Tíminn - 21.09.1956, Síða 9

TÍMINN, föstudaginn 21. september 1956.
9

MiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiimiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiuiiiiiiiiimmiiuimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiimiiiiimimiPi
r
Avallt fyrsta flokks vörur.
KJÖT og GRÆNMETI

j tilvera í Danmörku, hins veg hefði einu sinni tekið ákvörð
skýjunum, sem af og til byrgðu, ar tniklu óvissari, en ólíkt un sína myndi henni ekki
sólargeislana. Frejlif lá á bak meira eggjandi líf undir suð verða haggað. Enn einu sinni
inu í litlum árabáti á Furu- itnnni sól og við aðscæður, fór hann nákvsemlega í gegn
vatni. Allan fyrri hluta dags!sém báru blæ ríkidæmis og um fyrirætlanir sínar lið fyr
ins hafði hann látið bátiiiis; léítýðar. Því að léttúð hlaut ir lið. Það var vissulega margt
reka fyrir vindi og straumi, i Þaö. að vera. Dóra hafði verið sem mælti í gegn henni og þó
án þess að hugsa út í það, að hl'einskilin í bréfi sínu. Hún einkum lífsviðhorf hans. Það
hann hafði kostað fimm krón sagði frá Frank og Peter. Frej, var svo fjarlægt honum að
ur á hvern klukkutíma. lif géðjaðist strax vel að Frank j gera nokkuð heimskulegt eða
Síðan á afmælisdegi Dóru en Peter Spencer hataði hann. j tefla á tvær hættur. Það var
hafði Ferjlif verið allt annar Það jvar alveg óskiljanlegt, að.ef til vill aðeins vegna þess
Dóra skildi verða svona yfir! að hann hafði aldrei lagt slikt
sig hrifin af slíkum náunga.1 í vana sinn.
Það var slæmt, alveg bölvað. Þig skortir hugmyndaflug,
Hann þekkti Dóru og vissi, að
frægð Spencers og auðæfi
maður. Hann kannaðist jafn
vel ekki við sjálfan sig. Lífs
takmark hans, sjálfstæði eig
in fyrirtæki, sem um tíu ára
skeið hafði verið draumur
hans og driffjöður í tilveru
hans, var honum nú einskis
virði. Dóra hafði næstum lam
að allan lífsvilja hans. Sú hót
un hans, að finna sér aðra
stúlku voru innan tóm orð.
Hann hafði jafnvel sjálfur
hvíslaði inri rödd að honum.
Þú ert meira að segja svo hug
ekki trúað á þann möguleika
Sáfnt hafði hann re-ynt. Hann Þann veginn að draga til á-
hafði boðið ; þeim Ingu, Lísu! tvörSunar. Framtíð án Dóru
og Hefenú á bíó hverri á éftir j myndi honum litils virði,
annarri. En allt hefði það orð j hvernig sem annað færi. Tíu
ið til einskis. Hann hafði i hug j ára afrakstur miskunarlauss
anum borið þær saman við strits og spai’Semi, 90 þús. krón
myndu varla hafa verið þung myndasnauður, að þú setur
á metunum fyrir hána. Það ekki einu sinni niður á föt
hlaut því að vera maðurinn I in þín hélt röddin áfram.
sjálfur, sem hafði töfrað hana, | Frejlif reis upp í bátnum og
maðúr sem ekki vildi giftast' greip árarnar. Með löngum
henni! Dóra hlaut að vera j áratogum réri hann til Vejles
gengin af vitinu. j ö, þar sem hann hafði fengið
HugleiÖingár Frejlifs voru íbátinn lánaðann.
Dóru, annað gat hann ekki,
og sá samanburður varð þeim
ekki í vil.
ur voru til reiðu í bankanum.
Þeir j peningar höfðu kostað
Þegar hann haföi tekið á-
„Sjávarbrá,,
(Framhald af 7. síðu).
fiskað vel í þessu hafróti, þá hafa
Snorrabr. 56. — Sími 2853, 80253 fjri
Útibú, Melhaga 2 — sími 82936. |]
^illllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllHIII í;
1 Allar matvörur handa húsmóður-
inni til helgarinnar

mikfa fyrirhöfn og vonin um i1)au ekki s''nt' ne:n merki þess, að
Seinasta vikan hatSi veri5>S eiga ettir a« eySa mtonl *« !eu re,5“bul” •* le88i“ lr“
engu öðru lík en martröð. Víst
hafði hanii grunað, að eitt-
hvað óvænt myndi koma fyrir,
þegar unnusta hans hvarf út
í heiminn. En frá þeim óljósa
grun og til þeirrar staðreynd
ar að sjá hana kyssa frægan
tennisleikara opinberlega, var
samt óravegur. Allir íbúar í
Holte höfðu séð myndirnar og
þeir höfðu einnig lesið text
með Dóru hafði gefiö honum
dug til að þrauka. Nú var
sá framtíðardraumur ekki
lengur til.
Stórt ský dró fyrir sólu og
það tók að hvessa. Frejlif var
hrollkalt.
Ef það var jafn dásamlegt
í Suöur-Frakklandi og Dóra
sagði í bréfinu, hversvegna
var hann þá að liggja hér og
ana, sem sögðu hreint ekki; skjálfa úr kulda í bát úti á
svo litið. Frejlif hataði Peter Furuvatni.
Spencer heilum huga. Honum
var ljóst, að gegn slíkum keppi
naut var engin von. Hann leit
út eins og kvikmyndahetja,
var frægur íþróttamaður, var
sonur ráðherra og lávarðar í
þokkaböt og svo var hann rik
ur. Nei, það virtist ekki mik
ið sem Frejlif gat gert við þess
ar aðstæður. En jafnvel þótt
honum virtist þetta allt sam
an svo vonlaust, var hann
innst með sjálfum sér alls
ekki á því að gefast upp við
að halda í Dóru. Hann vissi, að
það virtist ganga brjálæði
næst, en hann gat samt sem
áður ekki stillt sig um að gæla
við sigurvonir sínar í hugan
um.
Um morguninn hafði hann
fengið bréf. Það var bréf, sem
eftir öllum venjulegum leik
reglum hefði átt að binda
endi á allar hans vonir og
drauma. En það hafði haft
þveröfug áhrif.
í fyrsta sinn á 10 árum
hafði Frejlif vanrækt vinnu
sína án fullgildra orsaka.
Hann varð að fá næði til að
hugsa.
Bréf Dóru hafði verið langt
og mjög alvöruþrungið. Hún
skýrði honum frá að hún
myndi hafa fast aðsetur í
Nissa þar til í október. Hún
skýrði einnig frá því sem gerzt
RSTði-émiðií-^lð:imsr sjáií-
sagt ekki verið svo erfitt val.
Annars vegar var hin örugga,
Það er ekki lengur neitt,
sem tengir mig Danmöku,
hugsaði Frejlif, nú þegar Dóra
er farin. Hversvegna fer ég
ekki sjálfur þangað suður?
Peninga hefi ég og ef ég lifi
sparlega hljóta þeir að endast
lengi.
Og Frejlif hélt áfram að
velta málinu fyrir sér. Þetta er
hringavitleysa hugsaði hann,
en svo skaut hugsuninni um
suðurferð upp á ný, studd
nýjum röksemdum. Með sjálf
um sér vissi Frejlif mæta vel,
að raunverulega ástæðan var
sú, aö þannig gæti hann kom
izt í námunda við Dóru. Ef
svo Skyldi fara að illa færi
fyrir henni, gæti hann verið
til staðar að hjálpa henni.
Hann reyndi að gera sér í hug
arlund, hvernig umhorfs væri
þar súður frá. Og til þess að
hafa éitthvað til samanburðar
hugleiddi hann, hvernig lifið
myndi verða, ef hann dveldist
áfram í Danmörku. Hann sá
tuttugu, þrjátíu ár fram í tím
ann og það sem hann þótt
ist síjá var ömurlegt. Sjálfur
var hann miðaldra kaupmað
ur í |veitaþorpi, sem bjó meö
'önuglyndri ráðskonu og lif
hans var gleðivana og inni-
halslaust. Var slíkt líf nokkurs
virði? Nei, væri ekki miklu
betrá að lifa eitt eða tvö ár í
Paradís?
/æri paradís.
Frejlif hugsaði og hugsaði.
m Háhh vissi ,að þegar hann
W‘:$ 1 X ^‘3 ' i J J V 4 '• •• V ;• 1' .•'h ,J>'-' ; •; t .0. _■>; Aj. ..
nægilegt fé til þess að standa
straum af öllu því, sem gera þarf
í þessum löndúm. Þannig er það,
að undir yfirborði ástríðuþunga
og stolts þjóðernistilfinningar
Araba, örlar öðru hvoru á þeirri
öfgalausu staðreynd, að þeir þurfi
á samvinnu og efnahagshjálp Vest-
urlanda að halda ásamt olíunni.
Fyrr eða síðar mun það koma í
Ijós, að gegnum samvinnu liggur
leiðin til framfara, að yfirstand-
andi deilur verður einhvern tíma
að leysa, og þær verða ekki leystar
með ofbeldi af hendi hlutaðeig-
enda, heldur eingöngu með skiln-
ingi og skynsemi.“
Sl. 1. þriðjudag ítrekaði blaðið
The Washington Post þá skoðun
sína, að „meðalvegurinn sé langt-
um vænlegri vegur til lausnar Sú-
ez-deilunni en hernaðaraðgerðir.
Það er Dulles til mikils hróss, að
hann hefir lagt ríka áherzlu á
þetta. Ekkert það mál hefir komið
upp, sem að dómi heimsins réttlæt
ir notkun ofbeldis. Enda þótt að-
gerðir Nassers séu ögrandi, þá hafa
þær verið framkvæmdar á egypzkri
grund og hafa ekki gefið tilefni til
árásar, í hinum venjulega skilningi
þess orðs.“
„Sjávarbrú."
Blaðið Wall Street Journal ræddi
einnig Súez-málið s. 1. þriðjudag
(18. sept.) og fórust m. a. orð á
þessa leið:
„Ef olíuflutningaskip og önnur
flutningaskip heimsþjóðanna
leggja leið sína suður fyrir Góðr-
arvonarhöfða í stað þess að fara
gegnum Miðjarðarhaf og Rauðahaf,
getur farið svo, að efnahagsástand
ið í Egyptalandi neyði Nasser til,
þess að ganga að viðunandi skil-
málum .... eða Nasser verður e.
t. v. að komast að samkomulagi við
sína eigin þjóð á sama hátt og
Mossadek varð að gera.
Margir voru þeirrar skoðunar
fyrir fáeinum árum síðan, að loft-
brúin myndi ekki geta leyst deil-
una um aðflutningsbannið til Ber-
línar, og sumir sögðu, að við yrð-
um að ryðja okkur braut með skót
hríð.' Sjávarbrú- getur orðið jafn-
kesthaðáíisöm, Ióg--þ'að: gétúF verið,
að við verðum að halda henríhuþpi
langtum lengri tíma. En það getur
líka verið, að hún verði til þess að
leysa þessa deilu.“
: I -
AUSTURSTRÆTI
= IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII I ;
Gó<Sar vörur
gleÖja húsmóÖurina
itoiHim