Tíminn - 10.07.1958, Qupperneq 9

ÍÍMSNN, finuntudaginn 10. júlí 1958.
9
ekki komast ciö néinu — alls
engu. ÞaÖ er ekkert að kom-
ást að. Enginn skal fá aö
gera frænda mínum tjón.
Hann er öruggur. Og þaö verö
ur hann alltaf. Hún þagnaöi
til aö ná andanum en hvísl-
aði síðan hásri röddu: — Eg
fæ klýju við aö sjá yöur —
þéi' eruö ógeðsleg skepna.
Hún Þaut burtu.
Hereule Poirot 'stóð kyrr um
stund og staröi á eftir henni.
Hann sneri hugsandi upp á
yfirvaraskeggiö. Hann ' gekk
inn í setustofuna, djúpt hugsi.
Frú Olivera var þar fyrir.
Hún leit á Poii’ot þegar hann
kom inn, mældi hann út,
drembileg á svip eins og hún
væi'j að vii’Öa fyrir sér litla
pöddu. — Sumt fólk er óþol-
andi, sagði hún.
Poirot leizt ekki á blikuna.
Hann tautaði: ■— Fólk virö-
ist ekki ýkja hrifió af návist
minnj hér,
■ Hann ranglaði út og ætlaöi
aö fá sér göngutúr. Hann var
aöeins kominn skammt frá
húsinu, þegar hann kom auga
á tvær mannverur, sem óljóst
mótaði fyrir, i innilegum
faðmlögum. Þær hrukku við
og hurfu burtu, er þær uröu
hans var.
Poirot sneri viö og hélt
heim á leið. Einnig þar virt-
ist honum ofaukið. Hann
gekk fram hjá glugga Alist-
airs Blunts og heyrði að hann
var að lesa hr. Selby fyrir.
Það virtist aðeins einn stað-
ui', þar sem hann gat veriö
og hann tók það ráð að flýja
þangað. Hann fór upp í svefn-
herbergi sitt. Hann settist á
rúmstokkinn og hugsaði mál
ið. Hafði honum skjátlazt
eða hafði honum ekki skjátl-
azt er hann taldi sig þekkja
aftur rödd Julie Olivera, sem
rödd konunnar í símanum.
Hann rifjaði upp orö hr.
Barnes um hr. Q. X 912 og
hann minntist kvíðasvipsins
á andliti þjónustustúlkunnar
Agnesar.
Heriule Poirot komst ekki
aö neinni niðurstöðu. Grun-
semdir hans voru fáránlegar,
sagði hann viö sjálfan sig.
Hann afklæddist og lagðist út
af í rúmið og starði beint upp
í loftið.
Hercule Poirot sagði hálf-
hátt og í rödd hans var undr-
unarhreimur: — Getur veriö
aö ég sé að verða gamall?
8.
Hercule Poirot reis snemma
úr rekkju, hann hafði lítið
sofið urn nóttina. Veðrið var
fagurt og Poirot komst i ljóm
andi skap. Hann gekk niður,
er hann hafði farið í bað og
klætt sig. Hann gekk út í
garðinn og dáðist með sjálf-
ura sér að fegurö og marg-
sex
grunaðir
saga efftir
agathe christie
bljeytileik rósanna. Garður-
inn var stór og þegkr hann
hafði gengið góðan spöl, kom
hann auga á konu, sem var
klædd tvídjakka. Hún hafði
svart, stutt hár og talaði með
skozkum hreim við garðyrkju
manninn, sem augsýnilega
var ekki í skapi til viðræðna,
Poirot gat sér til um aö
konan væri frænka Blunts,
ungfrú Montressor. Hann
kærði sig ekki um að trufla
svo að hann læddist inn á
hliðarstíg. Skammt þar frá
sá hann annan garðyrkju-
mann, ungan mann, sem
sneri baki í hann og virtist
önnum kafinn við iðju sína.
Poirot gekk nær.
— Góðan daginn, segði
Poirot kurteislega.
Niðurbælt svar frá mann-
inum heyrðist óglöggt og
hann varð enn álútari.
Poirot varð undrandi. Hann
hafði þá reynslu af garðyrkju
mönnum að þeir gripu hvert
tækifæri tveim höndum, sem
þeim gæfist til að hvíla sig
og rabba við fólk, sem um
garðana gekk.
Honum fannst þetta dálítið
óeðlilegt. Hann stóð kyrr
nokkrar mínútur og horfði á
manninn, sem kepptist við
vinnu sína. Honum fannst
hann hlyti að hafa séð þenn-
an mann einhvern tíma áöur.
Eða gat það veriö að hann,
Hercule Poirot, væri aö verða
gamall og ímyndunarveikur.
Honum hafði dottið það í
hug kvalldið1 áður, en ekki
viljað trúa því.
Hann sneri frá og gekk
burtu, en eftir skamma stund
sást fagurlaga skalli gægj-
ast upp undan veggnum,
beint á móti garðyrkjumann
inum. Þar var mættur Poirot
haldinn óslökkvandi forvitni.
Hann horfði nokkra stund á
unga manninn en krifraði
síðan eins fimlega niður aftur
og hann gat.
Já, það var vissulega mjög
fröðlegt og athygllisvlert að
Frank Carter, sem átti að
vera ritari hjá einhverju fyrir
tæki skyldi vera garðyrkju-
maður hjá Alistair Blunt.
Hann heyrði á tal Alistair
og Helenu Montressor. Þau
stóðu rétt hjá.
— Það er mjög fallega hugs
að af þér, Alistair, en ég vil
heldur koma seinna, þegar
þessar amerísku konur eru
ekki.
Blunt sagði: — Júlía er að
vísu dálítið hugsunarlaus, en
hún meinar ekki illt með því.
Ungfrú Montressor sagði ró
lega: — Mér finnst satt að
segja, framkoma hennar vera
algerlega óþolandi, og ég læt
ekki bjóða mér slíka ókurteisi,
— aldrei.
Ungfrú Montressor fór.
Poirot kom að Blunt, þar sem ]
hann stóð og klóraði sér í höfð
inu vandræðalegur á svip.
Hann sagði gremjulega: —
Þetta kvenfólk, ó, hamingjan
góða! Nei, góðan daginn M.
Poirot. Fallegt veður, finnst
yður ekki.
Þeir sneru aftur að húsinu
og Blunt andvarpaði og
sagði: —- Eg sakna konunn-
ar minnar.
Þegar þeir komu inn í borð
stofuna, sagði hann við Juliu:
— Eg er hræddur um að þú
■hafir sært Helenu.
Frú Olivera sagði frekju-
lega: — Þessir Skotar eru allt
af svo barnalega viðkvæmir.
Alistair Blunt varð dapur
á svip.
Hercule Poirot sagði: -— Þér
hafið fengið nýjan garðyrkju
mann. Það er stutt síðan, er
það ekki?
-— Eg held ég fari rétt meö
það, anzaði Blunt, — að Burt-
on fór fyrir þrem vikum og
þá í’éðum við þennan.
—Munið þér hvaðan hann
kom?
— Nei, það man ég ekki.
MacAlistair réði hann. Ein-
hver ráðlagði mér að reyna
hann, minnir mig, mælti vel
með honum. Eg er dálítiö
hissa, þvi að MacAlistair er
ekki ánægður með hann og
vill að hann fari aftur.
' — Hvað heitir hann?
— Dunning, Sunbury eða
eitthvað í þá átt.
— Er það mikil ósvífni að
spyrja, hvaö þér borgið hon-
um?
Alistair virtist skemmta sér
konunglega: — Langt í frá.
Eg borga honum tvö pund og
15 sillinga.
■— Ekki meira?
— Meira? Auðvitað ekki.
Jane Olivera kom inn og
hélt á blaði: •— Ýmsir hafa .
ágirnd á að drepa þig, frændi.
— Ó, það? Það er allt kom-
ið i lag. Það er bara Archer-
ton, sem alltaf er áð berjast
við vindmyllur. Og hann þyk-
ist hafa óskaplegt fjármála-
vit. Ef við fengjum honum
taumana, myndi England
vera orðið gjaldþrota innan
tíu daga.
-— Jane sagði: — Kærir þú
þig aldrei um að reyna neitt
nýtt?
—• Nei, vina mín, ekki ef
það brýtur í bága við gaml-
ar venjur.
Hún stóð upp og rauk út
í fússi.
Alistair horfði á eftir henni.
— Jane er dálítið vanstillt,
sagði hann blíðlega. — Hvað
an fær hún þessar grillur.
— Hirtu ekki um það, sagði
frú Olivera. ■— Jane er skrítin.
Þú veizt hvernig stúlkur eru
— þær fara í þessa leshringa
og fyrirlestra, þar sem ungir
menn reyna að æsa fólkiö
upp á móti stjórninni.
— Eg hef alltaf haldið að
Jane væri ekki áhrifagjörn.
— Þetta er í tízku, Alistair,
það liggur í loftinu.
Alistair Blunt sagði: — Það
er víst rétt, þetta er í tízku.
Frú Olivera reis á fætur og
Poirot opnaði .fyrir henni.
Hún þeyttist, út og lét sem
hún sæi hahn ekki.
Alistair Blunt sagði skyndi-
lega: — Mér fellur þetta ekki,
allir eru með eitthvað orða-
gjálfur sí og æ. Allir taia um
nýjan heim — betri heim,
Hvað þýðir þetta, — þetta eru
innantóm orð. Hann brosti
fremur hörkiUega: —Kannski
er ég íhaldsmaður, M. Poirot.
Poirot sagði forvitnislega:
— En ef þér væruð drepinn,
hvað myndi ske?
— Drepinn. Þaö hefur ver-
i ðreynt og verður reynt, en
.ur.-..\aiítúí.
Hafið þér athugaft
að TÍMINN flytur daglega mikið og fjölbreytt lestrar-
efni, þar sem allir finna eitthvað við sitt
hæfi.
að TÍMINN flytur mjög mikið af innlendum fréttum úr
öllum byggðum landsins.
að TÍMINN leggur áherzlu á að flytja lesendum sínum
hlutlausar og réttar erlendar fréttir, þar
reynt er að komast hjá áróðri stórveldanna.
að TÍMINN birtir greinar um ólík efni eftir marga þjóð-
fræga menn. Þannig skrifa að staðaldri í
blaðið tveir frægustu íþróttamenn þjóðar-
innar, Friðrik Ólafsson um skák og Vil-
hjálmur Einarsson um íþróttir.
að 4. síða TÍMANS er vinsælasta lestrarefnið meðal
unga fólksins í landinu.
Ört vaxandi útbreiðsla sýnir, að í TÍMANUM
finnur fólkið það, sem það vill lesa.
Gerizt því áskrifendur og þá fáið þér blaðið
fyrirhafnarlaust upp í hendurnar.
Hringið í síma 1 2323, sniiið yður til næsta útsölu-
manns eða sendið afgreiðslunni línu.
miinillllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllillllillillllllllllllllllllllllllllllllllllllilllllllillllllllllllllllllllllllli
j Orðsending
til félagsmanna í F.Í.B
Þeir, sem tök hafa á, og vilja taka þátt í hinni ár-
legu ferð félagsins með gamla fólkið, sem farin verður
nk. laugai'dag, gefi sig fram við skrifstofu félagsins í
síma 15659, daglega frá kl. 1—4 og eftir kl. 6 í simum
33588 og 32818.
mnHMininimniiiiimiiiiimiiminiiiiiiinmnnniiiimiiiiiiiiimiiiniiiinmmmmma
W/.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.VV.V.-.VAV.V
5
Innilegt þakklæti titl allra þeirra, sem glöddu
mig á sextugsafmælinu, með heimsóknum, skeyt-
um og gjöfum.
Hallgrímur Ölafsson
Holti

luiiuiiiiuiiiiinuiininuiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiimiimninnittiiv