Tíminn - 12.02.1958, Blaðsíða 9

¥ j MIN N, miðvikudaginn 12. febrúar 1958.

éldith 'ldnnerótad:
Si
En um miðjan janúar fékk
ég bréf frá Gunillu Beck.
— Kæra Bricken, skrifaöi
hún. Mér fannst ég verða að
skrifa og spyrja, hvernig þér
líði. Við söknuðum þín mjög
í jólaboðunum, og okkur
Anders fannst báðum, að
mikið vantaði á. Súsanna og
Hinrik fóru aðeias í boðið til
okkar að þessu sinni, afþökk-
uðu önnur boð, og er það
okkur að sjálfsögðu óvæntur
heiður. Súsanna er víst orðin
vanfær núna, en þó aðeins
komin stutt á leið. Ég tók
samt eftir því.
Vafalaust þykir henni þetta
svo merkilegt eins og öðrum
ungum konum, að hún gætir
allra varúðarreglna. En hún
er nú samt skrítin.
Ég get varla sagt að hún
bragði matarbita, og þó hafði
ég lagt mig fram um að hafa
matinn sem beztan, þar sem
þetta er í fyrsta sinni sem þau
suæða fullkominn kvöidverð
hjá okkur. — Þakka þér fyrir
en ég borða aldei álahlaup,
sagði hún um þennan ágæta
rétt minn, sem búinn er til
eftir 'uppskrift Margrétar
eins og þú veizt. Og svo sat
liún eins og límd við Hinrik
inni hjá körunum allt kvöldið
og drakk vín, meira að segja
allsterka viskíblöndu. Þú veizt
nú, Mricken, að ég er enginn
tempari, en viskí og konur
eiga ekki saman að mínum
dómi og allar sízt þegar svona
stendur á.
En mér fannst Hinrik
ekkert kátur, jafnvel hálf ar-
mæddur og sorgbitinn af og
til. Ég .gæti bezt trúáð því að
hann syrgði Ingiríði og börnin
enn og iðraðist jafnvel þessa
skyndikvonfangs.
Að minnsta kosti drekkur
hann núorðið helmingi meira
en Anders.
í boðinu hjá Ottó hafði
Caro dóttur sína með sér. Ja,
ég segi nú ekki mikið, en þú
hefðir átt að sj á stelpuna
brosa fram í Lars og hina
strákanna. Sannaðu til,
Bricken, Caro mun brátt fá
ýmsar áhyggjur af þessari
stelpu. Og þau er hún aðeins
sjö árum eldri en Maud mín.
Hún glennti sig meira að
segja svo framan í Andres
minn gamla, að hann sagði
viö mig á eftir, að hún væri
bara að vera snotur sú litla.
Ég svaraði því til, að hún væri
allt annað en snotur, og það
væri smán að sj á slíkan stelpu
• krakka haga sér sins og
flenna.
Saga Kronfeld hefur sagt
mér, að móðir Súsönnu haldi
nú við einhvern strák, sem
ekki er eldri en svo, að hún
gæti vel verið móðir hans. En
maður hennar virðist vera svo
ástfanginn af henni, að hann
lætur sem ekkert sé. Súsanna
er alin upp ' á undarlegu
heimili, og það má furðu telja,
að hún skuli ekki vera spillt-
ari en hún er. Ég get ekki séð
neina minnstu tilhneigingu
hjá henni til daðurs eða laus-
lætis. Hún er oft þrá og
þegj andaleg, en hún eltir
aldrei karlmenn. En þetta
kemur kannske með aldrinum
það er aldrei að vita.
Mér þótti vænt um að fá
•þetta bréf frá Gunillu, og mér
ttócinnci
Framhaldssaga
26
var svo brátt að svara þvi, að
ég leitaði í írafári að pappír
og penna. En ég byrjaði þo
ekki á því að skrifa henni,
heldur hripaði Súsönnu
nokkur orð á miða fyrst.
— Kæra Súsanna. Hvernig
líður þér? Ég hugsa svo oft
til ykkar Hinriks. Skrifaði
mér nú helztu fréttirnar.
Þín Bricken.
Og svo fékk ég loksins svar-
bréf frá Súsönnu. Það hófst á
fánýtum fréttum. Hún sagði
mér frá jólahaldinu í almenn-
um orðum, að þau hefðu
haldið sig að mestu heima.
Og svo sagði hún mér, að þau
hefðu nýlega boðið málur-.
unum heim, og það hefði
verið reglulega skemmtilegt
kvöld. j
— Caro kom í lokin, skrifaði
hún. Fyrst hringdi hún og
gerði sér til erindis að spyrja
Hinrik um eitthvað varðandi
st-arfið, því að hún hafði verið
að vinna í skrifstofunni fram
eftir kvöldi. Hinrik hvíslaði
að mér. Eigum við að bjóða
henni að koma? Ég kinkaði
kolii, og svo kom Caro. Það
var gaman að sjá, hve lifnaði
yfir körlunum jafnskjótt og
hún kom inn úr dyrunum.
Þeir virðast allir hrifnir af
henni. Og svo fórum við heim
til Caro á eftir, og Bruno,
þessi sem alltaf málar túlí-
pana, hélt lofræðu um Caro
og hyllir hana fyrir einurð
hennar og léttlyndi. Að vísu
voru nú allir orðnir dálítið
kenndir þá, og þeir héldu
raunar ræður um allt og alla.
Caro var mjö hærð, reis úr
sæti og sagði eitthvað á þessa
leið. Þakka ykkur fyrir, ég
elska ykkur alla, það skuluð
þið vita. En ég er orðin gömul
og rám, og þess vegna á ekki
að halda lofræður um mig.
En ég vildi leyfa mér að lyfta
glasi af öðru tilefni, skál fyrir
ungu, fallegu konunni, sem er
eins og blóm í barmi mann-
sins, og verður honum í senn
æskuást og ellistyrkur. Caro
ræskti sig og sagði. Skál fyrir
Súsönnu Barrman.
Þú hlýtur að skilja, að ég
varð vandræðaleg, því að ég
haf-ði ekki búizt viö þessu, og
ekki aðrir heldur. Ström for
stjóri birtist ekki í þetta sinn
með flöskuna og vindlakass
ann, og það lá nærri að ég
saknaði hans. En það kom
annar í hans stað, lítill, rang
eygður náungi í samkvæmis
fötum. Hann kvaðst heita
Andermark. Eg hef aldrei hitt
svona háværan, sjálfglaðan
og lítinn mann. Það var engu
líkara en hann teldi sig þurfa
að hrópa til þess að láta vita
af því að hann væri til. Okk-
ur Hinrik gazt báðum illa að
honum. Hann sagði okkur
margar sögur af því, hvernig
hann hefði gefið hinum eða
þessum á kjaftinn eða lækkað
rostann í mönnum — þá rétti
ég honum einn yfir borðið —
þá gekk ég á milli og sagði:
Hingað og ekki lengra. Svona
voru sögur hans.
Kæra Bricken, fyrirgefðu
að ég er að þylja þetta upp
fyrir þér. En mér leiddist og
ég varð að segja einhverjum
það. Satt að segja langaði
mig mest til að yfirgefa hóp
...
■ Hjólbarðar
inn og fara heim eins og
fyrra sinnið, en ég sat á mér,
vildi ekki spilla gleði þeirra.
Vinur minn, eafnvörðurinn,
var því miður ekki í hópnum,
og enginn virtist gefa mér
verulegan gaum nema litii
pattinn hann Andermark. En
ég býst við, að áhugi hans
hafi verið viðskiptalgs eðlis,
hann hefir kannske langað til
að selja okkur eitthvað. En
mér leiddist, fannst ég vera
utanvelt'U við glaðværðina,
Hinrik sinnti mér litið, og
mér fannst ég vera öðrum til
leiðinda. Nú skaltu ekki halda
að allt verði að snúast um
mig, ef mér eigi að lika. Það
er aðeins svo, að ég hef ætíð
verið svo mikið utanveltu í líf
inu, og nú langar mig til að
skemmta mér cg vera með í
gleði fólfcs. Og hvað heldurðu
að ég haifi tekið til bragðs?
Eg ákvað að drekka mig fulla
og vita hvort ég gæti ekki
orðið eins létt í lund og þau
hin. Og þegar Caro sagðist þvi
miður ekfci eiga annað en viskj
og það væri varla drykkur
handa ungum konum eins og
mér, þá svaraði ég: — Bless-
uð vertu, það er einmitt það j
bezta. Og svo rétti ég áköf!
fram glasið. Eg drakk eins
og ég gat, en ég varð samt
ekki ölvuð og ekki sérlega
kát heldur,. En ég hugsaði með
mér: Drekki Hinrik, þá drekk
ég líka. Eg hef gert það fyrr
og skotið ættinni skelk í
bringu. Og ég veit, að hann
átti það til að súpa hraustlega
á meðan hann var á ekkilsár
unum. Hann átti þá oft dapra
daga, og ég' ásaka hann ekki
fyrir það. En Bricken ég þyk-
ist hafa séð merki þess síðustu
mánuðina að hann ætil að
fara að drekka aftur. Það á
ég bágt með að þola, því aö
Hinrik verður önugur við mig
þegar hann hefir átt í ónotum
við Ottó. En ég er varla nógu
umburðarlynd, Bricken, og
svara honum í sömu mynt. Þá
fer hann oft út og kemur ekki
heim fyrr en um miðnætti,
I og hefur þá oftast fengið sér
í staupinu.
1 Bricken, við liöfum aðeins
verið gift i eitt missiri.
Hvernig heldurðu, að þetta
fari? Hvers vegna fórstu
burtu frá mér, svo að nú hef
ég engan til þess að leita ráða
hjá? Hvernig var þetta þegar
þú varst nýgift? Þú kannt
kannske öruggt ráð í þessum
vanda. En það segi ég þér al-
veg satt, að fari Hinrik að
drekka sig í hel, þá get ég
gert það líka.
I Þegar við fórum heim frá
Caro, var Hinrik orðinn dapur
og svartsýnn. Hann kvað'
sorgir sínar margar og þungar
en ég sýndi honum hvorki
skilnig né samúð. Hann sagði
að ég væri sem óskrifað blað
og þar á ofan setti ég mig á
háan hest gagnvart vinum
hans. En þetta væru allt góðir
strákar og listamenn.
Þá sagði hann, að þegar
hann reyndi að ræða málin í
alvöru við mig, svaraði ég
jafnan háðsyrðum. Ég átti
enga samúð og var kaldlind,
það fannst honum að minnsta
kosti. Ástin var ekki það eitt
að sofa saman sagði hann,
750x14
590x15
760x15
550x16
600x16
700x17
825x20
1000x20
1100x20
| Bílabúð S. í. S. |
| Kringbraut 119. — Símar 19600 og 15099 I
i i
M«llllinilllllllllHIIIHIIIUIIIIIIHIHilUIIIIIIIIIIIUIIIIIIIlllllIllll!illlUlllIIiaiIUII(UIHiHllllllllllilUailllIUnilHBfl
V.VW.V.V*.V.V.V.VV.,A\W.VAVAW.W.ViVW(VIAMI
Áskriftasími Tímans er 1-23-23
'.VVV'AVVV.VV.VVVVVVV.VVV.VVVV.VVVVVVVVVVVVVA'V
Innilegar þakkir til allra þeirra, er auðsýndu okkur samúð og hlut-
tekningu við andlát og jarðarför móður okkar, tengdamóður og
ömmu,
Vilborgar Jónsdóttur,
Halakoti i Hraungerðishreppi.
Kristinn Helgason, Svanhildur L. Kristvinsdóttir,
Fjóla Helgadóttir, Helga Helgadóttir, Ormur Helgason og barnabörn.
Innilegustu þakkir færi ég öllum þeim, sem auðsýndu samúð og
vinarhug við andlát og jarðarför systur minnar
Kristínar Þórarinsdóttur
kennara frá Bolugnarvík. Sérstaklega vil ég þakka Jóhönnu Björns-
dóttur og hennar fólki, og Þórunni Eiríksdóttur og fólkinu á Ránar-
götu 1 og öllum sem hjúkruðu henni í veikindum hennar svo og
samstarfsfólki hennar við Melaskólann.
Fyrir mína hönd og systkina minna.
Sigurður Þórarinsson.