Tíminn - 06.10.1957, Síða 9

TÍMINN, sunnudaginn 6. október 1957.
SAGA EFTIR ARTHUR OMRE -
— Annars hefi ég nóg að
fást við fyrst nm sinn.
— Ég vil hafa næði háifs
mánaðar tíma. Skilurðu það.
— Auðvitað.
Þú gerir það nú alls ekki
sláninn þinn. — Heyrðu, þú
skilur yfirleitt ekki nokkurn
skapaðan hiut. Hvað segirðu
Hummer, skil ég ekkert?
Uh-humm. Komdu snöggv-
ast hérna yfir. Á eftir vil ég
hafa frið í hálfan mánuð. Ég
er niðursokkinn í áríðandi rit
störf. Hættu þessu brosi —
þú mátt trúa hverju sem þú
villt.
Ég segi þér að ég ætla að
skrifa. Hummarinn hljóp hálf
boginn gegn um skógarlndinn
á undan Bárði, sneri sér við
og horfði hvasst á hann og
hljóp upp tröppurnar.
í einkastofu Hummarans,
sem tók yfir helminginn af
lofthæð hússins, var bjarnar
felldur á gólfinu.
Þegar Bárður var smástrák
ur hafði hann orðið hræddur
við bjarnarfeldinn, skriðiö
upp í rúmið og starað út í
myrkrið eftir ísbirninum, með
1 rautt ginið og hvassar víg-
tennur. Hummarinn hafði
sjálfur skotið björninn.
Einasta veggskrautið í stof
unni var nokkurskonar vopna
safn, spjót, kylfa og hnífar,
fest með leðurhnökum í vegg
fóðrið, kringum lítið málverk
af ungri dökkhærðri stúlku
með bros á vör. Á stóra tígla
góffinu voru ekki önnur hús
gögn en svart skrifborð, stóll
með rauðri skinnsetu og tveir
hægindastólar, einnig með
rauðu leðri sinn hvoru meg
in við lágt borð.
Hummárinn geymdi bækur
sínar, eða réttara sagt faldi
þær í hillum í veggnum. Óg
með því að gler var ekki í
hurðunum og þær með sams
konar veggfóöri og stofan, gat
óknnugur varla grunað að
hann ætti eina einustu bók.
Þeir voru ekki margir, sem
stigu fæti inn í hið hreinlega
herbergi Hummarans. Tím-
um saman, jafnvel upp að
m.isseri kom þar ekki einn
einasti maður, jafnvel ekki
kona hans.
Humarinn mælti: — Fáðu
þer ?•»*-.!. Bárðpr. Viltu vind
il’ Taktu svo annan til
pabba bíns. Honum þykja þeir
góðir. Hann opnaði skáp, tók
flösku og glas, sem stóð við
hlið Englandssögunnar. Viltu
nú ekki. Bárður. taka bréf og
koma bví á pósthúsið snemma
í fvrramálið? Eg er að senda
mínum fína syni hans góðu
konu og efnilegu börnum hið
árieea heimboð mitt. Láttu
það nú ekki skitna.
Bárður skvggndist í bóka-
safnimi meðan Hnmmarinn
skrifaði bréfið. Ein bókin
nefndist: Ásthyggia menn-
inearinnar og náttúra, lítil
bók, gömul í brúnni kápu.
— Fvrsti kafli. Eðli konunnar.
Hummarinn lakkaði bréfið
og skotraði augunum til Bárð
ar og bókarinnar. Hann mælti
í spaugsömum tón og strauk
kollinn. O, ho, mannleg nátt
úra. Góð bók en þurr', engar
skrípamyndir né falskar
myndir. Ástalíf menntaðra
manna er skemmt með
skammsýnum áminningum,
hræðslu og fölskum hugmynd
um. — Fölsk menning. —
Gaktu nú ekki með bréfið í
vasanum í mánuð.
En — þó ætla ég að trúa
þér fyrir því, að þú gerir mér
greiöa með því aö láta bréfið
liggja.
Einn góðan veðurdag verð-
ur þú nú skotinn. Hu — Ég
ætla að gefa þér gott ráð.
Vertu ekki með neitt víl eða
hugargrufl. Allt hefir sína
pistla í lífinu. Maður verður
að gera sem minnst úr slíku,
og láta hverjum degi nægja
sína þjáningu. Taktu bókina
með þér og hipjaðu þig svo.
Bárður situr á steingirðing-
unni og les af áhuga, en þó
vonsvikinn. — Ástin er skýrð
fræðilega, tilfinningalaust,
1 ástarhugurinn sem nokkurs-
konar gabb náttúrunnar með
mannshugann. Hann les litlu
bókina í striklotu, og stingur
henni síðan í bakvasann.
jHann labbar niður á bryggju
og út. með sjónum, fram hjá
húsinu hans Kumren, og vel
málaða húsinu hennar Sáeter
ljósmóður. Anna dóttir henn-
ar er ein að leika krokket við
suðurhlið hússins. Hún kemur
hlaupandi, há vexti og
mjaðmasver, með bylgjandi
brjóst undir ljósblárri blússu.
Hún er stórskorin og frekn-
ótt í andliti. Óvenju þroskaleg
stúlka, sextán eða seytján
ára. Bárður hefir lengi þekkt
hana.
— Bárður, hrópar hún
hárri röddu, — gengurðu í
vinnufötum.
— Ég draslaði nokkrum
drumbum úr flæðarmálinu,
segir hann hálf gremjulega.
Hann ætlaði sér að ráfa þarna
einn.
' — Hamingjan góða, en hvað
þú ert orðin stór. Þú ert sjálf
ur langur sláni. — Vertu nú
ekki svona önugur. Ég geng
spölkorn með þér.
Þau löbbuöu saman góðan
spöl. — Það er svo heillandi
að ganga í nýsprottnu gras-
inu í skógrajaðrinum. Hún
slær út höndunum og lætur
dæluna ganga. Hann snýr við
hjá eyrinni, en nemur staðar
stundarkorn og horfir á stein
húsið hans Hagen. Það er
byggt úr allskonar steinum
þarna úr flæðarmálinu. Milli
steinaraðanna eru breiðar
kalkrandir. Steinarnir eru hol
ir innan til þess að varna
I raka. Hagen hefir byggt hús-
ið einn að mestu.
! —Við skulum setjast, segir
hún, og settist í grasið. Hún
teygir fram hendurnar og
heldur um pilsfaldinn neðan
| við hnén. — Seztu, segir hún
' aftur. — Þú ert utan við þig.
Hann sezt við hliö hennar,
, horfir yfir sjóinn og lætur
hana tala.
— Sýnist þér ég vera stór,
og ólagleg?
— Langt frá. Þú ert hressi-
leg og myndarleg stúlka. Það
veiztu vel.
I-íún grípur um handlegg
hans stórum höndum og þrýst
ir fast. — Ég veit vel að þú
segir þetta ekki í einlægni.
Skilurðu það, segir hún í á-
nægjutón. — Settu fæturna
aftur fyrir hnakkann. Sýndu
mér að þú getir það.
Bárður slengdi fótunum
aftur fyrir höfuðið. — Flónið
þitt, tautar hann. Hann hefir
þekkt Önnu Sæter, og getur
spjallað við hana á sama hátt
og Öddu Steinnes eða Bertu
á Steini.
Þetta eru einustu stúlkurn
ar, sem hann þekkir vel og
honum finnst að þær gætu
eins vel verið systur sínar.
Hún situr stundarkorn þög
ul við hlið hans. Þau horfa
yfir vatnið í rökkrinu, og hann
blístrar lágt „stúlkuröddina“.
Skyndilega segir hún nokkuö
andstutt: — Hér er að verða
kalt, og hún sprettur á fætur,
gengur nokkur skref á undan
honum. Svo lætur hún aftur
dæluna ganga við Bárð.
Bárður tók af sér skóna í
stofunni og gekk hljóðlega
upp í kvistherbergið. Hann
horfir á myndina yfir rúm-
inu með hálf opnum augum.
Hún stígur fram í liugskoti
hans, og hann heyrir hljóm-
mikla rödd hennar. Það er
gengið hægt með húshliðinni
og lágt samtal heyrist milli
manns og konu. Hurðin niðri
er opnuð og lokuð með varúð.
Hann heyrir þetta hálfsof-
andi, og um morguninn held
ur hann að sig hafi dreymt
það. Hann steinsefur. Skógar
ilmur og blómangan úr garð
inum streymir inn um opinn
gluggann á mildri maínáttúr-
unni.
IV.
Báröur hefur fyrjr venju að
setja vekjarann á hálf fjögur,
þegar hann ætlar á sjó að
morgni. En nú hafði hann ver
ið hálftíma lengur á ferli en
venjulega og vaknaði við
hávaðann í vekjaranum klukk
an fjögur. Hann rétti letilega
úr sér með hendur undir
hnakkanum. í rauninní lang-
aði hann til að blunda leng-
ur, sofa út, en honum fannst
þó, sem hann þyrfti að vakna
til nytsamra starfa. Hann var
nokkuð þungur í hugsun eftir
fáa stunda svefn. Hann hafði
lokið við lexíuna og í'ært inn
í bók eins og ti lstóð. Það
fannst honum þægileg tilhugs
un. Hann mundi nú ekki eftir
neinu mótdrægu. Allt var í
lagi. — Sakarías Dal hafði að
vísu ekki hlúð eftir honum
við gluggann hjá Berntsen, en
það var ekki til að fárast yfir.
Augun hvíldu á myndinni
af Margréti og hann brosti.
Já, teikningin stóð sig og það
j af nvel í morgunbirtunni.
Hann raulaði smálag og stökk
fram úr rúminu. Vitanlega
Helgi V. Ólafsson — fslend-
ingurinn 1957 — er 20 ára
gamalt, þróttmikið ung-
menni. Hann hefir æft Atl-
as-kerfið, og með því gert
líkama sinn stæltan og heil-
brigðan. ATLAS-KERFIÐ
þarfnast engra áhalda. Næg-
ur æfingatími er 10—15
mínútur á dag. Sendum
Kerfið, hvert á land sem er,
gegn póstkröfu.
ATLASÚTGÁFAN, pósthólf 1115, Reykjavík.

■ ■■■■■
■ ■■■■■■■■
W.V
UII!llllllllll!lllllllllUIIIIIII!limillii!lllllll!!l!l!llillllllllllill!illllll!l!ll!llillliIIIII!lllll!IIUIj|IIIillll!llllilllilllllUB
E • =
| Kvennadeild Slysavarnaféíagsins |
| í Reykjavík |
1 heldur fund, mánud. 7. okt. kl. 8,30 í SjálfstæSishúsinu. I
1 Til skemmtunar:
5 Kvikmyndasýning — Dans
| Fjölmennið. 1
| Stjórnin §
iiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiininmiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiina^
jraiBmmiiiiiimiimiiKmimnmiimmmimmmmiiimMmmmiiiiimmmiimmmimmmiiuiuiuiiiiuiiy
| JÓH&NN BRIEM |
I MÁLVERKASÝNING I
= s
1 í Þjóðminjasafninu (Bogasalnum).
I Opin daglega kl. 13,00—22.00.
limiiinmmmmmmimuiimmmmmimiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiituiiiiimiiiiiiiiiimiiiimiiimiiiiiiiiiiiiiinJi
uiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiimiiiiiiiiuimuiuiuiuiiuiui