Tíminn - 17.05.1958, Qupperneq 8

8
Tveimur hrossum bjargað
iFramhald af 7. síðu).
,um til að hita upp, sem lítiS
miSaið'i þó. Það hafði drepizt á
ihonuan, en eftir það blés hann
út með miklum hávaða. Þegar
Leifur var búinn að skrúfa frá,
íór hann út til að sækja handa sér
vatn. Ég var í þungum svefni og
dvaldist á öðrum stað, svo að ég
hafði efckert veður af þessum við-
burðmn.
Við fórum af stað frá kofan-
um kL 8 næsta morgun. Veðúr var
hið sama og áður. Það sá hvergi
ský á loíti og nóttin liafðd verið
stj>örnubjört. Ég kveið fyrir því
að Jarossin hefðu rölt eitt’hvað sér
og okkur til Óhagræðis, en það
var ekki. Þau voru á sama stað,
þegar við komum vestur í Sjónar-
héflsdragið eftir eina og hálfa
'Mjukkustund. Þau höfðu farið dá-
lítmn hring um dragið og bitið
kvist.
Fofaldið gekk með hvíldum
Við gáíum þeim heytuggu og
fórum svo af stað, en folaldið
v&r mjög hægfara og lagðist eftir
stuttan spöl. Mér leizt illa á þetta
og afaðist um að það gengi lengra
yfir daginn en út hjá Stafnsvötn-
um. Ég spurði þá Leif hvort hann
treysti sér til að ganga rakleitt
út að Giljum, en það er fremsti
bær byggður í Vesturdal og var
sími lagður þangað síðast liðið
sumar. Hann játaði því og bað
ég hann að tala við Ólaf í Litlu-
hlíð og biðja hann að koma á
móti mér með sleða. Svo skildum
við og þá var klukkan tíu. Það
er skemmst af að segja, að ég var
aiton daginn að mjaka hrossun-
um áfram og í rökkurbyrju n var
ég kominn út í Hraundal, sem er
dáílStið skarð í brúnina suður og
upp undan Þorljótsstöðum. Fol-
aldið rölti dálítinn spöl, oft stutt-
an í emu og svo lét ég það liggja
góða stund og það munaði ótrú-
lega miklu, hvort var á fótinn
eða undan. Það munaði miklu, að
síðasta áfangann frá Stafnsvötn-
um, hajlaði heldur undan, þó að
lítið væri. Ég átti fullt í fangi
með' að halda á mér hita og dró
úlpuhettuna að andlitinu eins og
hægt var. Hörkufrost var og nöp-
ur sunnan gola. Tryppið fór alltaf
á undan eftir slóðinni, en hélt
sig að heyinu, þegar haldið var
kymx fyrir og beitti vopninu,
þegar ég ýtti því af stað. Folaldið
vjldi ekkert éta.
Húðin hefði komið að gagni
Komið að gagni
í kringum Þorljótsstaði var
nægur hagi pg ég efast um að
uokkuns staðar í Skagafirði hafi
verið eins góð jörð þennan snjóa-
vetur. Þegar hrossin komu í brekk-
urwar fyrir otfan bæinn, var enn
verra en áður að koma þeim á-
fram. Þau fóru að bíta Iirisið af
mjkilii ly&t. Hátt uppi í brekk-
unui heyrði ég kallað heiman frá
bæíium. Þar voru þeir komnir
Leifur og Ólafur. Ég beið þangað
til þeir komu. Ólafur hafði brugð-
ið skjótt við, en þeir orðið fyrir
töíum. Leifur hafði séð hestinn í
hnossum fyrir utan Þorljólsstaði
á leiðinni út eftir, en þegar þeir
kottnu fram eftir aftur voru hross-
j,n komin fram að Staíni fyrir
framau Þorljótsstaði og urðu þeir
að rtíka þau í aðhalcl heim að
bænum til þess að ná hestinum.
Ekki leizt Olafi á að komast með
sleða upp á fjallið, en það hefði
verið gott að fara með húð, ef
hún befði verið til, sagði hann.
Við létum hrossin vera í brekk-
unni fyrir ofan bæinn og bárum
hey tii þeirra, en þau viidu hejd-
ur bíta. Svo fórum við inn í bað-
stofu og þá var klukkan að verða
átta. Þá voru 10 tímar siðan við
Leifur skildum, en hann hafði
gengið þessa leið á þremur tím-
um. Ólafur vildi láta okkur fara
t Út í dal til gistingar, en ég aftók
alveg að ganga lengra, en þeir
gætu farið. Niðurstaðan varð sú,
að Óiafur fór heim, en Leifur var
hjá mér. Seinna um kvöldið fór
Leifur að segja nrér frá draug-
um, sem hefðu gert vart við sig
á staðnuuj- Þá hrósaði ég happi
að hafa eiki verið þama einn.
Folaldið tekið á sleða
Við sváfum vel um nóttina og
nú veittist olckur sá munaður að
sofa við sæng. Merguninn eftir
sagði Leifur rnér frá því, að í
þessari baðstofu myndi .hann fyrst
cftir sér. Ifann kom þangað á
öðru ári með Ingibjörgu ömmu
sinni, en hún var þriðji ættliður
frá Gísla Konráðssyni Eitt af því
fyrsta sem hann mundi var það,
þegar Sigurjón Sveinsson og
Hjálmar bróðir hans voru að fara
í gegnum sjálfa sig og hanga á
tánum á bitanum. En nú var þetta
gamla iþróttahús illa haldið. Það ■
var glærasvell yfir parti af gólf-
inu og svellbunkar inn úr glugg-
húsunum, með, 45 gráðu halla.
Við fórum 'ekki snemma af
stað, en hrossin höfðu gert þær
skammir af sér um nóttina að
prika hátt upp í fjallið. Tryppið
var ofar, en folaldið hafði reynt
að fylgja því eftir. Það fór lang-
ur tími í að koma þeim ofan, því
nokkuð var hált og svo féll þeim
illa að ganga niður brattann. Fyrir
utan túnið var mátturinn þrotinn
hjá folaldinum. Ég bað Leif að
fara út að Giljum og biðja Jó-
hann bónda að koma með hest
og sieða, og þá var klukkan tíu.
Eftir fjóra tima komu þeir á
móti mór, en þá var ég búinn
að koma þeim út að svonefndu
Stóragi’jóti og er það um eða rúm
lega hálftima gangur. Folaldið var
þá sett á sleðann og ekið út að
Giljum, nema yfir bratt klif sem
er á leiðinni.
Hvernig menn taka í nefið
Á Giljum var margt mamia, til
að taka á móti leiðangrinum. Þar
eru þrettán börn og öll heima.
Það elzta 15 ára, en hið yngsta á
1. ári. Við köstuðum kveðju á
fólkið, sem var á ferð og flugi
og nú voru viðbrögð okkar og
ráðagerðir undir smásjá. Spurul
augu fylgdust með hverri hrær-
ingu. Hrossin voru látin inn í hlöðu
og hafði ég mig lítið í frammi
við það. „Þú tekur í nefið ur
glasi“, sagði litill drenghnokki í
undrunartón. Já, tekur ekki
pabbi þinn í nefið ur glasi, sagði
ég. Nei, svaraði drengurinn snöggt.
Hann tekur í nefið úr dós og
krukku.
Svo fórum við inn til að borða
og drekka, en að því ..loknu fóru
þeir Jóhann og Leifur með mjólk
í flösku til að gefa folaldinu.
„Ætlar þú ekki að fara líka“,
sagði einn drengurinn. Nei, sagði
ég. Ég fer ekkert, ég er svo lat-
ur. Þá sá drengurinn sér leik á
borði: „Þú ert latur“ sagði hann í
ertnistón og hljóp í hendingskasli
inn í næsta herbergi.
Hundétnu stígvélin
stóSust ekki raunina
Klukkan var fjögur, þegar við
komum að Giljum og var það
fjórði dagur ferðarinnar. Við stönz
uðum þar alllengi og kvöddum
allt fólkið með handabandi, þegar
við fórum og þóttist ég þurfa að
hafa fullkomna aðgæzlu, að setja
engan hjá. Folaldið var skilið
■eftir á Giljum, en við héldum á-
fram með tryppið út í Litluhlíð.
Aldimmt var orðið þegar við kom-
um þangað og vorum við miklu
lengur á miili bæjanna, en sem
svaiaði vegalengd, því svellalög
voru mikil og hálka. . Hundétnu
stígvélin mín höfðu staðið sig
ágætlega. Ég var í sömu sokkun-
um alla leiðina. Sá raki, sem kom
í þá á daginn, þornaði í pokanum
á nóttunni. En þau stóðust ekki
hina síðustu raun. Hofsá rann
ofaná.
Þessi saga er nú 811, én þegar
þetfca er ritað, er folaldið búið að
enda sitt skeið. Tíu dögum síðar
sá ég það í fjóshlöðunni í Bakka-
koti. Þá virtist það vera við góða
heilsu, át skápa í stálið og drakk
mjólk. Skömmu síðar kom það í
Ijós að hófarnir á afturfótum
mundu detta af. Þá þótti eigand-
anum nóg komið.
Ótti á jörðu og í lofti
í fyrra hlutu þessarar frásögu,
sagði ég frá þeim ótta, sem ég
bar í brjósti. Ótfinn hinn nag-
TÍMINN, laugardaginn 17. maí 195Í
■V.’.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.
Strandaflóabáfnr
mb. Guðrún byrjar viku-
legar ferðir með venjuleg-
um hættit þriðjudaginn 20.
þ. m., en eftir mánaðamótin
færast ferðirnar yfir á
föstudagana.
Gunnar Guðjónsson.
/.V.V.V.V.V.V.V.VV.V.V.V
‘HistiiiiiiiiiiiiiininiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiHiiiniTiintnnB
HJÖRTUR PJETURSSON
og
BJARNI BJARNASON
viífekiptafræðingar
löggiltir endurskoðendur
Austurstræti 7
Símar okkar eru
1 30 28 og 2 4203
Björn Egilsson miUIHllliiiiiiiiHiiillllllllllllHlillllllllllilIlllllilllIllllll!
iiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiimiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiii
andi ormur, hefir þjáð mannkind-
ina frá upphafi og gerir enn. Hann
birtist í ýmsum myndum og af
ýmsu tilefni. Eitt dæmi vil ég til-
greina frá mér ■ sjálfum. Gömul
fjárhús og hlaða eru niðri á tún-
inu hekpa. Þegar kemur fram um
áramót og pláss er komið í hlöð-
una er ég þar alltaf myrkfælinn
og keppist við að gefa í björtu.
Mér hefir verið ráðlagt að rífa
hlöðuna.
Ég trúi því, að þegar tímar líða,
vaxi mennirnir frá óttanum, en
fyrst verða þeir að þroska með
sér þriðja augað, en með því er
hægt að sjá í gegnum hann. En
það verður langt þangað til og
ekki munu þeir svífa burt frá
honum á vængjiun Björns Páls-
sonar, því þá verðum við báðir
komnir til feðra vorra fyrir löngu.
Þeir munu svífa frá ótta og ör-
yggisleysi „á vængjum rnorgun-
ro'ðans".
Fréttir frá S.Þ.
Ritað í marz 1958.
Aðalfundur
Skógræktarfélags Reykjavíkur verðui’ haldinn s
þriðjudagmn 20. maí kl. 20,30 1 Tjarnarkaffi uppi. |
Dagskrá: Venjuleg aðalfundarstörf.
S s
1 Stjórnin. §
viuiiniiiiiHimttmuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuii
rramhald af ö. siðu)-
þessi stofnun starfaði aðeins í 18
mánuði, eða á meðan á alþjóða-
rannsóknum í jarðfræði er hald-
ið áfram, en nú er sýnt að þessi
i stofnun hefir gert svo mikið gagn,
i að veðurí'ræðingar vilja fyrir
hvern mun halda stofnuninni á-
fram.
Einnig lók ráðstefnan til með-
ferðar ýms tæknileg atriði í veður
fræðiefnum. T. d. var á það bent,
að á öld þrýstiloftsflugvéla yrðu
i gerðar jneiri krofur fil veður-
fræðinnar og veðurfræöiþjónust-
unnar en nokkru sinni fyrr.
Þá var til umræðu kjarnorka og
veðuri'ræðivisindi og livaða hl.ut-
deiid WMO skyldi eiga í tækni-
legri aðstoð á veðuríræöisviðinu,
sem Sameinuðu þjóðirnar gaagast
fyrir til vanyrktu landanna. Loks
var rætt um nauðsyn þess, að stofn
unin fengi eigið þak yfir höfuðið
o« að hyggja þyrfti skrifstofuhús
fyrir WMO í Genf.
Báðstefnunni stjóriiaði André
Viaut, sem er forseti WMO. Hann
er yfirmaður frönsku veðurstof-
unnar.
Fréttir frá S. Þ.
í stuttu máli. . .
Nýtt frímerki frá S. þ. kemur
Út þann 2. júní. Það verður með
nierkí S. þ. biátt og hvítt að lit.
•Verðmæti þess verður 8 eent og
það verður gefið út í 5 milij. ein
lökum.
Efnahags- og félagsmálaráð S.
þ. hefir samþykkt að stofnuð skuli
Efnahagsnefnd fyrir Afríku, sem
hafi aðalbækistöðk í Addis Abeba.
Maí-bók
Almenna bókafélagsins
eftir ameríska rithöfuudiiiu SLOAN WILSON
Gráklæddi maðurinn fjallar um ungan
heimilisíöðpi’, Tom Rath, som býr ásamt
Betsy, ungri og íallcgri konu sinni, og
þremur börnum í lélegu húsi í Westport.
Tom er vel gefinn maður með miðlungs-
tekjur, en húsið er orðið of lítið, og þessi
ungu hjón dreymir, eins og títt er, lun
hærri iaun, betri íbúð ög hátekólanám barn-
anna.
Stríð Toms fyrir bættum kjörum verður
allsögulegt og áhyggjur þungar. — Margar
Gráklæddi
maðurinn
Sloan Wil’son er ungur rilhöfundur, 36 ára
að aldri. Hann var iiermaður í síðasta stríði,
en er nú kennari í enskri tungu og bók-
menntum við háskólann í Buffalo. Grá-
klæddi maðurinn kom fyrst út 1956 Qg
liefir lengi verið metsölubók um öll Banda-
ríkin.
Páll Skúlason ritstjóri þýðir bókina á ís-
lenzku.
minnisstæðar persónur koma við sögu, m. a.
hinu ógleymanlegi milljónamæringur Hop-
kins, sem hugsar ekki mn neitt nema vinnu
sína, dag og nótt, 365 sólarhringa á ári.
Bókin er bæði gamansöm og spennandi, og
alJir, sem lesa hana, hafa áreiðanJega mMa
ánægju aif. Þarna cr lýst ungum hjónum
eftir stríðið og lífsbaráttu þeirra betur en
í nokkuri annarri bók, sem við höfum
kynnzt.
★ Fæst í ölliun bókabúðum.
★ Er til afgreiðslu hjá umboðsmönnum
★ og á afgreiðslunni Tjarnargötu 16.