði hann ver-
ið jafnvel enn fonhlegri við
hana. - i
Hún tók eftir, , að hann
lagði sig fram við að láta hana
finna, að hún hefði enga þýð
VJVAWAV.VAVVV.W.V.V.V.VASVAVV.V.V.V.V.W
■:
í; Þakka hjartanlega öllum þeim, sem heiSruðu mig
/ á áttræðisafmælinu 5. júlí með gjöfum, skeytum, heim-
í sóknum og hlýjum kveðjum. — Guð blessi ykkur öll.
í SIGURÐUR ÓLAFSSON,
í Ásgarði. ;■
ÍVAV.V.VAVAV.V.VV.V.V.VAV.V.W.V.V.W.V.V.VJ