Tíminn - 22.08.1956, Blaðsíða 6

6
w ®
Síml 819 36
J T Verðlaunakviktnyndin
A eyrinni
ÁmerfsE ' stórniynd, sem hefir
fengið 8 heiðursverðlaun og var
kosin bezta ameríska myndin ár-
ið 1954. Með aðalhlutverkin fara,
hinn vinsæli leikari
Marlo Brando og
Eva Mary Saint
Bönnuð börnum innan 14 ára
Sýnd kl. 7 og 9.
Konungur
* sjóræningjanna
IJörkuspennandi sjóræningja-
myínd í litum með
John Derek
■ ”r!' Sýnd kl. 5.
ÁUSTURBÆJARBÍÓ
Siml 1384
LOKAÐ
TRIPOLI-BÍÓ
Siml 1182
Matiurinn, sem gekk
í svefni
(Sömngangaren)
Bráðskemmtileg ný frönsk gaman
mynd með hinum óviðjafnanlega
Fernandel
I aðalhlutverkinu.
Sýnd kl.
5, 7 og 9.
NÝJA BÍÓ
Síml 1544
„INFERNO
Mjög spennandi og viðburðahröð
amerísk litmynd.
Aðalhlutverk:
Robert Ryan
Rhonda Fleming
William Lundigan
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Bönnuð fyrir börn
GAMLA BÍÓ
;;
Síml 1475
Lokað
Hðfnarfjarðarbsó
Siml 9249
Gleym mér ei
ftalska útgáfan af söngvamynd-
ógleymanlegu, sem talin er bezta
mynd tenorsöngvarans Benjamino
Gigli.
Aðalhiutverk:
1 Benjamino Gigll
| Magda Schneider
Aukamynd: Fögur mynd frá Dan-
mörku. .
Sýnd kl. 7 og 9.
IMJGŒIO
Káta ekkjan
Fögur og skemmtileg litmynd
gerð eftir óperettu Franz Lehar
Aðalhlutverk:
Lana Turner
Fernando Lamas,
Una Merkel
Sýnd kl. 7 og 9.
TJARNARBÍÓ
Sími 6485
Brýrnar í Toko-Ri
• (The Bridges at Toko-Ri)
Afar spennandi og fræg ný am-
erísk litmynd, er gerist í Kóreu-
stríðinu.
ASalhlutverk:
William Holden
Grace Kelly
Frederic March
Mickey Rooney
Bönnuð börnum.
Sýnd kl. 5* 7 og 9.
BÆJARBÍÓ
— HAFNARFIRÐI -
Sími 9184
RaiuSa akurliljan
! eftir hinni frægu skáldsögu barón \
; essu D. Orczys. Nú er þessi mikið'
| umtalaða mynd nýkomin til lands;
! ins.
Aðalhlutverk:
Leslie Howard
Merle Oberon
Danskur skýringartexti
Sýnd kl. 7 og 9.
Hafnarbíó
Foxfire
í Efnismikli og hrífandi ný amerísk
i stórmynd í litum eftir samnefndri
1 metsölubók Anya Seton.
Jane Russell
Jeff Chandler
Dan Dureya
; í myndinni syngur Jeff Chandler
; titillagið „Foxfire"
Sýnd kl. 7 og 9.
Winchester ’73
í Hörkuspennzndi amerísk kvik- j
S mynd með
í James Stewart
í Bönnuð innan 16 ára.
Sýnd kl. 5.

I amP€R *
Sími 815 56
uiiiuuiuiiuuiiiiiiuiiiiiiiiiiiuiiiiiiiuiiiniiiuiniiimuu
T í MI N N, miðvikudaginn 22. ágúst 1956.
62
eru vanir að aðstoða við yfir
heyrslur mínar.
Madelína stökk eldsnökkt til
hans. Hún æpti hásri röddu:
Ég gæti myrt þig, ég gæti myrt
þig-
— Ég efast ekkert um það,
kæra vinkona. En sem betur
fer, færð þú ekkert tækifæri
til þess, svaraði hann — og
var ekki laust við að hann
hefði gaman af. — Þið eruð
fangar mínir. Það er ég, sem
ræð því hve lengi þið munið
lifa, eða hve fljótt þið munið
deyja.
í sama bili komu nokkrir
lítt klæddir uppreisnarmenn
hlaupandi inn í kofann. Þeir
voru óðamála, oð Fay skildi
ekki hvað þeir sögðu. Charles
kom einnig hlaupandi. Hún
hafði aldrei séð hann svona
fölan og óttasleginn. Röddin
var nánast örvæntingarfuLl,
þegar hann sagði:
— Við eru umkringdir af
brezkum hersveitum, íoringi,
þeir eru tíu á móti hverjum
okkar. Hvað eigum við að
gera?
Jungman leit ísköldu augn
aráði sinu á hann. Rödd hans
var róleg: — Snúast til varn
ar — það er hið eina, sem við
munum gera. Þú hefir þá
reiknað vitlaust, Santers. Frá
því fyrsta hefir Farnsworth
leikið sér að þér. Ég var bjáni
að treysta þér. Maður, sem
njósnar gegn sínu eigin landi,
mun alltaf svíkja um síðir.
Það var Sheba Mantesa, sem
kom mér til að taka þig. Hún
vissi, að þú hafðir starfað með
Japönum síðasta ár styrjaldar
innar. Hún sagði, að þar sem
þú hefðir þetta á samvizk-
unni, myndir þú neyðast til
að vera okkur trúr, annars
myndi hún Ijóstra upp um þig
við Englendinga. Ég skildi, að
það var eitthvað samband
milli ykkar . . . hann brosti
háðslega . . . sem virtist gera
þig að sérlega góðu „spili“ . . .
en föðurlandssvikari er ann
ars alltaf lélegt „spil“.
Hann snéri sér til eins varð
anna. — Hve langt er þar til
óvinirnir ráðst á okkur?
— Varla meira en tíu mín-
útur, foringi.
— Við verðum að reyna að
komast í gegn, sagði Jung-
man. — Hvað sem við gerum,
erum við alla vega dauðans
matur, en það er betra að
deyja í bardaga. Fyrst þarf ég
þó að ljuka af nokkrum smá
munum hér. Ef þau lifa, geta
þau orðið hættuleg í framtíð
inni.
Hann snéri sér við, og án
þess að hika andartak skaut
hann kúlu gegn um höfuð
Charlesar Santers.
Fay rak upp óp, og tók báð
um höndum fyrir andlitið, en
Madelína stóð óhagganleg.
Hún þagði og hreyfði sig ekki,
en herpti varirnar saman.
Hún virtist vera að herða
upp hugan til einhvers.
Lík Charlesar lá endilangt
á gólfinu, en uppreisnarmenn
irnir skiptu sér ekki fremur af
því, en það hefði verið hunds
hræ. Dauðinn virtist vera dag
legt brauð á þessum slóðum.
— Áður en bardaginn hefst
ætla ég líka að binda endi á
líf Alans Farnsworths. Ég hefi
áður átt í höggi við hann —
þá var hann svartur á hár og
skegg — en SanterS-sagði mér,
að hann væri samr maðurinn.
Hann miðaði skammbyss-
unni á Alan, sem lá meðvitund
arlaus á fletinu.
Fay stökk fram til að kom
ast á milli byssunnar og Alans
en Madelína var skjótari í
snúningum. Hún stökk eins og
köttur, greip í handlegg Jung
mans, og beindi hoiuira upp á
við, svo að kúlan, sem ætlað
var Alan, fór í gegn um höfuð
Jungmans. En einn varðmann
anna hafði séð hvað Madelína
ætlaðist fyrir, og hleypti af
skoti á hana næstum sam-
tímis. Madelína og Jungman
hnigu bæði niður, en úti fyrir
heyrðist vélbyssuskothríð,
sem yfirgnæfði kvalaóp
þeirra.
Brezku hersveitirnar höfðu
unnið auðveldan sigur.
■ M.4.: , 1 iÁ'MrnÍ!
26. KAFLI,
Alan var hjá Madelínu, þegar
hún lézt á sjúkrahúnnu i
Singapore. Hann hafði ekki
náð sér enn, þótt hitinn hefði
minnkað mikið, en honum
hafði borizt til eyrna, að Made
lína vildi fá að sjá hann. Fayi
var ekki viðstödd síðasta fund ’
þeirra, enda kærði hún sig
ekki um það. Madelína hafði
bjargað lífi hans — hún hafði
vissa kröfu til hans, enda þótt
hún gæti aldrei orðið lang-
varandi.
Hann sat á rúmstokknum
hjá henni, og hélt um hönd
hennar.
— Við hefðum ekki fallið
saman til lengdar, Alan, sagði
hún þreytulega. — Ég hefi
sagt þér ósatt um aldur minn.
Ég er miklu eldri en þú heldur.
Hingað til hefir mér tekizt að
leyna því, en það hefði mér
ekki tekizt mikið lengur.
— Hvað hefir aldur þinn að
segja, þú ert dásamleg eins
og þú ert, og ég á þér líf mitt
að launa. Hann brosti hug-
hreystandi til hennar og bætti
við hásum rómi: — Þú kemst
áreiðanlega yfir þetta . . . þú
ert vön að gera það.
— Já, þú hefir rétt fyrir
þér. Ég kemst áreiðanlega yf-
ir það. Hún þrýsti hönd hans,
og sendi honum dreymandi
bros, sem smám saman dó út,
þar til aðeins voru eftir viprur
um munnvikin. Nokkrum and
artökum síðar var hún látin.
Sama dag var Fay hjá Evu.
Lögreglan hafði brotizt inn í
bústað Mantesa, þegar Fay
lagði inn ákæru sína. Þau
höfðu fundið Evu í rúminu, í
ömurlegu ástandi, hæði and-
lega og líkamlega, Innfædda
þjónustufólkið haföi blandað
eiturlyfjum í allan mat henn
ar. Þegar systurnar hittust,
varpaði Eva sér grátandi í
faðm Fay, og sagði henni,
.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.VA
hvernig hún hefði barizt
gegn eitrinu, sem hana hafði
grunað, að látið væri í mat-
inn, og jafnvel hefði hún sol-t
ið um t-íma af þeim ástæðum.
En um síðir hafði hún verið
orðin svo þreytt og niðurdreg
inn, að henni var sama um
allt. Það var ekki fyrr en hún
heyrði rödd Madelínu —
fyrstu ensku röddina í langan
tíma — sem henni hafði tek
izt með miklum erfiðismunum,
að ná sambandi við hana, og
biðja fyrir skilaboð til Fay.
— Þegar ég heyrði, að þú
værir á Malaya, vissi ég ekki
mitt rjúkandi ráð, hvíslaði
hún. — Ég óttaðist, að þau
myndu fara með þig, eins og
þau fóru með mig. Ég hafði
nefnilega komizt að því, að
einn þjónanna tók við mútum,
svo að ég lét hann hafa gull
úrið, sem pabbi gaf mér á
sautján ára afmælisdeginum
niínum, ef hann vildi koma
bréfmiðanum til þin. Fékkst
þú hann ekki?
Fay kinkaði kolli. — Jú.
— En samt fóruð þið til
„Happy Harmony" — þessa
hræðilega staðar, sagði Eva,
og það fór hrollur um hana.
— Við Alan neyddumst til
þess útskýröi Fay.
— Og þið komuzt undan.
Það var ’nreint kraftaverk,
sagði Eva.
— Það var ekki nóg með,
að við komumst undan, heldur
voru allir uppreisnarmennirn
ir í þeim hluta eyjarinna.r,
með Kali-var í broddi fylking
ar umkringdir, svo er Alan
fyrir að þakka. Alan . . . Fay
dró andan djúpt. — Alan . . .
er dásamlegur, Eva.
— Er það ekki leyniþjón-
ustumaðurinn, sem þú starfað
ir með, og sem þau héldu, að
þú værir gift’ ?
Fay kinkaði kolli.
Eva liorfði beint framan í
andlit systur sinnar. — Var
það . . . slæmt . . . erfitt fyrir
þig, á ég við?
Pay svaraði ekki þegar. Eva
snéri sér í rúminu, og tók í
handlegg henni.
— Hvers vegna svarar þú
mér ekki? Það hefir þá verið
óþœgilegt, svo vægt sé til orða
tekið?
Fay fór skyndilega að hlæja
— í fyrsta sinn síðan þær syst
ur hittust aftur. Eva var orðin
svo horuö og föl, og ólik
sjálfri sér, að bað hafði ekki
verið nein ástæða til hláturs.
— Vitanlega var þetta öá-
lítið erfitt og óþægilegt . . .
en einnig spennandi . . . og
yndislegt.
— Þú átt við, sagði Eva, —
vegna þess, að þú fannst, að
þú hafðir starfi að gegna. Það
hefir þá verið með hjálp vinar
þíns, Farnsworths kapteins, a-ð
öll mótspyrna uppreisnar-
mannanna var brotin á bak
aftur? En hverng gat Alan

Af alhug þakka ég ykkur öllum, sem heiSru'ðuð I;
mig og glöddu með heimsókn, gjöfum og skeyium á j
sjötugsafmæli mínu, og gerðuð mér daginn ógleyman- "■
legan. — j;
Guð leiði ykkur um lífsins stig. ;i
Hann launin mun greiða fyrir mig. ;!
ÓLAFUR SKAGFJÖRÐ, j
Þurranesi, Dalasýslu. !;
VAT/A'AV/.V.^V.W.V.V.VAV.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.