Tíminn - 27.04.1958, Blaðsíða 9

TÍ siíMuttlagiuti 27. a^iíl 155*.
9

Þrettánda stúlkan
Saga eftir Maysie Greig
22
Frú Carey var lítil og -þreytu
leg kona, en afar vingjarnleg.
Hún samþykkti fúslega, að
Klara fengi herbergið'.
Litlu siðar fór Klara aftur
'til Jekrffstofui^nar o-g- nú í
prýðilegu skapi. í kvöld myndi
hún segja frú Franklin ,.aö
hún hefði fengið sér herbergi
og fljúti þaðan á morgun.
Hún þóttist vita að frú Frank
lin yrði fegin, en Ned Frank-
lin mundi sjálísagt mótmæla.
En síðar um kvöldið, þegar
hún og hr. Franklin sátu í
bílnum á leið heim og hún
sagð’i honum frá því, sagöi
hann aðeins: — Það er fyrir-
tak, Klara. Eg er fegin að
heyra að þér hafið útvegað
yður gott herbergi. Þá flytjið
þér náttúrlega á morgun?
— Já. Það er að segja, ef
það hentar yður og frú
Franklin.
Hann horfði andartak í
augu hennar, en leit svo und
an. — Já, já, vitanlega hent-
ar það okkur. Og' satt að seg.ia
finnst mér það góð hugmynd.
Hann ræskti sig vandræða-
lega.
Hún var undrandi. Þessi
orð voru ólík honurn sem allt-
af hafði verið svo vingjarn-
legur og gestrisinn. Hafði hún
verið of uppáþrengjandi?
Hvernig gæti það verið þar
sem hún hafði aðeins dvalizt
á heimili hans einn einasta
dag. Kvíði og einmanaleiki
sótti aftur að henni og hún
óskaði nú, að hún hefði beðið
frú Carey um að fá að flytja
sti-ax í dág, þá hefð'i hún ekki
þurft að 'fafa aftur til heim-
ilis frú Franklin.
Frú Franklin og Júdit sátu
báðar úti á svölunum, þegar
þau komu. — Þú kemur seint
hrópaði frú Franklin til
manns síns,— þú verð'ur að
skipta um föt. Veslings Albert
skilur sjátfsagt ekki, hvers
vegna við erum ekki komin.
— Ég er hræddur um að ég
geti ekki komið með, sagði
hann. Eg er neyddur til að
vinna- í kvöld og auk þess á ég
von á nokkrum þýðingarmikl-
um símtölum. Þið verðið að
afsaka fjarveru mina við
Ashton og segja að ég vilji
gjarnan koma seinna.
— Ef þú þarf að vinna,
pabbi, viltu náttúrulega aö
Klara verði þér til aðstoðar,
skaut Júdit inn í létt á brún.
— Nei, það vil ég alls ekki,
sagði hann snöggt. Ég vil að
Klara fari með ykkur og
skemmti ser.
Jæja, þá ættúð þér að
flýta ykkur upp og skipta um
föt. Við erum begar orðnir allt
of seinar, sagöi frú Franklin
'þurrlega.
Klara óskaði að hún þyrfti
ekki að fara með. Ilún var
dauðþreytt, en henni fannst
hr. FfankHn vilja aö hún færi
og tautaði: ég verð tilbúin eft-
ir nokkrar mínútur, frú Frank
lín. Hún flýtti sé upp í her-
bérgiö sitt og meðan hún
skipti um föt reyndi hún að
hugga sig með að ekkert væri
aö en samt . . . en hve hún
hún yrði fegin þegar hún losn-
aði héðan og flytti til frú
Carey.
Albert kom út til að taka á
móti þeim og henni datt aftur
í hug, hversu fríður hann væri.
Hann þrýsti höiid hennar og
sagði lágt: Það er mjög
ánægjulegt að þér gátuð kom-
ið', ungfrú Wislow. Ég er ákaf-
lega glaður vegna þéss.
Klara gladdist við hina vin-
gjarnlegu kveðju hans og þeg-
ar þau komú' iiíh í stofuna var
hún komin í ágætis skap.
Nokkrir vinir hans voru þar
fyrir.
Stofan var blátt áfram, en
smekkleg búln húsgögnum og
á Ijósmáluðum veggjunum
hékk fjöldinn allur af hesta-
myndum.
Ashton bauð gestum sínum
glas af vermouth og siðan var
snæddur kvöldverður.
Eftir máltíðina fluttu gest-
irnir sig út á svalirnar, því að
veður var rnilt og tunglið varp-
aði skærri birtu á umhverfið.
Vinir Alberts voru alúðlegir
við' Klöru ög aúðheyrilega
boðnir til acf.hitta hana og
bjóða hana velkomna til
Bandarikj anna. J-ienni þótti
vænt um, hvað fólkið var vin-
gjarnlegt og fanhst hún nú í
fyrsta sinn eftir komuna til
Whashington vera velkomin.
Hún var Albert Ashton þakk-
lát og varð honum enn þakk-
látari, þegáf 'hann kom til
hennar skömmu síðar og
spurði hana lágum rómi,
hvort þau ættu að koma og líta
á hesthúsin hans. Hún tók boð
inu og þau gfihgu hlið við hlið
út að hesthúsunum. Albert
kailaði á hvern hést með nafni
og þeir stungu snoppunni út
um giugganáeog hann klapp-
aði þeim blíðlega.
Svo snéri hann sér að Klöru
og brosti blíðlega.
— Já, þettg, eru nú börnin
min. Ég mun sakna þeirra,
þegar ég verö sendur burtu.
Ég mun einnig sakna hússins,
hélt hanh áfrani. Það hefur
alltaf verði beimili mitt. Hér
er ég fæddur, faðir minn er
fæddur hér afi minn og lang-
áfi og svo framvegis. Finnst
yður það skrítið, ungfrú
Wislow?
— Já, aö' sumu leyti, svaraði
hún hægiátlega. Ég héit að
fölk byggi ekki á söftiu stöð-
um kynslóð fram af kynslóö
hér í Ameríku. Ég hélt að hér
breyttist allt næstum ár hvert
og fólk væri' sífellt að ílytja
sig úr stað.
Ert mér þykir vænt um að
þér sögöuð mér þetta. Það er
eins og landfð hér minni mig
þá meira á mitt eigið land en
ég hélt til að byrja með. Hér
er mjög fagpjt.
— Fellur yður hér? spurði
hann ákaft. Það gleður mig
að heyra. Mig langaöi einmitt
til að yður félli hér. Undarlegt,
finnst yður ekki, — því aö ég
hef aldrei ýður hitt fyrr en i
gj ærkvöldi. En ég hef hlakkað
til að hilía ýúur i allan dag —
j á, ég hef verið eftirvænting-
arfullur eins og skólapiltur.
Nú finnst®5ð.ur ég ágengur?
'— Neiv-swaraði Klara blátt
áfram. Það4innst mér ekki.
Hann tók um hönd hennar
og þrýsti hana fast.
— Mér-þykir vænt um að
yður finnstég ekki of ágengur.
Og nú le.yfið þér mér ef til
vill að segjá dálitið meira,
fyrst ég er-byrjaöur. Ég vona
aö þér leýfið mér að hitta yður
oft á næstunni, og ég vona að
okkur muni geðjast hvoi't að
öðru, Klara — eruð þér mót-
fallnar því að ég kalli yður
Klöru? Mig langar til að bind-
ast konu áður en ég fer og mig
langar til aö henni þyki vænt
um mig. Skiljið þér, mig lang-
ar svo að vita af einhverjum,
sem ég get hugsað um með'an
ég er í burtu. En ég er auðvitað
of fljótur á mér, en sannleik-
urinn er að ég hef aldrei hitt
konu, sem ég hef orðið veru-
lega hrifinn af. Að minnsta
ekki fyrr en nú ... Hann þagði
og þrýsti hönd hennar fastar.
— Nei, . . . byrjaði Klara en
þagði síðan og vissi ekki hvað
hún átti að segja. Það var
engin ástæða til að honum
félli ekki við hana — og henni
við hann . . . nema hugsunin
um dökk augu og kaldhæðnis-
legt bros . . . ó, hve hún þráði
innilega að geta gleymt hon-
um. . . .
Hann beið litla stund en
sagði siðan: Er það einhver
annar, Klara? Eruð þér
kannski trúlofaöar?
— Nei, ég er ekki trúlofuð . .
og það er enginn annar, svar-
aði hún ofurlítið hranalega.
— Ég hef verið of fljótur á
mér. sagði hann afsakandi. Ég
hefði ekki átt að segja allt
þetta nú í kvöld — en, en þér
eruð svo falleg þar sem þér
standiö þarna í tungsljósinu,
svo . . . svo heillandi og fersk.
Og hann beygði sig skynd-
ilega niður að henni og kyssti
hana blíðlega á munninn —
svo blíðlega og frekjulaust að
hún gat ekki reiðst honum.
— Þér megið ekki vera reiö,
ég gat ekki annað . . . KomiÖ
þér . . . Hann tók undir hand-
legg hennar . . . við verðum að
fara aftur til gestanna.
Skömmu eftir að þau Albert
komu inn aftur, lýsti frú
Franklin yfir- þvi að þær yrðu
að fara heim. Konurnar þrjár
voru þögular á heimleiðinni.
Klöru fannst hún örmagna á
sál og líkama.Svo margt hafði
gerzt þennan stutta tíma síð-
an hún kom. Hún gekk beint
upp til hei'bergis síns, en þegar
hún ætlaði að fara að’ afklæða
sig var barið að dyrum. Það
var Júdit.
Hún var föl og örvæntingar-
svipur á andliti hennar. Fyrsta
hugsun Klöru var, að einhver
hefði skyndilega veikzt og
stúlkan væri komin * til að
sækja hana.
— Er nokkuð að, Júdit,
spurði hún.
— Og þér spyrjið, hvort
nokkúð sé að', sagði Júdit. Hún
hló hálfkæfðum hlátri.
Þér spyrjið, hvort nokkuð sé
að, endurtók hún. Þér — þér
spyrjið um það — eftir það
sem þér hafið gert í kvöld.
— Hvað hef ég gert í kvöld?
spurði Klara undrandi.
Júdit skipti litum og augu
hennar skutu gneistum.
— Ég vissi að þér værúð
hræsnari, hrópaði hún. Ég
vissi svo sem að þér mynduö
reyna að.láta eins og ekkert
væri, en ég sá til ýðar — sá
yður og Albert niðri hjá hest-
hiisunum. Ég sá, að hann
kyssti yður. Yður gagnar ekki,
að þykjast ekkert skilja. Ég
sá til yðar. Ég sá, hvernig þér
reynduð að tæla hami frá mér,
WW/A\\W.V.V.W.V«V.V,,.V.-IVV.V.WAV,,.V.V.V.*J
Happdrættisskuldabréíin
kosta aðeins
með 134 krónum
Fyrsti útdróttur vinninga í happ-
drættisláninu fer fram 30. apríl.
Verða þá dregnir út vinningar
í flugfargjöldum að upphæð
Á næstu 6 árum verða dregnir
út vinningar í happdrættisláni
Flugfélagsins að upphæð
samtals
hr. 1,8 miUjpnir
k Tryggið yður happ- i
drættisskuldabréf /
strax í dag /
Látið ekki happ
úr hendi sleppa
W.'.V.V.V.V.V.V.V.'.V.V.V.V.W.V.V.VAVWAVAVja