Tíminn - 24.01.1958, Blaðsíða 9

-T í M I N N, föstudaginn 24. janúar 1958.
ídití lyjíinerótaJ:
+Súócmnci
Framhaldssaga

12
niiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiniuiiiiiiiiiiiiiimiimmin
sem frœgur sérfræðingúr átti hamingjusamur, en ég þorði
aö lagfæra andlit hans. Eg það ekki.
dvaldi enn í sama sjúkrahúsi; — Yið vorum trufiuð þegar
í viku. Þá voru fætur mínir j við vorum að rseðast við síð-
orðnir sæmilega heilir, og ég ast> sagði hann. _ Þa3 var |
fór heim til mín i Blasiehólm mt> þvi að það hefði yeriS j
Langur tími leið þangað tu nauösynlegt að krytfja raáiin |
til mergjar þá.
ég sá Hinrik næst. Þá var
komið fram í nóvember, og
hann leit inn til mín sama
daginn og hann ætlaði að
leggja af stað til útlanda.
Eg heyrði fótatak hans,
— Getum við ekki gert það
núna?
— Jú. ég get auðvitað reynt
það, sagöi hann treglega. Það
þegar hann hljóp upp stig-jer. eiSinlega aðeins eitt, sem
ann, og ég þekkti það en
roig langaði til að segja þér.
fannst jafnframt sem þaðiE” aP ,:)æSja_ Því. versta
væri á einhvern hátt ókenni- fra mei' eins 02 ^ Skitur. os
legt. Eg hafði svo oft heyrt
þetta fótatak, að ég vissij
þegar, hvernig skap hans var
er hann kom upp stigann.
En hvað ég hafði oft heyrt
þetta fótatak fyrst langt nið-
ri í stiganum á leið upp til
mín og síðan lengra inn eftir
ganginum að herbergisdyrum
Ingiríðar síðar meir. Þá hafði
fótatakið verið ákveðið og
•fjörlegt, eins og segði: Hér
er ég kominn hvort sem
ykkur likar betur eða verr.
En ég hafði líka stundum
heyrt þetta fótatak undir
morgun, er hann læddist út
úr herbergi Ingiríðar á tán-
um og vildi engan láta til.sín
heyra. Þá hafði það vakið hjá
mér andúúð og gremju eins
vera' bar um aldraða konu,
sem fannst hálfvegis, að
henni bæri að vera siðferðis-
•vörður en vildi þó efcki
blanda sér í málið.
Jæja, þarna var hann þá
loksins að koma, en þetta
fótatak var mér í senn kunn-
ugiegt og framandi.
Læknavísindin eru dásam-
leg. Eg veit ekki, hvernig
læknarnir fóru að þessu, en
andlit hans var svo eðlilegt
og viðkunnanlegt, að ég fylt-
ist aðdáun og þakklæti. Að
vísu varð hann að láta sér
lynda að bera nokkur ör, en
þau óprýddu ekki andlit hans
Augabrýr og hvarmhár var
þegar farið að vaxa að nýju
og einnig höfuðháriö, sem
sviðnað hafði.
■ Ég sagði honum, hve það
gleddi mig mikið, hve læknis
frá mér eins og þú skilur, og
þú getur hjálpað mér til þess.
— Lofaðu mér áð heyra,
hvað þér ligaur " 'á hj arta, I
sagði ég .uppörfandi.
— Já, ég ætlað'i að tala um
það, sem gerðist þennan ör-
lagamolgun í Stóru-Lolkey
— síðasta morguninn í Stóru-
Lokey.
Ég hrökk við. Var nauðsyn
legt að ýfa þær skelfisýnir
upp á nýjan leik?
— Það viidi svo til, Brieken,
að ég vaknaði óvenju snemma
þennan morgun. Það hefur
líklega verið vegna hitans og
svo kannske morgunmýsins.
Hitinn mátti heita óbærileg-
ur í sængurfötunum. Ég
hneppti frá mér náttfötunum
og fletti ofan af mér ábreið-
unni. Drengirnir lágu naktir
í rúmum sínum cg teygðu úr
sér, en að því hefur mér aldrei
getizt. Ingiríður sneri sér í
rúminu við hlið rnina. Hún
lá svo nærri mér, að ég sá
greinilega, hvernig iitlir svita
dropar hnöppuðust á efrivör
hennar, og að ljóst hár henn-
ar hafði dökfcan blæ vegna
rákans. Ég sá vel gulu fiefck-
ina, sem hún var búin að fá
ofan við augabrýr og munn,
og þaö vafcti mér gremju að
minnast þess, að þessir flekk
ir kornu ætíð, þegar hún átti
von á bami. Og ég nxan það
ennfremur, að munnurinn
var hálfopinn, og hakan, sem
raunar var of lítil að mínum
smekk, hafði sigið niður I
svefninum.
Ég hugsaði eitthvað á þessa j
leið: Þetta er undarúegur ör-
aðgerðin. hefði tekizt vel, og j lagaleikur. Hér liggjum við
h-ann sþurði, hvernig mér liði j tvö, sem erum gift og eigum
í fótumum. Og svo bauð ég j börn saman, og ætlum meira
honum te, og það þáði hann. I að gegja að bæta við fleiri
Það var heppni, að ég skyidi, börnum. En hvað er það samt,
eiga piparköfcur heima, því j sem tengir ofckur -saman,
að hann hafði æbíð haft tnæt- | hvað eigum við sameiginlegt
ur á þeirn síðan hann var!— ekkert.
drengur. Þáð hefur kannske'j Og ég horfði á hvítan hár-
vieri'ð }:em vegna æm hann ’ dúninn á handle?ggjum henn-
andvarpaði og sagði: — En j g,r og farm að mér var viður-
hvað þú ert allt af huguisöm, ■ styggð að þessu. Grísahár,
Bricken.
— Það er ætíð gaman að
heyra slíka gullhamra, sagöi
ég. — Þá hður manni vel.
- Ertu hamingjusöm núna?
spurði hann syo.
Og þá sá ég hve dapur og
einmana hann var. Ég sá hví-
líkt reiðarslag þetta hafði
orðið honum. Pjörkippirnir
við augun voru horfnir, og
ljóminn fölnaður úr drengs-
hngsaði ég.
— Hinrik, sagði ég hvass-
yrt. Þetta er sjúfcleet að rekja
slíkar hugsanir löngu síðar.
Þessu er lokið fyrir löng-u.
— Fyrirgefðu mér, Bricken,
en þú varst búin að heiþa
mér því að hlusta á það, sem
mér lægi þyngst á hjarta. Ef
ég byrgi verstu hugsanir mín
ar inni, sigrast ég aldrei á
þessu. — Jæja, ég horfði
augumrm. Þar átti óttinn enn ■ hvitu augabrýrnar og hvarm-
fastan sess, Þar blasti við
gremjan viö öriögin, en sam-
viakan lét þó örla á sér við
og við.
Mig langaði til að segja við
hann: Þú verður líka senn
hárin og hugsaði enn um
grísahár. Einu sinni hafði ég
minnzt í gamni á þetta grísa-
hár á drengjunum við hana.
— Viltu að ég liti augabrýr
mínar og hvarmhár? spurði
hún þá. — Reyndu það, svar-
aði ég hálfvegis í gamni. En
Ingiríður var svo góð og eftir-
lát, að hún reyndi þetta þeg-
ar, og árangurinn varð hræði
legur. — Þú ert eins og leik-
aragríma í framan, sagði ég.
Þetta á alls ekki við þig. —
Já, þetta finnst mér einmitt
líka, sagði hún og þurrkaði
litinn af sér framan við spegil
inn. Það er gott, að þetta er
aðeins túsklitur. Það munaði
minnstu að ég léti lita mig
með þvottheldum lit. Held-
urðu ekki áð ég sé bezt eins
og skaparinn gekk frá mér?
— Jú, þá ertu að minnsta
kosti uppgerðarlaus, sagði ég
— og þá var hún ánægð.
En þennan morgun lá ég
í rúmi mínu og horfði á grísa
hárið og ,hugsaði um það,
hvað Caro hefði eitt sinn sagt
urn nýja skrifstofustúlku,
sem til okkar kom — þú
manst kannske eftir henni?
Ungfrú Adolfsson? — Ég
kann aldrei við þessi ljósu
kálfsandlit, sagði Caro. Þau
líta út eins og manneskjum-
ar vanti bæði vilja, skapfestu
og hugmyndaflug. Það er
kannske aðeins ímyndun mín,
en mér segir svo hugur um,
að okkur verði ekki mikil á-
nægja að þessari stúlku. Það
er ieitt, því að hún er vafa-
iaust bezta skinn.
Og Caro reyndist sannspá j
sem ætíð áður. Mér kom það j
efcki í hug þá, að þessi orð
hennar væru auðmýkjandi
fyrir mig, sem átti ljósa konu
Hún er svo hreinskilin.
— Góði Hinrik, sagði ég, —
kálfsandlit, ekki nema það
þó. Þetta voru ómakleg orð
hjá Caro. Ég man, að stúlkan
var falleg. Fólk, sem er Ijóst
yfirlitum, getur verið mjög
fallegt, og fegurð þess er oft
sérstæð. Þessi stúlka var kven
leg og blíðleg. Gat ekki leynzt
svolítil öfund í þessum orð-
um Caro? Gat ekki komið
þar fram gremja þeirrar konu
sem farin er að eldast og
fölna að fegurð og óttast að
yngri og fallegri kona veki
meiri eftirtekt en hún? Gat
þessi harði dómur ekki stafað
af því? -mmmm^
— Nei, það held ég ekki,
sagði Hinrik. Caro er hafin
yfir ailla slíka hégómagirni.
— Ertu viss um það?
—Alveg viss. Hún er hrein-
lyndasta manneskja, sem ég
þekki.
— Jæja, ekki nema það þó.
— Næst þér, á ég við, Brick
en, flýtti hann sér að segja.
— Einmitt það. Sú játning
var heldiur síðbúin hj á þér. —
Jæja, þú hefur þá verið að
bera þær saman, ungfrú
Adalfsson og Ingiríði þennan
morgun.
— Já, sagði hann og and-
varpaði. — Og samanburður-
inn var Ingiriði ekki í hag.
Mér virtist hún minna frem-
ur á kálísandlit en skrifstofu
stúlkan. Mér fannst svo mik-
ill lileimskusvipur á andiiti
hennar þar sem hún lá með
hálfopinn munn. Og heimsku
er mjög erfitt að fyrirgefa,
þótt það sé samrtzkulaust að
láta sér slík. orð um munn
fara.
lillHIHIUHIHIHHIIHIIIIUIIIIIIIIUUIIIUIIIUIHIUIIIIIUIIIlllUSHIIIIIIHIHIIIIIUHIIIUIIHUIIIIIIIIUUIIIIIIIimiinifllllin
( Tilkynning (
| frá Vinnuveitendasambandi Islands
1 Að gefnu tilefni viljum vér minna vinnuveitendur |
á að samkvæmt lögum og reglugerð útgefinni af 1
félagsmálaráðuneytinu um skyldusparnað, ber |
vinnuveitendum að greiða 6% af kaupi starfsfólks §
I síns á aldrinum 16—25 ára, með sparimerkjum, að |
f viðlögðum sektum. 1
Vinnuveitendur gæti þess við launagreiðslur á j§
f föstudaginn.
f Vinnuveitendasamband ísiands.
55 2
ITniniiiniHiiiuHiuiiiHiHiniiiHHiHiHHiHiniHiiiiiHiniuHiiiiiiiuHiiiiiHHiuiiiiHiiiuiiuuiiiimiiiiinuiHiHmm
tiinniiiiiiiiiiininiiinnuHiHumHiiiiiuiiiiiHuiiiiuiHuiHiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiHim^
| Vörubílskeðja I
tapaðist frá Fríkirkjuvegi 7 að Háskólanum. Skil- 1
= s
vís finnandi skili henni að Fríkirkjuvegi 7 eða 1
1 hringi í síma 19523.
jHiiuiiiiiiHuiuiuuimuuiuiiiHHiniiuuHiiHiiimHimmmmnmmmiimminimimHiimmmmHmmimmiHÍÍ
ijiiiiuuiiuiiiiiHmmiiuimiiimiiHiiiiuHiHiuuHHHiHiiiiiiiiimiiiiiiHiiHiiiimiuiHiHiiuiiimiiiiiiiiiiiimimimi
| Byggingavörur ]
I I
= Þurrkað smíðatimbur, geregti, gólflistar,
f furu-útihurðir, stakir eldhússkápar,
f segulsmellur, skothurðajárn, svalahurðalæsingar 1
| o. fl.
1 BYGGSR H.F. Sími 34069 1
jiiiiuiniuuiuiiiHUiiuiHuumumiiimiiuimmiimimiummmiimHmimiiiiimmnmmmimimmmmimiitH
ÞÖKKUM
sýnda samúð, einstaklingum og félagssamtökum,
láts og útfarar
Ágústar Steingrímssonar,
byggingarfræðings
vegna and-
Varscíamenn.
Faðir okkar
Sæmundur Tryggvi Sæmundsson,
fyrrum skipstjóri
frá Stærra Árskógi, andaðist að heimili sonar síns á Akranesi
23. janúar siðastliðinn.
Systkinin.