Tíminn - 03.04.1957, Blaðsíða 9

TÍMINN, miSvikudaginn 3. aprfl 1957.
79
• Þú
þúsund dali, sagði hann.
ættir að fara héðan.
— Kannski ég geri það líka.
— Þá skaltu fá peninga hjá
okkur. Þú skalt ekki taka við
neinu af þeim.
— Tja, ég veit það ekki. —
Ef ég fer héðan get ég vel
látið þau borga brúsann.
— Nei, það verður bara til
að sefa samvizku þeirra. Þá
sleppa þau of vel. Það eru
heldur ekki peningar sem þau
hafa þrælað fyrir; þau þurfa
bara að skrifa ávísun. Það er
tími til kominn að þeim verði
— Lengur. Ég hef haft auga j
með yöur í tíu mínútur.
—- Við höfum ekki brotið ,
nein lög.
— Nei; en hvers vegna farið
þér ekki af veginum ef þér |
þurfið endilega að stanza?
Hver eruð þér, stúlka mín?
Stofustúlkan?
— Já, það er stofustúlkan.
— Alveg mátulega þunn
fyrir náunga eins og yður.
Haldið þér nú áfram.
— Allt í lagi, sagði Harry.
Lögregluþjónninn fór aftur
á bak hjólinu og ók með-
fram bílnum.
— Láttu hann sigla sinn
ljóst að þau geta ekki bættjsjó, litla mín. Hann er alltof
úr öllu með því einu að skrifa gamall fyrir þig.
ávísun. Ég vil heldur að þú j Hahn glotti og leit yfir öxl
fáir peningana okkar sem við' sér til þeirra, ók síðan áfram
höfum erfiðað fyrir árum sam á fullri ferð.
an.
— Þau myndu ekki þola
það.
—O, ég segi upp hvort sem
er, hvort sem þú tekur viö
peningunum eða ekki. Ég vil
ekki búa lengur undir sama
þalci og þau.
— Ef þú ferð þá fer ég líka.
— Það er einmitt það sem
ég vil að þú gerir.
— Nei, Harry. Ég verð kyrr.
Að minnsta kosti um tíma. —
O, þetta er heimili mitt, og
þau eru íoreldrar mínir. Mér
finnst það hafi komið nógu
margt leiðinlegt fyrir í fjöl-
skyldunni án þess að ég fari
að gera það ennþá verra. Og
hverjum er það til gagns að
ég fari? Ég kenni í brjóst um
þau. Þeim er að verða ljóst,
Edith Chapin hafði oft ósk-
að þess að læknir fjölskyld-
unnar hefði ekki orðið heim-
ilisvinur jafp snemma •• og
raun bar vitni eða a.m.k. að
hann hefði ekki verið það
órofið. Það var ekki svo að
skilja að' hún kynni illa við
návist eða snertingu Billy
English; það var langt síðan
hún haföi vanist honiun sem
lækni; á þvi sviði var ekkert
lengur sem haiin mátti ekki
komast að. Og þó var meira
að, en hún gat ekki fengið
af sér að trúa honum fyrir
því. I-Iún átti engan trúnaðar
mann, engan sem hún gat
treyst eins og Ann treysti
Harry Jackson. Hún átti enga
1 vinkonu, sem hún gat trúað
að þau hafa gert eitthvað, fyrir leyndarmáli, persónu-
óttalegt; þau vita ekki sjálfilegri hlutum en konur trúa
hvernig þau geta bætt fyrir! hver annarri fyrir að jafnaði.
það. Méi- líður álíka vel hér
og annárs staðar. Kannski
jafnvel betur.
— En eitt verður þú að var-
ast: Þú mátt ekki láta þau
koma þér til að halda að þú
hafir framið yfirsjón. Það
máttu ekki. Þú gerðir ekkert
rangt. Það voru þau sem
brutu af sér, og þau mun iðra
þess, þótt síðar verði.
Áður en hún komst til að
svara, heyrðu þau væl í lög-
reglufJautu og andartaki síðar
gægðist andlit inn um glugg-
ann til þeirra.
— Er eitthvað að?
lögre gluþ j ónnínn.
Þetta voru svo að segja líkam-
leg leyndarmál — voru í raun
réttri engin leyndarmál. Þetta
átti til að mynda ekkert skylt
við hina venjulegu fýsn. Hún
gekk ekki einu sinni svo langt
að trúa kunningjakonum sín
um fyrir því að henni þætti
einhver karlmaður laglegur.
Hún sagði sjaldan frá innstu
hræringum sálar sinnar eða
huga hvort sem þær áttu
nokkuð skylt við þarfir og
gerðir líkama hennar eða
ekki. Samlíf þeirra Joes hafði
jafnvel aldrei farið út fyrir
spurði j þau takmörk sem hún kaus
' sjálf að setja því — og reynd-
— Ekkert sem kemur yður
við, sagði Karry.
— Eigið þér þennan bíl?
— Ég er bílstjóri eigandans.
— Má ég sjá skoðunarvott-
orðið og ökuskírteiniö yðar.
Harry rétti honum það sem
um var beðið. Lögregluþjónn-
inn liélt reiðilega áfram:
— Yður finnst kannski allt
í lagi að leggja bílnum hér?
Mitt úti á þjóðveginum?
— Það veit ég ekki ,sagði
Harry.
— Þér haldið yður kannski
alltaf á þjóðvegi þegar þér
þurfið að tala við vinkonu
yðar? Ég hef haft auga með
yður síðustu ííu mínúturnar.
— Höfum við verið hé>* í
tíu mínútur?
ar virtust þessi takmörk ekki
vaida honum neinum óþæg-
indum. Þáu gátu gefiö sig á
vald róttækum ástríðufullum
tilraunum, en þegar þau
vöknuðu á morgnanna forð-
uðust þau að gefa í skyn á
nokkurn hátt að þau myndu
eftir atburðúm næturinnar.
Þau höfðu ekki sofið sam-
an allan þann tíma sem Joe
var að ná sér eftir slysið. Og
þegar Joe fór að finna þörf
fyrir hana hindraði fötlun
hans þau. Hún hafði fengið
alvarlega aðvörun um það að
nýtt beinbrot gæti haft örlaga
ríkar afleiðingar, og þegar
hann tók að þrá hana á nýjan
leik var hún of hrædd um að
fóturinn gæti brotnað á nýj-
an leik til að girnast hann
sjálf. Hann gat kysst hana
eða snert hana; það hafði
ekki meiri áhrif á hana en
hgitt bað. Og eftir fyrstu til-
raunir hans til að ganga
lengra, sem að visu fullnægðu
sjálfum honum en voru í
fyllsta máta ófullnægjandi
fyrir hana, leyfði hún honum
aðeins að bjóða sér góða nótt
með kossi. Ef hann lagði hönd
ina á brjóst henni ýtti hún
honum frá sér.
— Bíddu þangað til þú ert
orðinn frísku.r, sagði hún.
— En ég er alhraustur,
sagði hann.
— Ég tek ekkert mark á
því fyrr en Biily English segir
mér það.
En Billy English sagði ekki
af eigin hvötum að þau ættu
að- byrja að lifa saman eins
og hjón á nýjan leik, og þeg-
ar um mál sem þetta var aö
ræða, gat Edith ekki talað
hreinskilnislega við Billy.
Hún gat elcki sagt: „Ég þarf
að sofa hjá einhverjum“. Hún
gafc ekki sagt þetta við neinn
mann, þótt það væri hreinn
og skær sannleikur: sannleik
urinn í málinu var nefnilega
ekki sá að hún þyrfti nauð-
syn’ega aö sofa hjá Joe; hún
varð bara að fá einhvern karl
mann upp í til sín, og það
þurfti ekki nauðsynlega að
vera Joe.
Lloyd Williams var að vinna
sér vissa aðstöðú; var ekki
lengur slíkt smámenni sem
hann hafði verið tíu árum
áður, þegar þau áttu síðast
saman að sælda. Hann var
meira að segja orðinn svo fast
ur í sessi að hann gat grobb-
að af því að hafa sofiö hjá
henni án þess að eiga neitt
á hættu. Hún vissi að meðan
hann var minni fyrir sér hafði
hann gert sér vel ljóst að
minnsta grobb af þessu gæti
reynzt ferli hans hættulegt,
jafnvel lífi hans. Tíu árum áð-
ur hefði það ekki veriö ó-
hugsandi að Joe hefði skotiö
■ hann eða Arthur McHenry
llúbarið hann, jafnvel bróðir
ihennar, Carter, hefði vel get-
|að fundið upp á því að verja
heiður hennar; og allir hefðu
þeir reynt að vinna honum
það mein sem þeir gætu bæöi
jpólitískt og efnahagslega. En
|nú var málum svo háttað að
! ef hún notaði hann og hann
grobbaði síðan af því, yrði
honum trúað samstundis og
kæmist undan allri refsingu.
jHann var orðinn opinber á-
llcærandi og framabrautin lá
| bein og breið framundan hon
| um. Auk þess var önnur kona
'nú oröinn keppinautur henn-
iar, því að Williams hafði
kvænzt Lottie, og Edith var
jein þeirra kvenna sem aldrei
| höfðu séð Lottie frekar en
hún væri lofíið tómt.
Margar vinkonur og kunn-
konur Edithar í Gibbsville
1 höfðu oft og iðulega gefið
henni náinn gaum af ágengri
forvitni. Sumar þeirra höfðu
áreiðanlega verið með mörg-
9
«IIIIlllllllllllll!lltlllllllllllllllllllllllllllllllllimilllllllllllllllllllllltlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll!lillllII!lllllllll
= =
| Sendisveinn |
| óskast fyrir hádegi.
| PrentsmiSjan Edda. j
imiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiimii
miiiiirmiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiimiiimimiimimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimii
uglýsing
nr. 1/1957
frá Innflutningsskrifstofunni
B
| Samkvæmt heimild í 22. gr. reglugerðar frá 28. des. |
| 1953 um skipan innflutnings- og gjaldeyrismála, fjárfest-
| ingarmála o. fl. hefir verið ákveðið að úthluta skuli nýj-
| um skömmtunarseðlum, er gildi frá 1. apríl til og með
| 30. júní 1957. Nefnist hann „ANNAR SKÖMMTUNAR-
| SEÐILL 1957“, prentaður á hvítan pappír með brúnum
| og grænum lit. Gildir hann samkvæmt því, sem hér seg-
| ir:
| REITIRNIR: Smjörlíki 6—10 (báðir meðtaldir) gildi fyrir
| 500 grömmum af smjörlíki, hver reitur.
| REITIRNIR: Smjör gildi hver fyrir sig fyrir 250 grömm-
| um af smjöri (einnig bögglasmjöri).
| Verð á bögglasmjöri er greitt niður jafnt og mjólkur-
| og rjómabússmjör, eins og verið hefir.
| „ANNAR SKÖMMTUNARSEÐILL 1957“ afhendist að-
I eins gegn því, að úthlutunarstjóra sé samtímis skilað
| stofni af „FYRSTI SKÖMMTUNARSEÐILL 1957“ með
| árituðu. nafni og heimilisfangi, svo og fæðingardegi og
I ári, eins og form hans segir til um.
I Reykjavík, 1. apríl 1957.
| INNFLUTNiNGSSKRlFSTOFAN.
| 1
liiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
jæesnæmBiuiiiuiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiimiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiai
( Erlend stúlka |
= E=
| með mjög góða menntun, vill taka að sér eftirlit með §
| börnum allan daginn. Tilboð með launakjörum og fleiri |
| upplýsingum sendist innh. TÍMANS fyrir 6. þ. m. merkt: |
I „Erlend stúlka“. |
= =
miiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinimiinniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimmiiiiiiiiiiiiiiiiiui
iiiiiiiiiuiiiuiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiliiiiiiiiiiiu
MALVERKASYNING
3
3
i EGGERTS GUÐMUNDSSONAR |
= =
= a
í. bogasal Þjóðminjasafnsins.
| Opin daglega kl. 2—10 e. h. |
liíiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiHiiHnniiiiHiiiiiiiiiiiiiiniiiiuii
Þökkum hjartanlega auSsýnda samúS viS andlát og jarSarför
Hannesar Jóhannessonar.
eiginmanns míns,
Fyrir hönd barna og ættingja.
Þóra Guölaugsdóttir.